Hitman 2

Η μαγεία των αριθμών.

Το πιο δύσκολο, ίσως, πράγμα στο Hitman 2 είναι να εξηγήσει κανείς τι ακριβώς σημαίνει αυτό το “2”. Η ΙΟ Interactive, από την προηγούμενη κιόλας προσπάθειά της, επέλεξε την πεπατημένη του reboot για να προσεγγίσει τον πολύχρωμο ογκόλιθο που αποτελεί το Hitman franchise.

Αντί να μας “σερβίρει” ένα Hitman 6, επέλεξε να μηδενίσει το κοντέρ και να ξεκινήσει τη σειρά πάλι από την αρχή - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Παρά τις όποιες ενστάσεις και εκφράσεις δυσπιστίας, μάλλον κατάφερε να μετουσιώσει την επανεκκίνηση της αρίθμησης και σε πραγματική αναβίωση της σειράς.

Τι λοιπόν περιμένει κανείς, βλέποντας τον αριθμό “2”; Είναι μήπως το reboot του δεύτερου παιχνιδιού της σειράς, ονόματι Silent Assassin; Αποτελεί παράλληλη εξέλιξη του lore που εισήχθη στη μακρινή απαρχή της σειράς ή μήπως επιλέγει να αντικαταστήσει τους τίτλους που τόσοι πολλοί αγάπησαν με νέα, αυτόνομη και αυτάρκη εκδοχή; Πολλοί θα πουν ότι απλώς αποτελεί τυπικό sequel του Hitman από το 2016 - και τίποτα παραπάνω. Όλες οι εκδοχές είναι λάθος - ή τουλάχιστον εν μέρει σωστές, γιατί καμιά από αυτές δεν προσεγγίζει με ακρίβεια την πραγματικότητα.

Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που ολοφάνερα παίρνει τη σκυτάλη από το reboot και προσπαθεί να τρέξει το δικό του αγώνα. Το μενού του τίτλου είναι παρόμοιο (αν όχι πανομοιότυπο) με αυτό του προκατόχου του, η δομή του content παραπλήσια και το campaign mode συνεχίζει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε ο προγενέστερος τίτλος, σα να μην πέρασε μια μέρα. Για την ακρίβεια, οι κάτοχοι του πρώτου τίτλου μπορούν να προσεγγίσουν το story ως μία ενιαία οντότητα: από το tutorial του “πρώτου” Hitman, ως τους τίτλους τέλους του Hitman 2.

Αυτό αρχικά δίνει μία σαφή αίσθηση συνοχής. Στην πορεία, αυτή ξεθωριάζει, αρχής γενομένης από το γεγονός ότι όσοι δεν έχουν στην κατοχή τους το αρχικό παιχνίδι (ή απλά το απεγκατέστησαν) θα δέχονται απανωτά recommendations ότι πρέπει να παίξουν πρώτα εκείνον τον τίτλο. Η ανασφάλεια αρχίζει να παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο, μιας και ελάχιστοι θέλουν να νιώθουν ξένοι προς τον κόσμο και το lore του παιχνιδιού που επέλεξαν να δοκιμάσουν. Πόσοι είναι άραγε αυτοί που νιώθουν άνετα (πόσο μάλλον όμορφα) όταν υποψιάζονται ότι κομμάτια της ιστορίας, των hints των γεγονότων, παραπέμπουν gaming εμπειρίες που ανήκουν σε έναν τίτλο που δεν έχουν παίξει;

Όλοι οι υπόλοιποι, θα νιώσουν σαν στο σπίτι τους. Τόσο πολύ, δε, που πιθανότατα θα νομίσουν κάποια στιγμή ότι παίζουν κάποια νέα προσθήκη στον περσινό/προ-περσινό τίτλο. Η ομοιότητα είναι τέτοια, που σύντομα ο παίκτης αντιλαμβάνεται ότι τα... φετινά επεισόδια ήρθαν μαζεμένα κι ότι αυτό που έχουν μπροστά τους δεν είναι τίποτα άλλο από επιπλέον υλικό για το πρώτο παιχνίδι. Είναι δηλαδή ένα καλογυαλισμένο, όμορφα πακεταρισμένο, expansion. Όλα τα προηγούμενα στοιχεία είναι εδώ: μεγάλα, εντυπωσιακότατα sandbox levels, γεμάτα ζωή και ευκαιρίες. Πληθώρα από NPCs και scripts, που όλα μαζί συνθέτουν τη γενικότερη εικόνα, με δαιδαλώδεις διαδρομές και φανταστικές ευκαιρίες για δημιουργία. Κάθε επίπεδο είναι άριστα σχεδιασμένο, με χαοτική, πολύβουη και πειστικότατη ζωτικότητα.

Τόσο έντονη που ο παίκτης πελαγώνει, μη γνωρίζοντας πώς μπορεί να ξεκινήσει. Εκεί, το παιχνίδι προσφέρει τρεις επιλογές. Η πρώτη, δίνει έτοιμα σενάρια προσέγγισης των στόχων, με prompts επί της οθόνης, που παίρνουν τον παίκτη από το χεράκι και τον οδηγούν στην άλλη άκρη του “λαβύρινθου”. Αυτό βέβαια δρα εις βάρος του ίδιου του κόσμου, καθώς καθιστά τα πάντα διακοσμητικά και ακυρώνει τη χρησιμότητά τους. Η δεύτερη προσέγγιση βασίζεται στην παρατηρητικότητα. Ο παίκτης παρακολουθεί κινήσεις και patterns, ανιχνεύει τα scripts που εισήγαγαν οι δημιουργοί και αρπάζει την ευκαιρία την κατάλληλη στιγμή. Αξιοποιεί, έτσι, μεγαλύτερο μέρος του δοσμένου κόσμου. Σίγουρα η τοποθέτηση ενός καλωδίου (που μπορεί να γυμνωθεί) δίπλα σε μία βρύση, “φωνάζει” ότι το σημείο αυτό είναι πρόσφορο για ένα ατύχημα.

Η τρίτη, όμως, προσέγγιση βασίζεται στη δημιουργία. Καμία εκμετάλλευση των scripts. Καμία εκμετάλλευση των prompts. Απλά αξιολογείτε τι έχετε στη διάθεσή σας, τι φέρατε μαζί σας, τι βρήκατε σε κάποιο άσχετο σημείο και τα συνδυάζετε όλα μαζί με καλό timing και υπομονή. Το Hitman έχει τροφή για όλους και όταν τα παραπάνω εμπλουτιστούν και με τα διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας, τότε η πρόκληση είναι ομαλή, ποικιλόμορφη και πλούσια. Περιττό, ίσως, να αναφέρει κανείς ότι τα παραπάνω απαιτούν περισσότερα του ενός playthroughs για να επιτευχθούν.

Τώρα, ίσως να νομίσατε ότι λανθασμένα έλλειψε το “2” δίπλα από τη λέξη Hitman στην προηγούμενη παράγραφο. Όμως όχι... Απλώς ο γράφων επέλεξε αυτόν τον τρόπο για να δηλώσει ότι όλα αυτά ίσχυαν κατά 99% και στον προηγούμενο τίτλο. Πραγματικά, αυτές οι γραμμές μοιάζουν να είναι επανάληψη των reviews των περασμένων επεισοδίων κι ότι εδώ απλά ανακυκλωνόμαστε. Λοιπόν, για να γίνει σαφές, τίποτα σχεδόν δεν έχει αλλάξει από τότε. Το gameplay είναι το ίδιο, υπέροχο sandbox - δημιουργικό μόρφωμα. Ακριβώς το ίδιο, όπως συμβαίνει σε ένα expansion. Το story του παιχνιδιού δεν αποτελεί εξέλιξη του προηγουμένου, όπως θα περίμενε κανείς σε ένα sequel. Ούτε υπάρχει αντιστοιχία με το... παλαιότερο Hitman 2 εν είδει reboot. Αποτελεί άμεση συνέχεια των τεκταινόμενων του τελευταίου επεισοδίου. Με τέτοιο τρόπο μάλιστα, που όποιος δεν είχε παίξει τα παλαιότερα επεισόδια να αδυνατεί να καταλάβει περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Όπως και να’ χει, σα σενάριο δε λέει και πολλά, παρά καταπιάνεται με τρόπο επιφανειακό, με την αρχή της ιστορίας του Agent 47.

Η δε γραφή, με την οποία αποδίδονται όλα αυτά, είναι μάλλον ασθενική. Στατικές εικόνες και αφήγηση αφήνουν στο παρασκήνιο τον εντυπωσιακό τεχνικό τομέα και τις δυνατότητες που προσφέρει. Αυτός αξιοποιείται ευτυχώς στην εισαγωγή της κάθε αποστολής και ακόμα περισσότερο, φυσικά, στην ίδια τη δράση, όπου ζωντανεύει όμορφα, επιτυχημένα κι απροβλημάτιστα, όλα τα πλήθη, τα σκηνικά και τις λεπτομέρειες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Βέβαια, για ακόμα μια φορά, είναι ακριβώς ο ίδιος με τον αντίστοιχο του προηγούμενου τίτλου. Κάπως έτσι παρέρχονται οι έξι αποστολές του παιχνιδιού και μαζί τους και το campaign mode του τίτλου, καθιστώντας το μάλλον μικρό, μιας και η κάθε αποστολή απαιτεί περίπου σαράντα πέντε λεπτά για να ολοκληρωθεί - πολύ λιγότερο αν ακολουθηθούν οι έτοιμες διαδρομές που αναφέρθηκαν νωρίτερα. Ως εκ τούτου, χρειάστηκαν κάποια άλλα fillers για να αποτρέψουν το παιχνίδι να χαρακτηριστεί φτωχό από πλευράς content. Υπάρχουν τα γνωστά contracts που δεν χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης, μιας και αποτελούν το ίδιο ακριβώς mode με πριν.

Υπάρχει και ο elusive target... Οι τρεις τελείες αντιστοιχούν εδώ στη βαθειά ανάσα που είναι αναγκαία για να περιγραφεί το παρακάτω: προς το παρόν, ο elusive target, ο στόχος δηλαδή που είναι διαθέσιμος για περιορισμένο χρονικό διάστημα και μετά χάνεται τελείως, είναι μόνο ένας. Αυτός είναι ο Sean Bean, ο γνωστός Boromir του κινηματογραφικού “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”, ο Ned Stark του Game of Thrones και πολλών άλλων παραγωγών ακόμα. Το παιχνίδι τον ονομάζει - τρολλάροντας, προφανώς - “the undying one”, ενώ είναι γνωστός στην ιντερνετική γειτονιά μας ως “ο άνθρωπος που δεν έχει τελειώσει ταινία ή σειρά ζωντανός”. Πραγματικά ενδιαφέρουσα επιλογή και - ναι γινόμαστε κουραστικοί - όπως στον προηγούμενο τίτλο, μπορείτε να τον εξοντώσετε μόνο μία φορά.

Πέραν αυτού, υπάρχει κι ένα ιδιόμορφο mode, το Sniper Assassin, που παραπέμπει ονομαστικά σε Silent Assassin, περιπλέκοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα με τους αναπόφευκτους συνειρμούς που προκαλεί. Όμως δεν αποτελεί τίποτε άλλο από τη μεταφορά επί της οθόνης του mobile ομώνυμου τίτλου. Εδώ, ο Agent 47 τοποθετείται σε μία πλεονεκτική τοποθεσία, απ’ όπου μπορεί να επιβλέπει εξ ολοκλήρου μια τεράστια έπαυλη και όλα όσα διαμείβονται σε αυτήν. Συγκεκριμένα, εκεί έχει συγκεντρωθεί ένας καλός αριθμός μελών του υποκόσμου, προκειμένου να παρευρεθούν σε έναν εξαιρετικά πολυτελή γάμο.

Όντας ακίνητος, ο πράκτορας παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και αναλύει τα patterns χαρακτήρων και στόχων. Έχει περιορισμένο χρόνο για να εξολοθρεύσει τα θύματά του κι ο τρόπος που θα το κάνει θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη της αποστολής και τη συγκομιδή βαθμών. Με μια πιο arcade φιλοσοφία, οι βαθμοί ξεκλειδώνουν όπλα και perks και η αποστολή γίνεται κάθε φορά κατά τι ευκολότερη και πιο απολαυστική. Πρέπει να αναφερθεί εδώ, ότι το σκηνικό δεν αλλάζει. Η “πίστα” είναι μόνο μια, άλλα τόσο ζωντανή όσο και τα επίπεδα του campaign mode. Κάθε NPC δρα σύμφωνα με το script του και αλληλεπιδρά με τους υπόλοιπους, δημιουργώντας ευκαιρίες και εμπόδια. Οι δυνατές λύσεις του γρίφου των δολοφονιών είναι πάμπολλες και η πρόκληση που προσφέρεται στον παίκτη είναι ευχάριστη και με δυνατή αίσθηση ανταμοιβής. Υπάρχουν easter eggs, υπάρχουν combos, υπάρχουν χιουμοριστικές καταστάσεις, υπάρχουν και εκπλήξεις. Στην ουσία, πρόκειται για ένα παιχνίδι μέσα στο παιχνίδι, με μόνο μειονέκτημα τη μία και μοναδική περιοχή. Είναι το ίδιο καλό όσο και στα mobiles, οπότε οι “πιστοί” καλά θα κάνουν να το τιμήσουν κι εκεί.

Επόμενο στη σειρά είναι το Ghosts. Αυτό αποτελεί τη μόνη καινοτόμα και συνάμα ενδιαφέρουσα και ποιοτική προσθήκη. Πρόκειται για multiplayer mode, όπου σε κάθε επίπεδο ενεργοποιούνται δύο μονάχα assassins, με κοινό σκοπό τη δολοφονία τριών τυχαίων στόχων. Οι κανόνες είναι πολύ απλοί: όποιος φέρει σε πέρας την αποστολή πρώτος, είναι ο νικητής. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι ευνοείται η stealth προσέγγιση, καθώς κάθε “σαματάς” που γίνεται με αχρείαστες δολοφονίες ή εντοπισμό από τους NPCs γίνεται γνωστός και στον αντίπαλο, κοινοποιώντας του τη θέση και τις προθέσεις σας. Δεδομένης και της απουσίας trial and error, η πρόκληση είναι μεγάλη.

Πρόκειται για εξαιρετικό mode παιχνιδιού με μπόλικο fun και αγωνία. Ξεφεύγει από την πεπατημένη των συνηθισμένων multiplayer επιλογών που συναντάμε σε άλλα παιχνίδια και δείχνει να έχει το βάθος για να αποτελέσει τη βασική ενασχόληση των παικτών όταν όλο το single player content τελειώσει. Προς το παρόν είναι λίγο ευάλωτο, εξαιτίας του φτωχού matchmaking και των λίγων παικτών, αλλά συν τω χρόνω θα αποτελέσει must επιλογή για όλους τους επίδοξους δολοφόνους. Δεδομένης, ίσως και της παροχής elusive targets σε τακτά χρονικά διαστήματα, θα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της αντοχής στο χρόνο του συγκεκριμένου τίτλου.

Για να μην μπερδευόμαστε λοιπόν, το Hitman 2 δεν είναι κακό παιχνίδι. Είναι τόσο καλό, όσο το πρώτο. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Σπάνια βρίσκει κανείς στιγμές, όπως η αρχή της αποστολής στο Μουμπάι, με τον πράκτορα να βρίσκεται σε έναν αχανή χάρτη μιας πόλης γεμάτη φυσικότητα και ζωντάνια, όπου ψάχνει να βρει σχεδόν από το μηδέν, τους στόχους αυτούς καθ' αυτούς, πόσο δε μάλλον τους τρόπους για να τους εξοντώσει. Κάθε φορά το εγχείρημα μοιάζει βουνό και κάθε φορά το καταφέρνει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Περίεργες στιγμές υπάρχουν, όπως επίσης και περιπτώσεις που απουσιάζει η συνάφεια.

Δε γίνεται, για παράδειγμα, να εξοντώνεται ο τύραννος ενός χωριού στην Κολομβία μπροστά στην πλειοψηφία του πληθυσμού του και μετά η ζωή να συνεχίζεται κανονικά. Οι μισθοφόροι του να εκτελούν τις συνηθισμένες τους περιπολίες και οι υποτελείς του να συνεχίζουν το έργο τους, που πλέον δεν έχει αντίκρισμα. Ούτε φαντάζει λογικό να συμβαίνει ένα θανατηφόρο ατύχημα σε αγώνες ταχύτητας, υπό τηλεοπτική μάλιστα κάλυψη, σοκάροντας εκατοντάδες κόσμου και ο πατέρας του θύματος να συνεχίζει αμέριμνος την επιθεώρηση τεχνολογικών επιτευγμάτων. Τα παραπάνω μπορεί να φαντάζουν ως λεπτομέρειες, όμως δείχνουν να μη λαμβάνουν υπόψη την προσοχή που έχει δοθεί στη δημιουργία του επιπέδου και των scripts. Μια λύση θα ήταν να υπάρχει λογική σειρά εκτέλεσης των στόχων, αλλά δεν είμαστε εδώ γι’ αυτό.

Είμαστε για να δούμε τι πήγε στραβά με ένα τόσο καλό αρχικό παιχνίδι. Η απάντηση έγκειται στο γεγονός ότι η ΙΟ Interactive έχασε το στόχο της και άλλαξε προσανατολισμό σχετικά με το τι θέλει να κάνει με τον τίτλο. Όλο το στήσιμο των μενού, η απόλυτη εξάρτηση από τον προκάτοχο σε θέμα σεναρίου, η δομή του gameplay και όλα όσα υπόλοιπα αναφέρθηκαν προηγουμένως, παραπέμπουν στο γεγονός ότι η δημιουργός ήθελε να βγάλει κι αυτό το παιχνίδι σε επεισοδική μορφή. Ήθελε στην πράξη να βγάλει ένα Hitman Season 2. Αυτή ήταν η έμπνευση, αυτό ήταν το όραμα και σε αυτό τελικά έπρεπε να επιμείνει. Η σκέψη να μεταφέρει την ολοένα αυξανόμενη αγάπη του κοινού για τις τηλεοπτικές σειρές στον κόσμο των videogames είχε και βάση και μέλλον.

Όμως για λόγους που δε γνωρίζουμε, επέλεξε να προσφέρει ολόκληρη τη season 2 σε ένα πακέτο και να την ονομάσει - εσφαλμένα - “Hitman 2”. Εκεί που είχαμε πλήρη και ισορροπημένα πακέτα gameplay, δοσμένα με τρόπο και συχνότητα τέτοια ώστε ο παίκτης να ασχολείται με λίγο απ’ όλα, τώρα έχουμε μια μαζεμένη κυκλοφορία των παραπάνω. Αργά ή γρήγορα, οι παίκτες θα σταματήσουν να ασχολούνται με τα contracts και τους elusive targets, γιατί πολύ απλά δε θα έχει την ώθηση του “ας κάνω κι αυτό μέχρι το επόμενο επεισόδιο”. Έδωσε, με λίγα λόγια, όλη τη δεύτερη σεζόν σε ένα πακέτο. Δεν έφτιαξε νέα “ταινία”.

Επιστρέφοντας στον προβληματισμό της εισαγωγής, βλέπουμε ότι ο όρος “2” δε δικαιολογείται πουθενά. Εδώ έχουμε να κάνουμε με περισσότερα επεισόδια ενός πολύ καλού παιχνιδιού, δοσμένα μαζεμένα, σε μία δόση. Σε καμία των περιπτώσεων δεν πρόκειται για stand alone παιχνίδι, που εξελίσσει και βελτιώνει τον αρχικό τίτλο ως όφειλε. Πρόκειται για ένα expansion και ως τέτοιο, είναι ομολογουμένως overpriced. Ναι, πολλοί αγάπησαν το Hitman και θα τους αρέσει αυτή η επιστροφή στο gameplay της σειράς, αλλά με τι κόστος είναι διατεθειμένοι να το αποκτήσουν;

To review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για το PS4.

pcps4xbox one