Cine-TV #106

Επικαιρότητα από κινηματογράφο και σειρές, μαζί με άποψη για το νέο Halloween.

Μπορεί να λείπουν επιφανείς τίτλοι από το παρόν Cine News αλλά δεν παύουν να υπάρχουν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Το The Kid Who Would Be King ίσως αποτελέσει ένα guilty pleasure και για μεγαλύτερες ηλικίες, μεταφέροντάς μας σε μία αφελή πλην διασκεδαστική περιπέτεια. Ενδιαφέρουσα περίπτωση

Άποψη για το Halloween

Είναι γνωστό πως το πρώτο Halloween του John Carpenter, εν έτει 1978 έφερε μία νέα πνοή στα slasher films, δημιουργώντας τη –σχεδόν μεταφυσική- φιγούρα του μασκοφόρου serial killer που φέρνει το μακελειό με αλληλουχία βίαιων φόνων. Έχουμε αναφέρει πολλάκις πως, κατά την άποψή μας, το πρώτο Halloween έχει χάσει λίγο από τον αντίκτυπο του σε μοντέρνες θεάσεις, σε αισθητά μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με πολλές κλασικές ταινίες τρόμου παλιάς κοπής (το Παρασκευή και 13 χαζό-b-movie ήταν και τότε και τώρα). Φυσικά, δεν παύει να παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως μία πρωτοποριακή ταινία, που βέβαια περιέχει και την πολυτιμότατη φροντίδα του μοναδικού John Carpenter, τόσο σε σκηνοθεσία όσο και μουσική.

Ευτυχώς το νέο Halloween, δια χειρός David Gordon Green (μία περίεργη επιλογή για σκηνοθέτη αλλά τελικά ιδανική), λαμβάνει υπόψη μόνο τα γεγονότα του πρώτου Halloween, σβήνοντας με μονοκοντυλιά τα γεγονότα των υπολοίπων επτά sequels. Κάτι που είναι μόνο θετικό, καθώς η ποιότητα κάθε νέας ταινίας κατέρρεε με φρενήρη ρυθμό, φέρνοντας μάλιστα και ισχυρές δόσεις υπερφυσικού, καθώς είχαν απωλέσει πλέον οποιαδήποτε σεναριακή ρανίδα που απέμενε στην μονοδιάστατη προσωπικότητα του Michael Myers. Εννοείται ούτε λόγος για το απαράδεκτο reboot του Rob Zombie.

Είναι χαρακτηριστικός ο διάλογος δύο μαθητών στην καινούρια ταινία, όπου ο ένας αναφέρει πως κάπου είχε ακούσει ότι η Laurie (Jamie Lee Curtis) ήταν αδελφή του Michael Myers, μόνο για να του απαντήσει ο δεύτερος ότι αυτό δεν είναι παρά μία ανυπόστατη φήμη (η σεναριακή αδελφική σύνδεση θύτη και θύματος είχε εισαχθεί στο Halloween II). Αφήνοντας πίσω αυτή τη συγγενική σχέση του Myers, επιτυγχάνεται ακόμα περισσότερο η αδίστακτη και ασταμάτητη φονική του πορεία, δεδομένου ότι γίνεται ακόμα πιο σαφές ότι δεν έχει κάποιον απώτερο στόχο να τον καθοδηγεί, αντιθέτως, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να κατακρεουργεί αδιακρίτως οποιονδήποτε βρεθεί μπροστά του, ανεξάρτητα αν η Laurie έχει την πεποίθηση ότι αυτή και η οικογένειά της είναι το βασικό έπαθλο.

Παρά το πέρασμα 40 ετών από τα γεγονότα της πρώτης ταινίες (όσα δηλαδή και τα χρόνια που χωρίζουν την πρώτη ταινία με το παρόν sequel), η Laurie δείχνει έντονα πως ποτέ δεν ξεπέρασε την τραγική της σύγκρουση με τον Myers, έχοντας ακόμα βαθύτατα ψυχικά τραύματα που την έχουν ωθήσει σε μία ζωή γεμάτη ανασφάλεια, στη μετατροπή του σπιτιού της σε ένα μικρό φρούριο και τελικά στην αποξένωσή της από την κόρη και την εγγονή της. Η Jamie Lee Curtis επιστρέφει στον πρώτο της ρόλο, υποδυόμενη αποτελεσματικά τον βαθύτατα τραυματισμένο χαρακτήρα, δίχως να παύει όμως να αποτελεί ένα δυναμικό πρότυπο γυναίκας (και χωρίς να μπαίνει σε υπερβολές για να το αποδείξει). Να σημειώσουμε βέβαια εδώ, ότι είναι στα όρια του να θεωρηθεί η ίδια πρωταγωνίστρια, σε μία ταινία που οι ρόλοι μοιράζονται σχεδόν σε ίσο βαθμό μεταξύ Myers, Laurie και της εγγονής της (ενώ τα διάφορα θύματα έχουν χώρο να αναπνεύσουν πριν μας αφήσουν.....).

Η έτερη επιστροφή από την ταινία του 1978 έρχεται με τον Nick Castle, ο οποίος ενσαρκώνει ξανά την περσόνα του Myers. Αν και φαινομενικά ένας εύκολος ρόλος (και πιθανότατα να είναι), η παρουσία του Myers παραμένει άκρως απειλητική και ο τρόπος που κινείται αποτυπώνει, έστω και ανεπαίσθητα, την εικόνα ενός αδίστακτου ατόμου δίχως ίχνος συναισθημάτων. Σε αντίθεση με πολλές ταινίες του είδους, σε αρκετά σημεία ο Myers έρχεται στο επίκεντρο της δράσης, με την κάμερα να ακολουθεί αποκλειστικά τις κινήσεις του, ειδικότερα σε δύο μονόπλανα που αποδίδουν με μοναδικό τρόπο την ασταμάτητη και απόλυτα βίαιη ορμή του. Αναμφίβολα η ταινία καταφέρνει, αν μη τι άλλο, να επαναφέρει ιδανικά τη συγκεκριμένη αρχετυπική μορφή του serial killer, κάτι στο οποίο βοηθάει και η R-Rated προσέγγιση (κατάλληλο μόνο για ενηλίκους) που χρησιμοποίειται με μία σχετική φειδώ, χωρίς να μπαίνει για τα καλά σε splatter χωράφια. Θα πρέπει να περιμένετε ωστόσο ορισμένες ιδιαίτερα ωμές εικόνες από τα θύματά του.

Κάπου εδώ επιστρέφουμε στο soundtrack του John Carpenter, ο οποίος επανέρχεται στα καθήκοντα του συνθέτη, προσφέροντας δουλεμένες μίξεις και παραλλαγές του εμβληματικού θέματος της πρώτης ταινίας. Η μουσική υπόκρουση λειτουργεί ως ο απόλυτος καταλύτης για τη δημιουργία έντασης, πλαισιώνοντας με μοναδική αρμονία όλες τις σκηνές ανεξαιρέτως όπου ο Myers βρίσκεται στα πρόθυρα ενός νέου φονικού. Είναι λίγες οι φορές που, ιδίως σε θρίλερ, βλέπουμε-ακούμε σκηνές και μουσική να βρίσκονται σε τόση σύμπνοια, ένα μικρό επίτευγμα αν αναλογιστεί κανείς τις (φαινομενικά) απλές synthesizer συνθέσεις. Θα πρέπει βέβαια να τονίσουμε ότι ο μέγιστος αντίκτυπος της μουσικής θα επιτευχθεί μάλλον σε όποιους είχαν τριβή με το πρώτο Halloween.

Παρόλο που όπως καταλαβαίνετε μείναμε απόλυτα ικανοποιημένοι από τη δεύτερη (Τρίτη; Νιοστή ίσως; Όπως το μετρήσει κανείς) πνοή του franchise, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ορισμένα προβληματάκια. Η απόδραση του Myers από τα δεσμά του αποτελεί ένα από τα μελανά σημεία, καθώς εντελώς βολικά και εκτός κάμερας απλά μαθαίνουμε ότι το λεωφορείο που τον μετέφερε σε ένα ξεχωριστό ίδρυμα είχε ένα ατύχημα. Η εξήγηση που δίνεται αργότερα στην ταινία είναι ιδιαίτερα αφελής και εκτός κλίματος (παρόλο που προσπαθεί να δικαιολογηθεί ως... εντός κλίματος), όντας τελικά τίποτα περισσότερο από μία κακογραμμένη δικαιολογία για να ελευθερωθεί ο Myers.

Επίσης, η αλήθεια είναι ότι το τελικό κυνηγητό γάτας-ποντικιού μεταξύ Myers και Laurie δεν προσφέρει τον ίδιο βαθμό έντασης με τη φονική πορεία του πρώτου στα μέσα της ταινίας, όπου ξετυλίγεται ιδανικά η σαδιστική και ασταμάτητη φονική του υπόσταση, αν και σίγουρα δεν θα λέγαμε ότι είναι κακό στην εκτέλεσή του. Εντούτοις, σε γενικές γραμμές μείναμε ευχαριστημένοι από την αναβίωση του Halloween. Οι βασικοί ιθύνοντες της νέας ταινίας δείχνουν έμπρακτα πως είχαν μεράκι για την επιστροφή του Myers και δεν στόχευαν απλά στην αξιοποίηση ενός ονόματος προς όφελος της εύκολης απόδοσης στο box office. Σίγουρα δεν έχει τον ίδιο αντίκτυπο στο είδος με την ταινία του 1978 (πώς θα μπορούσε άλλωστε ένα κινηματογραφικό sequel;), παρόλα αυτά, όμως, αποτελεί ένα από τα πλέον αξιόλογα, σύγχρονα δείγματα των slasher ταινιών.

Trailers

The Kid Who Would Be King
Σκηνοθέτης: Joe Cornish (Attack the Block)
Πρωταγωνιστούν: Ashbourne Serkis, Dean Chaumoo, Tom Taylor, Patrick Stewart
Πρεμιέρα: 15 Φεβρουαρίου, 2019 (Αγγλία)

Ένα παιδί θα βρει κατά τύχη το Excalibur σε μία εγκαταλελειμμένη οικοδομή και από εκεί και πέρα μία φανταστική περιπέτεια ανάμεσα στις δυνάμεις του Καλού και του Κακού θα ξεκινήσει. Σαφέστατα μία ταινία που απευθύνεται σε μικρότερες ηλικίες, εμφανίζοντας τη μαγεία και τη δράση στις πληκτικές σχολικές ώρες του μικρού ήρωα. Ενδιαφέρουσα είναι και η επιστροφή του Joe Cornish στα σκηνοθετικά καθήκοντα έπειτα το cult (πλέον) Attack the Block (2011), μία αρκετά προσεγμένη, low budget παραγωγή, όπου αιμοδιψή εξωγήινα πλάσματα εισβάλλουν στις φτωχογειτονιές του Λονδίνου.

Jonathan
Σκηνοθέτης: Bill Oliver (πρώτη ταινία μεγάλου μήκους)
Πρωταγωνιστούν: Ansel Elgort, Suki Waterhouse
Πρεμιέρα: 16 Νοεμβρίου (Αμερική)

Η ιδιαίτερη πλοκή του Jonathan περιστρέφεται γύρο από το διττό χαρακτήρα που υποδύεται ο Ansel Elgort του Baby Driver (2017), ένας νεαρός, ο οποίος το πρώτο μισό της μέρας έχει το χαρακτήρα του Jonathan, και κατά το δεύτερο μισό το χαρακτήρα του Jon, δύο εντελώς ξεχωριστοί άνθρωποι, ουσιαστικά, που ζουν στο ίδιο σώμα.

The Possession of Hannah Grace
Σκηνοθέτης: Diederik Van Rooijen (Daylight)
Πρωταγωνιστούν: Shay Mitchell, Grey Damon, Kirby Johnson
Πρεμιέρα: 30 Νοεμβρίου (Αμερική)

Καιρό φαίνεται ότι είχαμε να δούμε ταινία τρόμου με θέμα εξορκισμό (ίσως επειδή μπορεί να πέρασαν και… δύο μήνες χωρίς ανάλογο trailer) αλλά ορίστε που το Possession of Hanna Grace έρχεται να προσφέρει την αρχετυπική συνταγή, με δαιμονισμένα άτομα που περπατάνε ανάποδα με τις γνωστές νευρικές κινήσεις και λοιπά ωραία.

Destroyer
Σκηνοθέτης: Karyn Kusama The Invitation)
Πρωταγωνιστούν: Nicole Kidman, Sebastian Stan, Toby Kebbell
Πρεμιέρα: 25 Δεκεμβρίου (Αμερική)

Σε έναν διαφορετικό και πιο “τσαλακωμένο” ρόλο (τουλάχιστον εμφανισιακά) θα δούμε την Nicole Kidman, υποδυόμενη την Erin Bell, μία αστυνομικό, η οποία στο παρελθόν είχε εισχωρήσει σε μία συμμορία ως undercover, γεγονός που την οδήγησε σε ορισμένες τραγικές εξελίξεις. Όταν μερικά χρόνια αργότερα η συμμορία επανέλθει, η Bell θα χρειαστεί να επανασυνδεθεί μαζί τους ώστε να βάλει ένα τέλος στη δράση τους. Λέτε να δούμε ίδια αλλαγή καριέρας στο βιογραφικό της ανάλογη με αυτήν που είδαμε στην action μεταστροφή του Liam Neeson κατά τη μέση ηλικία;

The Curse of La Llorona
Σκηνοθέτης: Michael Chaves (πρώτη ταινία μεγάλου μήκους)
Πρωταγωνιστούν: Linda Cardellini, Raymond Cruz, Patricia Velasquez
Πρεμιέρα: 19 Απριλίου, 2019

Τι να πούμε για την περίληψη της υπόθεσης που δεν το έχετε ξανακούσει πολλάκις για ταινία τρόμου; Μητέρα που έχει περάσει δύσκολα, μαζί με τα παιδιά της, θα βρεθούν απέναντι σε μία μεταφυσική οντότητα κάπου στους δρόμους του Λος Άντζελες του 1973. Αυτά.

Escape Room
Σκηνοθέτης: Adam Robitel (The Taking of Deborah Loga)
Πρωταγωνιστούν: Taylor Russell, Logan Miller, Deborah Ann Woll
Πρεμιέρα: 4 Ιανουαρίου, 2019 (Αμερική)

Εδώ τη Ναυμαχία έβγαλαν ως ταινία, στα Escape Room θα κολλούσαν; Αναφερόμαστε φυσικά στο παιχνίδι που έχει έρθει εδώ και μερικά χρόνια και στη χώρα μας (όχι πάντα ονομασμένο ως Escape Room, βέβαια) όπου μία ομάδα 2-6 ατόμων μπαίνει σε θεματικά δωμάτια και προσπαθεί να λύσει διαφόρων ειδών γρίφους (προτείνεται ανεπιφύλακτα για παρέα). Φυσικά η εκδοχή του παιχνιδιού στην ταινία θα πάρει horror διαστάσεις, με παγίδες που μπορούν να οδηγήσουν πραγματικά στο θάνατο.

Counterpart, 2η σαιζόν
Πρεμιέρα: 9 Δεκεμβρίου (Starz), 10 επεισόδια

Ο οσκαρικός J.K. Simmons (Whiplash, 2015) επιστρέφει ως Howard Silk, ένας κυβερνητικός υπάλληλος που ανακαλύπτει ότι η κατασκοπική ομάδα όπου εργάζεται έχει στην κατοχή της την ικανότητα να μεταφέρεται σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου εκεί δρα και η παράλληλη έκφανσή του. Το σενάριο σίγουρα ιντριγκάρει, πολύ περισσότερο με τη συμμετοχή του ικανότατου Simmons, οπότε, με τη δεύτερη σαιζόν, μάλλον έφτασε του χρόνου το πλήρωμα να ξεκινήσουμε τη θέαση.

Narcos: Mexico, 1η σαιζόν
Πρεμιέρα: 16 Νοεμβρίου (Netflix)

Τα μονοπάτια του spin-off ακολουθεί η επιτυχημένη σειρά Narcos, καθώς η νέα σαιζόν θα αφήσει την Κολομβία και τον Εσκομπάρ ώστε να περάσει στο Μεξικό και στην ιστορία του Miguel Angel Felix Gallardo, την κεφαλή του Guadalajara καρτέλ.

Cine-TV Νέα

Επιστροφή του Ryan Coogler στα σκηνοθετικά καθήκοντα του Black Panther 2
Σύμφωνα με το Hollywood Reporter o Ryan Coogler θα επιστρέψει στην Marvel για τα γυρίσματα του Black Panther 2 καθώς και για τη συγγραφή του σεναρίου. Διόλου αναπάντεχη εξέλιξη, φυσικά, δεδομένου ότι οι εισπράξεις του φετινού Black Panther έφτασαν τα 1.3 δις δολάρια.

Oι Tom και Jerry ετοιμάζονται για τη μεγάλη οθόνη
Το θρυλικό animated δίδυμο των Tom και Jerry μάς χάρισε μερικές από τις καλύτερες τηλεοπτικές, παιδικές αναμνήσεις, με επεισόδια που δεν έχουν χάσει στο ελάχιστο την ικανότητα να προσφέρουν γέλιο ακόμα και στα 30 μας (συν 4 με 5...) χρόνια. Σύμφωνα με το Variety η Warner Bros. ετοιμάζεται να επαναφέρει το δίδυμο μέσω μίας μίξης live-action και animation παραγωγής, μία τεχνοτροπία που η αλήθεια είναι πως δεν είναι ακριβώς αυτή που θα περιμέναμε για τους αγαπημένους ήρωες.

Τέλος και για τον Luke Cage
Η είδηση της ακύρωσης του Iron Fist της περασμένης εβδομάδας τελικά είχε και συνέχεια, καθώς τα ίδια δυσάρεστα νέα ήρθαν στο φως και για τον Luke Cage. Οι δύο σειρές είδαν την πρόωρη ακύρωση στη 2η σαιζόν τους, ενώ για την ώρα γνωρίζουμε πως τα υπόλοιπα δύο μέλη των Defenders, οι Daredevil και Jessica Jones, εκτός απροόπτου θα συνεχίσουν αμφότεροι στην 3η σαιζόν.