Pet Sematary Review

Μερικές φορές το νεκρό είναι καλύτερο.

Ο γιατρός Louis Creed, μετακομίζει με τη γυναίκα και τα δύο μικρά παιδιά τους, σε μια ερημική τοποθεσία του Maine. Στο απέναντι σπίτι, συναντά τον ηλικιωμένο γείτονα Jud, χρόνιο κάτοικο της περιοχής. Ο Jud θα φανερώσει στον Louis, ένα περίεργο νεκροταφείο ζώων, σε ένα ξέφωτο, πίσω απ' το μεγάλο δάσος της περιοχής. Τα γεγονότα που ακολουθούν, θα σημαδέψουν τον Louis και την οικογένειά του,

σε βαθμό που κανείς δεν είχε φανταστεί.

Πολυαναμενόμενο project για τους λάτρεις του horror, αλλά τους fun του Stephen King, συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου, αλλά και πολυάριθμων βιβλίων τρόμου, το “Pet Sematary” του 2019, προσπαθεί να δώσει τη δική του εκδοχή στην πολυδιαβασμένη ιστορία του King, τριάντα χρόνια μετά την πρώτη (και αξιοπρεπή) ταινία της Mary Lambert. Στη σκηνοθεσία εδώ, συναντάμε το δίδυμο των Kevin Kolsch και Dennis Widmyer, αμφότεροι λάτρεις του είδους, έχοντας σκηνοθετήσει μαζί και ταινίες μεγάλου μήκους και επεισόδια απ' τη σειρά Scream. Γεμάτοι όρεξη για το remake που ανέλαβαν, οι κύριοι Kolsch και Widmyer, κάνουν εμφανή προσπάθεια για κάτι αξιόλογο και καλογυρισμένο, ωστόσο αυτό στο δρόμο συναντά εμπόδια και καταλήγει να μην τους βγαίνει άρτιο εις το έπακρον, κάτι που αδικεί τις αρχικές προθέσεις δύο σκηνοθετών, που φαίνεται να έχουν δει πολύ σινεμά του είδους.

Με έξυπνο τρόπο, οι Kolsch και Widmyer, είναι εξαρχής to the point, ενώ συνολικά φροντίζουν να συγκεντρώσουν τα κυριότερα σημεία του βιβλίου και να χωρέσουν όλα τα σημαντικά γεγονότα του έργου του King, σε ένα φιλμικό κείμενο της μιας ώρας και σαράντα λεπτών, δείχνοντας οξυδέρκεια στη διαχείριση οικονομίας του χρόνου και προσώπων. Μένοντας λοιπόν στα βασικά, η οικογένεια του Louis Creed, μετακομίζει στο ερημικό σπίτι και η δράση ξεκινά, με μια γρήγορη γνωριμία όλων των χαρακτήρων του φιλμ, καθώς και του χαρακτήρα του αινιγματικού Jud, ερμηνευμένου απ' τον John Lithgow, ηθοποιού-χαρακτηριστικής φάτσας των 90's, που τόσο χαιρόμαστε να βλέπουμε, εδώ στην καλύτερη ερμηνεία του φιλμ, με τον καλύτερο, υποκριτικά δουλεμένο, χαρακτήρα του cast. Το πρώτο μισό κυλά ευχάριστα, έχοντας επιτυχημένα σκοτεινή ατμόσφαιρα, έξυπνες γωνίες λήψης, κάποια καλομονταρισμένα jumpscares και τρομακτικές σκηνές που σε πιάνουν, ενώ έχουμε και κάποιες σκηνές προοικονομίας, σχετικά με το δεύτερο μισό. Οι Kolsch και Widmyer, έκαναν πολύ καλό ρεπεράζ, καθώς η τοποθεσία του σπιτιού των Creed, αλλά και το δάσος που οδηγεί στο θεοσκότεινο νεκροταφείο, αποπνέουν μια βαριά πνιγηρή ατμόσφαιρα, που οι δημιουργοί κατάφεραν να εισάγουν, εκμεταλλευόμενοι πολύ καλά τους εσωτερικούς χώρους του σπιτιού, δίνοντας μια απειλητική αύρα, ενώ οι σκηνές στο νεκροταφείο του δάσους, είναι αρκετά ατμοσφαιρικές. Γενικώς το όλο location, παίζει εδώ σημαντικό ρόλο, όπως και η έξυπνη σκηνοθεσία, που διαθέτει καλό ρυθμό και groove, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος, ενώ η αφήγηση της ιστορίας, δείχνει να απλώνεται με επαρκή τρόπο στο πανί, κάνοντας τη θέαση ξεκούραστη και ατμοσφαιρική.

Εκεί που το “Pet Sematary” μας τα χαλάει, είναι ξεκάθαρα κάποια επιμέρους θέματα ηθοποιίας και σεναριακών προβλημάτων, που αρχίζουν και γίνονται ορατά στο δεύτερο μισό, που δυστυχώς είναι αρκετά υποδεέστερο, κάτι που χαλάει κάπως τη συνολική εικόνα και διατηρεί το αρχικά τίμιο αυτό φιλμ, σε ένα άνισο σύνολο, που σίγουρα μπορούσε να είναι ανώτερο. Το Νεκροταφείο Ζώων, μοιάζει να είναι εγκλωβισμένο μέσα στα στενά όριά του, μια ιστορία γνωστή, που απλά επαναλαμβάνεται χωρίς επί της ουσίας να προσθέτει κάτι στο είδος, ενώ από ένα σημείο και έπειτα, χρησιμοποιεί, πολλές προβλέψιμες σεναριακές λύσεις ως προς την εξέλιξή του. Δεν ξέρω αν οι δημιουργοί είχαν τα περιθώρια για το κάτι παραπάνω, ωστόσο παρά την αναμφισβήτητη κινηματογραφική τους ματιά και τις πλείστες επιρροές που ξεκινούν απ' τον Carpenter και τον Hitchcock και φτάνουν στον Wes Craven, φαίνεται πως γύρισαν κάπως βιαστικά το φιλμ απ' τη μέση και μετά, κάτι που κάνει μεγάλη κόντρα με το καλό και στέρεο part one, ενώ πολλές σεναριακές-σκηνοθετικές εμπνεύσεις, φαίνονται κάπως ατσούμπαλες και της στιγμής. Ίσως το deadline του studio να πίεσε χρονικά τα γυρίσματα, πάντως όπως και να' χει, ο καλπάζων ρυθμός που αρχικά είχε χτιστεί, φρέναρε απότομα, με διάφορα αναμενόμενα κλισέ, που εδώ φαίνονται παλιομοδίτικα και όχι καλά δουλεμένα. Ένα άλλο θέμα είναι στις ερμηνείες, που χωρίς να είναι κακές, δείχνουν κάπως σχηματικές και χωρίς την καλύτερη δυνατή χημεία. Ο Jason Clarke στο ρόλο του Louis Creed είναι αξιοπρεπής αλλά κάπου άνευρος, ενώ η Amyu Seimetz ως σύζυγος Creed, μοιάζει αμήχανη και μη εκφραστική, σε ρόλους δεν φαίνεται να μελετήθηκαν εις βάθος σε πρόβες, αφήνοντας κάπως μονοκόμματους και διεκπαιρεωτικούς τους χαρακτήρες, χωρίς ωστόσο να είναι κακοί υποκριτικά.

Απ' την άλλη έχουμε ορισμένες ευφυώς γυρισμένες τρομακτικές σκηνές που παγώνουν, θυμίζοντας Polanski του Repulsion, αλλά και Παρασκευή και 13, ενώ οι σκοτεινοί διάδρομοι και δωμάτια του σπιτιού των Creed, όπως και το έξοχα φωτισμένο μονοπάτι που οδηγεί στο νεκροταφείο, δίνουν μια έξτρα αίσθηση υπαινικτικής δραματουργίας στο φιλμ, με κάποια όμορφα travelling και κινήσεις της μηχανής. Ωστόσο, μπορώ να πω, πως το πρώτο φιλμ του '89, έδωσε πιο ρεαλιστικά αυτή την αίσθηση τραγικότητας των γεγονότων στην οικογένειαςCreed, όντας πιο ικανοποιητικό στο σύνολό του και για την εποχή του. Η μετάβαση απ' τη ζωή στον θάνατο και το αντίθετο, η αγωνία για το υπερπέραν και τη ζωή μετά, η ανάσταση-νεκρανάσταση της ψυχής και η οδύνη της ανθρώπινης απώλειας, είναι θέματα που απασχολούν μεν το “Pet Sematary”, με προσχηματικό ωστόσο τρόπο, ως αφορμή, για ένα καθαρό σινεμά τρόμου-διασκέδασης. Συνολικά ωστόσο, το φιλμ κάπου στην πορεία κολλάει και δεν καταφέρνει να ξεφύγει από μια αίσθηση του ξεπερασμένου και ολίγον τηλεοπτικής αισθητικής όταν η προβολή λήξει.

IGN Greece[Update] Νικητές - Διαγωνισμός: Κερδίστε δώρα και διπλές προσκλήσεις για την πρεμιέρα του "Pet Sematary/Νεκρωταφίο Ζώων"Pet Sematary / Νεκρωταφίο Ζώων - Launch Trailer (Υποτιτλισμένο)Pet Sematary / Νεκρωταφίο Ζώων - Teaser Trailer (Υποτιτλισμένο)

Πηγή: IGN Greece