Unemployed στο Ίδρυμα Μιχάλη Κακογιάννη

Καταραμένη Ανεργία: the performance.10 νεοι άνεργοι ηθοποιοί, 10 συγγραφείς, 3 σκηνοθέτες και μια τραγουδίστρια  ενώνουν τις δυνάμεις τους και παρουσιάζουν στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης ένα 10ήμερο support group παύλα group therapy για τους μη έχοντες εργασία ή/και στον ήλιο μοίρα ή/και που την κεφαλή κλίνουν.

Τα κοριτσάκια που μεγάλωσαν με την

Μπάρμπι δικηγόρο, γιατρό, μοντέλο, αστροναύτη και έπρεπε να είχαν διαβάσει τα σημάδια πως ούτε αυτή μπορούσε να σταυρώσει δουλειά από τότε και θα κατέληγε Μπάρμπι άνεργη στα 30 της με αξεσουάρ παιδικό κρεβάτι στο σπίτι των γονιών της που δεν την χωράει (υπέροχη Μαρία Μαμούρη να ξεσφίγγεται από τα ζωνάρια της καριέρας και να παλινδρομεί στην ασφάλεια και συναισθηματική ειλικρίνεια της παιδικής ηλικίας). Οι απόφοιτοι φιλοσοφικής και νομικής με τα μάστερ και τα εράσμους και τα διδακτορικά (συμπάσχω και εγώ) που περνάνε όλη μέρα να χαζεύουν από το παράθυρο τον απέναντι Ρουμάνο με ζήλια και με καημό ή τρέχοντας από συνέντευξη σε συνέντευξη ικέτες και μαζόχες για ότι χειρότερο και πιο εξευτελιστικό ξέρουν ότι πρόκειται να τους σερβίρουν και εκείνοι να το δεχτούν με ευγνωμοσύνη. Νέοι και νέες, μπροστά στο θεατή σε παράταξη, ή ανάμεσα μας, με φόντο εικόνες από μια άδεια και ολοένα και πιο ερημική, απεγνωσμένη πόλη, στην αγορά εργασίας, με πολλά πτυχία στα χέρια,  με πεσμένο το ηθικό, με ιστορίες από συνεντεύξεις, πορείες, απογοητεύσεις και μελαγχολικά μοναχικά τραγούδια -αλλά και με χιούμορ, αυτοσαρκασμό, με μια μικρή ακόμα μαχητική διάθεση, μια ανάγκη για έρωτα, μια μικρή παύση για την εκτίμηση των μικρών στιγμών και ένα αίσθημα κοινότητας και αμοιβαίας ενδυνάμωσης μέσω των κοινών εμπειριών.

Η performance του Unemployed ταξιδεύει τον θεατή μέσα στους δρόμους της πόλης από τα παιδικά καταπατημένα όνειρα μέχρι την ανώμαλη προσγείωση στις αποκαρδιωτικές διαπιστώσεις των 30τόσο, και περνάει και η ίδια από άνισες διακυμάνσεις, όπως είναι και αναμενόμενο όταν συλλέγεις κείμενα από 10 διαφορετικούς συγγραφείς: από την χλιαρή αρχή ενός κάπως λαϊκίστικου και κοινότοπου stand-up warm-up του Μάνου Κανναβού και τον κάπως ανιαρό και μη πειστικό παιδικό μονόλογο της Κατερίνας Φωτιάδη, στις εξαιρετικά αλληλένδετες παράλληλες εξομολογήσεις της προαναφερθείσας άνεργης Μπάρμπι Μαρίας Μαμούρη, του ανώνυμου συνεντευξιαζόμενου Σταμάτη Ζακολίκου και της αφοπλιστικής πιγκουινόφιλης Σοφιάννας Θεοφάνους, μετά τούμπα βουτιά σε μια κουραστική κοιλιά κλισέ συμμιζέριας στην ανυπόφορη μέση της παράστασης (με αποκορύφωμα το αδικαιολόγητα ατελείωτο μουσικό διάλειμμα με το Working Class Hero σε playback), και φινάλε ένα τόσο ευπρόσδεκτο ανέβασμα πάλι με την αποκαλυπτικά ευχάριστη, επικοινωνιακή, δροσερή, μπορώ να πω κι άλλα τόσα, ροδάνι-πάει-η-γλώσσα-της Μαίρη Λούση, μαζί με τους παρόμοια φρέσκους και άμεσους και γιατί όχι συγκινητικούς Απόστολο Φράγκο και Κατερίνα Φωτιάδη.

Μια άνιση παράσταση για άνισους καιρούς που προβληματίζει, αναστατώνει αλλά στο τέλος καθησυχάζει με μια αναγκαία νότα χιούμορ και την διαπίστωση