Space Hulk Tactics

Σκωτσέζικο ντους.

Πραγματικός διάλογος από το 1992:

-Τι πάει να πει πυροβόλησα και δεν τον πέτυχα;
-Αφού έφερες 3 σε τρεις ζαριές. Ήθελες 5 και πάνω για να τον πετύχεις.
-Μα καλά, ήταν μπροστά στα μούτρα μου και δεν τον πέτυχα επειδή έφερα 3; Τι αδικία είναι αυτή;
-Και τι ήθελες να κάνουν Αποστόλη; Να σε ρωτήσουν “μήπως θες να τον πετύχεις;”...

Αυτές είναι οι κουβέντες που διεμείφθησαν μεταξύ του γράφοντος και του ανθρώπου που του γνώρισε το περίπλοκο σύμπαν του Warhammer 40.000. Ήταν και είναι ο τρόπος

που παίζεται το Space Hulk εδώ και 25+ χρόνια και δεν άλλαξε στο παραμικρό. Ίσως γιατί το αυθεντικό παιχνίδι ήταν επιτραπέζιο (tabletop για τους συγχωριανούς μας) και δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αποδοθεί η έννοια της τύχης, αλλά πολύ περισσότερο της αποτυχίας.

Για τον γράφοντα δεν έπιασε… Χρειαζόταν μεγάλη δόση φαντασίας για να οπτικοποιηθεί νοερά το περιβάλλον του παιχνιδιού, ειδικά από ανθρώπους που εκείνη την εποχή είχαν στο μυαλό τους το Mortal Kombat, tanktops με τον Shaquile O’Neil και πώς να μπουν στα κρυφά σε μια αίθουσα ηλεκτρονικών - μεταξύ άλλων... Έτσι, ο μαγικός κόσμος του 40Κ αναγκάστηκε να περιμένει μέχρι το... “παιδί” να ωριμάσει κι ευτυχώς για τον ίδιο αυτό δεν άργησε. Μόλις ένα χρόνο μετά, κάποιος ευφυής δημιουργός μετέφερε το Space Hulk σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές συμπεριλαμβανομένης της αγαπημένης Amiga.

Εκεί ο τρόμος, η πίκρα, το future goth και η απελπισία του να είναι κανείς χαμένος σε ένα απώτατο μέλλον άγγιξαν τον έφηβο νου ταυτόχρονα και μάλιστα με αλληλουχία κι ακρίβεια που συναντά κανείς μονάχα σε ένα αριστοτεχνικό Dim Mak. Η θλιβερή και συνάμα επική μουσική μετέφερε σαφέστατα το συναίσθημα “είναι αυτοκτονία, είναι κίνηση απελπισίας, αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Πρέπει να το κάνεις”. O Chaplain κύρηττε λόγια που ωραιοποιούσαν τον “έντιμο θάνατο” στα νύχια του εχθρού κι ο παίκτης αναρωτιόταν που είχε μπλέξει.

Πού αλήθεια; Σε 40.000 χρόνια στο μέλλον, ο κόσμος είναι ζοφερός κι αγνώριστος, αλλά αυτό δε μας νοιάζει. Μας ενδιαφέρει διακαώς το γεγονός ότι είναι θανάσιμος. Ότι ο μέσος άνθρωπος έχει το προσδόκιμο ζωής ενός γυάλινου σφυριού κι ότι φονικά πλάσματα λυμαίνονταν τον γαλαξία. Σε όλη αυτήν τη ουτοπία, κάπου κάνει την εμφάνισή του το Space Hulk, ένα χονδροειδές συνονθύλευμα αστρικών σκαφών, διαστημικών βράχων και λογής-λογής άλλων αντικειμένων, που μπλέχτηκαν μεταξύ τους και σχημάτισαν ένα μεγαθήριο που ταξιδεύει στο warp, ήτοι, στο χωροχρόνο.

Εκεί που εμφανίστηκε φέρει μαζί του - ω, του θαύματος - το θάνατο. Τον φέρνει όμως με τη μορφή μιας εξωγήινης φυλής που τρέφεται με συμβατική ζωή και πολλαπλασιάζεται, αφήνοντας στο διάβα της νεκρή ύλη. Εμπροσθοφυλακή της αποτελούν οι Genestealers, πλάσματα επηρεασμένα βαθύτατα από το concept του Alien και εκατό φορές πιο θανάσιμα. Αν λοιπόν ξαμολυθούν στο αστρικό σύστημα που εμφανίστηκαν, πολύ απλά, η ζωή εκεί θα αφανιστεί. Φυσικά, κάποιος θα μπει στο διάβα τους. Κάποιος θα αναλάβει το ρόλο του ήρωα, όμως η βρετανική νοοτροπία πίσω από το concept διαφέρει της αντίστοιχης αμερικανικής και χαρακτηρίζεται από σαρκασμό και σαδισμό.

Οι “ήρωες” συγκαταλέγονται εύκολα στους ισχυρότερους του γαλαξία. Ονομάζονται terminators και αποτελούν πεζές μονάδες, οπλισμένες με power armour τόσο ισχυρό, που μπορούν να δεχτούν το αμέριμνο βήμα ενός Τιτάνα πάνω τους και να επιβιώσουν. (Όπου Τιτάνας, φανταστείτε τεράστια mechs μεγαλύτερα από το μεγαλύτερο AT-T του Star Wars). Διαθέτουν, δε, τέτοια ισχύ, που μπορούν να καταστρέψουν ένα μεγάλο τανκ με μερικές γροθιές. Αποτελούν λοιπόν ασύλληπτες πολεμικές μηχανές στο πεδίο της μάχης. Σε ανοιχτό πεδίο μάχης.

Τι θα κάνουν μέσα στους κλειστοφοβικά στενούς διαδρόμους του Space Hulk, απέναντι στους ταχύτατους κι ευέλικτους Genestealers; Πώς θα ξεδιπλώσουν την επιθετική τους ισχύ, όταν στρίβουν πιο αργά κι από τρακτέρ και πηγαίνουν αναγκαστικά ο ένας πίσω από τον άλλο, μη μπορώντας καν να δουν τα τεκταινόμενα μιας σύγκρουσης λίγα μέτρα μπροστά τους; Πώς θα επιβιώσουν, γιατί αυτό τελικά προσπαθούν να κάνουν; Η απάντηση είναι μία: με τη χρήση της τακτικής. Όπως ίσως καταλάβατε μέχρι τώρα, έχουμε να κάνουμε με ένα setting τύπου Alien, με τη διαφορά ότι οι “καλοί” είναι πανίσχυροι κι εξαιρετικά δυσκίνητοι. Το πώς θα αποδοθεί αυτό το setting οφείλεται εν πολλοίς στη σωστή παρουσίαση, μιας και όποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη φαντασία του, θα είχε επιλέξει το επιτραπέζιο. Μέχρι στιγμής έχουν υπάρξει 4-5 υλοποιήσεις του concept σε video game. Τούτη εδώ, αποτελεί την πιο επιτυχημένη στον προαναφερθέντα τομέα.

Η παρουσίαση είναι επιτυχημένη. Τα γραφικά είναι πολύ καλά, ο σχεδιασμός αποδίδει με ακρίβεια ένα σκάφος που τριγυρνάει το γαλαξία για μερικές χιλιάδες συμβατικά χρόνια κι οι χαρακτήρες είναι πιστότατοι στη σειρά και το franchise. Κερασάκι στην τούρτα, η κάμερα πρώτου προσώπου, που ζωντανεύει αυτό που πραγματικά χρειάζεται για να αγαπήσει (!) κάποιος το concept του Space Hulk: τον τρόμο και την απελπισία. Όμως η παρουσία της είναι αμφιλεγόμενη κι αυτό γιατί, πάνω απ’όλα, έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι turn-based τακτικής.

Συνεπώς είναι άχρηστη μετά από λίγο καιρό. Εναλλάσσεται πανεύκολα με την ισομετρική, σταθερή κάμερα που όλοι ξέρουν κι έχουν ανάγκη, προκειμένου να εκτιμήσουν την κατάσταση και να καταστρώσουν την τακτική τους. Πολύ σύντομα καταλήγει να γίνει gimmick και να αφήνεται στην άκρη. Μόνο όταν η οπτική γυρίσει σε συνηθισμένα για το είδος δεδομένα, ξεδιπλώνει το παιχνίδι τις αρετές του, που δεν είναι άλλες ούτε διαφορετικές από αυτές που γνωρίζουμε εδώ και τόσα χρόνια.

Σε ένα επίπεδο που από ψηλά θυμίζει αμερικανικό σταυρόλεξο τοποθετεί ο παίκτης τις μονάδες του. Σε κάθε μάχη το επίπεδο αλλάζει κι η θέση των μονάδων αποτελεί το Α και το Ω του τακτικού σχεδιασμού. Κατόπιν παίζει τη σειρά του έχοντας μερικά objectives κατά νου και μονάχα 4 Action Points (AP) για κάθε terminator για να τα επιτύχει. Αυτά ξοδεύονται για να στρίψει (!) και να κινηθεί ο κάθε περιπατών ογκόλιθος, καθώς και για να εκτελέσει κάποια ενέργεια, αν χρειαστεί. Μπορεί να πυροβολήσει, να χτυπήσει melee, να ανοίξει πόρτες, να ενεργοποιήσει διακόπτες και να σταθεί σε overwatch, πυροβολώντας οτιδήποτε βρεθεί στο εξαιρετικά περιορισμένο (λόγω setting) οπτικό του πεδίο.

Όπως ίσως καταλαβαίνετε, ο περιορισμός της κίνησης είναι ασφυκτικός, αποκαλύπτοντας το σαδιστικό της επιλογής των συγκεκριμένων μονάδων ως μοναδικό ανάχωμα απέναντι στη θανάσιμη, εξωγήινη απειλή. Προσθέστε και το γεγονός ότι η επιτυχία μιας επίθεσης - ranged ή μη - εξαρτάται από την έκβαση μερικών ζαριών που το παιχνίδι διαφανέστατα παρουσιάζει στη δεξιά πλευρά της οθόνης και θα καταλάβετε ότι η επιβίωση της πενταμελούς elite είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Η δε πρόκληση σε τακτικό επίπεδο είναι πολύ υψηλή. Μια φάλτση ζαριά και χάσατε το 20% των δυνάμεών σας. Βέβαια, όπως ίσως συμβαίνει και στην πράξη, το ζάρι άλλες φορές βοηθάει.

Προκειμένου να γίνει όλο αυτό το εγχείρημα κατατί πιο εύκολο και δεδομένου ότι τώρα βρισκόμαστε στο 2018 κι όχι στο 1993 - με ό,τι αυτό συνεπάγεται - οι δημιουργοί εισήγαγαν στο παιχνίδι ένα σύστημα καρτών. Αυτό δεν αποτελεί μέρος κάποιου βαθέως μηχανισμού, απλά έρχεται για να διευκολύνει τα πράγματα. Πριν από μια μάχη ο παίκτης επιλέγει μια σειρά από κάρτες που θα συνοδεύουν τον κάθε terminator στη μάχη. Η καθεμία από αυτές έχει ένα κόστος σε Command Points (CP) προκειμένου να χρησιμοποιηθεί κι οι πόντοι αυτοί κερδίζονται παθητικά από τον παίκτη. Αυξάνονται, με απλά λόγια, με την πάροδο του κάθε γύρου.

Οι κάρτες έχουν δύο λειτουργίες. Είτε θα αυξήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας του επόμενου χτυπήματος κάποιας μονάδας, είτε θα καταναλωθούν (καταστραφούν) δίνοντας έξτρα πόντους κίνησης. Διευκολύνουν δηλαδή τόσο το θέμα του ζαριού, όσο και της περιορισμένης κίνησης που αποτελούσε τον gameplay κορμό του αυθεντικού παιχνιδιού. Σίγουρα βοηθάει και σίγουρα μπορεί να μείνει αχρησιμοποίητο, ώστε να διατηρηθεί αναλλοίωτη η εμπειρία. Όταν όμως τεθεί σε χρήση, εύκολα ωθεί τον διορατικό παίκτη σε αμυντικό παιχνίδι. Τα περισσότερα AP βοηθούν στο να τεθούν μονάδες σε μόνιμο overwatch, ενώ οι υπόλοιπες οδεύουν προς την ολοκλήρωση του objective.

Εδώ παίζει ρόλο και η ΑΙ. Κανένας εχθρός δε θα τολμήσει να πατήσει πόδι σε έναν μακρύ διάδρομο, όταν στην άλλη του άκρη βρίσκεται μια “μπουλντόζα” που ξερνάει πλάσμα. Αντίθετα, αν το όρθιο κήτος βρίσκεται κοντά σε σταυροδρόμι, η ΑΙ θα ρισκάρει να κερδίσει τη “ζαριά” και να κατεβάσει το behemoth με melee, γιατί θα κινηθεί λιγότερο μέσα στην περιοχή του overwatch. Όπως και να έχει, η συντηρητική στάση σώζει κι αυτό καταντάει λίγο βαρετό. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει αν ο παίκτης επιλέξει να παίξει τους Genestealers κι εκεί είναι που η ΑΙ πραγματικά δείχνει τα δόντια της. Οι Genestealers έχουν 6 ΑΡ σε κάθε κίνηση, είναι περισσότεροι σε αριθμό κι έχουν το πλεονέκτημα στη μάχη σώμα με σώμα (κατά παράβαση του lore). Οι αντίπαλοι όμως έχουν πιο πολλές επιλογές επίθεσης.

Τα παραπάνω περιγράφουν όλα τα modes του παιχνιδιού, γιατί είτε παίζετε skirmish, είτε quick battle, η gameplay δράση διυλίζεται σε αυτήν ακριβώς τη μορφή παιχνιδιού. Ακόμα και τα δύο διαθέσιμα campaign (ένα για κάθε faction), στην ουσία αποτελούν επιμέρους πίστες ενωμένες μεταξύ τους από cutscenes γεμάτα διαλόγους και lore καθώς και από έναν επιφανειακό, σχεδόν μονοδρομημένο, χάρτη, όπου ο παίκτης κινείται προς το story objective συλλέγοντας “υλικά” κι αντιμετωπίζοντας τυχαία encounters με τον αντίπαλο. Αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά επίπεδα στημένα με άλλα, τυχαία ίσως, objectives. Tα δε υλικά απλώς αναβαθμίζουν το benefit της κάθε κάρτας.

Το αποτέλεσμα λοιπόν ποιο είναι; Ο καλοδομημένος κόσμος τραβάει τον παίκτη ξανά και ξανά κοντά του. Η ατμόσφαιρα, οι βραχνές φωνές γεμάτες ζήλο και στατικά παράσιτα, η φρίκη του απόκοσμου διαστήματος, έλκουν όσο τίποτε άλλο στο παιχνίδι. Στον αντίποδα, η επαναλαμβανόμενη τακτική του κάθε faction, προϊόν του συστήματος καρτών κι ο υπερβολικά αργός ρυθμός, τον απωθούν μακριά. Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό αποτελεί ενδεχομένως το μεγαλύτερο μείον του τίτλου. Ούτε η εύκολη λύση της παράκαμψης που προσφέρουν οι κάρτες, ούτε η επανάληψη μπορούν να σας ψυχράνουν τόσο απότομα όσο ο αργός, σχεδόν βαρετός ρυθμός με τον οποίο εξελίσσεται η μάχη. Θα πιάσετε τον εαυτό σας να θέλει να επιστρέψει στο παιχνίδι και θα το ξανασκέφτεστε αναστενάζοντας σιωπηρά.

Όπως και να ‘χει, το Space Hulk Tactics είναι ένα καλό turned-based παιχνίδι τακτικής. Η βαρειά του ιστορία και το ιδιαίτερο DNA του gameplay του θα το κάνουν αρεστό όχι μόνο στους fans του 40Κ σύμπαντος, αλλά και στους υπόλοιπους λάτρεις του είδους. Αυτό, λόγω της πολύ καλής παρουσίασης, που αποδίδει με ακρίβεια το setting του παιχνιδιού. Όμως, ο πολύ αργός ρυθμός και η επανάληψη που αναπόφευκτα επιφέρει το σύστημα με τις κάρτες, ενδεχομένως να αποτελέσει dealbreaker για κάποιους. Όσοι παραμείνουν, θα βρουν το καλύτερο entry point για τον περίπλοκο κόσμο του Warhammer 40.000 και ίσως αυτό να αποτελεί από μόνο του επαρκές κίνητρο.

Το review βασίστηκε στην έκδοση του παιχνιδιού για PC.

pcps4xbox one