Fe

Επιστροφή στη Φύση.

Το Fe είναι το ντεμπούτο μιας υπηρεσίας που, μέσα στο χαμό και τις εξελίξεις της περιόδου, ψιλοξεχάστηκε. Η «υπηρεσία» αυτή είναι η EA Originals, η οποία αποτελεί το κομμάτι της ΕΑ που ασχολείται με indie κυκλοφορίες και μικρούς δημιουργούς, και δεν θα πούμε ψέματα, είναι ένα σχετικά ευχάριστο διάλλειμα από την εταιρία-μηχανή που «ξερνάει» ΑΑΑ τίτλους (ή που θέλουν να είναι ΑΑΑ) με ρυθμούς πολυβόλου σε ετήσια βάση. Πρόκειται για ένα platformer της σουηδικής Zoink, και αυτού που θα ονομάζαμε… “σχολή Journey”.

Παίρνουμε τον έλεγχο του Fe, ενός χαριτωμένου πλάσματος

που μοιάζει με αλεπού, το οποίο πέφτει μυστηριωδώς από τον ουρανό χωρίς να γνωρίζει το σκοπό του. Σα να μας θυμίζει ήδη κάτι… Ο παίκτης καλείται να προχωρήσει στο δάσος, μέχρι που συναντά σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες απειλούν τη φύση και το ονειρικό αυτό περιβάλλον. Κύριο εργαλείο στα χέρια του (ή τη γλώσσα, καλύτερα), είναι το τραγούδι το οποίο είναι ο βασικός τρόπος αλληλεπίδρασης με τη χλωρίδα και την πανίδα του δάσους. Κάθε γλώσσα έχει διαφορετικό τραγούδι, το οποίο επικοινωνεί με διαφορετικές μορφές ζωής μέσα στο δάσος. Ο παίκτης βοηθά άλλα ζώα και στην πορεία μαθαίνει νέες δυνάμεις και γλώσσες, οι οποίες ξεκλειδώνουν νέες περιοχές στην προσπάθεια να σώσει το δάσος.

Ο πιο ενδιαφέρων μηχανισμός προφανώς, λοιπόν, που εισάγει το Fe, είναι το τραγούδι και η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Καταρχάς υπάρχουν αρκετές διαφορετικές γλώσσες – τραγούδια, μέσω των οποίων επικοινωνούμε με ζώα και φυτά. Το τραγούδι, ανάλογα με την πίεση που ασκούμε στο μοχλό (το R2 στην περίπτωσή μας) και με πολύ όμορφο τρόπο, μετατρέπεται σταδιακά από σιγανό μουρμουρητό σε δυνατό ουρλιαχτό. Η επικοινωνία με άλλα ζώα απαιτεί να βρούμε τη σωστή συχνότητα πίεσης στο μοχλό για κάποιο χρονικό διάστημα. Καλοδουλεμένο είναι σε γενικές γραμμές το τραγούδι, και με πολύ καλή ηχητική απόδοση, αλλά η υλοποίησή του στο gameplay κρίνεται αρκετά απλοϊκή και παρά το γεγονός ότι δίνει μια ξεχωριστή νότα, αφήνει την αίσθηση ότι θα μπορούσε και έπρεπε να εξερευνηθεί περισσότερο.

Μιλώντας για gameplay, παρά τις ενδιαφέρουσες platforming πινελιές που συχνά συνδέονται με το τραγούδι και τις δυνάμεις που αποκτώνται, είναι αρκετά μονοδιάστατο από την αρχή μέχρι και το τέλος. Περιστρέφεται κυρίως γύρω από άλματα μεταξύ δέντρων για να φτάσει το Fe ψηλά και δύσκολα σημεία, αλλά και ορισμένα φυτά που αντιδρούν στο τραγούδι και είτε μετατρέπονται σε πλατφόρμες είτε φυσούν το Fe σε άλλα σημεία του χάρτη. Το δεύτερο κομμάτι του gameplay αφορά κυρίως το κουβάλημα και πέταγμα ορισμένων σπόρων σε παγιδευμένα ζώα, που έτσι απελευθερώνονται από τους Silent.

Οι Silent Ones είναι οι μυστηριώδεις, μεταλλικοί «κακοί» του παιχνιδιού, που επιχειρούν να καταστρέψουν το δάσος και να σκλαβώσουν όλες τις μορφές ζωής που το κατοικούν για άγνωστο σκοπό. Το μόνο που μπορεί να κάνει το μικρό Fe, είναι να τους αποφεύγει, κρυμμένο σε θάμνους. Τα μηνύματα που προσπαθεί να περάσει το Fe σαν παιχνίδι είναι προφανή και αγνά, και το καταφέρνει κυρίως μέσα από το πολύ όμορφο εικαστικό του, που παίζει πολύ με τις σκιές και την χρωματική παλέτα που θυμίζει βαθύ δάσος, με συχνά απόκοσμες αποχρώσεις οι οποίες διαφέρουν ανά περιοχή.

Τα φυτά, τα ζωάκια που ζουν ανάμεσα στα δέντρα και τα ρυάκια που διασχίζουν το χάρτη, και τα μεγαλύτερα ζώα, όλα είναι συνδεδεμένα αρμονικά. Είναι ένα παιχνίδι για την ειρηνική συμβίωση όλων των οργανισμών και για τη σχέση μας με τη γη και τη ζωή. Υπάρχει μια, όχι πάντα επιτυχής, προσπάθεια για αφήγηση “τύπου Journey”, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς τουλάχιστον, με υπόγεια μεγαλύτερα μηνύματα. Μυστηριώδη πλάσματα, κατασκευές και ήχοι, άγνωστοι εχθροί και σκοποί, σε ένα παιχνίδι που δεν μιλάει ποτέ με λόγια, και ό,τι έχει να πει το λέει με ήχους, μουσική και την καλλιτεχνική του διεύθυνση.

Εντυπωσιακή είναι η μουσική, με έντονο βιολί -που και πάλι θυμίζει το Journey- ενώ για να είμαστε ειλικρινείς μάς έφερε στη μνήμη κάποιες γλυκές, απροσδιόριστες αναμνήσεις από τα αγαπημένα παιχνίδια Spyro, από το Flower του PS3, και σε συγκεκριμένα σημεία το Shadow of the Colossus. Ωστόσο, δεν είναι τόσο μουσική εμπειρία όσο ηχητική, με το τραγούδι, τους ήχους και τις λαλιές του δάσους και της φύσης, τα ρυάκια και όλα τα παραπάνω να ανακατεύονται για να προσφέρουν ένα γοητευτικό αποτέλεσμα.

Εν τέλει το πρόβλημα με το Fe είναι ότι περισσότερο θυμίζει άλλες κυκλοφορίες, παρά έχει δική του, ξεχωριστή προσωπικότητα. Μάλλον περισσότερο προσπαθεί να “φωνάξει indie” παρά να κάνει κάτι πρωτότυπο, ουσιαστικό και με λίγο ρίσκο, δανειζόμενο καλές μεν ιδέες, αλλά ιδέες που έχουμε δει ξανά εδώ κι εκεί. Ή, για την ακρίβεια, ξεκινάει να κάνει κάτι πρωτότυπο και ιδιαίτερο αλλά δεν το προχωρά και πολύ. Παραμένει μια πολύ ευχάριστη πρόταση, με όμορφες πινελιές και σχεδόν απαλή θα λέγαμε ατμόσφαιρα, με μαγευτικά σκηνικά που αντιπροσωπεύουν τη φύση στην πιο αγνή της μορφή. Δεν έχει το συναισθηματικό βάρος ή το μυστικισμό του Journey ή την ιδιαιτερότητα του Flower, αλλά είναι πράγματι γεμάτο όμορφες στιγμές και αποτελεί μια καλή πρόταση για να περάσει κανείς δύο χαλαρά απογεύματα.

Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

pcps4xbox oneswitch