NBA 2K18

Αντιαθλητικό φάουλ.

Η 2Κ αναμφίβολα το έχει πιάσει το νόημα του NBA. Τόσο του αθλήματος της καλαθοσφαίρισης καθ' αυτού, όσο και του παράγωγου προϊόντος. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που γράφουμε, γιατί το NBA 2K18 αποτελεί το αποκορύφωμα (μέχρι τώρα τουλάχιστον) και των δύο. Καιρό τώρα έχει αγγίξει αυτό που θεωρούσαμε ταβάνι για την απεικόνιση του αθλήματος στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών, και κάθε χρόνο το… «σπρώχνει» λίγο προς τα πάνω, παρά τον ανύπαρκτο ανταγωνισμό. Βέβαια, η ιστορία έχει δείξει

Αρχικά, από την πρώτη στιγμή που η πορτοκαλί “σπυριάρα” αναπηδά στο παρκέ, θυμόμαστε ότι αυτό που κάνει η Visual Concepts με το μπάσκετ, δεν το έχει πετύχει κανένας μέχρι σήμερα, με κανένα άθλημα. Μιλάμε ξεκάθαρα για την πιο λεπτομερή απεικόνιση αθλήματος σε βιντεοπαιχνίδι, σε επίπεδο που αξίζει πλήρως την περιγραφή sports simulator. Ναι, έχει χτίσει επί χρόνια μια παράδοση η σειρά σε αυτό τον τομέα, αλλά φέτος συνεχίζεται με λίγες μεν, σημαντικές δε προσθήκες. Κυρίως, οι παίκτες και οι ομάδες έχουν αισθητά ξεχωριστή ταυτότητα στο γήπεδο πλέον, όχι από την έννοια των stats, αλλά και την φιλοσοφία προσέγγισης σε κάθε φάση, είτε αυτή είναι στην άμυνα είτε στην επίθεση, μέσω του λεγόμενου “style of play”.

Έτσι, ομάδες όπως οι Milwaukee Bucks του δικού μας Γιάννη Αντετοκούνμπο (ο οποίος μάλιστα έχει το… τρομακτικό rating 90) παίζουν μπάσκετ με συνεχή κινητικότητα, υψηλή ενέργεια και δημιουργία κενών, ενώ άλλες παίζουν πιο κλειστά και βγάζουν το ψωμί τους στο ποστ και με πολλά πικ εν ρολ. Το ίδιο ισχύει και για τους παίκτες και τη συμπεριφορά τους στο παρκέ, με τα στατιστικά να μην είναι αυτά μόνο που καθορίζουν τον τρόπο παιχνιδιού τους. Επίσης, το νέο σουτ είναι λίγο πιο δύσκολο και έχει μεγαλύτερη καμπύλη εκμάθησης, ενώ είναι πιο αισθητή πλέον η απόσταση στα μαρκαρίσματα μεταξύ των παικτών, αφού καθορίζει σε μεγαλύτερο βαθμό την πορεία των σουτ, και σημαίνει ότι, για παράδειγμα, αν δεν βρούμε χώρους ή καλές προυποθέσεις για το σουτ ή το ντράιβ, καλύτερα να μην το επιχειρήσουμε καν.

Το physical play είναι επίσης πιο εντυπωσιακό και έντονο από ποτέ. Η απλή αποφυγή ενός καλοδουλεμένου πικ είναι ολόκληρη περιπέτεια για τον αμυντικό, στη ρακέτα πέφτουν κορμιά, και είναι πολλές τέτοιες λεπτομέρειες που εκτοξεύουν την αυθεντικότητα και τo ρεαλισμό που έχει να προσφέρει. Ένα pump fake για να απελευθερωθούμε με γλυκό σπάσιμο του καρπού και «χλατς», είναι κάθε μα κάθε φορά το ίδιο μαγικό. Έτσι επιβραβεύεται ο παίκτης που παίζει έξυπνα και διαβάζει το παιχνίδι του αντιπάλου και της ΑΙ, η οποία είναι φέτος πιο ουσιαστική και υπομονετική στην κατοχή. Σε γενικές γραμμές, η μηχανή στην οποία στηρίζεται το gameplay παραμένει η ίδια, και οι παραπάνω προσθήκες συνεχίζουν να αναβαθμίζουν ένα ήδη καταπληκτικό gameplay, αναγνωρίζουμε όμως ότι σύντομα θα πρέπει να υπάρξει μια γενική ανανέωση, αφού αρχίζουν να φαίνονται σημάδια της ηλικίας του.

Όσον αφορά την παρουσίαση και αυτό που φθάνει στα μάτια (και τα αυτιά) μας, έχουμε να κάνουμε με ένα οπτικό υπερθέαμα. Από το τρίδυμο Shaquille O’Neal, Ernie Johnson και Kenny Smith, στους ρεπόρτερ (Kevin Harlan, David Aldridge, Doris Burke) και τους καλεσμένους (Kobe Bryant και Kevin Garnett ανάμεσά τους) που σχολιάζουν, η 2Κ κάνει πλάκα στους ανταγωνιστές της. Και δεν μιλάμε για έναν Kobe Bryant που ήρθε απλά να πάρει το τσεκ, μιλάμε για καλεσμένους που προσφέρουν με μεράκι πολύ ευχάριστες και ζωντανές συζητήσεις. Απίστευτη ποιότητα και φυσικότητα διαλόγων, μοναδική σκηνοθεσία και παρέλαση τεράστιων ονομάτων του χώρου, ενώ υπάρχουν και θεματικές εκπομπές (π.χ. Martin Luther King Day).

Στο παρκέ τα έχουμε ξαναπεί, το αποτέλεσμα χωρίς πολλές διαφορές παραμένει στα υψηλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η σειρά, με κορυφαία animations και αληθοφανή, σε σημεία φωτορεαλιστικά μοντέλα παικτών. Αρκεί ένα Instant Replay για να αναδείξει έναν ολόκληρο μικρόκοσμο λεπτομερειών, κινήσεων και εκφράσεων, που συμβαίνουν ταυτόχρονα μέχρι και στην πιο αδιάφορη φάση. Κι αν δεν μας πιστεύετε, ζουμάρετε στη γενειάδα του James Harden ή παρακολουθήστε τον ιδρώτα που κυλά στο κορμιά των παικτών. Ακόμη, φέτος υπάρχει και ένα πλούσιο και δυνατό soundtrack που καλύπτει κυριολεκτικά όλα τα γούστα, από Mobb Deep, Nas και OutKast, σε Alan Parsons Project και Scorpions, και συνοδεύει όμορφα όλες τις στιγμές δημιουργίας κάθε λεπτομέρειας του franchise μας στο MyLeague ή της υπερομάδας μας στο MyTeam.

Ένα πολύ αρνητικό για την ευρύτερη περιοχή μας είναι ότι δεν υπάρχει Euroleague πια, και είναι γενικά άσχημο όταν «κόβονται» στοιχεία που μόνο να προσφέρουν είχαν. Εκεί που περιμέναμε βήματα μπροστά σε αυτό το κομμάτι, έγιναν σημαντικά βήματα πίσω. Από την άλλη, προστέθηκαν ιστορικές και All Star ομάδες, οπότε θα μπορέσουμε να κοντράρουμε επιτέλους τους Bulls του 95’-96’ με τους Warriors του 2016-2017. Τα υπόλοιπα modes (MyTeam, MyGM, MyLeague κ.λπ.) συνεχίζουν χωρίς πολλές αλλαγές, αν εξαιρέσουμε την προσθήκη ενός τυπικού σεναρίου στο MyGM, και αξίζει να σημειώσουμε ότι υπάρχει πολύ, μα πολύ βάθος για αυτούς που θα το ψάξουν σε αυτά τα modes.

Φτάνοντας στο MyCareer, το οποίο ο υπογράφων θεωρεί και τον πρωταγωνιστή του NBA 2K, έχουν υπάρξει ορισμένες αλλαγές, με περισσότερο αισθητή αυτή του “The Neighborhood”, της ψηφιακής γειτονιάς που συνυπάρχουμε με άλλους παίκτες. Από άποψη ιστορίας δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο, για την ακρίβεια οι περισσότερες παρατηρήσεις σε αυτό το κομμάτι είναι αρνητικές. Δηλαδή, θα προτιμούσαμε ένα εισαγωγικό κομμάτι σχετικό με το κολλέγιο ή κάτι άλλο, παρά αυτό που επιλέχθηκε, όπου ξαφνικά μέσω ενός ερασιτεχνικού τουρνουά υπογράφουμε κατευθείαν στην ομάδα μας στο NBA. Ή για την ενοχλητικότατη κολλητή/συγκάτοικο/ μάνατζερ/ ιδέα δεν έχουμε τι, του πρωταγωνιστή μας, DJ. Ή για τις κουραστικές, δήθεν κουλ συζητήσεις μεταξύ των χαρακτήρων σε ρυθμό πολυβόλου και με γεροντίστικη λογική «έτσι μιλάει η νεολαία». Από άποψη γραφής, λοιπόν, τίποτα το ιδιαίτερο εκτός κάποιων ελάχιστων, ποιοτικών αλληλεπιδράσεων πριν και μετά τα ματς (που επαναλαμβάνονται), και μας έλειψε η ταύτιση και το συναισθηματικό βάρος της ανόδου από τους δρόμους στα μεγάλα σαλόνια του NBA.

Το “The Neighborhood” ουσιαστικά αντικαθιστά το μενού του MyCareer και είναι μια hit or miss περίπτωση όσον αφορά το ποιους θα συγκινήσει. Κάποιοι θα δουν τα γραφικά γηπεδάκια πίσω από βρώμικα στενά, έτοιμα να υποδεχθούν επίδοξους παίκτες της γειτονιάς για ένα γρήγορο ματσάκι, τατουατζίδικα, γυμναστήρια, κουρεία, έναν μικρόκοσμο χτισμένο γύρω από το άθλημα και αφιερωμένο στον αστικό μύθο του μπάσκετ και τις γειτονιές του Μπρούκλιν. Άλλοι θα δουν τη μη βολικότητα του να διασχίζεις ένα οικοδομικό τετράγωνο απλά για να αλλάξεις ένα κούρεμα, και κυρίως, το ότι το κούρεμα αυτό κοστίζει, και μάλιστα πολύ. Για την ακρίβεια, τα πάντα κοστίζουν. Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο βασικό πρόβλημα.

Καλή η Γειτονιά και τα γρήγορα μονά με άκυρους περαστικούς, καλή και η (κουραστική) αναβάθμιση του χαρακτήρα μας. Καλό και το πλούσιο εβδομαδιαίο 2KTV με τους πασίγνωστους καλεσμένους. Άψογο οπτικά, λαμπερή και αστραφτερή και η παρουσίαση, υπέροχο και το gameplay. Αλλά πώς να το πούμε; Και πείτε μας παράξενους. Νιώθουμε πλέον σαν αμερικανάκια που βολτάρουν σε ένα καμουφλαρισμένο Walmart, καβάλα στα ηλεκτρικά σκουτεράκια τους με ενσωματωμένο καλαθάκι. Η «γειτονιά» είναι γεμάτη διαφημιστικές πινακίδες Gatorade και Mountain Dew και φωτεινά σήματα καταστημάτων από μεγάλα brands. Footlocker δεξιά, NBA Official Stores αριστερά, και άλλες μάρκες παπουτσιών και ρούχων τριγύρω. Microtransactions για να αγοράσουμε VC εμφανίζονται συνέχεια.

Πριν και μετά τα ματς ασχολούμαστε με τα κινητά και τα social media στα αποδυτήρια. Σκοτωνόμαστε για ένα πολυπόθητο συμβόλαιο Under Armour ή Jordan και στο τέλος μας πληρώνουν ψίχουλα και λέμε ευχαριστώ. Προσπαθεί να μας πείσει ότι ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια είναι το next big thing της μπασκετικής μας ζωής. Ένα απλό κούρεμα ή ένα T-Shirt κοστίζει το μισθό μας από δυο ματς στο NBA. Το παραμικρό customization στο χαρακτήρα μας σημαίνει ότι θα θυσιάσουμε εκείνη την αναβάθμιση που θέλαμε μπας και παίξουμε σαν άνθρωποι. Η καρτέλα που αναβαθμίζουμε τα στατιστικά μας λέγεται “2K Cart”, και μας κολλάει η ιδέα ότι «τσιμπάμε» από τα ράφια και βάζουμε στο ψηφιακό καλάθι τις αγορές μας. Πιάσε 2 κιλά τρίποντο, βάλε και ένα μισόκιλο ριμπάουντ έτσι για το καλό. Περισσότερο νιώθουμε ότι αγοράζουμε παρά κερδίζουμε τις αναβαθμίσεις. Και ο στόχος λέγεται “Road to 99”. Όχι Road to Legend, ούτε All time great ή κάτι τέτοιο, έστω λίγο πιο ρομαντικό έτσι για το μάρκετινγκ. Παντού νούμερα, χορηγοί, ατελείωτο grind και κυνήγι για το πολύτιμο ψηφιακό νόμισμα, το VC (Virtual Currency).

O 60-rated παίκτης μας τρώει απανωτές σφαλιάρες, μετά βίας βγαίνει ζωντανός από την ρακέτα, και δεν σταυρώνει ελεύθερο τρίποντο ούτε με υπεύθυνη δήλωση. Και ας είναι αυτή η ειδικότητά του. Και ας είναι “Good” το timing. Και ας τον φτάσουμε 75 rating με πολύ κόπο και ιδρώτα, πάλι τα ίδια. Και μετά από ένα σημείο, η πρόοδος γίνεται πραγματικά ψυχοφθόρα, και απαιτούνται ώρες επί ωρών. Και πιστέψτε μας, είμαστε από αυτούς που απολαμβάνουν την αργή πρόοδο του παίκτη μας, από τους δρόμους στο πάνθεον των μεγάλων παικτών του πρωταθλήματος, αφού αυτή είναι που δίνει την αίσθηση επιτεύγματος. Και αυτή υπάρχει, μέχρι να πέσουμε στο αόρατο τείχος.

Όλα σχεδόν δείχνουν σχεδιασμένα για να οδηγήσουν τους παίκτες στο ταμείο αργά ή γρήγορα, και όλα αυτά σε ένα παιχνίδι που έχουν ήδη καλοπληρώσει full-price. Υπήρχαν και πέρυσι αυτά τα microtransactions, αλλά φέτος φαίνεται ότι ήρθαν για να μείνουν. Και όλο αυτό γιγαντώνεται τη στιγμή που θα συναντήσουμε online παίκτες που σε αφύσικα μικρό χρονικό διάστημα έφτασαν 90 rating, και μας μαυρίζουν στις τάπες και τα καρφώματα. Μιλάμε ξεκάθαρα για πλεονέκτημα των παικτών που «τα σκάνε» έναντι αυτών που δεν πληρώνουν αλλά παίζουν τίμια και πιθανότατα έχουν καλύτερες ικανότητες και κατανόηση του παιχνιδιού. Όχι κοσμητικά αντικείμενα και costumization, αλλά παικτικό πλεονέκτημα. Γιατί να κατακρίνουμε με ευκολία τα free-to-play παιχνίδια και όχι ένα κανονικότατο, full-price παιχνίδι, για τις ίδιες τακτικές;

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν κάτι. Το NBA 2K18 είναι η καλύτερη απεικόνιση αθλήματος σε βιντεοπαιχνίδι μέχρι σήμερα, και το πακέτο που προσφέρει θα ικανοποιήσει κάθε φίλο του μπάσκετ. Ενοχλεί όμως η νοοτροπία που βλέπουμε να υιοθετεί πλέον η 2Κ, και είναι κρίμα ένα παιχνίδι που υποτίθεται πως πρεσβεύει τις φτωχογειτονιές και τους δρόμους, να θυμίζει περισσότερο διάδρομο σε σούπερ μάρκετ, με ξεναγό έναν κοστουμάτο τύπο με γραβάτα.

Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.