Pokemon Let's Go Pikachu

Η επιστροφή στον κόσμο των Pokémon που θα διχάσει.

Ήταν το έτος 2007 στην ευρωπαϊκή αγορά, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο παιχνίδι της σειράς Pokémon για το Nintendo DS. Επρόκειτο για ένα παιχνίδι το οποίο χρησιμοποιούσε το στυλ και το ύφος της σειράς Pokémon, αλλά κάνοντας έντονη χρήση της δεύτερης οθόνης αφής, του ιδιαίτερου χαρακτηριστικού της φορητής κονσόλας της Nintendo. Φυσικά, αναφερόμαστε στο Pokémon

Ranger – ένα spinoff παιχνίδι της σειράς Pokémon, το οποίο υπό περιπτώσεις θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένας «κανονικός», mainstream τίτλος της σειράς, αν βέβαια ο παίκτης δεν γρατζουνούσε -κυριολεκτικά- την κάτω οθόνη για να γίνει «φίλος» και να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του εκάστοτε πλάσματος, για να αντιμετωπίσει μια φυσική καταστροφή, τροποποιώντας έτσι ριζικά τη φόρμουλα αιχμαλωσίας που χαρακτηρίζει τη σειρά.

Επιπλέον, το παιχνίδι αυτό μπορούσε να στείλει στα βασικά παιχνίδια της σειράς ένα μυστηριώδες αυγό, το οποίο θα εκκολαπτόταν αργότερα σε ένα εκ των Μυθικών Pokémon που θα εισάγονταν στη σειρά και που δεν είχε εμφανιστεί ξανά μέχρι εκείνη τη στιγμή. Στην ιαπωνική αγορά είχε χαρακτηριστεί ως «πρόδρομος των Diamond και Pearl» και στην ουσία έδινε μια πρώτη γεύση των δυνατοτήτων απεικόνισης και περιεχομένου που θα μπορούσαν να προσφέρουν τα επερχόμενα, κεντρικά παιχνίδια της σειράς, κάνοντας ένα μεγάλο άλμα από τους περιορισμούς των εκδόσεων του Gameboy Advance. Σήμερα, η Nintendo και η Game Freak επιχειρούν να κάνουν την ίδια ακριβώς κίνηση.

Σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσουν την πείνα των οπαδών της σειράς, οι οποίοι περιμένουν νέα για το επόμενο RPG παιχνίδι από το περασμένο καλοκαίρι, αλλά και να εισάγουν ένα νέο κοινό στη σειρά, αποφάσισαν να αναπτύξουν δυο παιχνίδια που αφορούν σε δυο διαφορετικά είδη κοινού. Από τη μια έχουμε εκείνους τους παίκτες που ακολουθούν πιστά τη σειρά από την εποχή των εκδόσεων Red/ Blue (Green)/ Yellow, ενώ από την άλλη έχουμε όλους εκείνους τους παίκτες που αποφάσισαν να ασχοληθούν με το πολύ απλοϊκό, σχεδόν άνευρο gameplay του Pokémon Go!, ενός free-to-play παιχνιδιού για smartphones και λοιπές mobile συσκευές. Στο συνολικό αποτέλεσμα πρέπει να προσθέσουμε και την προσθήκη ενός ολοκαίνουριου Μυθικού Pokémon, η απόκτηση του οποίου απαιτεί τη σύνδεση της κονσόλας με τη φορητή συσκευή όπου παίζουμε το Pokémon Go!.

Το αποτέλεσμα ακούει στα ονόματα Pokémon Let’s Go! Pikachu και Pokémon Let’s Go! Eevee: δυο τίτλοι που προσπαθούν να συνδυάσουν gameplay δυο διαφορετικών κόσμων. Και η αλήθεια είναι πως προσπαθούν να το κάνουν σωστά. Ωστόσο, ακόμα και ο καλύτερος σεφ μπορεί να παρουσιάσει ένα κακό πιάτο που και που, αν κάνει λάθος και δεν ακολουθήσει τη συνταγή πιστά, όπως είχε μάθει τόσα χρόνια. Ε, κάτι τέτοιο φαίνεται να ισχύει και εδώ. Τα Pokémon Let’s Go! Pikachu και Let’s Go! Eevee αποτελούν, ουσιαστικά, remakes, της κίτρινης έκδοσης του παιχνιδιού, η οποία με τη σειρά της αποτελούσε την αναβαθμισμένη έκδοση των εκδόσεων Red/ Blue (Green). Ο παίκτης, ανάλογα με την έκδοση που θα επιλέξει, θα αποκτήσει το ομώνυμο Pokémon και θα ξεκινήσει το ταξίδι του, για ακόμα μια φορά, στην περιοχή Kanto. Όπως απαιτεί η συνταγή του παιχνιδιού, θα αιχμαλωτίσει διάφορα Pokémon, το καθένα με τον δικό του τύπο και επιθέσεις, θα συλλέξει τα 8 εμβλήματα νικώντας τους Αρχηγούς Γυμναστηρίων και θα προκαλέσει την Elite 4 της περιοχής, για να γίνει ο πρωταθλητής της περιοχής του Kanto.

Όλα αυτά είναι γνώριμα. Το σενάριο των συγκεκριμένων παιχνιδιών είναι το πιο προβλέψιμο στοιχείο που πρέπει να περιμένει ο παίκτης. Και όχι γιατί πρόκειται για κακό δείγμα γραφής από τη μεριά της Game Freak, αλλά επειδή το παιχνίδι κυκλοφορεί είκοσι χρόνια μετά το λανσάρισμα της κίτρινης έκδοσης στην ιαπωνική αγορά. Είκοσι χρόνια μετά, ελάχιστοι είναι οι παίκτες που δεν γνωρίζουν τίποτα για τα πρώτα παιχνίδια της σειράς. Πιθανότατα, αυτή η μερίδα των παικτών ανήκει σε πολύ μικρά παιδιά, τα οποία θα επιχειρήσουν να παίξουν το παιχνίδι παρέα με τους γονείς τους, οι οποίοι είχαν την τύχη να κάνουν το ντεμπούτο τους ως εκπαιδευτές Pokémon στα πρώτα παιχνίδια της έκδοσης του θρυλικού «τούβλου».

Εάν, μάλιστα, αυτά τα μικρά παιδιά έχουν κάνει την πρώτη τους επαφή με τη σειρά κυνηγώντας τερατάκια στο Pokémon GO!, τότε θα μπορέσουν να σχηματίσουν μια πρώτη εικόνα για τη δύναμη των αρχικών εκείνων παιχνιδιών, μια δύναμη που μεταμόρφωσε τη σειρά σε ένα από τα μακροβιότερα franchises με μια anime σειρά ίδιας σε ηλικία με αυτή των παιχνιδιών, ταινίες που κυκλοφορούν σε ετήσια βάση, ένα παιχνίδι καρτών και, φυσικά, πολλά spin-off παιχνίδια. Την ίδια στιγμή οι γονείς και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες θα βιώσουν έντονα το συναίσθημα της νοσταλγίας, ξεκινώντας μια περιπέτεια σε ένα ανανεωμένο οπτικά και ηχητικά παιχνίδι σε έναν κόσμο, την μαγεία του οποίου γνώρισαν πριν από τόσο πολύ καιρό.

Αρχίζοντας να εξετάζουμε, όμως, το παιχνίδι, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε για ποιον λόγο επιλέχθηκε, για μια ακόμα φορά, η επιστροφή στον κόσμο του Kanto. Η συγκεκριμένη περιοχή είναι και εκείνη που έχουμε επισκεφτεί τις περισσότερες φορές στα παιχνίδια της σειράς Pokémon. Θυμίζουμε πως, εκτός από την πρώτη γενιά Pokémon, έχουμε επισκεφθεί την περιοχή και στη δεύτερη γενιά, αφού έχουμε ολοκληρώσει με επιτυχία το πρωτάθλημα της περιοχής Johto. Να προσθέσουμε επίσης πως γυρίσαμε ξανά στο Kanto παίζοντας με τα επίσημα remake των πρώτων παιχνιδιών της σειράς, τα Pokémon Fire Red και Leaf Green, ενώ επαναλάβαμε ξανά αυτό το ταξίδι στα αντίστοιχα remakes της δεύτερης γενιάς, τα Pokémon Heart Gold και Soul Silver.

Με την νέα επιστροφή στο Kanto, θα εκπλαγούμε με το πόσο ανανεωμένος φαίνεται οπτικά ο κόσμος και τα περιβάλλοντα, ενώ σαφέστατα μάς ανοίγει η όρεξη για τη νέα περιοχή της όγδοης γενιάς παιχνιδιών και για το πώς αυτή θα απεικονίζεται στην οθόνη της τηλεόρασής μας ή στην οθόνη του Switch καθώς παίζουμε φορητά. Ωστόσο, έχοντας ταξιδέψει τόσες φορές σε αυτόν τον κόσμο, ειλικρινά δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να μας δημιουργήσει ένα ευχάριστο ξάφνιασμα. Η ανανεωμένη απεικόνιση είναι κάτι που μας ευχαρίστησε τόσο παίζοντας τα πρώτα remakes, όσο και τα δεύτερα. Και είναι σίγουρο πως, αν στο μέλλον επιστρέψουμε ξανά στο Kanto, ο κόσμος θα μας φαίνεται το ίδιο ευχάριστα ανανεωμένος. Δυστυχώς, όμως, δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι νέο, τόσο από θέμα ιστορίας, όσο και από θέμα πλοκής. Η πλοκή παραμένει ακριβώς η ίδια και απαράλλακτη, ενώ παρά τις μικρές πινελιές που προσθέτει η εταιρεία για να δώσει μια μικρή νότα διαφοροποίησης σε σχέση με ό,τι κυκλοφόρησε νωρίτερα, στο τέλος η τριβή που έχουμε αποκτήσει με αυτά τα παιχνίδια δεν είναι αρκετή να μας κάνει να δούμε την ιστορία με διαφορετικό μάτι.

Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε επίσης πως το Kanto αυτών των παιχνιδιών είναι, συγκριτικά, το φτωχότερο απ’ ότι έχουμε δει μέχρι στιγμής. Τα Fire Red και Leaf Green είχαν προσθέσει μια νέα περιοχή, τα νησιά Sevii, τα οποία και ήταν υπεύθυνα για την αιχμαλωσία των Pokémon της δεύτερης και τρίτης γενιάς στο postgame. Αυτή τη φορά, ωστόσο, οι υπεύθυνοι ανάπτυξης επέλεξαν να προσφέρουν ένα «στεγνό» Kanto, απαλλαγμένο από τις προσθήκες εκείνες που έπεισαν το κοινό να επιστρέψει ξανά στον κόσμο του στις Fire Red και Leaf Green. Επιπλέον, έχοντας ασχοληθεί αρκετά με το postgame περιεχόμενο, θεωρούμε πως οι επιπλέον περιοχές θα μπορούσαν να είχαν αξιοποιηθεί σε μεγαλύτερο βαθμό με το γενικότερο lore, κάτι που φυσικά δεν ισχύει.

Έτσι, οι παίκτες καλούνται να επιστρέψουν και πάλι στην ίδια περιοχή, στις ίδιες πόλεις, στις ίδιες τοποθεσίες, οι οποίες έχουν μεν επανασχεδιαστεί, αλλά στην ουσία δεν προσφέρουν τίποτα, τίποτα νέο, που θα προσφέρει πόντους στον τομέα της ανακάλυψης. Σίγουρα ο κόσμος και η πλοκή του αποτελούν μια αποκάλυψη για τους νεότερους παίκτες, αλλά η νοσταλγία δεν είναι πάντα αρκετή για να πείσει τους βετεράνους παίκτες να επενδύσουν ώρες από το χρόνο τους και να ταξιδέψουν ξανά, για μια ακόμα φορά. Σαφέστατα, όμως, οι παίκτες που θα παραβλέψουν αυτό το χαρακτηριστικό του παιχνιδιού και θα αποφασίσουν να επενδύσουν πάνω του, είναι σίγουρο πως θα περάσουν ευχάριστες ώρες κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, η οποία όμως και λόγω της εμπειρίας μας με όλους τους προηγούμενους τίτλους, μειώνεται δραστικά.

Όλη η περιοχή έχει επανασχεδιαστεί με γνώμονα τις αρτιότερες ικανότητες απεικόνισης του Nintendo Switch, με αποτέλεσμα ολόκληρο το Kanto να είναι χάρμα οφθαλμών. Τα γραφικά υψηλής ανάλυσης, τα πιο ζωντανά χρώματα και η προσθήκη νέων animations, τόσο στα πλάσματα, όσο και σε ορισμένους εκπαιδευτές, μας ανοίγουν την όρεξη για το μέλλον και μας κάνουν ήδη να ονειρευόμαστε την επόμενη, μεγάλη περιπέτεια που έρχεται την επόμενη χρονιά. Το γεγονός ότι πλέον συναντάμε τα Pokémon στον κόσμο και ότι δεν χρειάζεται να ψάχνουμε στο χορτάρι ή στη θάλασσα για να τα ανακαλύψουμε, αποτελεί ένα μεγάλο άλμα της σειράς προς τα εμπρός. Η ίδια η οθόνη μάχης μπορεί τώρα να απεικονίζει τα Pokémon στο φυσικό τους μέγεθος – σε μια μάχη μεταξύ ενός μικρόσωμου Pokémon, όπως ο Rattata, και ενός μεγαλόσωμου, όπως ο Onix, η διαφορά μεγέθους βοηθά στο να αισθανθούμε πως είμαστε θεατές μιας πραγματικής μάχης του κόσμου αυτού.

Επιπλέον, μικρές λεπτομέρειες όπως το κοινό που παρακολουθεί την αναμέτρηση σε ένα Γυμναστήριο, βοηθούν ταχύτερα στην ενσωμάτωση του παίκτη με τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα αυξάνουν τις απαιτήσεις μας ως προς το περιεχόμενο του επόμενου τίτλου της σειράς. Φυσικά, η έλλειψη της δεύτερης οθόνης και η επαναφορά του συστήματος μάχης που ίσχυε σε όλα τα παιχνίδια πριν του DS μας ξενίζει ελαφρά, αν και το βελτιωμένο hardware επιτρέπει τη μετακίνηση της κάμερας κατά τη διάρκεια της μάχης, δίνοντάς μας μια σωστότερη και πληρέστερη εικόνα όσον αφορά την εξέλιξη της μάχης και μας βοηθά να ξεχάσουμε πιο εύκολα την ύπαρξη των παραθύρων του μενού μάχης.

Στα θετικά του παιχνιδιού στο σύνολο, εκτός από τον οπτικό τομέα, οφείλουμε να προσθέσουμε και το soundtrack που συνοδεύει τον τίτλο. Τα μουσικά κομμάτια που συνέθεσε ο Junichi Masuda και συνόδευαν τα πρώτα παιχνίδια είναι και από τα πλέον αναγνωρίσιμα, καθώς έχουν χρησιμοποιηθεί πολλάκις σε διάφορες πτυχές του franchise – και τώρα επιστρέφουν ελαφρώς επεξεργασμένα, αποδίδοντας μια ιδιαίτερη ορχηστρική αίσθηση και μεγιστοποιώντας το συναίσθημα της νοσταλγίας ορισμένων από των πιο χαρακτηριστικών gaming στιγμών της εποχής εκείνης, που η σειρά Pokémon ξεκίνησε να αφήνει το δικό της στίγμα στη βιομηχανία αλλά και στον κόσμο. Ο οπτικοακουστικός τομέας, ωστόσο, δεν αποτελεί παρά τη μια πτυχή αυτής της δημιουργίας.

Η άλλη πτυχή αφορά στο συνολικό gameplay, η οποία είναι και η σημαντικότερη για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Επιστρατεύοντας για μια ακόμα φορά την παλιά, γνωστή τακτική της για αξιοποίηση των gimmick δυνατοτήτων της εκάστοτε κονσόλας, αποφάσισε να εφαρμόσει μια δραστική αλλαγή. Αναφερόμαστε, φυσικά, σε μια ουσιαστική αλλαγή στον πυρήνα της αιχμαλωσίας. Οι μάχες που δίναμε για την αποδυνάμωση των πλασμάτων που θέλουμε να αιχμαλωτίσουμε, με στόχο την μεγιστοποίηση των πιθανοτήτων αιχμαλωσίας, έχουν πια περάσει στο πολύ μακρινό παρελθόν. Ο παίκτης που θέλει να προσθέσει στη συλλογή του ένα ακόμα Pokémon, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να ρίξει μια μπάλα, με το παιχνίδι να υιοθετεί πλήρως το gameplay του mobile τίτλου Pokémon GO!, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε πριν από δυο χρόνια. Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το συγκεκριμένο παιχνίδι, δεν υπάρχουν και πολλά που μπορούμε να πούμε για να καλύψουμε το κενό, καθώς τα Pokémon Let’s Go! Pikachu & Eevee υιοθετούν ακριβώς αυτό το gameplay.

Ο παίκτης πρέπει να σημαδέψει το υποψήφιο πλάσμα προς αιχμαλωσία με την μπάλα του και να την πετάξει, περιμένοντας να δει αν η απόπειρα αιχμαλωσίας θα είναι επιτυχής. Μπορεί, επίσης, να χρησιμοποιήσει τα κατάλληλα βατόμουρα (berries), τα οποία και θα του επιτρέψουν να βελτιώσει τις απόπειρες αιχμαλωσίας, και τα οποία θα μπορεί να βρει διάσπαρτα στην περιοχή Kanto. Φαίνεται πολύ εύκολο στη σκέψη και στην υλοποίηση, αλλά το συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού μπορεί πολύ σύντομα να προκαλέσει προβλήματα. Για αρχή, να σημειώσουμε πως το συγκεκριμένο gameplay αναιρεί ολοκληρωτικά και απόλυτα το βαθύ gameplay στο οποίο είχαμε συνηθίσει, όπως επίσης και κάθε μορφή στρατηγικής που χρειαζόταν να εφαρμόσουμε στο παρελθόν για να καταφέρουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το μόνο που χρειαζόμαστε, ουσιαστικά, είναι τύχη. Τύχη για να καταφέρουμε να ρίξουμε με ακρίβεια την μπάλα, καταφέρνοντας να πιάσουμε με επιτυχία το Pokémon που θέλουμε.

Και για να κάνουμε τη σύνδεση σε όσα αναφέραμε στην αρχή της παραγράφου για gimmicks, να αναφέρουμε πως για μια ακόμα φορά η Nintendo επιθυμεί να αναφέρει τα motion controls και να τα ενσωματώσει απόλυτα στο παιχνίδι. Όταν παίζουμε το παιχνίδι σε portable mode, το σύστημα αιχμαλωσίας του παιχνιδιού κάνει χρήση του συστήματος gyro control της κονσόλας, το οποίο μας βοηθά στο κατάλληλο σημάδι. Όταν, πάλι, παίζουμε με το Nintendo Switch σε docked mode, τότε αποκτούμε τον έλεγχο του παιχνιδιού κρατώντας ένα από τα δυο Joy-cons. Κινούμε τον χαρακτήρα μας χρησιμοποιώντας τον αναλογικό μοχλό, ενώ με ένα μόνο κουμπί μπορούμε να περιπλανηθούμε στο κεντρικό μενού του παιχνιδιού και να το χρησιμοποιήσουμε όταν χρειάζεται.

Ωστόσο, το Joy-con χρησιμοποιείται και ως προσομοιωτής της μπάλας Poké – με μια κίνηση προς τη μεριά μας και έχοντας προσπαθήσει να πετύχουμε την κατάλληλη χρονική στιγμή, μπορούμε να ρίξουμε την μπάλα ενός κινούμενου κυκλικού στόχου πάνω στο Pokémon. Αν καταφέρουμε να χτυπήσουμε τον κυκλικό στόχο στο όσο πιο δυνατό μικρότερο μέγεθός του (ο στόχος εμφανίζεται μεγάλος και σταδιακά μειώνεται μέχρι να εξαφανιστεί), τότε οι πιθανότητες αιχμαλωσίας αυξάνονται δραματικά, χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, πως είναι και εγγυημένη. Οι παίκτες του παιχνιδιού όμως πρέπει να ξέρουν πως η ανεμπόδιστη και επιτυχημένη αιχμαλωσία είναι συνυπεύθυνη για την απόκτηση αρκετών πόντων εμπειρίας, η οποία διαμοιράζεται σε όλα τα μέλη της ομάδας και η οποία αυξάνεται διαδοχικά, ανάλογα με τον αριθμό διαδοχικών αιχμαλωσιών.

Όταν λαμβάνουμε αυτά τα δεδομένα υπόψιν, μπορούμε να φανταστούμε τι συμβαίνει όταν το motion σύστημα ελέγχου δεν λειτουργεί σωστά. Όλο το προωθητικό υλικό του παιχνιδιού μας έδειχνε πλάνα από τα πρώτα στάδια του παιχνιδιού, όταν η αιχμαλωσία ενός Pokémon είναι το πιο εύκολο σημείο του παιχνιδιού και το level-up της ομάδας μπορεί να επιτευχθεί αρκετά γρήγορα. Προχωρώντας όμως παρακάτω, διαπιστώνουμε ότι τα Pokémon που προσπαθούμε να πιάσουμε αντιδρούν πολύ περίεργα, κάνοντας πιο περίπλοκη τη διαδικασία αιχμαλωσίας. Και αν επιχειρήσετε να χρησιμοποιήσετε το Joy-con για να αιχμαλωτίσετε ένα πλάσμα που βρίσκεται πλάγια της οθόνης, πλανάστε πλάνη οικτρά. Λόγω της αδυναμίας του υλικού να στοχεύσει διαγώνια και της αναμενόμενης αποτυχημένης αιχμαλωσίας, η επόμενη εναλλακτική είναι να γυρίσουμε σε handheld mode, κάτι που φυσικά ούτε είναι πάντοτε εφικτό, ούτε και βγάζει ιδιαίτερο νόημα ως επιλογή.

Επιπλέον, στα του χειρισμού, αξίζει να σημειώσουμε την απουσία υποστήριξης του Pro Controller, δίνοντας μόνο τα χειριστήρια Joy-con ως τη μόνη επιλογή ελέγχου. Για την ακρίβεια, δεν μπορούμε ακόμα να κατανοήσουμε για ποιον ακριβώς λόγο η Nintendo και η Game Freak αρνούνται να υποστηρίξουν ένα χειριστήριο, το οποίο λειτουργεί ακριβώς όπως και το Joy-con ως προς τα motion controls του συστήματος και το οποίο είναι σαφέστερα πιο εργονομικό και άνετο. Το έχουμε πει ξανά στο παρελθόν, το αναφέρουμε και τώρα – τα gimmicks πρέπει να χρησιμοποιούνται ως μια πρόσθετη επιλογή. Είναι άδικο μια εταιρεία να «υποχρεώνει» τον παίκτη να απολαύσει έναν τίτλο με τον τρόπο που εκείνη επιθυμεί – τακτική την οποία και θα στηλιτεύουμε για όσο καιρό εξακολουθεί να ισχύει.

Η Nintendo, ωστόσο, δεν φαίνεται να πτοείται από το ζήτημα που προκύπτει με τη χρήση του Joy-con. Για την ακρίβεια, δεν το χαρακτηρίζει ως πρόβλημα, αλλά ως ένα από τα δυο βασικά χαρακτηριστικά του τίτλου. Υποστηρίζει, μάλιστα, πως το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει σχεδιαστεί με γνώμονα και τις απαιτήσεις των πιο έμπειρων και απαιτητικών οπαδών της σειράς, καθώς το σύστημα μάχης μεταξύ των παικτών και των NPC εκπαιδευτών παρουσιάζεται-κατ’ αυτούς πάντα-, ως ιδιαίτερα απαιτητικό και αρκετό για να ικανοποιήσει τους βετεράνους εκπαιδευτές. Φυσικά, αυτές οι δηλώσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν το λιγότερο αστείες. Ωστόσο, για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν φταίνε οι άνθρωποι της Nintendo γι’ αυτό. Εδώ πρέπει να κατηγορήσουμε την ίδια τη φύση του παιχνιδιού. Τα περισσότερα παιχνίδια της σειράς δεν παρουσίασαν ποτέ ιδιαίτερη δυσκολία στην προσπέλασή τους από την αρχή μέχρι το τέλος. Η σταδιακή προσθήκη των ικανοτήτων (Abilities), Αντικειμένων (Held Items), νέων κινήσεων, μεθόδων, στυλ και μηχανισμών μάχης μπόρεσαν να αλλάξουν εν μέρει τη λογική «Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί», η οποία και επικρατούσε στα παιχνίδια των δυο πρώτων γενιών.

Σε αυτό βοήθησε και η σταδιακή προσθήκη νέων πλασμάτων, μορφών (formes & regional variations) και, φυσικά, η Mega Evolution, η οποία μπορούσε να αλλάξει ριζικά τον τύπο ενός πλάσματος, εξαλείφοντας κάποιες αδυναμίες και προσθέτοντας κάποιες νέες, που έπρεπε να ανακαλύψουμε από την αρχή. Ακόμα και ο πιο αρχάριος παίκτης θα μπορούσε να συναντήσει μια δυσκολία στην αρχή, αλλά με λίγο περισσότερη ενασχόληση με το παιχνίδι (ίσως ψάχνοντας και σε κάποια απόμακρη γωνιά του Ίντερνετ για κάποιον οδηγό), θα μπορούσε να εντοπίσει τα κομμάτια του παζλ που του έλειπαν, έτσι ώστε να μπορεί να ολοκληρώσει με επιτυχία το παιχνίδι και να απολαύσει τις ατέλειωτες multiplayer αναμετρήσεις.

Και ξαφνικά, βρισκόμαστε στη σημερινή κυκλοφορία, όπου τα περισσότερα από αυτά κόβονται απότομα. Τα 800+ πλάσματα μειώνονται στα αρχικά 151 (περίπου...), τα Abilities πάνε περίπατο, η βάση των διαθέσιμων Τεχνικών Μηχανών (TMs) έχει περιοριστεί και διαμορφωθεί με πιο πρόσφατες κινήσεις σε σχέση με την αρχική έκδοση, ενώ όλοι οι υπόλοιποι μηχανισμοί και στυλ μάχης, πλην των διπλών μαχών και των Mega Evolutions, φαίνεται πως έχουν μείνει στο πολύ μακρινό παρελθόν της σειράς. Για κάποιους παίκτες, η απόφαση αυτή της Game Freak μπορεί να φαίνεται λυτρωτική, καθώς με αυτόν τον τρόπο το παιχνίδι ανατρέπει τα δεδομένα και μας γυρνάει στο πολύ παραδοσιακό gameplay, με το οποίο ήρθαμε σε επαφή με τη σειρά για πρώτη φορά. Ίσως και αυτές οι επιλογές κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης να λήφθηκαν δεδομένου του ότι ένα πολύ νεαρό κοινό ίσως να αποφασίσει να κάνει το παρθενικό του ταξίδι στον κόσμο των Pokémon με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα και ένας πολύ νεαρός παίκτης, ωστόσο, που είναι σε θέση να διαβάσει και να καταλάβει το κείμενο που εμφανίζεται στην οθόνη του, πολύ σύντομα θα καταφέρει να βρει τις άκρες και να ολοκληρώσει τον τίτλο με επιτυχία, χωρίς να αντιμετωπίσει ιδιαίτερη πρόκληση. Δυστυχώς όμως, η ομάδα ανάπτυξης φαίνεται να προχώρησε τη σκέψη της πολύ περισσότερο, εφευρίσκοντας τρόπους που θα βοηθήσουν και τον πιο αδαή, τον πιο αρχάριο, να τα καταφέρει.

Και λέμε δυστυχώς, γιατί οι επιλογές που θα αναφέρουμε παρακάτω μπορεί να φαντάζονται ιδανικές στα μάτια του αρχάριου, αλλά για τους βετεράνους παίκτες είναι το λιγότερο παράδοξες, εκτός πραγματικότητας για τα δεδομένα της σειράς. Η αρχή γίνεται με την προσθήκη του συστήματος συνεργατικού παιχνιδιού (co-op). Πρόκειται για κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στα χρονικά της σειράς και θα μπορούσε να ήταν μια ευχάριστη προσθήκη, αν βέβαια είχε υλοποιηθεί πιο σωστά. Αντί αυτού, αποκτούμε τον έλεγχο του alter-ego ως προς το φύλο του χαρακτήρα που ελέγχουμε, ακολουθούμε τον χαρακτήρα του αρχικού παίκτη πάνω στο χάρτη – μέχρι να αρχίσει μια αναμέτρηση με κάποιο άγριο Pokémon ή μια μάχη με κάποιον εκπαιδευτή. Στην αναμέτρηση με το άγριο Pokémon μπορούμε να ρίξουμε ταυτόχρονα μια μπάλα μαζί με τον πρώτο παίκτη, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο τις πιθανότητες αιχμαλωσίας, ειδικά αν η ρίψη των Poke balls έγινε συντονισμένα.

Στη δε μάχη με τον εκπαιδευτή, απλά καλούμε το δεύτερο κατά σειρά Pokémon στην ομάδα και το ρίχνουμε ταυτόχρονα στη μάχη με το πρώτο Pokémon που ελέγχει ο βασικός παίκτης. Και φυσικά, ριχνόμαστε σε μια μάχη 2 εναντίον 1, εις βάρος πάντοτε του αντιπάλου, όπου είναι εύκολο να φανταστεί κανείς ποια θα είναι η κατάληξη της μάχης. Συνέχεια έχει η «ανανεωμένη» μέθοδος ανάπτυξης των επιμέρους χαρακτηριστικών των Pokémon. Τα προηγούμενα παιχνίδια χρησιμοποιούσαν μια μείξη μεθόδων αύξησης των stats του κάθε πλάσματος, τα οποία όμως είχαν ένα όριο, με σκοπό να διατηρείται μια ισορροπία στη μάχη. Αυτή τη φορά, η Game Freak εισάγει ένα σύστημα ζαχαρωτών (candies) που θυμίζει πολύ τα ζαχαρωτά του Pokémon Go!, τα οποία μπορούμε είτε να αποκτήσουμε αιχμαλωτίζοντας έναν μεγάλο αριθμό Pokémon ή μεταφέροντας τα αιχμαλωτισμένα Pokémon στο εργαστήριο του καθηγητή Oak. Κάθε ένα από αυτά τα ζαχαρωτά μπορεί να αυξήσει κατά έναν βαθμό το επιμέρους χαρακτηριστικό στο οποίο απευθύνεται – για παράδειγμα, το Quick candy μπορεί να αυξήσει την ταχύτητα κατά ένα βαθμό, ενώ το Tough Candy μπορεί να αυξήσει ισόποσα την άμυνα του Pokémon.

Ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάποια σπανιότερα ζαχαρωτά, τα candies που φέρουν το όνομα ενός Pokémon ή κάποιου από την ομάδα εξέλιξής τους. Η κατανάλωση ενός τέτοιου ζαχαρωτού αυξάνει κατά έναν βαθμό όλα τα χαρακτηριστικά ενός Pokémon. Το σύστημα των ζαχαρωτών μπορεί από τη μια να φαίνεται μια πιο εύκολη επιλογή, καθώς έτσι αναιρείται η ανάγκη προμήθειας αντικειμένων που κάποτε έκαναν αυτή τη δουλειά. Παράλληλα, όμως, η Game Freak αφαίρεσε εντελώς το ανώτατο όριο ανάπτυξης όλων των stats, κάτι που δυνητικά σημαίνει ότι ένα Pokémon μπορεί να αναπτύξει όλα του τα χαρακτηριστικά στο μέγιστο βαθμό. Φυσικά, ο κάθε παίκτης μπορεί να επιλέξει να αναπτύξει το Pokémon του φυσιολογικά, όπως ακριβώς συνέβαινε και στα προηγούμενα παιχνίδια.

Η συγκεκριμένη τακτική, ωστόσο, μπορεί να επιτρέψει σε άλλους παίκτες να πάρουν ένα πιο άδικο προβάδισμα στις online αναμετρήσεις πολλαπλών παικτών, διαταράζοντας τις ισορροπίες. Και αν δεν φτάνουν όλα αυτά, να αναφέρουμε και την προσθήκη του Συντρόφου Pokémon (Partner Pokémon). Στην έκδοση που μας παραχωρήθηκε από την επίσημη αντιπροσωπεία της Nintendo, ο δικός μας Σύντροφος Pokémon δεν ήταν άλλος από τον συμπαθέστατο και γλυκό Pikachu. Η εξέλιξη του Pikachu μέσα στο παιχνίδι μάς προκάλεσε αλλεπάλληλα συναισθήματα έκπληξης, καθώς ο Pikachu μπορούσε να μάθει κινήσεις που κανένα άλλο είδος της κατηγορίας του δεν μπορεί να μάθει.

Ακόμα μια επιλογή των developers που συνεισφέρει περισσότερο στην μεγαλύτερη ευκολία του παιχνιδιού. Ωστόσο, όποιος παίκτης επιθυμεί, μπορεί απλά να αποφύγει την εκμάθηση των υπερβολικά παράδοξων κινήσεων και να σταθεί στη φυσιολογική εξέλιξη του Συντρόφου Pokémon. Και για να είμαστε ειλικρινείς, το σύστημα του Συντρόφου Pokémon δεν είναι από τις επιλογές που έχουν μόνο αρνητικά. Ο Σύντροφος Pokémon μπορεί να εκτελέσει τις περισσότερες κινήσεις που κάποτε χρειάζονταν μια Κρυμμένη Κίνηση (Hidden Machine), χωρίς αυτές να περιορίζουν το διαθέσιμο moveset του και χωρίς να επιβαρύνουμε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μας με περιττές κινήσεις. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τη διαδικασία αλληλεπίδρασής μας με τον Σύντροφο Pokémon (σε στυλ των παρελθόντων Pokémon Amie) και ακούγοντας τις χαρούμενες κραυγές του…ε, αυτό και μόνο είναι αρκετό να μας κάνει να περάσουμε αρκετό και ευχάριστο χρόνο μαζί του.

Αν και το gameplay είναι αρκετά εύκολο όμως, το postgame ευτυχώς καταφέρνει να μας αποζημιώσει ελαφρά, με την εισαγωγή των Master Trainers. Οι Αρχιεκπαιδευτές, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στις 4 γωνιές του Kanto, έχουν υπό τον έλεγχό τους ένα από τα 151 διαθέσιμα Pokémon. H αναμέτρηση μαζί τους απαιτεί την εκπαίδευση ενός συγκεκριμένου Pokemon, το οποίο πρέπει να βρίσκεται σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο και να είναι αρκετά δυνατό για να μπορεί να αντέξει τις ειδικές επιθέσεις που εξαπολύει το Pokémon του Αρχιεκπαιδευτή, επιθέσεις που είναι δύσκολο να τις μάθει ένα κανονικό Pokémon της κατηγορίας τους. Ακόμα ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, αλλά είναι αρκετό για να τραβήξει το ενδιαφέρον μας, καθώς η αναμετρήσεις μαζί τους λειτουργούν ως το achievement σύστημα του παιχνιδιού και ξεκλειδώνουν αναμετρήσεις με θρυλικούς εκπαιδευτές Pokémon, που δεν θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε σε διαφορετική περίπτωση.

Οι ανταλλαγές θα συνεχίσουν να μας απασχολούν έως έναν βαθμό, αν και οι διαδικτυακές αναμετρήσεις με άλλους παίκτες θα μονοπωλήσουν περισσότερο το ενδιαφέρον μας. Και, φυσικά, απώτερος στόχος μας είναι και η ολοκλήρωση του Pokédex, της ηλεκτρονικής εγκυκλοπαίδειας του παιχνιδιού. Τα περισσότερα πλάσματα είναι διαθέσιμα εντός παιχνιδιού, με ελάχιστα να πρέπει να ανταλλαχθούν από την άλλη έκδοση, αν φυσικά δεν είμαστε σε θέση να τα μεταφέρουμε κατευθείαν από την εφαρμογή Pokémon Go!. Ένας στόχος που μπορεί να μας απασχολήσει αρκετά, αν και δεν μπορεί να ολοκληρωθεί με επιτυχία. Για να έχουμε και τα 151 Pokémon στην κατοχή μας, πρέπει να προβούμε σε αγορά του Poké Ball Plus, ενός ειδικού περιφερειακού που λειτουργεί ως μοχλός χειρισμού, ως εργαλείο ευκολότερης αιχμαλωσίας Pokémon στο Pokémon Go!, αλλά και το μοναδικό τρόπο για να προσθέσουμε στη συλλογή μας το Θρυλικό Pokémon Mew, εκτός φυσικά από την ανταλλαγή.

Η τακτική αυτή της Nintendo να αναγκάζει έναν παίκτη να αγοράσει ένα ακριβό περιφερειακό, το οποίο δεν λειτουργεί τόσο καλά όσο το απλό Joy-con, μόνο και μόνο για να αποκτήσει ένα σπάνιο Pokémon, το οποίο έχει η ίδια προσφέρει δωρεάν μέσω events, είναι το λιγότερο απαράδεκτη και αδιανόητη για την εποχή μας. Στα άλλα αδιανόητα εμπόδια που πρέπει να προσθέσουμε ως προς την ολοκλήρωση του Pokédex είναι και η εισαγωγή του Meltan, του ολοκαίνουριου Μυθικού Pokémon της 8ης γενιάς. Το Meltan μπορεί να αιχμαλωτιστεί μόνο στο Pokémon Go!, ενώ μπορεί να μεταφερθεί και να πολεμήσει στο πλευρό μας αν συνδέσουμε απλά την κινητή συσκευή με το Switch.

Ωστόσο, το Meltan είναι το μοναδικό Μυθικό Pokémon που μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι δυνατότερο. Χάριν σε μια άλλη ιδιότροπη απόφαση, το Meltan μπορεί να εξελιχθεί μόνο στην εφαρμογή για τα κινητά, κάτι που απαιτεί από μόνη της μια υπερβολικά επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία. Δεν ξέρουμε αν η Nintendo και η Niantic σκοπεύουν να προσθέσουν κάποια ξεχωριστά microtransactions μόνο για το συγκεκριμένο Pokémon, αλλά η εξέλιξη του Meltan σίγουρα θα σπαταλήσει άδικα χρόνο, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα, κάπου αλλού, κάνοντας κάτι άλλο από το να μαζεύουμε Meltan Candies σε μια εφαρμογή που, υπό άλλες συνθήκες, μας είναι εντελώς αδιάφορη.

Εν κατακλείδι, η πρόταση της Nintendo και της Game Freak για το πρώτο, “fully-fledged Pokémon RPG” παιχνίδι για το Switch, μας προκαλεί περίεργα συναισθήματα. Από τη μια έχουμε την ικανοποίηση να ταξιδεύουμε ξανά σε έναν τόσο γνώριμο κόσμο, αλλά και τόσο όμορφα σχεδιασμένο, που μπορεί να μας κάνει ήδη να ονειρευόμαστε για το πώς θα είναι ο νέος κόσμος που θα εισάγουν τα παιχνίδια της 8ης γενιάς Pokémon. Από την άλλη, έχουμε μια σωρεία επιλογών ανάπτυξης που είναι λάθος και εκτελούνται με λανθασμένο τρόπο. Εάν η Nintendo και η Game Freak επέλεγαν να σχεδιάσουν ένα καθαρόαιμο spin-off παιχνίδι και όχι έναν τίτλο που ψάχνει να ανακαλύψει τον εαυτό του στην πορεία, θα ήμασταν περισσότερο επιεικείς μαζί του. Αυτό που εμείς μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι πως ένα εντελώς νέο κοινό θα περάσει πολύ καλά με τα Pokémon Let’s Go! Pikachu & Eevee. Αντίθετα, οι παλαιότεροι παίκτες θα πρέπει να είναι έτοιμοι να ανεχτούν πολλά στραβοπατήματα στο βωμό της νοσταλγίας του όμορφου, ανέφελου και ονειρεμένου τότε, της πρώτης φοράς που βυθίστηκαν στον κόσμο της πρώτης περιπέτειας. Και κυρίως, να έχουν υπομονή για αυτό που έρχεται – σύντομα.

switch