Grandaddy @ Shepherd’s Bush Empire, London

Grandaddy @ Shepherd’s Bush Empire

Για τα τἐλη των 90᾽ς μιλάμε. Πως είναι δυνατό να θυμάμαι τη δεκαετία με τα περισσότερα κενά μνήμης; Το μόνο που μπορώ να ανακαλέσω πλην του θανάτου του Κομπέην είναι ότι, επρόκειτο για το 1998 και το ‘Levitz’ είναι ο χαιρετισμός στον τηλεφωνητή του σπιτιού. Όχι γιατί περίμενα ποτέ τις ηλιόλουστες μέρες να αφήσουν μήνυμα. Απλά άρεσε στο αγόρι που αγαπούσα τότε και που με καλούσε καθημερινά. Δεν είχαμε κινητά παιδί μου τότε, ούτε ίντερνετ. Ένα κομπιούτερ και αυτό λουσμένο με τεχνοφοβία

Και γιατί να μην είναι αναμενόμενη η συναισθηματική φόρτιση όταν το reunion των Grandaddy έφτασε στο τέλος του; Αδυνατώ να θυμηθώ τι ακριβώς έγινε στο ξεκίνημα του live της περασμένης Τρίτης. Εκτός από το ότι όλα άρχισαν με το ‘El Caminos In The West‘.

Η ιδέα και μόνο ότι θα έβλεπα ξανά τους Grandaddy με έκανε χαρούμενη και νευρική μαζί, σαν να είχα πιει πέντε κούπες καφέ. Νομίζω ότι μόνο περιμένοντας στην ουρά έξω από το ULU για τους Guided By Voices -χρόνια πριν- είχα αισθανθεί ξανά τέτοια πρεμούρα.

Grandaddy @ Shepherd’s Bush Empire

Σήμερα όλα φαίνεται να είναι σε τάξη, πλην των αναμνήσεων. Ο Jason Lytle έχει το σήμα κατατεθέν κασκέτο του και λίγο μούσι για λόγους αρχής και για την ιστορία. Ένα εξίσου ιστορικό φλασκί είναι γεμάτο με Jack Daniels, δίπλα μου μια κοπέλα που δεν γνωρίζω αλλά μιλάμε σα παλιές ροκ συμπεθέρες. Μια ξαφνική νοσταλγία για τους αγαπημένους μου φίλους πίσω στην Αθήνα και τις περιπέτειες μας τότε.

Μέσα σε 90 λεπτά βλέπω σχεδόν όλη μου τη ζωή να περνάει τρικλίζοντας από μπροστά, κρατώντας ένα τσιγάρο, γιατί τότε δεν ήμουν φλώρος και κάπνιζα, ψάχνοντας να βρει τα κλειδιά της έξω από μια πολυκατοικία στα Εξάρχεια.

Και κάπου μέσα σε όλο αυτό το μπέρδεμα, πεταρίζουν τα σπασμένα πλήκτρα ενός PC, σαν το εξώφυλλο του ‘Software Slump‘. Μαζί με σπασμένες χορδές κιθάρας.

Το να ανατρέχεις στο παρελθόν μερικές φορές μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνο και λίγο καταθλιπτικό. Όχι σήμερα όμως. Γιατί υπάρχει στο setlist το ‘Crystal Lake‘ και το ‘A.M. 180‘ και διασκευή στο ‘Here‘ των Pavement (ὀπως όταν είχαν παίξει στην Αθήνα προ δεκαετίας). Γιατί υπάρχει η ποικιλία του ‘Summer Here Kids‘ για να χτυπηθείς αλλά και ένα αδυσώπητο φινάλε με μια ακόμα διασκευή στο ‘Oh, Well Ok‘ του Elliott Smith αυτή τη δόση και ένα μακρόσυρτο και ηρωικό άσμα όπως είναι το ‘He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot‘. Όλα έχουν αποκτήσει νόημα ξαφνικά, τα χρόνια, οι φιλίες, οι απογοητεύσεις, τα άδεια μπουκάλια, το κόλπο με το σκαμπό, τα βιβλία που παρέμειναν δανεισμένα, οι καινούριες αγάπες, ο ξενιτεμός.

Γιατί οι Grandaddy το έχουν πει ξεκάθαρα : Peace of mind και happiness.

Αυτό χρειαζόμαστε μόνο.

Και μουσική.

Και λίγη αγάπη.

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Sebastien Dehesdin)

Grandaddy @ Shepherd’s Bush Empire