Naruto to Boruto: Shinobi Striker

Όταν οι Ninja είναι πιο γρήγοροι από την κάμερα.

Αχ, αυτές οι ρημάδες οι μεταφορές… Πόσες και πόσες φορές τα έχουμε πει! Πόσοι και πόσοι διάλογοι αφιερώθηκαν στις ιδιαιτερότητες της μεταφοράς σε βιντεοπαιχνίδι κάποιας ταινίας, βιβλίου, anime… Ώρες αναλώθηκαν, επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν ξανά και ξανά, με το αποτέλεσμα να κυμαίνεται πάντα στο ίδιο πλαίσιο: είτε θα υπάρξουν σημαντικές gameplay θυσίες, προκειμένου να διατηρηθεί το ύφος του αυθεντικού υλικού, είτε αυτό θα αγνοηθεί παντελώς στο βωμό ενός βιώσιμου παιχνιδιού. Βέβαια, πάντα

Εξαίρεση αποτελεί -δίχως αμφιβολία- και το Naruto To Boruto: Shinobi Striker, καθώς έρχεται να προστεθεί στη μακροσκελή σειρά τίτλων με θεματολογία τον προσφιλή Ninja και τις περιπέτειές του. Αναμφίβολα, υπάρχουν μερικοί δυνατοί τίτλοι σε αυτόν τον κατάλογο όπως τα Broken Bond, Ultimate Ninja 3 και Ultimate Ninja Storm Generations, που πρόσφεραν στους φίλους της σειράς την ευκαιρία να κάνουν ψηφιακή πραγματικότητα τις πιο προχωρημένες, Naruto φαντασιώσεις τους. Όμως δεν εκπληρώνουν όλοι οι τίτλοι του franchise την παραπάνω αποστολή και αυτή ακριβώς είναι και η περίπτωσή μας εδώ.

Το παιχνίδι του θέματός μας είναι κατ΄ουσίαν ένας σχεδόν εξ ολοκλήρου online τίτλος που περιστρέφεται γύρω από την έννοια του παγκόσμιου τουρνουά. Προκειμένου να συμμετάσχει κανείς σε αυτό, πρέπει να περάσει μια σειρά από δοκιμασίες, να “προετοιμαστεί”, όπως θέλει να λέει το παιχνίδι, και μετά να δηλώσει τη συμμετοχή του, προσπαθώντας να επιτύχει όσο καλύτερη διάκριση μπορεί από τις 25 διαθέσιμες. Αυτός είναι εν ολίγοις ο κορμός του παιχνιδιού. Κανένα σενάριο και πλοκή, καμία σχέση με προσθήκες στο lore της σειράς, απλά ένα τουρνουά - γιορτή για όλον τον κόσμο. Ας δούμε όμως πώς υλοποιείται στην οθόνη όλο αυτό.

Εν αρχή ει το avatar. Ο παίκτης δημιουργεί τον χαρακτήρα που θα τον αντιπροσωπεύσει στον κόσμο του παιχνιδιού, με σχετικά περιορισμένη όμως παραμετροπίηση. Στη συνέχεια ξεχύνεται στο… χωριό της επιλογής του, όπου θα δει μερικούς από τους βασικούς και γνωστότερους πρωταγωνιστές της σειράς να τον καθοδηγούν μέσα από τα μενού και τις λειτουργίες του ψηφιακού χώρου. Το tutorial αυτό γίνεται με μηδενικό animation, αλλά εξαιρετικά επιτυχημένο voice acting και προσφέρει πολλά στο να δεθεί ο παίκτης με τον κόσμο και να νιώσει μέρος του.

Εν ολίγοις, υπάρχουν διάφορα shops όπου ανακαλύπτονται και αποκαλύπτονται αντικείμενα, γίνεται επιπλέον παραμετροποίηση του χαρακτήρα, διατελείται το γνωστό εμπορικό αλισβερίσι και αρκετά άλλα. Υπάρχει επίσης και μια VR Arena, όπου δίνεται η μοναδική ευκαιρία να πάιξει κανείς solo και offline. Εκεί διατίθεται μια πλειάδα αποστολών τόσο για έναν παίκτη, όσο και για ομάδες, είτε αυτές λειτουργούν συνεργατικά, είτε ανταγωνιστικά. Το εν λόγω mode είναι πλούσια πηγή αντικειμένων, ΧΡ και χρημάτων, καθώς και η πρώτη επαφή με το gameplay του τίτλου.

Εκεί είναι που θα αντιληφθεί ο παίκτης το ρηχό gameplay που ορίζεται από ένα απλοϊκό σύστημα μάχης, με heavy και light επιθέσεις, χωρίς combos και χωρίς συνδυασμούς ειδικών κινήσεων μεταξύ των επιθέσεων αυτών. Αντιθέτως οι ειδικές κινήσεις, λίγες στον αριθμό, τοποθετούνται με preset τρόπο σε αντίστοιχα πλήκτρα του gamepad και ενεργοποιούνται με ένα απλό πάτημα. Μοναδικό φρένο στο spam είναι ότι πρέπει να γίνεται recharge μετά από κάθε χρήση. Ως εκ τούτου, έννοιες όπως βάθος και δημιουργικότητα πηγαίνουν περίπατο και η δράση γίνεται επαναλαμβανόμενη. Προσθήκες του στυλ “ranged attacks” και “wall runs” βοηθούν ελάχιστα στο να μετριάσουν την παραπάνω εντύπωση.

“Οπλισμένος” με αυτές τις γνώσεις, ο παίκτης βαδίζει προς τον κύριο κορμό του παιχνιδιού που είναι η online arena και περιλαμβάνει quick match και tournament. Δεν φαίνεται και τόσο πλούσια και όντως δεν είναι μιας και οι επιλογές αυτές είναι ελάχιστες. Το quick match επιλέγει τυχαία ένα από τα τέσσερα modes ανταγωνισμού (Capture the flag, Base battle κλπ) και κάνει το… matchmaking, το οποίο είναι, ενδεχομένως, το χειρότερο που έχουμε δει σε παιχνίδι του είδους. Εκεί μπαίνουν όλοι, χωρίς περιορισμό. Level 2 και level 94, με ό,τι έχει ξεκλειδώσει κι έχει επιτύχει ο καθένας στο επίπεδό του. Έπειτα χωρίζει τους παίκτες σε ομάδες χωρίς την παραμικρή έννοια ισορροπίας - και τους πετάει στη μάχη…

… όπου αποκαλύπτονται όλα τα δεινά του παιχνιδιού: άνισες μάχες, χαοτικό level design, ρηχό fighting system και πάνω απ’όλα, απαράδεκτη κάμερα. Η κίνηση είναι ταχύτατη, ο ρυθμός φρενήρης κι ο παίκτης δέχεται χτυπήματα που δεν τα έχει γνωρίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, από αντιπάλους που δεν μπορεί να δει. Ομοίως ανταποδίδει, όταν το lock on system του δίνει - τυχαία - τον αντίπαλο που τον βολεύει. Αν καταφέρει κάτι ή όχι, εξαρτάται πόσο μεγαλύτερου ή μικρότερου επιπέδου είναι ο παίκτης αυτός. Κατανοεί κανείς, ότι αν δε διορθωθεί αυτό, τότε οποιοσδήποτε νέος παίκτης έχει σύντομο μέλλον στο παιχνίδι, μιας και όσο περνάει ο καιρός, όλοι οι υπόλοιποι θα βελτιώνονται.

Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και στο World Tournament, με την αρνητική υποσημείωση ότι αυτό δεν είναι πάντοτε διαθέσιμο. Τούτο σημαίνει ότι όταν κάποιο τουρνουά τελειώσει και μέχρι να ξεκινήσει το επόμενο, διαθέσιμο είναι μονάχα το quick match και η VR Arena. Αυτό κι αν δεν είναι περιορισμένο content… Πραγματικά, η κατάσταση σώζεται μονάχα από την όμορφη ατμόσφαιρα και τον ευχάριστο - πλην της κάμερας στις μάχες - οπτικό τομέα. Κρίμα για ένα παιχνίδι μιας δημοφιλούς σειράς να αποτυγχάνει να πιάσει τα standards με αυτόν τον τρόπο.

Γιατί αυτό κάνει το Naruto To Boruto: Shinobi Striker. Αποτυγχάνει. Με κάκιστη κάμερα στις μάχες, ρηχό gameplay, περιορισμένο content κι ελάχιστες online και offline επιλογές, καθώς και με μηδενικό matchmaking, προσφέρει ένα σύνολο που θα φέρει περισσότερο απογοήτευση παρά ευχαρίστηση. Η δε πιστότητα των χαρακτήρων και των διαλόγων στο ύφος της σειράς και τα όμορφα γραφικά που θυμίζουν τους υπόλοιπους τίτλους της σειράς, ίσως προσελκύσουν κάποιους fans. Όμως αυτό δεν αρκεί, ειδικά όταν ο τίτλος έχει τόσα προβλήματα.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.