LISA: Definitive Edition | Review

Indie σκηνή σημαίνει ελευθερία. Ελευθερία να φτιάξει ο developer το παιχνίδι που αληθινά επιθυμεί, ελευθερία από τις παράλογες προσταγές και προσμονές ενός μεγάλου publisher. Ελευθερία, τέλος, από τις τυποποιημένες επιθυμίες της gaming κοινότητας από τη βιομηχανία. To Lisa: The Painful, το κυρίως πιάτο του Lisa: Definitive Edition που θα εξετάσουμε στο παρόν κείμενο, είναι ένα παράδειγμα indie δημιουργίας που τράβηξε τα βλέμματα όταν κυκλοφόρησε το 2014.

Δημιούργημα ενός ατόμου,

του Austin Jorgensen, το Lisa: The Painful χρηματοδοτήθηκε μέσω Kickstarter και ήταν το sequel ενός freeware τίτλου, του Lisa: The First. Το Lisa: The Painful παρουσιάστηκε εκτενώς από το GameOver όταν κυκλοφόρησε αρχικά, οπότε μπορείτε να ανατρέξετε σε εκείνο το review για επιπλέον πληροφορίες. Σήμερα θα επαναλάβουμε κάποια πράγματα, αναφέροντας αρχικά ότι πρόκειται για ένα retro turn-based JRPG στο ύφος των πρώτων Final Fantasy. Το setting είναι post-apocalyptic και θυμίζει έντονα Mad Max.

Στον κόσμο του Lisa, μετά από ένα μυστηριώδες γεγονός, όλες οι γυναίκες έχουν εξαφανιστεί. Όπως είναι φυσικό, οι εναπομείναντες άντρες έχουν χάσει τη θέλησή τους για ζωή και είτε έχουν απομονωθεί είτε έχουν συγκεντρωθεί σε μικρές κοινότητες, η καθεμιά με τα δικά της χαρακτηριστικά και νόμους.

Ο αλκοολισμός και η χρήση ναρκωτικών είναι πανταχού παρόντα, με το απόλυτο ναρκωτικό, ονόματι “Joy”, να κάνει θραύση. Φυσικά, επικρατεί απόλυτο χάος και ανομία. Μέσα σε όλη αυτή την εφιαλτική κατάσταση ελέγχουμε έναν άνδρα ονόματι Brad, πρώην πρωταθλητή του καράτε και νυν Joy addict. Μια μέρα όμως ανακαλύπτει στη μέση του πουθενά ένα εγκαταλελειμμένο βρέφος κοριτσάκι. Όπως είναι φυσικό, σε έναν τέτοιο κόσμο η ζωή του βρέφους είναι σε άμεσο κίνδυνο και ο Brad αναλαμβάνει να την προστατέψει. Την ονομάζει Buddy και τη μεγαλώνει σαν κόρη του. Μετά από κάποια χρόνια όμως, η Buddy εξαφανίζεται. O Brad φοβάται ότι η Buddy έχει απαχθεί και ξεκινά να τη βρει…

Όπως είπαμε στην αρχή, τα πρώτα Final Fantasy του NES αποτελούν βασική επιρροή, αν μη τι άλλο λόγω του είδους του παιχνιδιού. Υπάρχει όμως ένα άλλο παιχνίδι που του μοιάζει περισσότερο, και αυτό είναι το θρυλικό Earthbound του Super Nintendo. Καταρχάς, η οθόνη μάχης του Lisa δεν προσομοιάζει τα Final Fantasy, καθώς δεν βλέπουμε την ομάδα μας. Αντίθετα, σαν το Earthbound βλέπουμε μόνο τον εκάστοτε εχθρό και την τετραμελή ομάδα μας στο κάτω μέρος της οθόνης σαν απλά ονόματα. Βλέπουμε τα μέλη μας όταν εκτελούν επιθέσεις, αλλά το εφέ αυτό μπορούμε να το κλείσουμε για πιο γρήγορες μάχες.

Δεύτερος και ουσιαστικότερος λόγος επιρροής από το Earthbound είναι ο σουρεαλιστικός κόσμος, η ιστορία και οι χαρακτήρες που θα συναντήσουμε στο ταξίδι μας, καθώς και το μαύρο χιούμορ που είναι παντού διάχυτο. Στον κόσμο του Lisa όλα είναι πιθανά, και το post-apocalyptic σκηνικό και η πλήρης ηθική εξαθλίωση δίνουν αφορμή για μερικά από τα πιο τρελά και απίθανα σκηνικά που έχουμε ποτέ συναντήσει.

Το παιχνίδι δίνει συνεχώς λόγους στον παίκτη να συνεχίσει να παίζει, καθώς θέλει να δει τι άλλο θα ζήσει παρακάτω και ποιόν ακόμα τρελό χαρακτήρα θα συναντήσει. Όσον αφορά τους playable characters, πρέπει αρχικά να αναφέρουμε ότι υπάρχουν γύρω στους 30 χαρακτήρες που μπορούμε να βρούμε και να στρατολογήσουμε στην ομάδα μας.

Οι χαρακτήρες αυτοί έχουν τα δικά τους skills ο καθένας και φυσικά τη δική τους προσωπικότητα. Ενδεικτικά, θα αναφέρουμε έναν γυμνό οδηγό φορτηγού, που το κύριο ΑΟΕ skill του είναι να πατάει τους αντιπάλους με το όχημά του, έναν πρωτόγονο άνθρωπο που πετάει σώματα ζώων στους εχθρούς, και τον πιο παρλαπίπα άνθρωπο του κόσμου που μας λέει ατέλειωτες ιστορίες όταν κάνουμε rest. Τα ίδια ισχύουν και για τους πολλούς NPCs που θα συναντήσουμε.

Τρομερή δουλειά έχει πέσει και στην ιστορία του παιχνιδιού, με το μυστήριο της εξαφάνισης της Buddy να ξεδιπλώνεται σιγά σιγά και αυτό να είναι συνυφασμένο τόσο με το παρελθόν του Brad όσο και με τη σχέση μεταξύ τους. Να αναφέρουμε εδώ ότι εκτός από το μαύρο χιούμορ, το παιχνίδι περιλαμβάνει πάρα πολλή βία – σχεδόν Ταραντινικού επιπέδου – και σε πολλά σημεία ο παίκτης καλείται να λάβει πολύ δύσκολες αποφάσεις που αλλάζουν τη μετέπειτα πορεία της ιστορίας.

Μπορεί να κληθούμε να θυσιάσουμε ή όχι ένα μέλος της ομάδας μας ή να ακρωτηριάσουμε τον ίδιο τον πρωταγωνιστή… Γενικά, η ιστορία καταπιάνεται με πολύ δύσκολα και βαθιά θέματα, ενώ όπως σε όλες τις καλές post-apocalyptic ιστορίες υπάρχει και καλή αλληγορία για σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα.

Όσον αφορά το σύστημα μάχης, είναι απλό και εύκολο στην εκμάθηση, με πολύ όμως βάθος. Όπως είπαμε, έχουμε στη διάθεσή μας πολλά skills και οι χαρακτήρες είναι χωρισμένοι σε διάφορες κατηγορίες ανάλογα με το πώς διαχειρίζονται και πώς χρησιμοποιούν τα skills τους. Η δυσκολία των μαχών δεν είναι πολύ μεγάλη, ειδικά αν προβούμε σε περιορισμένο grinding. Εντύπωση μας έκανε ο μεγάλος αριθμός status effects που υπάρχει.

Περισσότερο δυσκολευτήκαμε στην εύρεση του δρόμου με τον οποίο θα προχωρήσουμε το main quest, καθώς το navigation περιλαμβάνει αρκετές περιοχές, φανερές και μη, που μπορούμε να εξερευνήσουμε ενώ το παιχνίδι δεν περιλαμβάνει κάποιο χάρτη. Υπάρχουν αρκετά save points, που πρέπει να χρησιμοποιούνται συχνά, καθώς μια δύσκολη μάχη ή απλά μια λάθος βουτιά σε έναν γκρεμό ισοδυναμούν με “Game Over” και απώλεια της προόδου μας.

Το εικαστικό του παιχνιδιού είναι φυσικά εμπνευσμένο από τις 8bit εποχές του gaming και δεν θα φαινόταν παράταιρο αν το παιχνίδι έτρεχε από ένα NES cartridge. H οπτική είναι φυσικά 2D από το πλάι. Τα γραφικά, παρά τον ρέτρο σχεδιασμό, μας άρεσαν πολύ και καταφέρνουν να μεταδώσουν το ρημαγμένο τοπίο και το κλίμα της συντέλειας, απλά είμαστε σίγουροι ότι ορισμένοι νέοι gamers δεν θα τα αντέξουν.

Όσο για τη μουσική, είναι εξαιρετικά καλογραμμένη και ταιριάζει γάντι με το σουρεαλιστικό κλίμα του παιχνιδιού. Ο δημιουργός έχει δώσει πολύ μεγάλη προσοχή σε αυτή, και γι’ αυτό τον λόγο προσφέρει και έναν music player στο κεντρικό μενού. Μπορεί τα κομμάτια λόγω του είδους τους να μην είναι ευκολομνημόνευτα, αλλά σίγουρα κλέβουν τις εντυπώσεις.

Nα πούμε εδώ ότι το Lisa: The Painful αποτελεί όπως αναφέραμε το κυρίως μέρος της συλλογής και μας προσφέρει μια γεμάτη εμπειρία άνω των 10 ωρών για ένα playthrough. Αν μάλιστα ψάξουμε για όλους τους χαρακτήρες, side quests και τα λοιπά, η διάρκεια μεγαλώνει κατά πολύ. Όσον αφορά το έτερο παιχνίδι του πακέτου, το Lisa: The Joyful, αποτελεί το sequel του The Painful αλλά περισσότερο μοιάζει με expansion ή DLC καθώς είναι πιο ευθύγραμμο και διαρκεί μεταξύ 3 και 4 ωρών.

Στο Joyful παίρνουμε τον ρόλο της Buddy, και όσα αναφέραμε παραπάνω για το Painful ισχύουν και για το sequel, απλά θα πρέπει να αναφέρουμε ότι και εδώ η ιστορία είναι εξαιρετική και βοηθάει στην κατανόηση πολλών συμβάντων του Painful καθώς και στην περαιτέρω σκιαγράφηση των βασικών χαρακτήρων.

Δεν θέλουμε να σας κουράσουμε παραπάνω, οπότε πριν ολοκληρώσουμε θα πρέπει να αναφερθούμε στις αλλαγές που προσφέρει η definitive edition. Έχουμε λοιπόν – μεταξύ άλλων – HD απεικόνιση, HD rumble σε όλες τις πλατφόρμες και controllers, νέα bosses και quests, ένα νέο story mode επίπεδο δυσκολίας, καινούργια μουσική και πολλά άλλα που φέρνουν το παιχνίδι πιο κοντά στο σήμερα.

Εν κατακλείδι, το Lisa: Definitive Edition μάς προσφέρει δύο πολύ ιδιαίτερα και θα λέγαμε αλησμόνητα turn-based JPRGS, τα οποία απευθύνονται αυστηρά σε ενήλικες. Ελπίζουμε το 8bit εικαστικό να μην σας αποτρέψει από το να γευτείτε έναν από τους πιο αλλοπρόσαλλους και εν τέλει γοητευτικούς κόσμους που είχαμε τη χαρά να βιώσουμε εδώ και πολύ πολύ καιρό.

Το LISA: Definitive Edition κυκλοφορεί σε retail έκδοση από τις 25/4/25 για PS5 και Switch. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για Switch με review code που λάβαμε από την Enarxis Dynamic Media.

The post LISA: Definitive Edition | Review first appeared on GameOver.

The post LISA: Definitive Edition | Review appeared first on GameOver.