«Η σπηλιά» της Λουίτζια Σορεντίνο

μετάφραση: Γιάννης Η. Παππάς

Η σπηλιά

Ήταν εκεί
δεν ήταν πια η ίδια
το πρόσωπο λευκό στο άυλο
τίποτα δεν της ανήκε πλέον
στρεφόταν σε κάποιαν άλλη που την προσέβαλε
στην τερατώδη απογείωση από μακριά
αυτή ήταν μια κλειστή ανάσα
όλα ήταν πλήρη μέσα της, κολλημένη
στους τοίχους, τώρα ήταν πια μια ρίζα

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

αυτή είναι η στιγμή, είπε
η καρδιά της ήταν η προσφορά,
το κορίτσι

μέσα σε χίλια άλλα μοιρασμένη/ο
γύρισε στο βούισμα μιας μεγάλης μύγας
είδε μικρούς ιστούς αράχνης
το κενό ήταν εκεί όπου μπήκε
για εκατομμύρια νύχτες

Τεράστια, ακούστηκε η απαρχή
το πρόσωπο ήταν πάνω στον τοίχο
ελάχιστα γερμένο
οι κόρες των ματιών της ήταν λευκές

καθώς κατευθυνόμασταν προς τα χαμόκλαδα
είδαμε τον σιδηρόδρομο στο βάθος,
με κλίση προς τη θάλασσα
που έτρεχαν με τον άνεμο κι έτρεχαν
εκεί όπου το αρχαίο ροζ των τριαντάφυλλων
και το σπάρτο, παρασύρονται μακριά
μέσα στο δάσος, ανεβαίνουν όλο και περισσότερο
εμείς, είμαστε όλο και πιο κοντά στον ουρανό
οι πορώδεις τοίχοι όλα τα πράγματα
κιτρινίζουν, στρώμα με στρώμα.

το πρόσωπο σχηματίζεται
το πρόσωπο που ήμασταν κάποτε είναι ενστικτώδες
ενσαρκωμένο στην τελετή που τελειώνει εδώ
στην παρηγοριά έχουμε έρθει
άλλαξαν τα μάτια της όταν ζήτησε
την αιώνια ζωή
η νιότη της χάθηκε
έγινε τζίτζικας
μετά μόνο μια φωνή, μια ανάσα
έγινε

Τώρα σαν ένα κούτσουρο η φωνή
διαπερνά τις καρδιές μας
και τις μεγαλώνει, σε όλα αυτά που είμαστε
στη μέση των βελανιδιών και των ελιών
σε όλα όσα έχουμε υπάρξει
στον άνεμο, από βλαστάρια ενσαρκωμένων ρόδων
καλεί μέσα της τα παιδιά της
κάθεται πάνω σε φύλλα άκανθου
έρχεται σε μας στον γυρισμό της

ακόμη υψηλότερα
στη μέση των βελανιδιών
δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά μόνο βελανιδιές
είμαστε όλο και πιο κοντά στον ουρανό
αφού κανείς δεν έχει φτάσει στο τέλος του
πριν να πεθάνει
πάνω σε κείνα τα χαλάσματα είδαμε
τι από μας έχει διασκορπιστεί.

Σαν μήτρα που ετοιμάζεται
να επιστρέψει ξένη σε κάθε κύμα
στον ελαιώνα, καταθέτοντας κάθε περιουσία
αυτή ζήτησε
στη λίμνη οδήγησέ με μαζί σου
μετά είδε τη νεαρή γυναίκα να στρέφεται προς το μέρος της
που την είχε αγκαλιάσει πολλές φορές
μετά δεν είδε τίποτα
μόνο ένα καθαρό χαμόγελο
μια ευγνωμοσύνη

Στεκόταν σε ένα κινούμενο έδαφος
όταν έκπληκτη είδε
το σημάδι των προσώπων
εδώ έζησε η γυναίκα είπε
αλλά όλα είχαν ήδη γίνει

στα ερείπια της ύπαρξής μας
αντηχούσε μόνο η ερώτηση
αυτή είναι η πόρτα;

[Από τη συλλογή Oλυμπία (Interlinea, 2013)]

Η Ιταλίδα δημοσιογράφος και ποιήτρια Λουίτζια Σορεντίνο (Luigia Sorrentino) γεννήθηκε στη Νάπολη και ζει στη Ρώμη. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Νάπολης Federico II και στη συνέχεια έγινε δικηγόρος. Υπήρξε ηθοποιός του Bottega Teatrale di Firenze και των θεατρικών θιάσων GITIESSE Spettacoli και Teatro Segreto, πριν στραφεί στη δημοσιογραφία. Σήμερα εργάζεται στο Giornale Radio της RAI (ραδιοφωνικές ειδήσεις) και είναι συντάκτρια του ιστολογίου Poesia, di Luigia Sorrentino –το πρώτο ιστολόγιο της RAI για την ποίηση, την τέχνη και τη λογοτεχνία– για το Rai News 24. Οι πιο πρόσφατες ποιητικές της εκδόσεις περιλαμβάνουν: C’è un padre (Manni, 2003), La cattedrale (Il ragazzo innocuo, 2008), L’asse del cuore (Almanacco dello Specchio Mondadori, 2008). Το έργο La nascita, solo la nascita (Manni, 2009), εκτός του ότι έτυχε πολύ καλής υποδοχής από τους κριτικούς, απέσπασε πολλά βραβεία. Η συλλογή Olimpia (Interlinea Edizioni, 2013) είναι η τελευταία της ποιητική συλλογή.