Έτρεχαν με το άλογο και σημάδευαν πίσω τους με τόξο. Δεν έβλεπες τίποτα, μόνο το βέλος που σε σκότωνε

11:50 8/6/2025 - Πηγή: Sportime

Κανείς δεν ήξερε πώς να τους πολεμήσει. Ερχόντουσαν γρήγορα, αθόρυβα, χωρίς βαρύ εξοπλισμό. Δεν φορούσαν πανοπλίες, δεν ούρλιαζαν, δεν προκαλούσαν. Απλώς εμφανίζονταν στο βάθος της ερήμου σαν σκιές, ξεκινούσαν καλπασμό και μετά… έφευγαν. Εκεί, στο σημείο που νόμιζες ότι υποχωρούν, οι Πάρθοι γυρνούσαν τον κορμό τους προς τα πίσω, χωρίς να κόψουν ταχύτητα, και έριχναν με ακρίβεια χειρουργού. Αυτό ήταν το περιβόητο “Parthian shot”. Μια βολή στην πλάτη, από έναν άνθρωπο που δεν σε κοιτούσε πια.

Το σώμα τους ήταν τόσο γυμνασμένο στην ισορροπία, που μπορούσαν να κρατήσουν το τόξο με τα δύο χέρια, να τεντώσουν τη χορδή ενώ καλπάζουν με ορμή, να στοχεύσουν με το βλέμμα στραμμένο πίσω, και να χτυπήσουν με φονική ακρίβεια. Δεν είχε ξαναγίνει αυτό σε τέτοια κλίμακα. Οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι, βαριά εξοπλισμένοι και εκπαιδευμένοι για μάχη σώμα με σώμα, δεν ήξεραν πού να κοιτάξουν. Έβλεπαν εχθρούς να φεύγουν, κυνηγούσαν, και πέθαιναν χωρίς να καταλάβουν από πού.

Στην Καρρές, το 53 π.Χ., ο ύπατος της Ρώμης Μάρκος Κράσσος, ένας από τους τρεις πιο ισχυρούς άντρες της εποχής, έχασε 20.000 στρατιώτες μέσα σε μια μέρα. Ο στρατός του διαλύθηκε χωρίς ποτέ να αγγίξει τον εχθρό. Οι Πάρθοι δεν είχαν τοξότες πίσω από αμυντικά τείχη. Είχαν καβαλάρηδες τοξότες — άλογα ελαφριά, πολεμιστές κινητοί, που μπορούσαν να διαλύσουν μια λεγεώνα και να φύγουν πριν φτάσεις καν κοντά.

Το μυστικό ήταν η ευλυγισία και η ισορροπία. Το σώμα τους είχε εκπαιδευτεί από μικρή ηλικία να λειτουργεί σαν ένα με το άλογο. Ο κορμός μπορούσε να περιστραφεί πλήρως, οι ώμοι να γυρίσουν εντελώς πίσω, η αίσθηση του ρυθμού να μείνει σταθερή. Ούτε ένα βήμα εκτός. Το βέλος έφευγε όταν ο στόχος ήταν στο ιδανικό σημείο. Δεν έχαναν.

Ήταν σαν να πολεμούσαν με σκιές. Όταν η ρωμαϊκή ιστορία μιλάει για “βάρβαρους”, σπάνια εννοεί τους Πάρθους. Δεν ήταν ποτέ άξεστοι. Ντυνόντουσαν με λεπτά υφάσματα, μιλούσαν πολλές γλώσσες, έκαναν εμπόριο με την Κίνα και έστελναν λιοντάρια ως δώρα στους αυτοκράτορες. Αλλά όταν πολεμούσαν, δεν άφηναν τίποτα πίσω — ούτε στρατόπεδα, ούτε ασπίδες, ούτε θρύλους. Μόνο ένα βέλος. Και το άλογο που απομακρυνόταν καλπάζοντας στην άμμο.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords