Amerzone: The Explorer’s Legacy | Review

Δεν γνωρίζουμε αν κάτι άλλαξε στο μαγνητικό πεδίο της Γης, ή αν κάτι άλλαξε στη χημική σύσταση του νερού που πίνουμε, αλλά μετά από πολλά χρόνια γεμάτα remaster και επανα-επανα-επανακυκλοφορίες με μικροσκοπικές ή και μηδενικές βελτιώσεις, τον τελευταίο καιρό αρχίζουμε και βλέπουμε πραγματικά τίμιες δουλειές για φρεσκαρίσματα παλιών, θρυλικών παιχνιδιών. Day of the Tentacle, Full Throttle, Riddle of the Sphinx, Gabriel Knight

Anniversary Edition, Broken Sword, Leisure Suit Larry 1 και διάφορα άλλα adventures έχουν φτύσει κατάμουτρα τη mainstream βιομηχανία με τα remasters του ποδιού, και παρέδωσαν υπέροχες, φρεσκαρισμένες εμπειρίες, προσβάσιμες σε νέους και παλαιότερους παίκτες.

Παρόλα αυτά, η ανακοίνωση της Microids για remake του Amerzone ομολογούμε πως μας έπιασε απροετοίμαστους. Όχι γιατί το παιχνίδι ήταν κάτι άγνωστο – ίσα ίσα είχε πουλήσει πάνω από 1.000.000 αντίτυπα το 1999, που για adventure εκείνα τα χρόνια είναι συγκλονιστικά υψηλό νούμερο.

Η έκπληξη ήρθε γιατί μετά τον θάνατο του αείμνηστου Benoit Sokal το 2021 και το εξαίσιο κύκνειο άσμα του με το Syberia The World Before, δεν περιμέναμε να ξαναζήσουμε παιχνίδι του. Η Microids όμως, σε συνεργασία με την οικογένεια του Sokal, προχώρησαν σε μία ανέλπιστη κίνηση και όχι μόνο επανακυκλοφόρησαν ένα εκ των πιο επιτυχημένων του παιχνιδιών, αλλά αποφάσισαν να κάνουν και ένα υπερπλούσιο, τιμιότατο remake.

H ιστορία του παιχνιδιού μάς δίνει τον ρόλο ενός δημοσιογράφου, ο οποίος ξεκινάει ένα μακρινό ταξίδι στον «Αμερζόνιο». Το ταξίδι αυτό γίνεται και για να ανακαλύψει τι συνέβη σε μια παλιά αποστολή πριν από δεκαετίες, αλλά και για να ικανοποιήσει μια επιθυμία ενός φίλου του και να διορθώσει ένα μεγάλο λάθος που έγινε στο παρελθόν. Όπως σε όλα τα παιχνίδια του Sokal, βρισκόμαστε σε έναν κόσμο παραπλήσιο με τον δικό μας αλλά με λίγο διαφορετική φύση, λίγο διαφορετική τεχνολογία και γενικά λίγο πιο retro steampunk αισθητική, πάντα υφασμένο γύρω από την αγάπη και τον σεβασμό για τη φύση.

Το Amerzone ειδικά είναι ένα γράμμα αγάπης για την πανίδα & χλωρίδα του πλανήτη μας, κατακρίνοντας πολύ εύστοχα την ανθρώπινη απληστία και τις επιπτώσεις της. Το remake μεταφέρει αυτούσια την πρωτότυπη ιστορία και τον γενικότερο σχεδιασμό, αλλά κάπου εκεί αρχίζουν και οι πολλαπλές βελτιώσεις και προσθήκες. Για παράδειγμα, στο παιχνίδι έχουν προστεθεί πολλά investigations, στα οποία ανακαλύπτοντας αντικείμενα, έγγραφα και περιοχές μέσα στο παιχνίδι, ο χαρακτήρας μας γράφει διάφορα άρθρα για το ταξίδι του και για συγκεκριμένα πράγματα που ανακαλύπτει.

Πρόκειται για μια εμπνευσμένη προσθήκη, που όχι μόνο αυξάνει τη διάρκεια ενός μικρού παιχνιδιού (6-7 ώρες παλιά, 8-9 σήμερα) αλλά δίνει και τεράστιο βάθος και υφή στην ιστορία, χτίζει πλουσιοπάροχα τον κόσμο και ανεβάζει τον τίτλο σε νέα επίπεδα.

Βέβαια, η πιο κραυγαλέα αλλαγή δεν είναι άλλη από αυτή του τεχνικού τομέα, καθώς το παιχνίδι έχει ξανασχεδιαστεί όλο από το μηδέν και δείχνει πραγματικά ονειρικό. Καταρχάς, ένα παιχνίδι που ήταν πολύ “ήσυχο” και βασισμένο κυρίως στους ήχους της φύσης, πλέον όχι μόνο έχει ζωντανέψει πολύ περισσότερο από νέους περιβαλλοντικούς ήχους, αλλά έχει και σε διάφορα σημεία μια ωραία ενορχήστρωση από τους Inon & Ori Zur, επιστρέφοντας δυναμικά μετά το Syberia The World Before.

Όσον αφορά τα γραφικά, το Amerzone για την εποχή του ήταν ένα “πρασινωπό, όμορφο Myst clone” και eye candy για το PlayStation και το PC, αλλά η αλήθεια είναι ότι είχε γεράσει πάρα πολύ, και σήμερα έδειχνε πολύ άδειο. Το remake όμως δείχνει τόσο όμορφο, που σχεδόν θυμίζει μεγάλη, “AAA” παραγωγή. Δύσκολα μπορούμε να σκεφτούμε παιχνίδια που δείχνουν τόσο όμορφα και φέρνουν τον παίκτη τόσο κοντά στη φύση.

Δυστυχώς όμως, αυτή η ομορφιά έχει και το τίμημά της, αφού το παιχνίδι συχνά αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα με το framerate ακόμα και στο performance mode. Μπορεί να γυρίζετε δεξιά αριστερά ή να προχωράτε στην επόμενη οθόνη (περισσότερα για αυτό παρακάτω) και όλα να είναι καλά, και ξαφνικά στην επόμενή σας κίνηση το framerate να βουτήξει στα 15-20 frames. Αν και αυτό δε δημιουργεί σοβαρά προβλήματα, μιας για δεν μιλάμε για action game, συμβαίνει σε διάφορα σημεία του παιχνιδιού και σίγουρα σηκώνει αρκετή βελτίωση.

Αφήνοντας αυτό το, ομολογουμένως ενοχλητικό, αρνητικό στοιχείο στην άκρη, ας επιστρέψουμε και πάλι στα θετικά και ας μιλήσουμε για το gameplay του παιχνιδιού. Στα 90s, ένα adventure πρώτου προσώπου προχωρούσε με μικροσκοπικό loading από στατική σε στατική εικόνα ή – στην καλύτερη, όπως το παλιο Amerzone – σε εικόνα σταθερή που επέτρεπε να κοιτάξεις τριγύρω στις 360 μοίρες.

Αυτό επέτρεπε στον παίκτη να έχει την αίσθηση της εξερεύνησης μέσα από τα μάτια του, αλλά να τον περιορίζει σε συγκεκριμένες σκηνές έτσι ώστε να μη χρειάζεται να ψάχνει pixel pixel σε έναν μεγάλο, χαοτικό κόσμο. Σήμερα, αυτό το σύστημα κίνησης έχει χαθεί και έτσι βλέπουμε εταιρίες όπως η Cyan (Myst series) να παραδίδουν πλέον adventures πρώτου προσώπου όπως το Obduction, δίνοντας στον παίκτη απόλυτη ελευθερία στον χώρο.

Αυτή η ελευθερία ακούγεται ωραία αρχικά, αλλά στην πράξη δουλεύει καλά μόνο σε παιχνίδια πολύ πιο χαλαρά (π.χ. cinematic experience / walking simulator) ή τουλάχιστον σε ειδικά περιορισμένες αρένες με συγκεκριμένο τύπο μηχανισμών (π.χ. Talos Principle). Αντιθέτως, σε πολλές περιπτώσεις παιχνιδιών με πολύπλοκους γρίφους, μπορεί να τους κάνει ακόμα δυσκολότερους (RealMyst) ή και καταστροφικά ενοχλητικούς (Conspiracies 2), με τον παίκτη να χάνει ώρες / μέρες ψάχνοντας να βρει ένα μικρό αντικείμενο μέσα στον μεγάλο, ανοιχτό κόσμο.

Η Microids λοιπόν, σε μια συναρπαστικά απρόσμενη κίνηση, αποφάσισε να μην επιτρέψει απόλυτη 3D κίνηση μέσα στον χώρο, αλλά να διατηρήσει αυτήν την πιο grid based λογική του πρωτότυπου παιχνιδιού. Αυτό μπορεί να ξενίσει λιγάκι νεότερους παίκτες, αλλά ολόψυχα θα τους προτείνουμε να πάρουν μια ανάσα και να το ξαναδούν, γιατί η κίνηση αυτή είναι πάρα πολύ εμπνευσμένη.

Επιτρέπει στον παίκτη να αναλύσει την κάθε περιοχή διεξοδικά αλλά και να κοιτάξει σε σημεία που θα χρειαστεί να κοιτάξει, χωρίς να χάνει ώρες και ώρες ψάχνοντας μέσα στο δάσος του Αμερζονίου μήπως και πίσω από το διακοσιοστό δέντρο κρύβεται ένα λουλούδι. Ταυτόχρονα όμως, το παιχνίδι είναι πλήρως rendered, και έτσι ο παίκτης δεν κάνει teleport από το ένα σημείο στο άλλο, αλλά ο χαρακτήρας περπατάει και εξερευνεί κανονικά, απλά η κίνηση αυτή είναι on rails μέχρι το επόμενο σημείο εξερεύνησης.

Το επίπεδο δυσκολίας των γρίφων, όπως και παλιά, παραμένει σε μέτριο επίπεδο, με αποτέλεσμα να μπορεί να παιχτεί και να τερματιστεί από κάθε gamer με λίγη όρεξη για ψάξιμο. Oι δε νέες quality of life προσθήκες κάνουν το παιχνίδι πολύ πιο άνετο στην εξερεύνηση σε σχέση με τον παρελθόν. Μπορείτε πλέον να ξεκλειδώσετε fast travel χάρτες και να κυκλοφορείτε πιο γρήγορα μέσα σε μια περιοχή. Μπορείτε με ένα κουμπί να ανάψετε όλα τα κοντινά σας hotspots αλλά και αυτά που είναι τριγύρω σας, έτσι ώστε να μη ψάχνεστε σαν την άδικη κατάρα. Και αν κολλήσετε, το journal προσφέρει ένα εξαιρετικό hint system, το οποίο δίνει σταδιακά σταδιακά τη λύση.

Γενικά, πλην των τεχνικών θεμάτων που χρειάζονται άμεση βελτίωση, το Amerzone: The Explorer’s Legacy αποτελεί άλλη μια εξαίρετη remake περίπτωση ενός παλιού, θρυλικού adventure. 25 χρόνια μετά το πρωτότυπο, το παιχνίδι εμφανίζεται καλύτερο από ποτέ και αποτελεί μια must play περίπτωση για κάθε adventure fan ή για κάθε gamer που θέλει να ζήσει μια διαφορετική και ιδιαίτερη εμπειρία. Και με τιμή στα 30-40€, δεν υπάρχει λόγος να μη σας το προτείνουμε.

Το Amerzone: The Explorer’s Legacy κυκλοφορεί από τις 24/4/25 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για το PS5 με review code που λάβαμε από την Enarxis Dynamic Media.

The post Amerzone: The Explorer’s Legacy | Review first appeared on GameOver.

The post Amerzone: The Explorer’s Legacy | Review appeared first on GameOver.