«21+1 ποιήματα ποιητικής (Ημέρα Ποίησης ’22)»

ανθολόγηση: Στέλλα Δούμου

Αντιγόνη Βουτσινά

Η ΕΠΙΛΟΧΕΙΟΣ ΘΛΙΨΗ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

Μαύρες κλωστές
οι λέξεις.
Ράβουν το δέρμα
ωμό.

Μην τραβήξεις καμιά τους.

Θα φανεί από κάτω
η άκαρπη γέννα
και
η πρόχειρη καισαρική του ποιήματος.

~ * ~

Σταύρος Ζαφειρίου

[– Καλέ μου, πού ανεμίστηκες και σ’ άκουσε η αρρώστια;
– Ο δεκαπεντασύλλαβος φύσηξε και με πήρε.]

ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ (β’)

Τα βράδια βγαίνω με λαστιχένιες μπότες
και ρούχα της δουλειάς.
Σκαλίζω στον κήπο τους σβόλους της

Βάρυνα φέτος. Δεν φύτεψα ούτε ένα θαύμα·
κάτι ρίζες μονάχα,
η γλώσσα ίσα ίσα μην ξεχαστεί.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

~ * ~

Ειρήνη Καραγιαννίδου

ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ, ΜΕΣΑ

Γράφεις.
Τα σανατόρια ιδρώνουνε στα χέρια
Όπου πηδούν ποτάμια λέξεις
Τις χαίτες ανεμίζοντας
Αδιαφορώντας για τις αιμοπτύσεις
Τα φαγωμένα σου πλευρά

Αφού κανείς ποτέ δεν βούλιαξε στις παύσεις
Παρά οι ποιητές
Στα δόντια του Μινώταυρου
Μέχρι ν’ ανακαλύψουν τα σφραγίσματα.

~*~

Χριστίνα Καραντώνη

ΚΑΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΤΕΓΝΑ

Κατά πρόσωπον
Κατά μέτωπον
Κατά μάτια στεγνά
Ανεστίαστα και ανέστια
Τα ποιήματα
Πλάνην ποιητικήν πλανώνται
Θολά

~ * ~

Έλσα Κορνέτη

ΜΕ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΟ (?)

Η ίδια αγωνία κάθε φορά.
Αν ο στίχος θα έχει χαλαρή ή σφιχτή πλέξη.
Αν η βελόνα πλεξίματος ξεφύγει από το θηλύκι
και τρυπήσει θανάσιμα τη λέξη.
Αν το ποίημα πεθάνει άδοξα
από ακατάσχετη αιμορραγία.

~ * ~

Χλόη Κουτσουμπέλη

H ΓΥΜΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΟΜΙΚΡΟΝ

Πόσο γυμνός ένιωσε ο ποιητής Όμικρον
όταν όλα είχαν τελειώσει στο χαρτί,
η πένα αναπαύτηκε οριζόντια
και το μελάνι στέρεψε.
Τα ποιήματα διαλύθηκαν στην κοσμική νύχτα.
Ψιλή βροχή ξέβγαλε τα γράμματα στους αιώνες των αιώνων.
Ξάφνου ορφανός ο ποιητής Όμικρον
όπως κάθε ποιητής πριν και μετά
χωρίς συγγενείς εξ αίματος, εξ αγχιστείας ή γραφής,
Αδάμ που η Φωνή διώχνει από τον Κήπο,
όρθιος στο απέραντο σύμπαν που συνέχεια διαστέλλεται
έκλεισε τον πάπυρο, την περγαμηνή, τον υπολογιστή
τάισε το οικόσιτο κοράκι στο μπαλκόνι
και ξάπλωσε να κοιμηθεί.
Την ώρα που αυτός κλείνει τα μάτια και κοιμάται
κάπου αλλού κάποιος άλλος απότομα ξυπνά
κάθεται στο γραφείο του και γράφει.

~ * ~

Δήμητρα Κωτούλα

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΛΕΥΚΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ (VI.)

Υπάρχει μια λευκή σελίδα στο τραπέζι πάνω –
Τη νιώθει ο Σολωμός υγρή, ψηλώνει ο νους, ω θάμβος πλάνο

Τι θα ήμουν άραγε χωρίς αυτήν τη σελίδα.
Τι θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς τ’ όνομά Σου.

Ανεμίζει στον θρόνο της
και σπάνια με ακούει.
Η εξουσία της περιορίζεται ουσιαστικά
σε ελάχιστα πράγματα
όπως στο να θέτει –ξανά και ξανά–
ερωτήματα για το έσχατο.
Άλλωστε σκέψου:
όταν η μνήμη παρακμάσει
και ύπνος τα τυλίξει όλα
τι θ’ απομείνει απ’ όσα τώρα
δεν είναι
σελίδα;

~ * ~

Βασίλης Λαλιώτης

Η ΠΟΙΗΣΗ

Η ποίηση, αν µε εννοείς, είναι άλογο στην εθνική οδό
πάντα εν κινδύνω και πάντα εξ αγχιστείας…
ποιος να θυµάται τους προλόγους πια του Παλαµά
τα αθώα ψελλίσµατα του γιου του Λέανδρου
τις απαντητικές επιστολές στα κοριτσάκια του Ελύτη
τον ποιητή δεκατριών χρονών που ανακάλυψε
στο Πουέρτο Ρίκο ο Χουάν Ραµόν Χιµένεθ
τις νεύσεις στα τσογλάνια αναγνώρισης
από το άγαλµα του Τάκη, Πι Σινόπουλου.
Κάποιος, ας πούµε Καρυωτάκης, πήρε µετάθεση
για Πρέβεζα, ενώ εµείς τυπώνουµε ένα µέρος
απ’ το προικώο της µάνας µας, τη σύνταξη,
ή του υπουργείου πολιτισµού την επιδότηση…
Γιατί η ποίηση είναι άλογο στην εθνική οδό
λυτό να σκάει µύτη όποτε γουστάρει
πάντα εν κινδύνω κι όχι µε χειροτονία
εξ αγχιστείας πάντα και σε πείσµα όλων µας.

~ * ~

Δημήτρης Λεοντζάκος

Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ο ποιητής είναι Αιγύπτιος.

Ο Χειμωνάς τον έλεγε γύφτο.

Ο Hegel έγραψε για αυτόν.

Για τα μυστήρια των Αιγυπτίων
που ήταν μυστήρια και για τους Αιγυπτίους τους ίδιους.

Αυτό δηλαδή
–και όχι το ίδιο–

που ο Spinoza αποκαλούσε

Beatitudo.

~ * ~

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος

ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

η συντριβή των κομφετί μετά το αποκριάτικο γλέντι
η συνείδηση της απόλυτης μοναξιάς της ύπαρξης μέσα σε ένα σύμπαν άπειρο, παγωμένο και βουβό
μια κραυγή που διατυπώνεται δίχως ήχο την ώρα που αρθρώνεται ενός μωρού το πρώτο κλάμα
η αδράνεια ενός γερακιού τη στιγμή που μαζεύει ορμή για να επιτεθεί σε έναν αρουραίο
η πληρότητα της ύπαρξης του αββά Ισαάκ του Σύρου, όταν τάιζε τις σαύρες στην έρημο μέσα απ’ τις παλάμες του
ένα πινέλο του Μικελάντζελο καθώς, τελειώνοντας την Καπέλα Σιστίνα, αρχίζει ο ζωγράφος να ξεπλένει με νέφτι τ’ αποχρώματα
η σιωπή πριν απ’ τη γέννα κι η σιωπή μετά θάνατον (καθώς και όλος ο ενδιάμεσος αγώνας να σιγήσει ο θόρυβος που κάνει η ύπαρξη παρελάζοντας)
η στιγμή που ο ποιητής αντιλαμβάνεται την ποίηση κι αποφασίζει επιτέλους να βγάλει τον σκασμό

~ * ~

Αλέξιος Μάινας

Η ΠΟΙΗΣΗ ΕΠΙ ΤΗ ΒΑΣΕΙ ΑΝΥΔΡΩΝ ΝΕΡΟΛΑΚΚΩΝ

(Felix aestheticus)

Το φως του παντζουριού σχεδιάζει στο χαλί
την κάτοψη ενός δάσους ως σονέτο
με εξωτικά πουλιά, έντονα έντομα
και θεόρατες ρίζες που βγαίνουν απ’ το νερό.

Το πρωί που χαλάνε τον κόσμο
σηκώνομαι και κάνω βόλτες ανάμεσα
στα τηλεγραφόξυλα των κορμών
και τα φαρδιά λουλούδια δίπλα στο κρεβάτι.

Με μια πιρόγα από φελλό πλησιάζω την κουζίνα.
Κουπί που σπρώχνει τα νερόφιδα
στα κόκκινα κηρύγματα του ιβίσκου.

Τ’ αγριεμένα ρούχα μου ανεμίζουν.
Ανάμεσα στις φυλλωσιές των κουρτινόξυλων
ακούω τις φωνές των ιαγουάρων.

~ * ~

Τζένη Μαστοράκη

ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΑΓΝΩΣΤΟΥ, ΠΡΑΓΜΑΤΕΙΑ

Είναι, βεβαίως, μερικοί που πυρπολήθηκαν διασχίζοντας κατεστραμμένο ορυχείο. Άλλοι λαμπάδιασαν, βουτώντας από εξώστες κεντρικών μεγάρων, και άλλοι, τέλος, γίναν παρανάλωμα (πλέοντας ανοιχτά, με κάτι ιστιοφόρα επισφαλή, βρατσέρες ίσως).

Κανείς δεν ξέρει τι να γίνονται οι πλέον δυσεύρετοι, αυτοί που ως ελεεινοί κλεπταποδόχοι, αυτόμολοι, κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Λέγεται, απλώς, ότι θεώνται στις μεγαλουπόλεις, με το έγκαυμα τώρα στιλπνό από την πάροδο του χρόνου. Δεν το μιλούν, μα το επιδεικνύουν –σπανίως, είν’ η αλήθεια, όποτε το καλεί η ανάγκη– σαν βούλλα αυτοκρατορικής επιστολής που εκλάπη καθ’ οδόν, κακόπεσε, κι ενόσω αμέριμνος ο αυτοκράτωρ γευματίζει, ο ταχυδρόμος του λιμνάζει στο βαθύ χωράφι και βραδύνει.

~ * ~

Μάνια Μεζίτη

(άτιτλο)

Ξέρω τι είναι ποίηση
η ποίηση είναι στόμα
μιλάει εναντίον ή σχετικά
εκ μέρους των ανθρώπων
ή του εαυτού της
Στην ερώτηση
ασχολείστε με την Τέχνη
περνάει μια γροθιά
ένα πράμα οριστικό
αλλά δεν τα καταφέρνω
απλώς ενημερώνω για το πένθος

~ * ~

Αντώνης Μπαλασόπουλος

ΤΟ ΚΟΤΣΥΦΙ

Μεταξύ άλλων, λοιπόν, η ποίηση είναι δεκατρείς
τρόποι να δεις το κοτσύφι, που έχει μόνο
έναν τρόπο να δει εσένα, το πλεόνασμα
του δώδεκα ορίζοντας έτσι με τρόπο
αριθμητικό την ανωτερότητα του είδους
στα μάτια του είδους, ενώ ο ισόπαλος όρος του ενός
φτερουγίζει στον ορίζοντα της διαφοράς
όπου διαφεύγει πάντα ασύλληπτο
το κοτσύφι,
το κοτσύφι.

~ * ~

Χαρά Ναούμ

ΓΙΟΡΤΗ ΜΕ ΤΕΛΟΣ ΕΥΤΥΧΕΣ

Πώς να αφαιρέσω
την τίγρη απ’ το ποίημα
αρπακτικά βλέμματα ολόγυρα
το ρολόι που καίει τους δείκτες του
το άδειο από σερβίτσια τραπέζι
τα κρίνα όταν ανοιγοκλείνουν σαν γροθιές
το μπαλκόνι καθώς μετακινεί τους επισκέπτες
σε άλλη κατάσταση
πιο εύπεπτη για τους συγγενείς

~ * ~

Μανόλης Πολέντας

ΝΑΙ

Σαίξπηρ! Δες πώς από τις καταδύσεις στην ψυχή
τίποτα δεν αγιάζει. Τέχνη είναι
και το άδειασμα της θλιβερής
αγάπης. Τέχνη και το γέμισμα
της ξαφνικής τρικυμίας. Ανώφελη
και η γλώσσα της ανακεφαλαιοποίησης
στα βρόμικα χέρια του σύγχρονου
γελωτοποιού! ΟΧΙ
ξανά και πάλιν στην ανόητη ανδρεία.
ΟΧΙ άλλες εικονικές εκτελέσεις
στον κύκλο του χρόνου.

~ * ~

Κώστας Θ. Ριζάκης

ΟΤΑΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΠΙΜΕΝΕΙ (Γ’)

πάντοτε τελευταία έρχεται στον ύπνο μου
όλο στοργή ταιριάζει τα σκεπάσματα
μου σιάζει το προσκέφαλο δειλά
σκύβοντας με φιλά καταμεσής
στο μέτωπο σα σφαίρα

κι όπως ευφρόσυνα στον ύπνο μέσα στρέφω
στην πρόσκαιρη διάθεση αλλάζοντας πλευρό
και τρίζει από καινούργιο βάρος το κρεβάτι
ακούω τυφλά την ίδια πάλι εκπυρσοκρότηση

στην άλλη μέρα ψηλαφώντας δίχως μάτια
στην ανεξίτηλη ομιλία που βοά

καταμεσής στο μέτωπο σα σφαίρα!

~ * ~

Ιφιγένεια Σιαφάκα

ΜΕΤALIPSI

[…] Υπέρ της ποίησης λοιπόν!
«…»
Yπέρ των ριγηλών σιωπών που επιστρέφουν το επικρεμάμενο της λέξης στη γλώσσα του Ιούδα ακόμα πιο απόκοσμο την ώρα που καρφώνουν αυταπάτες ατσάλινους σταυρούς Στο χάσμα που παφλάζει μες στο σώμα
«…»
Υπέρ της σαγήνης του μοιραίου που αυτοκτονεί το ποίημα Όταν γαντζώνει την πνοή με ανεμώνες στο βράχο να μιλήσει
«…»
Υπέρ της άνωσης του αμαρτήματος πως το ευνόητο Τροπαιοφόρο δεν σέρνει την απόγνωση Μόνον με χέρια αδράχνει τις σκιές Δες Κόσκινα χέρια από νυχτερίdες σαρκοβόρες φιλημένα
«…»
Yπέρ των ήχων που οι λέξεις μαδάνε στον τυφώνα για να γλιστράνε ήλους κι ανεμόμυλους Μωρά για να τουμπάρουνε στη μήτρα Πριν καν ο θάνατος τοκίσει με κλάμα τα κενά τους […]

~ * ~

Σταύρος Σταμπόγλης

ΔΕΙΚΤΗΣ

Κόκκινη γη· κόκκινη από ώχρες κι έναν ίσκιο
όπως λιάζεται στη στροφή
Όλη κι όλη αυτή η χαρουπιά σαν ελαφρύ ρούχο
δεν επαρκεί
Και κατρακυλούν χαλίκια και ήλιος και θυμάρι
και συλλαβές ερημιάς ακαταπαύστως
Όλα ρέουν με την γύμνια των κεκοιμημένων
Ο χρόνος είναι στο δρόμο επί τροχάδην
Ένα αχτένιστο βουνό κατρακυλάει η μέρα
Θα πιάσει τόπο τώρα δα λες· σαν βιαστική ιδέα
Και βυθίζεται με κείνο το νεύμα του κινδύνου
Όπως οι μέδουσες όταν καταδύονται στη σιωπή
Όπως εμείς καθώς υποχωρούμε με αντήλια
κι άλλα εξαρτήματα φόβου.

~ * ~

Γιάννης Τζανετάκης

ΣΑΝ ΥΣΤΑΤΗ ΠΝΟΗ

Μέσα σε κάθε ποίημα
είμαι εγώ

όπως στα φιλμ ο Χίτσκοκ

δείτε καλύτερα

πίσω απ’ το σκριπτ
στα ράμματα

στο σκοτωμένο αίμα
κάποιου στίχου

μ’ αρέσει να λουφάζω
στις γωνιές

σκύλος
σφιχτά το κόκαλό του
που κρατάει

σαν ύστατη πνοή σαν φυλαχτό

~ * ~

Λίνα Φυτιλή

ΗΧΟΙ ΣΚΙΩΝ

Μην πάρεις τη ζωή στα σοβαρά.
Ευχαριστεί κανείς
για ό,τι έχει: μάτια από κρύσταλλο,
δέντρα ντυμένα πανοπλίες, αϋπνίες,
ήχους σκιών.
Και κάθε κάλεσμα
όπου διαπρέπουν υπόκωφα
οι φαινομενικά ασήμαντες λέξεις:
στον φράχτη της σιωπής,
λογοκριμένη δίπλα
όπως πρέπει,
η τέλεια λεία.

~ * ~

Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου

Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Τους στίχους που δεν έθρεψε η αγρύπνια μου,
Τους ατυχείς ή τους ουδέποτε γεννηθέντες,
Θα τους φορέσω απόψε έναν-έναν,
Πουκάμισο, πουλόβερ και παλτό,
Και θα βγω έξω, να ψαρεύω το φεγγάρι.
Με τέτοιο κρύο και να φιλοξενούνε οι καλαμιές
Ένα αηδόνι!
Οι λάμες της αστροφεγγιάς δεν το σκοτώνουν
Μα λέει, θεέ μου, κάτι τραγούδια στη γλώσσα του
Που όλο μου το σώμα μεταφράζει
Τρέμοντας κάτω απ’ τα βαριά μου ρούχα.

~~ ** ~~