Detective Gallo

Chicken tales,Woo-oo!

Υπάρχει ένα στοιχείο σε κάθε λογής δημιουργία που είναι δύσκολο να το αποδώσει κάποιος που πρόκειται να του κάνει κριτική ή έστω να το περιγράψει. Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις γιατί η υπόσταση του είναι πολύ απροσδιόριστη -ακόμη και για συναίσθημα, δυσκολότερο να το βάλεις σε βαθμίδα, καθώς δεν είναι μετρήσιμο, κι ακόμη πιο δύσκολο να το περιγράψεις, καθώς υπάρχουν πολλές λέξεις για αυτό και καθένας το αντιλαμβάνεται διαφορετικά. Μπορείς να το πεις ψυχή, μπορείς να το πεις μεράκι, μπορείς να το πεις και αγάπη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει κάποιες φορές, και

μόνο όταν ασχοληθείς με ένα τετοιο έργο μπορείς να το καταλάβεις ή, μάλλον, να το νιώσεις. Ακόμα και αν αυτή δημιουργία δεν είναι και η καλύτερη δυνατή σε όλα τα υπόλοιπα μέρη της.

Μια τέτοια, ακριβώς, είναι και η περίπτωση του Detective Gallo. Ένα παιχνίδι που αποπνέει έντονα την αγάπη των δημιουργών του για το είδος που εκπροσωπεί και περνάς καλά παίζοντας το, χωρίς, όμως, να είναι και το καλύτερο δυνατό που θα μπορούσε. Οι δημιουργοί του το παρουσιάζουν ως ένα point and click comic noir adventure, και θα λέγαμε πως πρόκειται για έναν τίτλο που το περιγράφει επ’ ακριβώς. Δύο αδέλφια από την Ιταλία, οι αδελφοί De Angelis, ευθύνονται σχεδόν εξ ολοκλήρου για τα πάντα μέσα στο παιχνίδι. Από το σχεδιασμό, το σενάριο και τους γρίφους, μέχρι το animation. Δύο ακόμη άτομα ανέλαβαν το χρωματισμό -καθώς αρχικά προοριζόταν για ασπρόμαυρο- και τη μουσική επένδυση του τίτλου, και εγένετο η ομάδα FootPrints. Μετά από μία επιτυχημένη καμπάνια στην ιταλική crowdfunding πλατφόρμα Eppela, το Detective Gallo είναι το πρώτο τους παιχνίδι, που κυκλοφόρησε αρχικά για PC και πλέον για PS4 και Nintendo Switch.

Πριν ξεκινήσουμε την περιγραφή, θα πρέπει να τονίσουμε πως πρόκειται για ένα κωμικό τίτλο σε ένα αρκετά φευγάτο και παράλογο σύμπαν. Αφού το ξεκαθαρίσαμε αυτό, μπορούμε να ξεκινήσουμε: Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ένας κόκορας, ονόματι Gallo, που αρέσκεται να μιλάει προσβλητικά και σαρκαστικά στους πάντες, εκτός από τον/ την βοηθό του, τον Thorn, έναν μικρό κάκτο δηλαδή, που κουβαλάει πάντα μέσα στην καμπαρντίνα του. Η περιπέτειά μας ξεκινά όταν καλούμαστε από τον εκκεντρικό πλούσιο Phil Cloro να εξιχνιάσουμε ένα σκληρό έγκλημα που συνέβη μέσα στο σπίτι του, όταν κάποιος δολοφόνησε όλους τους φίλους του. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι οι φίλοι του είναι τα φυτά του. Αφού πάρουμε μια γενναία αμοιβή για να αρχίσουμε την έρευνά μας, σύντομα θα συνειδητοποιήσουμε ότι το πρόβλημα είναι γενικευμένο και όλα τα φυτά της πόλης μας μαραζώνουν μέρα με τη μέρα.

Πάνω σε αυτό, λοιπόν, το μοτίβο είναι δομημένη όλη η ιστορία του παιχνιδιού. Στο παράξενα αστείο. Είτε αυτό είναι το τι συμβαίνει, είτε οι χαρακτήρες του, είτε οι διάλογοί. Το πρόβλημα του, όμως, είναι πως κανένα από αυτά δεν δουλεύει ιδιαίτερα καλά. Στα πάντα υπάρχει μια καλή ιδέα ή βάση για αρχή, αλλά όλα τα στοιχεία γραφής αποπνέουν την απειρία του δημιουργού. Για παράδειγμα, το ότι δίπλα από το γραφείο του Gallo έχει τον πάγκο της μια κότα πωλήτρια γλυκών, που είναι τρελά ερωτευμένη μαζί του ενώ αυτός της φέρεται σαν σκουπίδι, είναι αρκετά αστείο, γιατί από πίσω υπάρχει η βάση της σάτιρας επάνω στο noir είδος, όπου άντρες και γυναίκες συμπεριφέρονταν με έναν παρόμιο τρόπο. Οι διάλογοι, όμως, αυτοί καθ' αυτοί, ο τρόπος που εκτυλίσσονται, καθώς και το πόσο εξυπηρετούν την ιστορία, σπάνια δουλεύουν καλά.

Μπορεί όποιος έχει μεγαλώσει με τα παιχνίδια των Gilbert και Schafer να θεωρεί το συνδυασμό χιούμορ-γρίφος-εξιστόρηση δεδομένο, αλλά τέτοια παραδείγματα είναι που δείχνουν ότι δεν είναι καθόλου εύκολο. Μπορεί λοιπόν το βασικό χαρτί του τίτλου, δηλαδή το χιούμορ, να υπάρχει παντού διάχυτο και να φτιάχνει μια αρκετά ευχάριστη ατμόσφαιρα, στα περισσότερα σημεία του, όμως δεν είναι ιδιαίτερα αστείο, τα βασικά του μοτίβα επαναλαμβάνονται υπερβολικά και οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, παρότι συμπαθείς, δεν έχουν το απαραίτητο βάθος γραφής για να το υποστηρίξουν. Αυτό το βάθος γραφής άλλωστε, είναι και το γενικότερο πρόβλημα του τίτλου. Στην ολότητά του, το Detective Gallo, δείχνει πως είναι ένα παιχνίδι που ξέρει τι θέλει να κάνει, αλλά δεν ξέρει ακριβώς το σωστό τρόπο. Παρόλα αυτά, κάποια στοιχεία του είναι σε καλό δρόμο.

Όπως οι γρίφοι. Που ακολουθούν το παραδοσιακό και απλό 90’s σύστημα των δύο λειτουργιών: Βλέπεις κι αλληλεπιδράς. Το inventory βρίσκεται στο σωστό μέγεθος για το παιχνίδι, ούτε πολύ μικρό, ούτε πολύ μεγάλο. Αντίστοιχο με τη διάρκεια του παιχνιδιού άλλωστε, που δύσκολα θα ξεπεράσει τις έξι ώρες. Περιέχει αντικείμενα που δεν θα χρειαστούν (παρότι μπορούν να δώσουν trophies στην έκδοση του PS4), ενώ οι συνδυασμοί των αντικειμένων του είναι τις περισσότερες φορές λίγο πιο ξεκάθαροι από ό,τι θα έπρεπε. Κάτι που συμβαίνει και γενικότερα με τους γρίφους του παιχνιδιού. Στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι αρκετά προφανές το πού θα χρησιμοποιηθεί τι, ενώ κάποιοι χαρακτήρες μοιάζουν περισσότερο με quest givers, λέγοντάς μας ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε για να αποκτήσουμε το επιθυμητό αντικείμενο ή να εξελίξουμε την ιστορία.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι λείπουν τα σημεία που θα κολλήσουμε. Κάποιες φορές για τους σωστούς λόγους, έχοντας και μάλιστα μια σχετική ποικιλία στο είδος των γρίφων, και κάποιες άλλες για τους λάθος. Αυτούς που εκνευρίζουν. Αυτούς που η λύση σου δεν λειτουργεί επειδή δεν έχεις κλείσει την πόρτα ενώ η πόρτα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που πρόκειται να συμβεί. Υπάρχουν επίσης και αντικείμενα που λειτουργούν διαφορετικά μόνο μετά από κάποιους διαλόγους, χωρίς, όμως, αυτό να έχει ιδιαίτερη λογική. Είπαμε, 90’s σύστημα. Και τι δεν θα μπορούσε να λείπει από την συνταγή; Φυσικά το αρκετό backtracking. Ένα στοιχείο που διασώζεται, βέβαια, για δύο λόγους. Ο πρώτος, είναι ο περιορισμένος αριθμός περιοχών και χαρακτήρων, κατ’ επέκταση και η γρήγορη και σύντομη μετάβασή μας σε αυτούς.

Ο δεύτερος, είναι ο πανέμορφος σχεδιασμός του παιχνιδιού, που δεν χορταίνεις να τον χαζεύεις. Από τις περιοχές και τους χαρακτήρες, μέχρι το λίγο άτσαλο αλλά αστείο animation του τίτλου. Τα πάντα είναι σχεδιασμένα στο χέρι, με υπέροχες λεπτομέρειες και χρώματα. Δεν θα χρειαστεί άλλωστε περισσότερο από ένα screenshot για να καταλάβει κάποιος ότι οι άνθρωποι της FootPrints προσπάθησαν να φτιάξουν κάτι αντίστοιχο της σειράς Ducktales, και τα κατάφεραν στο έπακρο. Απλά, αντί για πάπιες, επέλεξαν να φτιάξουν ένα κόσμο με κόκορες και κότες. Χέρι-χέρι με το σχεδιασμό πάει και η μουσική επένδυση του τίτλου, που καταφέρνει να αποδώσει απόλυτα το γενικότερο ύφος της ιστορίας. Αν κάποιος άνθρωπος (ή κόκορας) είχε ποτέ την απορία πώς γίνεται μια μουσική να είναι μυστηριακά noir και ταυτόχρονα χιουμοριστική, το soundtrack του Detective Gallo είναι η απάντησή του.

Βλέποντας, λοιπόν, ένα-ένα τα στοιχεία που συντελούν το Detective Gallo, καταλαβαίνει κάποιος ότι όλα έχουν προέλθει από πράγματα που αγαπούν οι δημιουργοί του. Τα κλασικά κωμικά adventure και τα τηλεοπτικά animation της Disney. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι το καλύτερο δυνατό, αλλά κάτι από αυτή την αγάπη των δημιουργών έχει περάσει και στο παιχνίδι τους και ο παίκτης το αισθάνεται.

Μπορεί το Detective Gallo να υστερεί σε κάποιους θεμελιώδεις τομείς της κατηγορίας και η απειρία των δημιουργών να φαίνεται έντονα, αλλά όπως είπαμε και στην αρχή, είναι αυτό το αναθεματισμένο στοιχείο που δεν μπορείς να το περιγράψεις εύκολα αλλά νιώθεις ότι υπάρχει. Μπορεί να μην ξέρεις πως λέγεται, αλλά το καταλαβαίνεις όταν έχεις περάσει καλά με ένα παιχνίδι.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PS4.

pcps4switch