Monster Hunter Rise – Review

Από την πρώτη εμφάνιση της σειράς Monster Hunter στο θρυλικό PlayStation 2 μέχρι και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές για το Monster Hunter Rise, έχουν περάσει πολλά χρόνια, πολλές πλατφόρμες, πολλά κυνήγια

Η σειρά εξελίχθηκε αρκετά με την κυκλοφορία του Monster Hunter World. Ένας τίτλος που κυκλοφόρησε στις μεγάλες οικιακές κονσόλες, αλλά και στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές για πρώτη φορά, καταφέρνοντας να εισάγει όλες τις καινοτομίες των προηγούμενων τίτλων, αλλά και να κάνει τα πρώτα του, μεγάλα βήματα στο χώρο των gameplay αλλαγών. Το Monster Hunter World κατάφερε να αποκτήσει ένα νέο κοινό, προσφέροντας ισόποσα την hardcore δράση που ζητούν οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της σειράς, αλλά και μια ισορροπημένη ροή εκμάθησης και άσκησης που ζητούν οι νεοαφιχθέντες στη σειρά.

Ήταν σχεδόν αναμενόμενο ότι το επόμενο, μεγάλο παιχνίδι της σειράς θα ακολουθούσε σχεδόν την ίδια λογική – ενδεχομένως να την πήγαινε και στο επόμενο επίπεδο. Και έτσι, έχουμε το Monster Hunter Rise. Έναν τίτλο, που θα απασχολήσει για πολύ, πολύ καιρό τους επίδοξους κυνηγούς τεράτων και για πολλούς επίσης λόγους.

Αρκετές φορές έχουμε αναφέρει στο παρελθόν ότι τα παιχνίδια της σειράς Monster Hunter επικεντρώνονται περισσότερο στη gameplay φύση τους, παρά σε κάποια plot points που θα μπορούσαν να στηρίξουν ένα σενάριο με συγκεκριμένους στόχους. Παρακολουθήσαμε ένα υποτυπώδες σενάριο στο Monster Hunter 4, είδαμε μια μορφή πλοκής στο Monster Hunter World, και έχουμε κάτι αντίστοιχο στο Monster Hunter Rise. Καλό θα είναι οι ενδιαφερόμενοι παίκτες, ωστόσο, να μην έχουν υψηλές προσδοκίες σε αυτό το κομμάτι.

Η υπόθεση του τίτλου εκτυλίσσεται γύρω από το χωριό Kamura, τον μηχανισμό Rampage, αλλά και το τέρας-μασκότ του τίτλου, τον μοχθηρό Magnamalo, το οποίο εκμεταλλεύεται τα rampages για να εισχωρήσει και να καταστρέψει το χωριό. Ο χαρακτήρας που ελέγχουμε είναι ένας νέος, αλλά πολλά υποσχόμενος, κυνηγός, ο οποίος από ένα σημείο και μετά θα κληθεί να σφαγιάσει το Magnamalo και να φέρει την ηρεμία στο χωριό Kamura.

Και κάπως έτσι μπαίνουμε στη λογική του gameplay, λογική που έρχεται σχεδόν αυτούσια από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς: αναλαμβάνουμε αποστολές, αιχμαλωτίζουμε ή εξολοθρεύουμε τέρατα, συγκεντρώνουμε υλικά για crafting και αναβαθμίσεις εξοπλισμού και κάνουμε αργά, αλλά σταθερά βήματα προόδου μέχρι να έρθει η ώρα για το Μεγάλο Κυνήγι και τη μάχη πρόσωπο με πρόσωπο με το Magnamalo.

Για να είμαστε ειλικρινείς, οι παίκτες που δοκίμασαν το Monster Hunter World ή κάποιο από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς και δεν κατάφεραν να εντυπωσιαστούν, θα βρουν πολύ δύσκολα κάτι που θα μπορέσει να τους κρατήσει αφοσιωμένους στο Rise μέχρι και το τέλος. Η απαραίτητη υπομονή και προσοχή κατά τη διάρκεια της μάχης, η σωστή διαχείριση των πόρων, αλλά και το grinding εξακολουθούν να υφίστανται και εδώ, όσο και αν έχουν υποστεί κάποιες αλλαγές στο gameplay.

Ωστόσο, οι οπαδοί του monster hunter genre που έχουν απόλυτη επίγνωση του συνολικού gameplay της σειράς, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα περάσουν αμέτρητες ώρες κυνηγιού στον κόσμο του Rise. Η gameplay συνταγή εξακολουθεί να υφίσταται στο ακέραιο, ενώ όλες οι αλλαγές που εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά στο Monster Hunter World εξακολουθούν να βρίσκουν εφαρμογή και εδώ, με ακόμα περισσότερες βελτιώσεις. Δεν θα παραδεχτούμε, όμως, ότι όλες οι προσθήκες είναι ευπρόσδεκτες, αλλά αυτό είναι κάτι που θα συζητήσουμε παρακάτω.

Μια τυπική ημέρα του κυνηγού ξεκινά στο χωριό Kamura. Ο χαρακτήρας που ελέγχουμε έχει μόλις αναλάβει μια αποστολή από την Hinoa, η οποία διαχειρίζεται όλα τα είδη των αποστολών. Οι κυρίως αποστολές διαχωρίζονται ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας και περιλαμβάνουν τις αποστολές κυνηγιού, ή fetching αποστολές που δίνονται από μέλη της κοινότητας, με στόχο την απρόσκοπτη λειτουργία του χωριού.

Υπάρχουν φυσικά και οι multiplayer αποστολές, οι οποίες είναι διακριτές από τις κύριες και η ολοκλήρωσή τους δεν επηρεάζει την εξέλιξη της περιπέτειας, αλλά και οι Optional αποστολές, οι οποίες θέτουν από τον παίκτη συγκεκριμένους στόχους. Η επίτευξη των προαιρετικών αποστολών ανταμείβει τους παίκτες με πόντους Kamura, οι οποίοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε υπηρεσίες του χωριού έναντι χρημάτων, αλλά και με υλικά που χρησιμοποιούνται για το crafting και δεν εντοπίζονται εύκολα στις κυρίως αποστολές.

Οι προαιρετικές αποστολές μπορούν να ολοκληρωθούν κανονικά μέσω των κυνηγιών, αλλά το παιχνίδι δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη να συμμετάσχει στα Expeditions (Εκστρατείες). Εκεί μπορεί να εξερευνήσει έναν χάρτη με απόλυτη ελευθερία, χωρίς συγκεκριμένους στόχους, και χωρίς το φόβο να αποτύχει και την αντίστοιχη μείωση στην αμοιβή του.

Για μια ακόμα φορά ο χάρτης της περιοχής είναι ανοικτός από την αρχή, με όλες τις υποπεριοχές του να προσφέρονται άμεσα προς εξερεύνηση και χωρίς κανένα loading screen να μπαίνει εμπόδιο κατά τη μετάβασή μας. Ένας μίνι χάρτης στο κάτω μέρος της οθόνης μας επιτρέπει να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή που βρισκόμαστε, αλλά και να βλέπουμε σε πιο σημείο ακριβώς βρίσκεται ο στόχος μας.

Για πρώτη φορά σε παιχνίδι της σειράς Monster Hunter μπορούμε να εντοπίζουμε τον στόχο μας πατώντας το πλήκτρο R που «κλειδώνει» το εικονίδιο του τέρατος που κυνηγάμε (το οποίο εμφανίζεται στην πάνω δεξιά μεριά της οθόνης για να μην μπερδευόμαστε) και μας επιτρέπει να το βλέπουμε να κινείται πάνω στον χάρτη. Ακόμα και όταν μετά από μια λυσσαλέα μάχη το τέρας εγκαταλείπει τρέχοντας το πεδίο και προσπαθεί να ξεφύγει για να ανακτήσει δυνάμεις, είναι απλώς θέμα δευτερολέπτων να το εντοπίσουμε και να το υποτάξουμε οριστικά.

Το προαναφερθέν εικονίδιο προβάλλει και οπτικές ενδείξεις για την κατάσταση ενός τέρατος. Όταν το εικονίδιο βγάλει την πολυπόθητη μπλε ένδειξη, αυτό σημαίνει ότι το τέρας εξαντλείται και πως είναι απλά θέμα χρόνου το κυνήγι να ολοκληρωθεί με επιτυχία.

Οι διαθέσιμες περιοχές στους χάρτες επίσης ποικίλουν. Από τα δασωμένα περιβάλλοντα μπορούμε με μεγάλη ευκολία να βρεθούμε σε σπηλαιώδεις στοές και ηφαίστεια, σε παγωμένες λίμνες ή ερημικές τοποθεσίες. Υπάρχουν αρκετές περιοχές, με αρκετά τέρατα και πολλά μυστικά προς εξερεύνηση, που αναμένονται να κάνουν την περιπέτεια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Η εξερεύνηση του χάρτη μπορεί να γίνει τόσο οριζόντια, όσο και κάθετα, καθώς μπορούμε να σκαρφαλώσουμε σε βράχους και να φτάσουμε σε πιο ψηλά επίπεδα, κάτι που δεν γινόταν μέχρι στιγμής σε τίτλους της σειράς.

Χάρη στα Wire Bugs, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν μέχρι δύο φορές, με ελάχιστο χρόνο φόρτισης της δύναμής τους, μπορούμε να εκτιναχθούμε μπροστά ή ψηλά, προσεγγίζοντας ανηφορικά σημεία πιο γρήγορα και εύκολα από ποτέ. Στον χάρτη μπορούμε να εντοπίσουμε περισσότερα Wire Bugs που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε (αλλά για περιορισμένο χρονικό διάστημα), ενώ μεγαλύτερα σε μέγεθος wire bugs χρησιμοποιούνται για να διασχίσουμε μεγάλες αποστάσεις μέσα στην περιοχή, κάνοντας την εξερεύνηση μια πιο γρήγορη υπόθεση.

Το ντεμπούτο του σε παιχνίδι της σειράς Monster Hunter κάνει και ο μηχανισμός της ενδημικής ζωής. Μέχρι στιγμής ξέραμε ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έντομα και φυτά για να κατασκευάσουμε αντικείμενα. Η ενδημική ζωή του Rise, ωστόσο, μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε μικρά ζώα, πουλιά και έντομα για πολλές άλλες χρήσεις που μπορούν να μας βοηθήσουν στη μάχη.

Διάφορα ζώα μπορούν να ζαλίσουν τα θηράματά μας, να τα αποδυναμώσουν ή να τα δηλητηριάσουν, ενώ άλλα μπορούν να ανεβάσουν την υγεία μας, την αντοχή μας, ή και να μειώσουν την κατανάλωση της αντοχής. Σε ελάχιστες περιπτώσεις, ωστόσο, η ενδημική ζωή μπορεί να στραφεί και εναντίον μας, οπότε απαιτείται λίγη περισσότερη προσοχή στο τι πλησιάζουμε καθώς περιπλανιόμαστε στο περιβάλλον.

Μιλώντας για πρωτοτυπίες, η δυνατότητα επίσης δημιουργίας μιας δεύτερης κατασκήνωσης μέσα στον ίδιο χάρτη μόνο στα θετικά μπορεί να καταλογιστεί, καθώς σε περίπτωση λιποθυμίας μπορούμε να μεταφερθούμε απευθείας από τα Palamute & Palico εκεί, πηγαίνοντας πιο γρήγορα στο σημείο αναμέτρησης.

Τα Palamutes είναι ακόμα μια αποκάλυψη για τη σειρά και μια εξαιρετική προσθήκη στο Monster Hunter Rise. Σύντροφοι στο κυνήγι, μέχρι στιγμής, ήταν τα Palicoes, τα συμπαθέστατα γατόμορφα πλάσματα που εδώ και πολλά παιχνίδια συνοδεύουν τους κυνηγούς στις εξορμήσεις τους, έχουν αποδείξει την αξία τους μέσα στη σειρά και επιστρέφουν να διεκδικήσουν μερίδιο από τη δράση. Τα Palamutes, τα σκυλόμορφα πλάσματα που εισάγονται στη σειρά, είναι κάτι παραπάνω από σύντροφοι και μαχητές. Είναι και το προσωπικό μας όχημα, που μας βοηθά να διασχίσουμε τον χάρτη πιο γρήγορα από ποτέ, μετριάζοντας δραστικά τη κατανάλωση στο Μετρητή Αντοχής και βοηθώντας μας να κατανοήσουμε τον περιβάλλοντα χώρο πολύ πιο εύκολα.

Το γεγονός, μάλιστα, ότι «τρώγονται σαν τα σκυλιά» με το θήραμά τους (pun intended) τα κάνει παραπάνω από αξιόπιστα και πολύτιμα μέλη της κυνηγετικής μας ομάδας. Τόσο τα Palamutes όσο και τα Palicoes είναι πλήρως παραμετροποιήσιμα ανά πάσα στιγμή κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ενώ όσο προχωράμε στην περιπέτεια μπορούμε να προσαρμόσουμε την εξάρτυσή τους, τον οπλισμό τους, τις ικανότητές τους, ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται στη μάχη.

Αργότερα θα μπορούμε να τα εκπαιδεύσουμε ακόμα περισσότερο μέσω ενός ειδικού dojo στο χωριό, να τα στείλουμε σε αποστολές εξεύρεσης υλικών για crafting, ακόμα και να αποκτήσουμε πρόσθετα Palicoes και Palamutes έναντι κάποιας αμοιβής, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο τις επιλογές της ομάδας μας.

Καθώς επιστρέφουμε στα του hub, δεν διαπιστώνουμε εξαιρετικές αποκλίσεις από το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς. Εδώ συναντάμε όλες τις γνώριμες λειτουργίες, όπως η επιλογή αγοράς προμηθειών, η καντίνα για φαγητό, ο σιδηρουργός -ο οποίος θα μας επιτρέψει να φτιάξουμε/ βελτιώσουμε τον εξοπλισμό μας, το λόμπι των Buddies (Palicoes & Palamutes)- ενώ δεν απουσιάζει και ο δικός μας προσωπικός χώρος/ δωμάτιο, όπου μπορούμε να διαχειριστούμε τον εξοπλισμό μας μέσα από το μπαούλο/ χώρο αποθήκευσης.

Αν για τον οποιονδήποτε λόγο δεν είμαστε σε θέση να τρέξουμε για τα απαραίτητα σε όλο το χωριό, μπορούμε απλά να επισκεφθούμε ένα κεντρικό σημείο συγκέντρωσης, όπου βρίσκουμε μαζεμένες όλες τις υπηρεσίες και λειτουργίες – ακόμα και τον palico οικονόμο μας, ο οποίος λειτουργεί και ως συντόμευση για τις λειτουργίες της Buddy plaza.

Ο τρόπος με τον οποίο αναβαθμίζουμε τον οπλισμό και την εξάρτυσή μας δεν έχει καμία απολύτως διαφοροποίηση από το World, ενώ στα θετικά συνυπολογίζουμε τη δυνατότητα επιλογής των υλικών που χρησιμοποιούμε για την κατασκευή φαγητού πριν από την αποστολή, καθώς κάθε υλικό έχει τη δική του ευεργετική ιδιότητα που βοηθάει τα μέγιστα κατά τη διάρκεια του κυνηγιού.

Παρόμοια φιλοσοφία συναντάμε και στον τομέα των όπλων. Αν και ξεκινάμε με όλα τα όπλα διαθέσιμα, δεν θα πάρει πάρα πολύ ώρα στους παίκτες που ξεκινάνε το ταξίδι τους για πρώτη φορά με ποιο σύστημα οπλισμού αισθάνονται πιο άνετα. Κάθε όπλο έχει τη δική του δύναμη, αλλά και τη δική του αδυναμία. Τα ακόντια και οι σπάθες μπορεί να πετυχαίνουν μεγαλύτερη ζημιά, αλλά είναι περισσότερο αργά. Οι δίδυμες λεπίδες που αποτελούν προσωπική προτίμηση του γράφοντος καταφέρουν περισσότερα χτυπήματα και προσφέρουν μεγαλύτερη ευελιξία, αν και η αντοχή τους είναι χαμηλότερη.

Το τόξο και τα Bowguns μπορούν να χτυπήσουν από απόσταση, αλλά απαιτείται έλεγχος στο είδος και τις διαθέσιμες ποσότητες πυρομαχικών – ειδικά σε πιο δύσκολες περιπτώσεις, το ammo crafting μπορεί να αποβεί μοιραίο.

Πριν την έναρξη της αποστολής, ένα σύντομο cutscene μάς παρουσιάζει το τέρας που κυνηγάμε, ενώ αρκετές φορές τα βίντεο δείχνουν μια εικόνα για το πώς κινούνται και επιτίθενται τα τέρατα, δίνοντας στους παίκτες μια πρώτη γεύση από το τι ακριβώς θα αντιμετωπίσουν.

Όσο περισσότερο ανεβαίνει το επίπεδο δυσκολίας, τόσο περισσότερο τα τέρατα μπορούν να γίνουν πιο απρόβλεπτα στις κινήσεις τους, στον τρόπο με τον οποίο επιτίθενται, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο κινούνται μέσα στον χάρτη.

Τα τέρατα μπορούν να χρησιμοποιήσουν αντικείμενα του χάρτη για να επιτεθούν, να σκαρφαλώσουν σε υψηλότερα επίπεδα και να επιτεθούν από ψηλά, ακόμα και να χρησιμοποιήσουν μανιασμένες (frenzied) επιθέσεις μεγάλης διάρκειας και έντασης, βάζοντας εκ των πραγμάτων τους επίδοξους κυνηγούς σε κατάσταση διαρκούς και συνεχούς ετοιμότητας. Οι παίκτες θα έρθουν αντιμέτωποι με τέρατα που έχουν συναντήσει σε προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αλλά και εντελώς νέα τέρατα που μπορούν να σταθούν σε πολύ υψηλά επίπεδα στον τομέα της πρόκλησης.

Κανένα κυνήγι της σειράς Monster Hunter δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, ούτε χαρίζεται στον παίκτη. Δεν θα ήταν παράλογο αν συγκρίνουμε την απαιτητικότητα των κυνηγιών με την χαρακτηριστικότατη, πλέον, δυσκολία του Soulsborne είδους.

Με την ίδια λογική, όμως, όταν βλέπουμε την γαλάζια ένδειξη στο εικονίδιο του θηράματός μας, το αίσθημα ικανοποίησης που μας πλημμυρίζει είναι δύσκολο να αποδοθεί με λέξεις – ακόμα και αν ξέρουμε ότι τότε είναι που το θήραμα θα αντεπιτεθεί με ακόμα μεγαλύτερη λύσσα και μανία. Είναι απλά θέμα προσοχής και συντονισμένων κινήσεων για να δούμε το επιβεβαιωτικό μήνυμα της ολοκλήρωσης της αποστολής και την έναρξη των ετοιμασιών για την επόμενη.

Το Monster Hunter Rise προσθέτει ακόμα έναν μηχανισμό που μόνο ωφελεί τον παίκτη κατά τη διάρκεια της μάχης. Πρόκειται για το Wyvern Ride, το οποίο μας δίνει τη δυνατότητα να «ιππεύσουμε» το τέρας που πολεμάμε και να το χρησιμοποιήσουμε σαν όπλο ενάντια σε κάποιο άλλο θηρίο, ειδικά στις περιπτώσεις εκείνες όπου δύο μεγάλα τέρατα συναντιούνται και αρχίζουν να παλεύουν μεταξύ τους.

Αν και στην πρώτη μας επαφή με το παιχνίδι ο μηχανισμός αυτός περισσότερο μας μπέρδεψε ως προς την εκτέλεσή του παρά μας βοήθησε, εν τούτοις μπορεί να προβεί σωτήριος αρκετές φορές. Με το πάτημα ενός και μόνο πλήκτρου αναλαμβάνουμε άμεσα τον έλεγχο ενός από τα δύο θηρία, με τα οποία μπορούμε να προκαλέσουμε σημαντικού βαθμού ζημιά και να εξασθενίσουμε γρηγορότερα το θήραμά μας.

Εναλλασσόμαστε μεταξύ ελαφρών και βαριών χτυπημάτων, ενώ αν ιππεύουμε το θήραμά μας μπορούμε και να το ξαμολήσουμε πάνω σε περιβαλλοντικούς κινδύνους ή σε άλλα πλάσματα, καταφέρνοντας ακόμα ένα μεγάλο χτύπημα στον στόχο μας.

Δεν σημαίνει πως όλες οι καινοτομίες του παιχνιδιού είναι απαραίτητα και καλοδεχούμενες όμως. Για την καινοτομία που διατηρούμε ακόμα μια επιφύλαξη είναι το Rampage mode. Πρόκειται με πολύ απλά λόγια για έναν tower defense μηχανισμό, όπου χρησιμοποιούμε μια σειρά από όπλα και αμυντικά συστήματα για να αδρανοποιήσουμε τις ορδές τεράτων που έρχονται να χτυπήσουν το χωριό μας. Πριν την έναρξη του Rampage, πληροφορούμαστε για τον αριθμό των γύρων και για τα είδη των τεράτων που κάνουν επίθεση.

Από πλευράς αφήγησης, το Rampage είναι απόλυτα συνυφασμένο με το Magnamalo, καθώς εκείνο τρέφεται και αναρρώνει με τα τέρατα που συγκροτούν τις ορδές, επιτρέποντάς του να επιτίθεται στο χωριό μας ξανά και ξανά. Κατά την διάρκεια του Rampage απομακρυνόμαστε εντελώς από τη λογική του κυνηγιού και ερχόμαστε σε μια κατάσταση όπου πατάμε τα κουμπιά ξέφρενα, προσπαθώντας να αποτρέψουμε τα τέρατα-εισβολείς από το να εισχωρήσουν στο χωριό.

Αν και οι επιλογές άμυνας που διατίθενται είναι σαφέστατα αρκετές και πλήρως εναρμονισμένες με το ύφος του παιχνιδιού, εν τούτοις εξακολουθούμε να αναρωτιόμαστε γιατί επέλεξαν οι developers να εισάγουν έναν tower defense μηχανισμό σε ένα παιχνίδι που δεν τον έχει πρακτικά καμία ανάγκη.

Θα ήταν πιο λογικό ο μηχανισμός αυτός να μην αποτελούσε μετεξέλιξη του μηχανισμού που είδαμε στο World, αλλά να εφαρμοζόταν ακριβώς για τον ίδιο λόγο που χρησιμοποιήθηκε και εκεί. Αντί αυτού έχουμε ένα gameplay mode που βρίσκουμε παντελώς αδιάφορο, δεν μπήκαμε στην διαδικασία να επιλέξουμε τις Rampage αποστολές στο Quest Selection, ενώ αρκεστήκαμε μόνο στα «υποχρεωτικά» segments που μπαίνουν σφήνα στο παιχνίδι.

Δυστυχώς, ένα σετ από πρόσθετες αναβαθμίσεις όπλων, οι οποίες δεν παρέχονται άμεσα από τον σιδερά του χωριού, στηρίζεται αποκλειστικά στις ανταμοιβές που προκύπτουν από τη συμμετοχή μας στα Rampage quests. Ομολογουμένως δεν διαπιστώσαμε κάποια ειδοποιό διαφορά στην επίθεση (την αναβάθμιση που επιλέξαμε) και επομένως θα εξακολουθήσουμε να είμαστε πιο σκεπτικοί ως προς τη χρησιμότητά του και στο κατά πόσο μπορεί να ενταχθεί φυσικά στο gameplay που έχουν χτίσει μέχρι στιγμής τα παιχνίδια της σειράς.

Δεν θα ήταν παράξενο, άλλωστε, ακόμα και αυτό το mode να είναι πιο διασκεδαστικό όταν παίζουμε παρέα με άλλους παίκτες – όπως όλα τα στοιχεία του παιχνιδιού μπορεί να είναι πιο διασκεδαστικά παρέα με άλλους. Για να είμαστε ειλικρινείς, η ίδια η φύση της σειράς επιβάλλει το παιχνίδι με άλλους παίκτες. Και είναι ακριβώς αυτό το συνεργατικό παιχνίδι που είναι υπεύθυνο για τις τριψήφιες (ενίοτε και τετραψήφιες) ώρες ενασχόλησής μας με παιχνίδια της σειράς.

Μέχρι στιγμής είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το διαδικτυακό παιχνίδι συμμετέχοντας σε ανοιχτά lobbies άλλων παικτών, αλλά για μία μόλις εβδομάδα, με σκοπό να αποκτήσουμε μια γενική εικόνα για το πως λειτουργεί το διαδικτυακό κομμάτι. Όπως είναι αναμενόμενο, η εμπειρία που αποκομίσαμε ήταν παραπάνω από ικανοποιητική, καθώς είχαμε την ευκαιρία να κυνηγήσουμε παρέα με άλλους παίκτες, χωρίς ιδιαίτερες διαφοροποιήσεις στον εξοπλισμό και με τα τέρατα να υπόκεινται στο απαραίτητο scaling, που μπορεί να τα κάνει περισσότερο απαιτητικά.

Σε αυτές τις λίγες ευκαιρίες διαπιστώσαμε μια στρωτή ροή παιχνιδιού, χωρίς να αντιμετωπίσουμε ιδιαίτερα προβλήματα στη σύνδεση και ελπίζοντας σε παρόμοια αποτελέσματα την ημέρα της κυκλοφορίας και ύστερα. Εν τούτοις, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε πως, μετά την ελευθερία στο online παιχνίδι που προσφέρει το Monster Hunter World, το να επιστρέφουμε στα παραδοσιακά συστήματα με χειρονομίες και έτοιμα μηνύματα μας γυρίζει σε μακρινές εποχές. Εδώ ευθύνεται η Nintendo για την αστοχία της στο θέμα του in-chat gaming, η οποία και υποχρεώνει τους παίκτες να αναζητήσουν άλλες εναλλακτικές συνεννόησης.

Στα τεχνικά χαρακτηριστικά του τίτλου θα θέλαμε να αναφέρουμε τον εξαιρετικά όμορφο οπτικό τομέα του Monster Hunter Rise. Αν και ο τίτλος ρίχνει την ανάλυση σε βαθμό που ενδεχομένως να απογοητεύσει ορισμένους παίκτες, εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ο οπτικός του τομέας στέκεται καλά για το μέγεθός του, αλλά και για το είδος της μηχανής που χρησιμοποιείται.

Ο σταθερότατος και ακατέβατος ρυθμός ανανέωσης της οθόνης, ακόμα και στις πιο έντονες σκηνές, βοηθά επίσης να διατηρείται αναλλοίωτος ο ρυθμός της δράσης, χωρίς σκαμπανεβάσματα και λοιπές τεχνικές αστοχίες. Είμαστε πεπεισμένοι πως το Monster Hunter Rise μπορεί με άνεση να σταθεί ανάμεσα στα πιο όμορφα παιχνίδια για την υβριδική κονσόλα της Nintendo και πως οι παίκτες δεν θα απογοητευτούν.

Θα θέλαμε, ωστόσο, να δούμε την εφαρμογή χαρακτηριστικών που κάνουν χρήση της οθόνης αφής, ή τη δυνατότητα πλήρους παραμετροποίησης των πλήκτρων ελέγχου. Αντί αυτού, η Capcom επέλεξε να κάνει χρήση του γυροσκοπίου για τον έλεγχο της κάμερας, κάτι που περισσότερο αποπροσανατολίζει τον παίκτη, παρά τον βοηθάει. Επιπλέον, μετά από τόσες βελτιώσεις και προσθήκες, θα θέλαμε επίσης τα παιχνίδια της σειράς να εφαρμόσουν, επιτέλους, ένα αξιοπρεπές και λειτουργικό σύστημα κλειδώματος στόχου.

Το υποτυπώδες lock system που υφίσταται στο παιχνίδι χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο στο να κεντράρουμε την κάμερα στο θήραμά μας. Η χρήσης της focus camera βελτιώνει αισθητά την κατάσταση, σε σύγκριση πάντοτε με την target camera. Ωστόσο, η ρίψη βομβών και στιλέτων μπορεί κάποιες φορές να μην βρει τον στόχο, ενώ σε στιγμές που το τέρας που κυνηγάμε έρχεται πάνω μας, η κάμερα δυσκολεύεται να εστιάσει και προκαλεί έναν πρόσκαιρο και ανεπιθύμητο οπτικό αχταρμά, που απλά δεν πρέπει να υφίσταται.

Ολοκληρώνοντας, θα κάνουμε μια ύστατη προσπάθεια να συνοψίσουμε τι είναι πράγματι το Monster Hunter Rise μετά από την εκτενή ενασχόλησή μας μαζί του όλο αυτό το διάστημα. Είναι ένα καθαρόαιμο action RPG, πιστό στους gameplay μηχανισμούς της σχολής που δημιούργησε το πρώτο παιχνίδι της σειράς, που σημαίνει μια ευχάριστη νότα πρόκλησης για τους βετεράνους του είδους, αλλά και μια ευκολία στην προσέγγιση από τους νέους παίκτες της σειράς.

Είναι ένας τίτλος που πάτησε πάνω στο εξελικτικό μοτίβο που έφερε ο προκάτοχός του στο προσκήνιο και το πήγε το ένα σκαλί παραπάνω, προσφέροντας έτσι στον παίκτη μια πληρέστερη εμπειρία κυνηγιού, μια ακαταμάχητη λαχτάρα να αρπάξει τα όπλα του και να εξορμήσει στον κόσμο των τεράτων, συντροφιά με τα πιστά Buddies.

Δεν είναι ένα παιχνίδι χωρίς ατέλειες – ευτυχώς, όμως, αυτές περιορίζονται σε συγκεκριμένα κομμάτια του gameplay, τα οποία οι πιστοί κυνηγοί μπορούν τις περισσότερες φορές να παραβλέψουν. Τι πειράζει, όμως; Η κυνηγετική περίοδος ξεκινάει. Είτε μόνοι μας, είτε με άλλους παίκτες, έχουμε πολλές ώρες να εξερευνήσουμε, να αιχμαλωτίσουμε, να σφαγιάσουμε, να συλλέξουμε…και να αναρωτηθούμε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα της εξέλιξης της σειράς.

To Monster Hunter Rise κυκλοφορεί για το Nintendo Switch από τις 26/3/21. Το review βασίστηκε σε review code που λάβαμε από τη CD Media.

The post Monster Hunter Rise – Review appeared first on GameOver.