Soap & Skin @ Gagarin 205

Το φάντασμα της Nico στοίχειωσε το συναυλιακό χώρο της Λιοσίων, με την δεσποινίδα  Αnja Plaschg να μετουσιώνει την εμμονή της για το αρχέτυπο της «καταραμένης» γυναίκας του rock’n’roll, σε μία performance.

Το μαύρο πιάνο με ουρά στεκόταν στη μέση της σκηνής του Gagarin 205 και πρωταγωνίστησε καθόλη την διάρκεια της βραδιάς. Ένα macbook pro

καθόταν πάνω του και προσπάθησε – ανεπιτυχώς – να κλέψει την παράσταση. Η 22χρονη Αυστριακή που ηχογραφεί με το καθαρτικό όνομα Soap & Skin, είτε όρθια με την συνοδεία των προηχογραφημένων κομματιών, είτε καθισμένη στο πιάνο, με την συντροφιά της αδερφής της στα δεύτερα φωνητικά, και με τον καλά σκηνοθετημένο φωτισμό να αποτελούν το μοναδικό συνοδευτικό συστατικό της μουσικής της, μας αποκάλυψε κάποιους από τους λόγους για τους οποίους θα μας απασχολήσει περισσότερο στο μέλλον.

Η κλασική μουσική παιδεία  και το ταλέντο της 22χρονης Αυστριακής φανερώνονται γρήγορα. Η φωνή της, χωρίς να είναι και τόσο ξεχωριστή ή ιδιαίτερη, είναι ικανή να πιάσει και να μην αφήσει ανεπηρέαστο τον προσεκτικό ακροατή καθώς ερμηνεύει τα τραγούδια από τα δύο album της, συμπεριλαμβάνοντας την λιτή διασκευή της στο “Voyage Voyage” της Desireless, αλλά και το “Pale Blue Eyes” των Velvet Underground.  Περπατάει με αρκετή σιγουριά στα βήματα των γυναικείων μορφών που σίγουρα θαυμάζει, όπως της Bjork, και ίσως της Cat Power ή ακόμα και της Polly Jean Harvey – αλλά είναι η Nico, που την έχει στιγματίσει. Ίσως και παραπάνω από ότι θα έπρεπε και η μέτρια, είναι η αλήθεια, διασκευή της στη.. διασκευή της Nico στο “The End” των The Doors που έκλεισε και το encore της βραδιάς, σίγουρα δεν βοήθησε.

Στην ζωντανή της performance στο Gagarin 205 – και παρά τον ενθουσιασμό του αθηναϊκού κοινού, που την αγκάλιασε – η Soap & Skin έδειξε ότι αν και παιδί-θαύμα και με ήδη αρκετά χρόνια στην πλάτη της, δεν έχει ωριμάσει. Δεν έχει ακόμα πετάξει από πάνω της τις επιρροές της, ώστε να καθιερωθεί στις συνειδήσεις μας ως αυτόφωτη καλλιτέχνης. Ο τρόπος που προσεγγίσει την αναπαραγωγή του album της με τα προηχογραφημένα κομμάτια, πάνω στα οποία τραγουδάει ή/και παίζει πιάνο δεν είναι επιτυχημένη, και ιδιαίτερα σε στιγμές η μετάβαση από τα εντυπωσιακά της ζεστά και σκοτεινά πιανιστικά  σόλο, στην προηχογραφημένη ψυχρή αναπαραγωγή των ηλεκτρονικών θεμάτων ήταν τόσο απότομη που «χάνει» τον ακροατή, όπως για παράδειγμα στο κλείσιμο του γερμανόφωνου “Vater”, του οποίου η ερμηνεία μόνο με φωνή και πιάνο ήταν τόσο συγκλονιστική, όσο άβολο ήταν το κλείσιμο με την απότομη προσθήκη των ηλεκτρονικών στοιχείων. Ακόμα και τα σημεία της performance, που αποτελούν μέρος μιας σιωπηλής πρόζας όπου αφήνει την μουσική που βγαίνει από το macbook να πρωταγωνιστεί με εκείνη να γυροφέρνει ή και να φεύγει από τη σκηνή, φαίνονται αδέξια και όχι ιδιαίτερα δουλεμένα.

Η Anja Plashg δίνει την εντύπωση ενός εντυπωσιακού ακατέργαστου ταλέντου που ακόμα ψάχνεται να βρει την ταυτότητα του. Και θα την βρει. Και όταν την βρει, να είμαστε σίγουροι ότι θα μεγαλουργήσει και