Dark Souls Remastered (Switch)

Μεταφέροντας παντού ένα σκοτεινό κόσμο.

Μυριάδες είναι οι φορές που έχουμε προσπαθήσει να σκεφτούμε, να εξετάσουμε και να αναρωτηθούμε ποια είναι η σκοπιμότητα μιας κυκλοφορίας, έστω και αν αυτή έρχεται πασπαλισμένη με την αστραφτερή χρυσόσκονη που ακούει στο όνομα “remastered”. Πόσο αρκετό είναι, όμως, αυτό για μια εταιρεία; Δίνοντας ένα χιλιοπαιγμένο παιχνίδι με μερικές αισθητικές παρεμβάσεις και με συνοδευτικό περιεχόμενο, που κάποτε έπρεπε να αποκτηθεί επί πληρωμή, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα βρεθούν κάποιοι που θα ενδώσουν και θα καταβάλουν τα ποσά που ζητά η εκάστοτε εταιρεία

Τέτοιες εταιρείες είναι πολύ γνωστές στη βιομηχανία και αυτά τα παιχνίδια προκαλούν, πολλές φορές στον κόσμο του Ίντερνετ, ένα γενικότερα κύμα ευθυμίας στη σκέψη του ποια μπορεί να είναι η επόμενη πλατφόρμα που θα τα υποδεχτεί. Το φαινόμενο των remastered τίτλων είναι κάτι που ξεκίνησε δειλά στην προηγούμενη γενιά κονσολών και γιγαντώθηκε στην τρέχουσα, δίνοντας σε εταιρείες και στούντιο την εύκολη λύση για να κερδίσουν μερίδιο της πίτας των πωλήσεων. Το είδαμε στην έλευση των τρεχουσών οικιακών κονσολών και το βιώνουμε, θέλοντας και μη, με το Nintendo Switch, την υβριδική κονσόλα της Nintendo. Την κονσόλα που υπόσχεται την εμπειρία του σαλονιού στην τσέπη μας, οπουδήποτε και ανά πάσα στιγμή.

Μέχρι στιγμής το καταφέρνει, βάσει πωλήσεων και μιας γοργά αναπτυσσόμενης βιβλιοθήκης παιχνιδιών. Το καταφέρνει με (σχεδόν) όλα τα παιχνίδια που ταιριάζουν καλύτερα με την εικόνα του να τα παίζει κανείς με τον παραδοσιακό τρόπο – το χειριστήριο ανά χείρας, τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη της τηλεόρασης και το πρόσωπο να αντικατοπτρίζει λογής-λογής ζεύγη αντικρουόμενων συναισθημάτων: την αγανάκτηση με την άγρια χαρά, την απογοήτευση με την επιφώτηση, τη λύπη αλλά και τη δικαίωση. Ναι, το καταφέρνει μια χαρά με όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια. Το καταφέρνει και με τo Dark Souls. Πριν από έναν σχεδόν χρόνο, ετοιμαζόμασταν για την κυκλοφορία ενός τίτλου που αποφασίσαμε ότι θέλουμε να (ξανα)παίξουμε, κυρίως βλέποντας το trailer του. Το είχαμε παίξει ήδη στην κανονική, αλλά και τη remastered έκδοσή του. Το απολαύσαμε στις μεγάλες κονσόλες, το απολαύσαμε και στο Switch.

Και, ξαφνικά, η Bandai Namco έκανε την έκπληξη, μεταφέροντας το πρώτο Dark Souls σε όλες τις τρέχουσες κονσόλες, με τις απαραίτητες βελτιώσεις. Εκφράσαμε ήδη την άποψή μας παίζοντας την φρεσκαρισμένη έκδοση του παιχνιδιού στις οικιακές κονσόλες και αποφασίσαμε να περιμένουμε λίγο καιρό ακόμα μέχρι και την έλευση του παιχνιδιού για το Switch, γνωρίζοντας πως δεν θα έχουμε να κάνουμε με την ίδια ακριβώς εμπειρία που προσφέρει η αυξημένη ιπποδύναμη των οικιακών κονσολών. Και, για να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, δεν περιμέναμε πως θα βιώσουμε τα ίδια συναισθήματα της πρώτης φοράς. Της πρώτης φοράς που ο γράφων ασχολήθηκε με την Prepare to Die Edition του παιχνιδιού για υπολογιστές πριν από πολλά, πολλά χρόνια ή εκείνης της φοράς που ξεκίνησε ένα νέο παιχνίδι στη Remastered Edition του παιχνιδιού για Steam. Πλανόμαστε πλάνην οικτρά, όμως!

Γιατί το Dark Souls φαίνεται πως έχει αυτό το κάτι που δεν μπορούμε να βρούμε σε άλλα παιχνίδια του πέρασαν, ακόμα και σε άλλα που πρόκειται να έρθουν. Η εισαγωγή σε εκείνο το σκοτεινό μπουντρούμι και η ελπίδα του ότι μπορούμε να βρουμε το φως κάπου εκεί έξω εξακολουθεί να μας στοιχειώνει όπως τότε. Σίγουρα δεν παύουμε να είμαστε λίγο περισσότερο υποψιασμένοι ως προς το τι θα συναντήσουμε στη συνέχεια. Ακόμα και έτσι, όμως, το παιχνίδι καταφέρνει, με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, να μας κάνει να ξεχάσουμε όλα όσα θα συναντήσουμε παρακάτω. Ο πρώτος θάνατος από τις επιθέσεις του Δαίμονα του Άσυλου θα μας προκαλέσει το πρώτο ξάφνιασμα, την πρώτη προσπάθεια εξιχνίασης του τι κάναμε λάθος αυτή τη φορά και την επανεκκίνηση του συντονισμού μεταξύ δαχτύλων και εγκεφάλου, που θα αφυπνίσει τα ανακλαστικά μας και που θα μας κάνει να θυμηθούμε και να κάνουμε αυτό ακριβώς που πρέπει.

Παράλληλα, οι αισθήσεις μας θα οξυνθούν σε σημείο που θα μας επιτρέπουν να παρατηρούμε πιο προσεκτικά, να προσεγγίζουμε πιο στρατηγικά και να εκτελούμε με ακρίβεια και σπιρτάδα μεγαλύτερη από εκείνη που χρειάζεται ο Ταύρος Δαίμονας να χιμήξει πάνω μας και να μας οδηγήσει σε ένα πρόωρο τέλος και στο πιο πρόσφατο μέρος που κατασκηνώσαμε. Θα εξερευνήσουμε γνώριμες μεν τοποθεσίες, χωρίς ωστόσο να πάψουμε να είμαστε επιφυλακτικοί ως προς το τι θα απαντήσουμε στο διάβα μας και προσεκτικοί στο να αντιμετωπίσουμε εγκαίρως τα διάφορα πλάσματα που μας προσεγγίζουν ξαφνικά και χωρίς να μπορούμε, ορισμένες φορές, να προβλέψουμε τις ακριβείς κινήσεις τους. Και, σίγουρα, θα πεθάνουμε.

Αυτό είναι και το μόνο που μπορεί, με βεβαιότητα, να εγγυηθεί το παιχνίδι. Θα πεθάνουμε πολλές φορές, ίσως από κάποιο στραβοπάτημα, ίσως από λάθος υπολογισμό, ακόμα και από τα αλλεπάλληλα κύματα εκνευρισμού που έρχονται ως απόρροια όλων των λανθασμένων προσεγγίσεων. Γιατί, τελικά, όσο και αν νομίζουμε πως ξέρουμε το Dark Souls, όσο και αν το έχουμε παίξει, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μας δυσκολέψει, θα μπας μπερδέψει, θα μας κάνει να αγανακτήσουμε και να αναπολήσουμε εκείνες τις στιγμές που φωνάζαμε σε όποιον είχε το θράσος να απορήσει για ποιον λόγο αντιδρούσαμε έτσι ή που πετάγαμε με μανία το χειριστήριο από τα χέρια μας (για να το ξαναπιάσουμε λίγες στιγμές μετά). Μόνο που τώρα πια δεν μπορούμε να ρισκάρουμε και να κάνουμε αυτό το τελευταίο, ειδικά αν παίζουμε το παιχνίδι σε handheld mode. Ίσα-ίσα! Θα πρέπει να τιθασεύσουμε την υπομονή μας και να εξετάσουμε το παιχνίδι υπό μια άλλη οπτική γωνία.

Ειδικά οι νεοφερμένοι στη σειρά (όσοι λίγοι και αν είναι) θα πρέπει να μάθουν να ελέγχουν ένα προς ένα όλα τα δεδομένα και τις πληροφορίες του παιχνιδιού. Ο χαρακτήρας που ελέγχουμε είμαστε εμείς οι ίδιοι, εγκλωβισμένοι σε έναν σκοτεινό, παρανοϊκό κόσμο, που αγγίζει τα όρια της εντροπίας όσον αφορά στη διαχείριση της ζωής και του θανάτου. Είναι ένας σκληρός, ανελέητος κόσμος που δεν συγχωρεί, που είναι διατεθειμένος να τιμωρήσει σκληρά και που μας αντιμετωπίζει με μια σκωπτική, σχεδόν μακιαβελική ματιά. Τα αδιέξοδα που παρουσιάζονται μπροστά μας είναι πολλά και αφορούν σε κάθε πτυχή του κόσμου: από την κατάρα των Hollow και τα τέρατα που μας καταδιώκουν, έως το διεστραμμένο level design που μας αφήνει την αίσθηση ότι το κάθε μονοπάτι που μπορούμε να επιλέξουμε αποτελεί τη σωστή και την καλύτερη επιλογή μας, μέχρι φυσικά να έρθουμε αντιμέτωποι με το θάνατο και, αναπόφευκτα, τη δική μας ψυχική μας φθορά.

Όσο περισσότερο ασχολούμαστε, τόσο περισσότερο υποφέρουμε. Αλλά όταν το παιχνίδι έχει γίνει κτήμα μας, είμαστε σχεδόν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και τη μεγαλύτερη δυσκολία που μπορεί να μας προσφέρει η ίδια η ζωή – η οποία, παρεμπιπτόντως, μπορεί να γίνει τόσο ζοφερή όσο και η Blighttown ή τα ερείπια του New Londo. Και όλα αυτά τα αναφέρουμε μόνο για όσους δεν έχουν πάρει ακόμα το βάπτισμα του πυρός και επιχειρούν να ξεκινήσουν το Dark Souls για πρώτη, ίσως, φορά, επιλέγοντας τη συγκεκριμένη πλατφόρμα. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλουμε να αναφερθούμε υπερβολικά στο παρόν κείμενο σε όλα όσα απαρτίζουν το Dark Souls. Tο ποια είναι η πραγματική υπόσταση του παιχνιδιού σε επίπεδο lore, gameplay και προσέγγισης είναι κάτι που ο κάθε παίκτης ξεχωριστά καλείται να ανακαλύψει για τον εαυτό του, να ζυγιάσει με το έμπειρο -ή μη- βλέμμα του και να αποφασίσει.

Πολλές φορές το έχουμε αναφέρει και θα το κάνουμε και εδώ. Το Dark Souls δεν είναι ένα υπερβολικά δύσκολο παιχνίδι. Για την ακρίβεια, δεν είναι σχεδόν καθόλου δύσκολο. Η δυσκολία έγκειται στην ικανότητα του παίκτη να αντιληφθεί τα λάθη και τις αδυναμίες της προσέγγισής του και να αλλάξει άρδην τον τρόπο που παίζει. Πολλές φορές φαίνεται σχεδόν ακατόρθωτο ο κάθε παίκτης να αποτραβηχτεί από το άμυαλο gameplay που προσφέρουν ορισμένα παιχνίδια της βιομηχανίας και να αντιμετωπίσει ένα gameplay που ήταν ώριμο για την εποχή του και που συνεχίζει να κρατιέται γερά ακόμα και σήμερα, την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες. Αυτή είναι και η μαγεία του Dark Souls στο σύνολό της. Το γεγονός πως, έχοντας αφιερώσει εργατοώρες στην απλή αλλά και τη βελτιωμένη έκδοση του παιχνιδιού τα τελευταία χρόνια, η εμπειρία που μας προσφέρεται είναι αναλλοίωτη και θυμίζει πολλές «πρώτες φορές» καλών αλλά και κακών συμβάντων. Αυτό δεν αλλάζει και δεν το διαπραγματευόμαστε.

Ωστόσο, δεν θα συνεχίσουμε να μιλάμε περισσότερο για το τι ακριβώς είναι το Dark Souls. Θα μιλήσουμε σχετικά με την έκδοση του παιχνιδιού για το Switch και το πώς αυτή μεταφράζεται σε σχέση με το αρχικό remastered υλικό. Η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι είναι remastered μόνο κατ’ ευφημισμό. Για την ακρίβεια, η κινεζική Virtuos, που ανέλαβε το port, επέλεξε να προσφέρει την έκδοση των κονσολών της προηγούμενης γενιάς, με ένα μεγαλύτερο εύρος διαθέσιμων αναλύσεων και ένα ρετουσάρισμα σε ορισμένα textures, κάνοντάς τα πιο καθαρά και πιο συμπαθητικά από το αρχικό παιχνίδι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ορισμένα animations αλλά και ο τρόπος που απεικονίζονται οι φλόγες καταφέρνουν να δείχνουν το άσχημο πρόσωπο της ηλικίας του παιχνιδιού, αλλά και τις τεχνικές αδυναμίες του Nintendo Switch.

Το παιχνίδι τρέχει σε ανάλυση 720p όσο παίζουμε σε handheld mode και σε 1080p όταν συνδέουμε την ταμπλέτα στην τηλεόραση. Δυστυχώς, αν και η ανάλυση σε docked mode εξακολουθεί να είναι αρκετά υψηλή, το παιχνίδι φαίνεται να ταλαιπωρείται από περιστασιακά frame drops. Μην περιμένετε να δείτε frame drops που άφησαν εποχή στο πρώτο παιχνίδι. Η επίσκεψη στη Blighttown μπορεί να είναι το ίδιο όμορφη (!) όσο και στις remastered εκδόσεις που κυκλοφόρησαν πριν από λίγους μήνες. Τα εν λόγω frame drops αφορούν, τις περισσότερες φορές, στη μετακίνηση της κάμερας και σε απλές στιγμές περιήγησης στον κόσμο του Lordran. Από τη στιγμή που η ποιότητα απεικόνισης έχει ελαφρώς μειωθεί για να μπορούμε να έχουμε ένα σταθερό αποτέλεσμα, αυτές οι περιστασιακές πτώσεις του ρυθμού των καρέ ανανέωσης δεν παύουν να αποτελούν ένα αγκάθι στη φτέρνα, όσο και αν δεν πονά συχνά.

Τολμούμε να ομολογήσουμε, ωστόσο, πως το να παίζουμε σε handheld mode είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να φανταστούμε για την έκδοση αυτή του παιχνιδιού. Μπορεί, μεν, η ανάλυση να είναι χαμηλότερη, αλλά το παιχνίδι σε μικρότερη οθόνη καταφέρνει αυτό που μια μεγαλύτερη οθόνη δεν μπορεί άνετα: να προσφέρει μια σταθερή ροή παιχνιδιού, να κρατά τον οπτικό τομέα σε ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο και να κάνει πράξη αυτό που υπόσχεται η Nintendo με το Switch: να προσφέρει μια αυθεντική εμπειρία παιχνιδιού πάντα και παντού. Έτσι, με την ταμπλέτα ανά χείρας, το να βρούμε το κατάλληλο περιβάλλον παιχνιδιού που θα μας επιτρέψει πολύ πιο εύκολα να ενσωματωθούμε στον κόσμο και να αφομοιώσουμε την εμπειρία που προσφέρει το Dark Souls, αγγίζει το ιδανικό.

Μοναδική παραφωνία σε όλη αυτή τη κατάσταση είναι το σύστημα χειρισμού. Πολύ γρήγορα παρατηρήσαμε πως το σύστημα ελέγχου αποτελεί δάνειο από εκείνο του PlayStation 4. Αυτό σημαίνει πως ο μέσος Nintendo χρήστης, ο οποίος έχει μεγαλώσει ξέροντας πως το πλήκτρο Α επιβεβαιώνει μια επιλογή και το πλήκτρο Β την ακυρώνει, θα μπερδευτεί κατά την πλοήγηση των μενού. Φυσικά, ο έλεγχος εντός του παιχνιδιού μπορεί να παραμετροποιηθεί πλήρως, ορίζοντας τις in-game ενέργειες με τα επιθυμητά πλήκτρα. Η πλοήγηση στο μενού, η χρήση των επιλογών equipment και οτιδήποτε άλλο επιθυμούμε να ελέγξουμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορεί να μας μπερδέψει, όσο σίγουροι και αν είμαστε πως έχουμε κατανοήσει το σύστημα αυτό. Ειδικά απ' τη στιγμή που δεν μπορούμε, ουσιαστικά, να «παύσουμε» το gameplay κατά την περιήγησή μας στο μενού, η ιδιοτροπία αυτή του χειρισμού μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλά προς το χειρότερο.

Επιπλέον, οι κάτοχοι του παιχνιδιού καλό θα ήταν να έχουν υπ’όψιν τους τις ιδιαιτερότητες του συστήματος ελέγχου που προσφέρει το Switch. Αν και δεν συναντήσαμε προβλήματα παίζοντας σε handheld mode, δεν αισθανθήκαμε το ίδιο άνετα παίζοντας με τα Joy-cons προσαρτημένα στο Joy-con grip. Αντιθέτως, η εμπειρία βελτιώθηκε αισθητά χρησιμοποιώντας τον Pro Controller της Nintendo, κάτι που πιθανότατα να ισχύει και με αντίστοιχα περιφερειακά. Δεν μπορούμε να πούμε πως αυτό θα είναι ένα τεχνικό ζήτημα που θα απασχολήσει αρκετό κόσμο. Μπορούμε, όμως, να εγγυηθούμε πως ο τρόπος με τον οποίο θα επιλέξουμε να παίζουμε επηρεάζεται, εν μέρει, και από το πόσο άνετα νιώθουμε παίζοντας το παιχνίδι.

Τέλος, το online τμήμα του παιχνιδιού λειτουργεί άψογα από την ημέρα της επίσημης διάθεσης του παιχνιδιού και ύστερα, προσφέροντας μια εξαιρετική και απροβλημάτιστη εμπειρία συνεργατικού παιχνιδιού χωρίς τα γνωστά προβλήματα που ταλανίζουν το συγκεκριμένο component. Η Virtuos έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, βελτιώνοντας σημαντικά το matchmaking αλλά και τη γενικότερη ροή, κάνοντας το online τμήμα του Dark Souls ένα τμήμα του παιχνιδιού που αξίζει κάποιος να ασχοληθεί. Εν τέλει, φτάσαμε πάλι πολύ κοντά στο να μιλήσουμε για πράγματα που είναι αυτονόητα. Η αξία του Dark Souls ως σύνολο και με βάση του τι προσφέρει είναι κάτι που δεκάδες χιλιάδες παικτών ανά τον κόσμο έχουν βιώσει και μπορούν να αφηγηθούν πολλές, διαφορετικές ιστορίες πάνω σε αυτόν.

Η έκδοση του παιχνιδιού για το Switch απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό: τους κατόχους της κονσόλας που δεν έχουν ποτέ ασχοληθεί με το παιχνίδι και με τους κατόχους που το έχουν παίξει στο παρελθόν και θέλουν να μπορούν να ασχολούνται μαζί του εν κινήσει. Μπήκαμε στη διαδικασία να αναφέρουμε τις αδυναμίες που παρουσιάζονται λόγω της ιδιαίτερης φύσης του Nintendo Switch, καθώς αυτό είναι κάτι που αφορά μια μερίδα χρηστών. Είναι εμφανές πως δεν μπορεί να δικαιολογηθεί εντελώς ο χαρακτηρισμός remastered, καθώς η έκδοση του Switch απέχει παρασάγγας από την πρόσφατη έκδοση του παιχνιδιού για κονσόλες και υπολογιστές.

Ωστόσο, οι εποχές που κρίναμε άσχημα ένα παιχνίδι για το αν ο οπτικός τομέας δεν αγγίζει τα εξαιρετικά υψηλά επίπεδα στα οποία έχουμε συνηθίσει από άλλα παιχνίδια, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Σαφέστατα και θα κρίνουμε έναν κάκιστο τεχνικό τομέα, όταν αυτός προκαλεί προβλήματα στο gameplay. Κρίναμε τις αδυναμίες της αρχικής έκδοσης σε συγκεκριμένα σημεία. Η έκδοση για το Switch έχει αδυναμίες, οι οποίες όμως δεν αφαιρούν βαθμούς από την εμπειρία που αποκομίζουμε. Μαθαίνουμε πάνω σε αυτές και προχωράμε με αυτές. Και επικεντρωνόμαστε στο μοναδικό gameplay του παιχνιδιού, ένα χαρακτηριστικό τόσο δυνατό που ο χρόνος δεν μπορεί να αλλάξει ή να μετατρέψει σε κάτι άλλο.

Η εμπειρία του Dark Souls ήταν κάτι δυνατό όταν πρωτοκυκλοφόρησε το παιχνίδι, είναι κάτι δυνατό ακόμα και τώρα. Και έτσι, μπορούμε να μιλάμε για μια αυθεντική εμπειρία Dark Souls που έρχεται, επιτέλους, μαζί μας, φεύγοντας μακριά από το σαλόνι. Το αβυσσαλέο ταξίδι στα περιβάλλοντα του Lordran μπορεί να μας δοκιμάζει ανά πάσα στιγμή, όποτε έχουμε την ανάγκη να επιστρέψουμε σε αυτόν για μια ακόμα φορά. Θα μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε το πώς πρέπει να προσεγγίσουμε την κάθοδό μας στις Κατακόμβες ή την αναμέτρησή μας με «αγαπημένους» δαίμονες, όπως ο Capra. Και θα γίνει σωστά. Όλα καλά, λοιπόν! Praise the Sun!