Liberated - Review

Ισαποστάκιδες, αυτή η μάστιγα.

Το πολυβραβευμένο - σύμφωνα με τα γαλόνια που κοσμούν τη Steam σελίδα του τίτλου- παιχνίδι των Πολωνών Atomic Wolf και Walkabout Games, μας κίνησε το ενδιαφέρον και ζητήσαμε να δούμε περί τίνος πρόκειται, κυρίως λόγω εικαστικού παρουσιαστικού που παραπέμπει σε κόμικ του Φρανκ Μίλερ. Λίγο τα κομιξάδικα πορτραίτα που χρησιμοποιούνται για την αφήγηση, λίγο η noir χρωματική παλέτα στην απεικόνιση, λίγο

τα κοινωνικά και πολιτικά θέματα που καταπιάνεται, προϊδεάζουν για μια δημιουργία με ενδιαφέρον.

Θεματικές όπως η επιτήρηση των πολιτών από κυβερνητικούς οργανισμούς, η ραγδαία και ανεξέλεγκτη επέκταση των social media, το δόγμα «νόμος και τάξη», όπου κάθε αποκλίνουσα συμπεριφορά και προδιάθεση καταστέλλονται ρητώς και δια ροπάλου, σαφέστατα αποτελούν μέρος και σχετίζονται άμεσα με τις ζωές μας στον πραγματικό κόσμο του σήμερα, και, όπως πλειάδα άλλων τίτλων που είτε με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο (έμμεσα ή άμεσα) θέτουν επί τάπητος διαχρονικά ή τρέχοντα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, το Liberated εστιάζει το αφήγημά του δίνοντας έμφαση στην προοπτική.

Εξελισσόμενο σε τέσσερα τεύχη, τέσσερα κεφάλαια δηλαδή, λαμβάνουμε εναλλάξ τον έλεγχο τόσο των απλών ανθρώπων που αποτελούν τους αντιφρονούντες του κατεστημένου, τους Liberated, όσο και των οργάνων εξουσίας και καταστολής, τους αστυνομικούς. Η παταγώδης αποτυχία του εγχειρήματος της ιστορίας έγκειται στην ίση αντιμετώπιση που λαμβάνουν αμφότεροι από την αφήγηση της πλοκής, όπου θέτοντας ίσες αποστάσεις ανάμεσα σε συστημική βία και δημόσιες ταραχές, είναι μια άκρως επικίνδυνη και αφελέστατη στάση.

Το Liberated προσπαθεί ανεπιτυχώς να κρατήσει σε φόντο το κοινωνικοπολιτικό του προφίλ, με σκοπό να αναδείξει τις προσωπικότητες των πρωταγωνιστών του. Στο πρώτο τεύχος παίρνουμε το ρόλο του Μπάρι, ενός χάκερ και νεότερο μέλος των Liberated, για να ακολουθήσουν ο Φρανκ, ένας αρχηγός της αστυνομίας, ο Χάρι, ένας πρώην συνάδελφος του Φρανκ που πλέον έχει ενταχθεί στους Liberated και, τέλος, κάποια άλλα μέλη των Liberated στο τελευταίο τεύχος. Κανένας από τους πρωταγωνιστές δεν ξεχωρίζει και δεν ξεφεύγει από αρχετυπικά πρότυπα, με αποτέλεσμα η ιστορία που πραγματεύεται ο τίτλος να δείχνει ακόμα πιο χαζή και αφελής.

Η πλευρά των Liberated ξεφουρνίζει τετριμμένα τσιτάτα χωρίς κανένα απολύτως υπόβαθρο να μπορεί να τα υποστηρίξει, χωρίς καμία απολύτως αντιστοιχία με την πραγματικότητα, μιας και, στο πρόσωπο του Μπάρι, έχουμε απλά ένα στυγνό δολοφόνο που μακελεύει μπάτσους. Στον αντίποδα, ο ρόλος του Φρανκ είναι να μακελεύει με τις ομάδες καταστολής τους Liberated ως «εκδίκηση» για τους νεκρούς συναδέλφους του. Μάλιστα, στα προχωρημένα κεφάλαια του τίτλου έχουμε βασανιστήρια σε πολίτες, υποψίες ότι η κυβέρνηση είναι τελικά υπεύθυνη για την ανατίναξη του σχολείου που πυροδότησε τις αναταραχές, και, γενικότερα, μια εντελώς μονοδιάστατη και νερωμένη αφηγηματική, που θέλει να κρατήσει ίσες αποστάσεις σε όλα, αφήνοντας τα όποια συμπεράσματα στο κοινό.

Η ατολμία, η τεμπελιά, η διάθεση να τα έχουμε καλά με όλους χωρίς να λαμβάνουμε ξεκάθαρη θέση, η έλλειψη ίσως αντίληψης για ξεκάθαρη θέση, οι ίσες αποστάσεις τελικώς σε αυτά που πραγματεύεται, οδηγούν σε ένα απόλυτα στυγνό, κυνικό, μηδενιστικό φινάλε, επιστέγασμα μιας τραγικά κακής αποτύπωσης πραγματικών προβληματισμών σε μια άθλια αφηγηματική. Σε κάτι τέτοιο, ουδεμία εντύπωση προκαλεί η περαιτέρω κατάπτωση όταν φτάνουμε στα του gameplay.

Όταν οι διάλογοι δίνουν πάσα στο gameplay, το Liberated μετατρέπεται σε ένα side-scrolling shooter με ψήγματα stealth. Ανάμεσα σε πρωτόγονα animations και κακοστημμένα hit-boxes, προχωράμε στους χώρους δράσης με το όπλο ανά χείρας, μοιράζοντας headshots, κρυβόμαστε σε προκαθορισμένα σημεία περιμένοντας τους ανυποψίαστους αντιπάλους για stealth kill και, ενίοτε, λύνουμε κάποια περιβαλλοντικά puzzles του τύπου "μετέφερε το κουτί εκεί για να ανέβεις πιο πάνω", "χάκαρε την πόρτα να ανοίξει", "έλεγξε τα επίπεδα νερού ώστε να κολυμπήσεις προς την επόμενη οθόνη".

Ως υποτυπωδώς λειτουργικό, το gameplay γρήγορα καταντά βαρετά επαναλαμβανόμενο, έχοντας κάποιες βάσεις αλλά χωρίς ποτέ να καταφέρνει να τις αναδείξει, ξεφεύγοντας από αυτές. Τα τραγικά animations σε κίνηση και άλμα, το εντελώς μηχανικό stealth, τα μη ελεγχόμενα hit-boxes και τα απολύτως βασικά παζλς δεν ενισχύουν τη διασκέδαση, την κάνουν να μοιάζει βάσανο και βαρετή.

Ξεγελαστήκαμε, είναι αλήθεια. Το κομιξάδικο, ασπρόμαυρο παρουσιαστικό του Liberated είναι πιασάρικο. Το χειρότερο είναι ότι στο φινάλε απογοητευτήκαμε από το παιχνίδι στο σύνολό του. Τόσο στο εξαιρετικά βαρετό gameplay του, όπου πολύ καλύτερες, ευφάνταστες υλοποιήσεις μπορούμε να βρούμε σε πλειάδα άλλων indie τίτλων, όσο και στη στάση που κρατά στη θεματική του. Όταν υπάρχουν απτά παραδείγματα τίτλων που πραγματεύονται με τόλμη και έξυπνα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, το Liberated προσπαθεί να πουλήσει τη βιτρίνα με το μαγαζί μέσα να είναι άδειο.

Το Liberated κυκλοφορεί για Nintendo Switch από τις 6 Ιουνίου. Η έκδοσή του για PC αναμένεται τον Ιούλιο του 2020.

pcswitch
Keywords
Τυχαία Θέματα