Post Trauma | Review

Για πολλοστή φορά βλέπουμε ένα indie survival horror που επιχειρεί να μας επαναφέρει στη χρυσή εποχή των survival horror, όταν δηλαδή οι προσχεδιασμένες γωνίες λήψεις αποτελούσαν τη νόρμα και οι γρίφοι δήλωναν το “παρών”. Φυσικά, αυτά τα παιχνίδια έρχονται με σχετικά μεγάλη συχνότητα στα indie κατατόπια, συνοδευόμενα συνήθως από μία retro αισθητική οπτικά, στην προσπάθειά τους να παραπέμπουν σε παλιότερες εποχές.

Είναι κάτι που οι indie δημιουργίες γενικά αποφεύγουν και όχι άδικα, καθώς σε αυτές τις περιπτώσεις οι συγκρίσεις με ΑΑΑ παραγωγές είναι άμεσες ενώ επίσης οι απαιτήσεις σε τεχνικό επίπεδο είναι σαφώς υψηλότερες. Ωστόσο, η ισπανική ομάδα ανάπτυξης φαίνεται ότι ήξερε τις δυνάμεις και τα όριά της, παρά τα ορισμένα θέματα που φέρει το Post Trauma.

Το σημαντικότερο στραβοπάτημά του έρχεται από το σενάριό του, επιχειρώντας να προσεγγίσει καταστάσεις τύπου Silent Hill. Αλληλουχίες χώρων που δεν έχουν λογική, χαρακτήρες που δείχνουν να είναι “ok” με τα τρομακτικά και παραφυσικά συμβάντα που εμφανίζονται μπροστά στα μάτια τους, μισόλογα που άλλα λένε και μάλλον άλλα θέλουν να πούνε, ένας πρωταγωνιστής που φαίνεται ότι κάτι κρύβει από το παρελθόν του, και λοιπά στοιχεία, προσπαθούν να μας πείσουν ότι μάλλον ζούμε εντός ενός εφιάλτη και όχι στον πραγματικό κόσμο.

Δίχως όμως να έχει την πένα που είδαμε στα καλύτερα των Silent Hill, καταλήγει να μπερδεύει και να δίνει την εντύπωση μίας ασύνδετης ιστορίας. Κατά τη δική μας ανάγνωση έστω, δεν υπάρχουν αρκετές πληροφορίες που να πείθουν τον παίκτη να οδηγηθεί σε δικές του ερμηνείες.

Από κάποιες πληροφορίες μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα για ορισμένες πιθανές πράξεις που οδηγήσαν τον Roman να ξυπνήσει σε αυτόν τον εφιαλτικό κόσμο, όμως, σε άλλα σημεία και ιδίως στο τελευταίο κεφάλαιο, δίνεται η εντύπωση ότι για αλλού ξεκίνησε η ιστορία και τελικά κάπου χάθηκε.

Από την άλλη πλευρά, παρουσιάζει ενδιαφέρον ότι χειριζόμαστε έναν τόσο αντισυμβατικό πρωταγωνιστή για τα δεδομένα όχι μόνο του είδους αλλά και του gaming γενικότερα. Ο Roman είναι ένας μεσήλικας χειριστής μετρό, με σωματότυπο που φέρνει στο μυαλό ταβέρνα, μπύρες, ουζάκια, “μεζέδες” και λοιπά, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή από τις 13:00 έως τις 21:00 τα τελευταία 15-20 χρόνια. Αν μη τι άλλο, απέχει πολύ από την τυπική εικόνα που μπορεί να έχει κανείς στο μυαλό του για βασικό χαρακτήρα.

Είναι κάτι που εντείνει ακόμα περισσότερο την εντύπωση ενός καθημερινού ανθρώπου, που βρέθηκε σε μία εντελώς αφιλόξενη και επικίνδυνη κατάσταση, καθώς επίσης τονίζει και την τρωτότητά του απέναντι σε διάφορες οντότητες. Επιπλέον, είναι πολύ πιο φυσιολογικό να τον βλέπουμε να κουράζεται μετά από μερικά δευτερόλεπτα τρεξίματος σε σχέση με ανάλογες καταστάσεις όπου ελέγχουμε εκπαιδευμένους στρατιωτικούς.

Βέβαια, όπως αναφέραμε και παραπάνω, η ύπαρξη αυτού του αντισυμβατικού πρωταγωνιστή παραμένει ενδιαφέρουσα αποκλειστικά στα πλαίσια του gameplay, καθώς από σεναριακής πλευράς δεν έχει να πει κάτι. Ακόμα και οι διάλογοι συχνά φαίνονται ασύνδετοι και οι ηθοποιοί σαν να μην είχαν οδηγίες για τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να αποδώσουν τα κείμενα.

Παρόλα αυτά, το υπόλοιπο περιεχόμενο είναι αρκετά καλό ώστε τελικά να μας πείθει να κάνουμε τα στραβά μάτια στα του σεναρίου. Το Post Trauma ορθώς επικεντρώνεται στο κομμάτι της περιήγησης και των γρίφων, προσφέροντας κυριολεκτικά μετρημένες μάχες με τέρατα. Η μάχη δεν έχει να προσφέρει κάτι πέρα από τα τυπικά για το είδος. Ο Roman μπορεί να πραγματοποιήσει ένα “άτσαλο” dodge και να επιδοθεί σε απανωτά χτυπήματα με melee όπλα (μέχρι να χάσει την ανάσα του).

Υπάρχουν και ένα πιστόλι και μία καραμπίνα που μπορείτε να βρείτε (η ανάκρουση της οποίας δίνει την εντύπωση ότι θα στείλει τον ώμο το Roman πολλά μέτρα πίσω), αλλά τα πυρομαχικά είναι τόσο περιορισμένα, που δίνεται η εντύπωση ότι προστέθηκαν επειδή απλά έπρεπε να υπάρχουν. Παρόλα αυτά, και λαμβάνοντας τις επιταγές του είδους, η μάχη εκπληρώνει τον βασικό της στόχο, δηλαδή να μας θυμίζει κάθε τόσο το ότι σε αυτόν τον κόσμο ο Roman δεν είναι μόνος του.

Η συχνότητα των τεράτων μπορεί να είναι καλοδεχούμενα μικρή, ελέω του απλοϊκού συστήματος μάχης, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους δημιουργούς από το να τους προσφέρουν μία σχετική ποικιλία. Ο σχεδιασμός τους είναι αρκούντως φρικιαστικός, συμβάλλοντας σημαντικά στην εφιαλτική ατμόσφαιρα και στη δημιουργία έντασης όταν εμφανίζονται, ανεξάρτητα αν οι ίδιες οι μάχες είναι εύκολες.

Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στις προσχεδιασμένες γωνίες λήψεων, που αξιοποιούνται στο μεγαλύτερο τμήμα του παιχνιδιού. Συχνά θα δούμε σε περίεργες θέσεις κάθε πλάνο από όπου βλέπουμε και κινούμε τον πρωταγωνιστή, με ιδιόμορφες περιστροφές της κάμερας που παραπέμπουν στις καλύτερες στιγμές του πρώτου Silent Hill. Η Red Soul Games μεταχειρίζεται αυτήν τη μέθοδο σε πολύ καλό βαθμό, συμβάλλοντας στην αλλοπρόσαλλη ατμόσφαιρα και σπανίως μπαίνοντας εμπόδιο στο κομμάτι της περιήγησης.

Παρά τη μικρή διάρκεια (δεν ξεπερνάει τις πέντε ώρες) το παιχνίδι περιέχει αρκετές περιοχές που πατάνε μεν σε στερεοτυπικούς χώρους για το είδος (νοσοκομείο και σχολείο μεταξύ άλλων), αλλά είναι σχεδιασμένοι με λεπτομέρεια και με καλή δομή για εξερεύνηση. Το μέγεθος των επιμέρους περιοχών είναι μαζεμένο ώστε να μην οδηγεί στη δυσανασχέτηση για το αναμενόμενο backtracking, αλλά ούτε και να δημιουργεί εκνευρισμό η απουσία χάρτη (αν και δεν θα λέγαμε όχι στην ύπαρξή του).

Παρόλο που αναφέραμε ότι η μάχη είναι -στην καλύτερη- διεκπαιρεωτική και περιορισμένη, ευτυχώς δεν ισχύει το ίδιο για τους γρίφους. Συχνά θα χρειαστεί να ψάξουμε τον χώρο για να βρούμε τα γνωστά κλειδιά και κάθε λογής αντικείμενα για να ανοίξουμε διάφορες πόρτες, εντούτοις, υπάρχει και μία πολύ καλή ποικιλία από καθαρόαιμους γρίφους.

Οι περισσότεροι από αυτούς απαιτούν παρατηρητικότητα, κατανόηση διαφόρων συμβόλων, κειμένων, συνδυαστική σκέψη αλλά ακόμα και σημειώσεις σε χαρτί ώστε να εντοπίσετε τη λύση. Οι γρίφοι είναι στην πλειονότητά τους έξυπνοι, δημιουργώντας ένα ωραίο συναίσθημα ικανοποίησης όταν αντιληφθείτε τι ακριβώς απαιτούν. Μοναδική εξαίρεση αποτελεί ο τελευταίος γρίφος του παιχνιδιού, η λύση του οποίου μάλλον βρισκόταν μόνο στο μυαλό των δημιουργών.

Οπτικά το Post Trauma βρίσκεται σε καλά επίπεδα, με λεπτομερείς υφές και προσεγμένους φωτισμούς, συνθέτοντας ένα επιτυχημένα άβολο σκηνικό. Εκεί που φαίνεται το περιορισμένο budget είναι στον σχεδιασμό των προσώπων τα οποία φαίνεται να έρχονται από άλλη εποχή, αποτελώντας μία παραφωνία, ιδίως στις cutscenes.

Τελειώνοντας, θα πρέπει να αναφέρουμε το ιδιαίτερα “τίμιο” αντίτιμο των μόλις 15 ευρώ, πολύ μικρότερο σε σχέση με παρόμοιου επιπέδου παραγωγές, που εξυπακούεται ότι καθιστά ακόμα πιο εύκολη την επιλογή του από τους fans του είδους – ακόμα και αν δεν επιχειρεί να προσφέρει κάτι πραγματικά νέο στα survival horror.

Το Post Trauma θα μπορούσε να επωφεληθεί σημαντικά από καλύτερη γραφή και μεγαλύτερη σεναριακή συνοχή, αλλά τελικά καταφέρνει να υπερκεράσει αυτό το μειονέκτημα χάρη στους έξυπνους γρίφους, τη δουλεμένη ατμόσφαιρα αλλά και την αποφυγή ενός ακόμα indie survival horror με low res πολύγωνα.

Το Post Trauma κυκλοφορεί από τις 22/4/25 για PS5, PC και Xbox Series. Το review μας βασίστηκε στην έκδοσή του για PC με review code που λάβαμε από τη Raw Fury Games.

The post Post Trauma | Review first appeared on GameOver.

The post Post Trauma | Review appeared first on GameOver.