Empyreal | Review

Το Empyreal έρχεται ως μία ακόμα indie action δημιουργία, η οποία εκ πρώτης όψεως ενδέχεται να δημιουργήσει την εντύπωση πως πρόκειται για soulslike. Με ελάχιστη ενασχόληση όμως θα αντιληφθεί κανείς ότι απέχει πολύ από αυτόν τον χαρακτηρισμό. Θα μπορούσε πολύ πιο εύστοχα να χαρακτηριστεί ως looter-action, όντας ένα παιχνίδι που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο built του χαρακτήρα, το κυνήγι του loot και τη διαρκή παραμετροποίησή του έπειτα από κάθε αποστολή, διάρκειας 15-20 λεπτών.

Η ιστορία μας φέρνει σε ένα απροσδιόριστο sci-fi μέλλον, όπου έχει εντοπιστεί ένα τεράστιο Ζιγκουράτ, ένα μονολιθικό

κτήριο, μέσα στο οποίο υπάρχουν περιβάλλοντα που κανονικά θα ήταν αδύνατο να υπάρχουν εντός αυτού, γεωμετρικά και χωρικά. Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συνέβαινε με το Oldest House του Control. Αυτό πρακτικά δίνει το ελεύθερο στους δημιουργούς να φτιάξουν διάφορα εναλλακτικά επίπεδα με μία σχετική ποικιλομορφία στον σχεδιασμό τους, από φουτουριστικούς χώρους μέχρι ερήμους με κτήρια που δείχνουν να έχουν έρθει απευθείας από την Αίγυπτο.

Το σενάριο έρχεται να μας δώσει ορισμένες πληροφορίες τόσο πίσω από τον λόγο δημιουργίας αυτού του Ζιγκουράτ, όσο και για την ολιγομελή ερευνητική αποστολή, της οποίας αποτελούμε μέλος. Δεν θα πρέπει να περιμένετε ωστόσο κάποια ιδιαίτερη εμβάθυνση στο lore, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μία τίμια προσπάθεια από την ομάδα ανάπτυξης, μέσα από ποικίλους διαλόγους καθώς και τη δυνατότητα επιλογών ώστε να αλλάξουν έστω και λίγο οι αποκρίσεις και οι σχέσεις που έχουμε με τους λιγοστούς NPCs.

Το βάρος του παιχνιδιού πέφτει φυσικά στο κομμάτι του gameplay. Στο Empyreal καλούμαστε να μπούμε σε επίπεδα ολιγόλεπτης διάρκειας, προκειμένου να εντοπίσουμε το τελικό boss της περιοχής, να το εξοντώσουμε και να επιστρέψουμε στη βάση με το loot που βρήκαμε κατά την περιήγησή μας. Αυτή είναι η κεντρική λούπα του παιχνιδιού. Εξυπακούεται ότι εάν δεν καταφέρουμε να βγούμε νικητές σε ένα επίπεδο τότε απλά χάνουμε ό,τι loot έχουμε εντοπίσει.

Εδώ έρχεται και ένας ιδιόμορφος τρόπος μέσα από τον οποίο αποκτούμε πρόσβαση σε διαφορετικά επίπεδα. Με λίγα λόγια, τα επίπεδα τα βρίσκουμε σε μορφή loot κατά την εξερεύνηση άλλων επιπέδων. Κάθε ένα εξ αυτών έρχεται με διάφορες random παραμέτρους, από το εικαστικό του περιβάλλοντος και τον τύπο των εχθρών, μέχρι το loot που υπάρχει πιθανότητα να “πέσει” και τον αριθμό των συνολικών revives που έχουμε, δηλαδή τις φορές που γίνεται να επανέρθουμε στο τελευταίο checkpoint όταν χάσουμε.

Είναι μία ενδιαφέρουσα ιδέα, που λειτουργεί αρκετά καλά με τη φιλοσοφία του looter-action, δίνοντας μας μία σχετική ποικιλία επιπέδων για να επιλέξουμε. Εκεί που υστερεί είναι στην ελλιπή ποικιλία των ίδιων των επιπέδων. Παρόλο που το loot και οι εχθροί είναι randomized, η δομή των επιπέδων είναι φτιαγμένη στο χέρι, με κανένα στοιχείο τυχαιότητας, κάτι που σημαίνει ότι σύντομα θα αρχίσετε να βλέπετε επίπεδα που ήδη έχετε επισκεφτεί αρκετές φορές.

Το παραπάνω αρνητικό δεν μπορεί να μειωθεί ιδιαίτερα και από το ίδιο το σύστημα μάχης. Αν και υπάρχουν ορισμένες καλές ιδέες, τελικά το όλο οικοδόμημα πάσχει, κυρίως λόγω του περιορισμένου budget, τουλάχιστον κατά τη δική μας ανάγνωση. Συνολικά υπάρχουν τρεις αρκετά διακριτές κλάσεις όπλων. Το δόρυ, που επιτρέπει dodges και γρήγορες επιθέσεις, η ασπίδα με το mace, που επιτρέπει το block αλλά αφαιρεί το dodge και το πυροβόλο όπλο με ορισμένες έξυπνες ιδέες όπως το active reload, το οποίο μας επιτρέπει να έχουμε ισχυρότερα πυρομαχικά αλλά και να αλλάζουμε, μέσω αυτού, το είδος της χρήσης του (καραμπίνα, πολυβόλο, ρουκετοβόλο).

Κάθε μία κλάση όπλων έρχεται με τα δικά της active abilities, ισχυρές κινήσεις που είναι απαραίτητες για την επιβίωσή μας. Το Empyreal, ακόμα και στα πιο εύκολα επίπεδα έχει υψηλότατη πρόκληση. Οι εχθροί δεν χάνουν ευκαιρία να επιτεθούν και ιδίως σε μάχες όπου έχουμε απέναντί μας 4-5 αντιπάλους δεν μας αφήνουν στιγμή να πάρουμε ανάσα. Αν και υπάρχει μία αρκετά καλή ποικιλία σε εχθρούς και τα abilities αλλά και τα διαφορετικά όπλα προσφέρουν ένα καλό βάθος στο σύστημα μάχης, τελικά η αχίλλειος πτέρνα του Empyreal εμφανίζεται στα μετριότατα animations.

Οι κινήσεις είναι σχεδόν σπασμωδικές και συχνά δεν είναι εύκολα εμφανές τι ακριβώς επίθεση ετοιμάζεται να κάνει κάποιος εχθρός, οδηγώντας στο τυχαίο και -ορισμένες φορές- πανικόβλητο πάτημα του dodge από μέρους μας, προσπαθώντας με εναγωνίως να αποφύγουμε ένα μπαράζ επιθέσεων. Δυστυχώς, αυτό το πρόβλημα είναι αρκετά σοβαρό, δημιουργώντας συχνά εκνευρισμό και οδηγώντας σε άδικους θανάτους, αφού συχνά δεν είμασταν σε θέση να καταλάβουμε πως ακριβώς καταφέραμε να χάσουμε τόσο γρήγορα.

Εν κατακλείδι, το Empyreal έρχεται ως μία εντελώς ακατέργαστη εμπειρία. Η λούπα του looter-action μπορεί ίσως να φτάσει σε σημείο να πείσει κάποιον να ασχοληθεί ως μία guilty pleasure εμπειρία αλλά δυστυχώς τα σημάδια επαναληψιμότητα και -κυρίως- η προβληματική μάχη δύσκολα θα σας πείσουν να εντοπίσετε τα μυστικά του Ζιγκουράτ.

The post Empyreal | Review first appeared on GameOver.

The post Empyreal | Review appeared first on GameOver.