Dark Souls III: The Ringed City

Με αίμα και στάχτη, σβήνει η μπογιά.

"When the world rots, we set it afire.
For the sake of the next world.
It's the one thing we do right, unlike those fools on the outside."

Ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να ζητηθεί από κάποιον να αντιμετωπίσει στον κόσμο των games, είναι το να διαχειριστεί ψυχολογικά το ενδεχόμενο τέλος της σειράς Dark Souls. Η

ανακοίνωση ήταν ωμή - πράγμα αναγκαίο, αν το συλλογιστεί κανείς βαθύτερα - κι επεδείκνυε με αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η σειρά αυτή τελειώνει με το DLC The Ringed City. Από εκεί και μετά, ο εγκέφαλος του καθενός άρχισε να παράγει παραισθησιογόνες τοξίνες, ώστε αυτή η ρητή αλήθεια να περάσει στο ασυνείδητο, πριν να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη σε ζωτικά κέντρα λογισμού με τη θλίψη που πιθανόν φέρει.

Αντιμέτωπος με ένα τέλος, αναλογίζεται κανείς την αρχή - έτσι συμβαίνει συνήθως - κι εύκολα ανιχνεύει τον όρο “σειρά ορόσημο για το gaming”, κατά τη διαδικασία αυτή. Πράγματι, όταν το Demon’s Souls ήρθε εξ ανατολάς, σαν άλλος Vendrick, φέροντας το μυστικό των γιγάντων, ο κόσμος μας άλλαξε. Ραγδαία και κι αμετάκλητα, όπως αυτός της Drangleic, σημαδεμένος για πάντα από το darksign, έναν κύκλο που έμοιαζε με έκλειψη ηλίου, που όμως δεν ήταν ακόμα ορατός τότε. Ήρθε κι επεκτάθηκε, σαν κατάρα δοσμένη από τον Gwyn στους ανθρώπους, συλλαμβάνοντας ολοένα και περισσότερο κόσμο στη σκοτεινή της αγκάλη.

Το ιαπωνικό παιχνίδι έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα κι όσοι το απόλαυσαν από Ιάπωνα παραγωγό, είδαν με ικανοποίηση την ευρωπαϊκή παραγωγή να διαδέχεται την αμερικανική, καθώς - ο ένας μετά τον άλλο - όλο και περισσότεροι gamers άφηναν τα “τετριμμένα”, για να δοκιμαστούν οικειοθελώς μέσα από διαδικασία που επανέφερε την αυστηρότητα, τη δυσκολία και την ανταμοιβή στον γλυκανάλατο gaming κόσμο του τότε. Είδαν, επίσης με χαρά, τα πρωτότυπα online χαρακτηριστικά του τίτλου να εμπλουτίζονται με ζωή προερχόμενη από μυριάδες μυριάδων παικτών και να ορίζεται, τελεσίδικα, η εξέλιξή τους.

Το “Demon’s” έγινε “Dark” κι απέκτησε περισσότερο βάθος στο lore, στη δομή, στους χαρακτήρες, στα όπλα... σε τόσες πολλές λεπτομέρειες, που έμοιαζαν να άλλαξαν κι οι ίδιες οι πέτρες και το χώμα του παιχνιδιού. Σαν να “πάτησε” κάποιος σε έναν πίνακα και να ζωγράφισε πάνω του κάτι καινούριο. Σίγουρα, τα αρχικά χαρακτηριστικά είναι ακόμα διακριτά (σε όποιον μπει στον κόπο να τα διακρίνει), αλλά ο πίνακας δείχνει μια σαφέστατα διαφορετική τελική εικόνα. Ίσως καλύτερη, ίσως χειρότερη. Ας αφεθεί αυτό να αποφασιστεί από τους κατάλληλους κριτικούς τέχνης, σε κάποια άλλη, πιο δόκιμη στιγμή.

Γιατί ήδη μοιάζει παράταιρο να αναφέρεται κανείς σε όλη την ιστορία της σειράς (έστω κι επιγραμματικά) όπως μοιάζει παράταιρο να γίνεται αναφορά σε ένα quote από το Ashes of Ariandel DLC, στην αρχή ενός κειμένου που υποτίθεται παρουσιάζει το The Ringed City DLC. Ίσως κάτι τέτοιο να είναι αληθές, όμως ο νους που έχει ακολουθήσει την προαναφερθείσα διαδρομή στη σειρά γνωρίζει ότι καμία πληροφορία σε αυτόν τον περίπλοκο κόσμο δε δόθηκε με ευθύτητα και σαφήνεια, παρά μόνο στρεβλωμένη και θολή, σαν τη σκέψη στο μυαλό ενός undead.

Έτσι, υποψιάζεται ήδη ότι υπάρχει σχέση - στενή μάλιστα - μεταξύ των δύο DLC κι ότι το προϊόν αυτού του συνδυασμού έχει να κάνει με το οριστικό - και συνάμα αμφίβολο - τέλος της δημοφιλούς σειράς. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν δύο τρόποι πρόσβασης στο νέο πακέτο επέκτασης του παιχνιδιού: ο πρώτος είναι με μια extra bonfire στο Kiln of the First Flame, κατά το endtime του παιχνιδιού (αλλά και του κόσμου) και η εναλλακτική μέσω μιας επιπλέον bonfire που εμφανίζεται πλησίον του Father Ariandel.

Με αυτόν τον τρόπο και σε αυτό το σημείο, ελπίζοντας ότι διατηρείται με πιστότητα το ύφος της εξέλιξης της πλοκής σε έναν Souls τίτλο, το παρόν κείμενο αλλάζει μορφή και μεταφέρεται στην παρουσίαση του νέου κόσμου. Γιατί, ώ πλάσματα που δεν είστε πλέον undead, αλλά φτιαγμένα από στάχτη, όποιον τρόπο κι αν διαλέξετε, θα μεταφερθείτε στο ίδιο σημείο: στην πρώτη περιοχή του DLC, όπου το επικρατούν χάος επιβεβαιώνει την επερχόμενη συντέλεια του καταραμένου και κουρασμένου κόσμου.

Κτήρια βρίσκονται πεσμένα σε οριζόντια θέση, σαν να ανακατεύτηκε ολόκληρη η γη. Φάσματα, ψυχρά κι αμείλικτα, σηκώνονται σε άπειρους αριθμούς μέσα από το έδαφος, με τρόπο που υπονοεί ότι οι νεκροί περπατούν ξανά. Οι νόμοι της φυσικής δε λειτουργούν όπως πρέπει, καθώς πτώσεις από ανυπολόγιστο ύψος αφήνουν τον παίκτη αλώβητο. Άτρωτοι άγγελοι περιδιαβαίνουν τον ουρανό, χτυπώντας οποιοδήποτε καταραμένο πλάσμα βρεθεί στο διάβα τους. Φιγούρες γνωστές κι άγνωστες κάνουν την εμφάνισή τους κι ο παίκτης αναρωτιέται το πόσο αδύναμος πραγματικά είναι, καθώς αναζητά με απόγνωση τα όποια ψήγματα λογικής έμειναν στον κόσμο ετούτο.

Οι νέοι μηχανισμοί που εισάγονται με την παρούσα ισορροπία καθιστούν τους βετεράνους του παιχνιδιού, κτήνη με Soul Level που ενδεχομένως ξεπερνάει το 200, ανήμπορους φυγάδες, που τρέχουν στα τυφλά, ψάχνοντας σημεία κάλυψης κι αγνοώντας - προσωρινά - το πλούσιο loot που βρίσκεται παρακείμενο στο διάβα τους. Μέσα στο αποκαλυπτικό setting υπάρχουν τα πάντα: κρυμμένες περιοχές, npc quests, νέα όπλα, spells και armor sets, που περιμένουν υπομονετικά τον παίκτη να γίνει ακόμα περισσότερο “καλός” ώστε να επιστρέψει κάποια στιγμή και να τα εξερευνήσει.

Θα συμβεί κάτι τέτοιο πριν αυτός φτάσει στο Earthen Peak ή μήπως νωρίτερα; Και γιατί μια τυχαία κι αδιάφορη περιοχή από το Dark Souls II κάνει την εμφάνισή της στο endgame ολόκληρης της σειράς; Ως συνήθως, η πρόκληση είναι τόσο μεγάλη, που αφήνει τέτοια ερωτήματα αναπάντητα για κάμποσο καιρό. Η σκληρή πραγματικότητα του DLC μετατρέπει τον πάλαι ποτέ κραταιό Champion of Ash σε κυνηγημένο τρωκτικό, που καταναλώνει τα Estus Flasks με ρυθμό ανεπίτρεπτα γρήγορο. Που χάνει τις ψυχές πριν ακόμα καταφέρει να καρπωθεί τα πολύτιμα οφέλη τους. Που προτιμάει να κυλιστεί οικειοθελώς σε τοξική λάσπη γεμάτη θανατηφόρους γίγαντες, παρά να εκτεθεί στην ανελέητη απειλή από τον ουρανό.

Ακόμα όμως τίποτα! Ούτε αρκετές ψυχές για upgrade, ούτε κάποια ιδιαίτερα διαφαινόμενη πρόοδος. Μονάχα τρέξιμο για επιβίωση, που διακόπτεται εντυπωσιακά από το πρώτο boss του πακέτου, το οποίο επιδεικνύει με ευκολία τις μνημειώδεις - από πλευρά damage - τεχνικές του. Με τον παίκτη στα όρια του κορεσμού, αλλά νικητή και σε αυτήν τη μάχη, έρχεται η ανταμοιβή, με τον τρόπο που περιγράφηκε στην εισαγωγή: η είσοδος στην Ringed City, την πόλη που χτίστηκε εκεί όπου ξεκίνησαν όλα και μαζί με αυτήν η φαντασμαγορική αποκορύφωση του τεχνικού τομέα του παιχνιδιού.

Με ασύλληπτα εμπνευσμένο σχεδιασμό και αριστουργηματική υλοποίηση, το οπτικό αποτέλεσμα που ανοίγεται μπροστά στα μάτια του παίκτη αναζητά όμοιό του μονάχα σε μια χούφτα στιγμές στην ιστορία του gaming. Καθώς αρχίζει η γευστικότατη εξερεύνηση αυτού του νέου κόσμου, ο παίκτης γίνεται κοινωνός νέων και πολύ ενδιαφερόντων μηχανισμών μάχης, τόσο από πλευράς αντιπάλων, όσο και από θέματος χρήσης πολλών νέων όπλων και spells. Η δυσκολία διατηρείται, η ομορφιά πολλαπλασιάζεται Ο Champion μαθαίνει και συνάμα απολαμβάνει καθώς εκπαιδεύεται. Ο παίκτης που έκανε κτήμα του τους μηχανισμούς αυτού του πακέτου επέκτασης σίγουρα βρίσκεται ένα με δύο επίπεδα πάνω από τους παίκτες του “απλού” παιχνιδιού.

Πόσα άραγε DLC μπορούν να διεκδικήσουν έναν τέτοιον ισχυρισμό; Σίγουρα λιγοστά. Είναι χαρακτηριστικό της σειράς ότι οι μηχανισμοί της προσφέρουν βελτίωση στον παίκτη με εκθετικό βαθμό και κάπου εκεί που αυτός αισθάνεται άνετος με την αυξημένη δυσκολία, έρχεται - με άπταιστο timing - ο βομβαρδισμός με lore fragments αλλά και με bosses. Οι πιο παρατηρητικοί θα διακρίνουν ένα πολύ σημαντικό στοιχείο πάνω σε μια συγκεκριμένη πανοπλία και τη gamechanging περιγραφή της. Θα δουν ένα άγαλμα που προτείνει μια διαφορετική θεώρηση της μέχρι τώρα ιστορίας. Θα δει την κατάληξη - με ό,τι αυτό συνεπάγεται - ενός boss του πρώτου Dark Souls, καθώς και παραπομπές στα primordial serpents και θα συναντήσει... κάτι εξίσου αρχαίο.

Καθώς όμως θα παλεύει εσωτερικά να κατανοήσει τον δεσμό όλων αυτών, θα δίνει μάχη κι “εξωτερικά”. Αρχικά με ένα boss του οποίου ο μηχανισμός έρχεται από το μακρινό Demon’s Souls, ήτοι θέτει με summon έναν άλλον παίκτη ως το boss της περιοχής, κάτι που αργότερα παρουσιάζεται ως καινούριο covenant. Έπειτα, με έναν ακόμα απρόσμενο χαρακτήρα, που ποτέ δε θα πίστευε κανείς ότι θα χρησιμοποιούνταν ως το καταληκτικό boss ολόκληρης της σειράς και μάλιστα σε μία μάχη που δεν έχει προηγούμενο μέχρι στιγμής, για να καταλήξει σε μια στυγνή, αδυσώπητη κι απάνθρωπη αναμέτρηση με το optional αρχαίο πλάσμα που συναντήσατε νωρίτερα.

Αυτός ο ανεπανάληπτος συνδυασμός εικαστικού και ηχητικού παραληρήματος, με την ελεεινά τεχνική προσέγγιση σε κάθε boss μάχη, εμπλουτισμένος με ταυτόχρονες gamechanging lore παραπομπές, συνθέτει ένα συναισθηματικό κοκτέιλ εμπειρίας που σπάνια έχει συναντήσει κανείς στο παρελθόν - κι αυτή η δήλωση είναι τόσο βάναυσα αληθινή όσο και θρασύτατα ειλικρινής κι ευθεία. Η κορύφωση των συναισθημάτων και της gaming πλουραλιστικής εμπειρίας, σε παράλληλη πορεία με την πλοκή του παιχνιδιού, έχει σπάνιο προηγούμενο. Η ομορφιά συναντάται στο σχεδιασμό του κόσμου, στον πλούτο της μάχης, στους νέους μηχανισμούς και στα ριζοσπαστικά lore ψήγματα, αναμεμιγμένα όλα μαζί σε μια πολύχρωμη τέμπερα, ονοματισμένη, παρ’όλα αυτά, ως “σκοτεινή”.

Γι αυτό και όταν όλα τελειώσουν ο παίκτης μένει θολωμένος από τον gaming οργασμό που βίωσε κι αναζητεί - μάταια, αλλά όλα τελικά βρίσκονται στο μυαλό - συνέχεια σε ένα παιχνίδι, σε έναν κόσμο που δηλωμένα πεθαίνει. Που επίσημα έφτασε στο τέλος του. Θα τη βρει αυτήν τη συνέχεια στο Ashes of Ariandel DLC (αυτό δεν είναι spoiler, είναι χάρη), γιατί εκεί τελειώνει πραγματικά ολόκληρο το παιχνίδι, ολόκληρη η σειρά, με μια τυπική Dark Souls απόρριψη κάθε κανόνα λογικής και σεναριακής πρόβλεψης. Κι εκεί, οι πιο απελπισμένοι, ίσως βρουν και κάτι άλλο, μια νέα ελπίδα, σ’έναν πίνακα που ζωγράφιζε ένας ακόμα ημίτρελος NPC.

Θα τη βρει όμως και στην αναβαθμισμένη arena, με νέες περιοχές κι βελτιωμένες δυνατότητες, μεταξύ των οποίων η σημαντικότερη ίσως είναι η δημιουργία ομάδας με τη χρήση password. Πλέον, υπάρχει η δυνατότητα σύνθεσης ενός team deathmatch κι εύκολα μπορεί κανείς να παρατηρήσει τα παραδοσιακά online features να διεισδύουν σταδιακά και στον κόσμο των Souls. Πιθανόν σειρά να έχουν οι clans και - γιατί όχι - διάφορα updates και patches που να προσθέτουν νέα χαρακτηριστικά στο εν λόγω mode και να προσφέρουν - σαν άλλος Father Ariandel - παράταση ζωής σε έναν καταδικασμένο, “σάπιο” κόσμο.

Οι νέες περιοχές της arena αποτελούν ίσως και το καλύτερο proving ground των πολλών νέων όπλων και spells με τους νέους μηχανισμούς που τα συνοδεύουν. Πού αλλού να μάθει κανείς γρήγορα κι αποτελεσματικά το timing και το damage όπλων που - επί παραδείγματι - με το weapon art τους απωθούν projectiles, μεταμορφώνονται, διαχειρίζονται τα συντρίμμια που προκαλούν και πολλά άλλα ακόμα; Για να χρησιμοποιηθούν, τελικά, ενδεχομένως και στο νέο covenant και τις πολύ fun μάχες που επιτάσσει, με μοναδικό μελανό σημείο (δικό του, καθώς και όλου του DLC) τις “χλιαρές” ανταμοιβές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μονάχα εντός των μαχών υπέρ αυτού.

H σειρά Dark Souls πάντα έφερε στο μυαλό την εικόνα ενός ηλιοβασιλέματος. Το γλυκό, χρυσό, τελευταίο φως που δείχνει τη μετάβαση προς το σκοτάδι. Συνεχόμενο κι αειθαλές σαν αυτό να βρισκόταν ακίνητο, ζωγραφισμένο σε έναν πίνακα. Με το The Ringed City, η σειρά έρχεται σε έναν πανάξιο και φαντασμαγορικό τέλος, με μια μίξη gaming εμπειρίας που περιλαμβάνει οπτικοακουστικά αριστουργήματα, πρωτότυπους κι ενδιαφέροντες gameplay μηχανισμούς, μνημειώδη bosses, νέα online στοιχεία και - σημαντικότερο ίσως όλων, για τους φίλους της σειράς - mindblowing lore αποκαλύψεις με τον χαρακτηριστικό, έμμεσο τρόπο που έχει υιοθετήσει τόσα χρόνια η σειρά. Προσφέρει μέσω αυτών και την αμφιβολία, την ελπίδα ενός τρελού,

"Of a cold, dark, and very gentle place.
So that it might make a home for someone, someday."

To review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.

pcps4xbox one