Mutant Year Zero: Road to Eden Review

Τα ζώα της φάρμας πήραν τα όπλα!

Η προσπάθεια των Σουηδών developers, The Bearded Ladies, να μεταφέρουν ένα από τα πιο δημοφιλή tabletop role-playing games της χώρας τους στο χώρο των video games ήταν σίγουρα φιλόδοξη. Σαν να μην έφτανε η δυσκολία της δημιουργίας ενός κόσμου πιστού στο αρχικό lore, οι developers αποφάσισαν να παντρέψουν στοιχεία από διαφορετικά genres όσον αφορά το gameplay. Έτσι, το Mutant Year Zero:

Road to Eden συνδυάζει την turn-based μάχη του XCOM, με real-time stealth στοιχεία και μια πλούσια και ενδιαφέρουσα αφήγηση. Υπήρχαν χίλιοι δυο τρόποι με τους οποίους αυτό το εγχείρημα μπορούσε να πάει στραβά, αλλά ευτυχώς το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει το ρίσκο που πήραν οι δημιουργοί του.

Στον κόσμο του Mutant Year Zero η ανθρωπότητα έχει αφανιστεί με ένα συνδυασμό πυρηνικού ολέθρου, πανούκλας, πολέμου και οικολογικής καταστροφής. Οι μόνοι επιζώντες έχουν βρει καταφύγιο στην Ark, όπου προσπαθούν να επιβιώσουν με νύχια και με δόντια. Εδώ μπαίνουν στο κάδρο οι stalkers, οι οποίοι είναι μεταλλαγμένοι άνθρωποι, σε βαθμό που πολλές φορές να μοιάζουν με διάφορα ζώα. Αυτές οι μεταλλάξεις είναι που τους επιτρέπουν να αφήσουν την ασφάλεια της Ark και να βγουν στις γύρω περιοχές προκειμένου να μαζέψουν προμήθειες. Δυο από αυτούς, ο Dux και ο Bormin που μοιάζουν με πάπια και γουρούνι αντίστοιχα, αναλαμβάνουν να βρουν τον μηχανικό της Ark, καθώς η απουσία του ισοδυναμεί με τον αφανισμό της και έτσι θα ταξιδέψουν μακρύτερα από ποτέ, ανακαλύπτοντας την αλήθεια για τους αρχαίους (δηλαδή εμάς) και την καταστροφή τους, αλλά και για τους εαυτούς τους.

Η πλοκή του Mutant Year Zero: Road to Eden είναι πανταχού παρούσα, χωρίς όμως ποτέ να προσπαθεί να πάρει τον έλεγχο από τα χέρια του παίκτη. Υπάρχουν ελάχιστα cutscenes και η πλειοψηφία της πλοκής παρουσιάζεται μέσα από διαλόγους ανάμεσα στα μέλη του party σας, αλλά και ανάμεσα στους εχθρούς την ώρα που πλησιάζετε. Αυτή η κομψή και διακριτική αφήγηση βοηθάει επίσης στην ανάπτυξη συναισθηματικών δεσμών με τους διάφορους χαρακτήρες. Αντί για την παρουσίαση ολόκληρου του παρελθόντος τους, ο παίκτης ακούει τις σκέψεις τους κατά την διάρκεια της αποστολής τους, δίνοντας τους μια αίσθηση ολοκληρωμένου ανθρώπου αντί για επίπλαστου χαρακτήρα. Στην τελική ξέρετε κάθε λεπτομέρεια για το παρελθόν των φίλων σας ή είναι οι κοινές εμπειρίες που σας δένουν; Ταυτόχρονα διάσπαρτα αντικείμενα δίνουν μια γεύση του γενικότερου κόσμου σε όποιον ενδιαφερθεί να τα βρει, όπως για παράδειγμα το καπέλο με τη στάμπα “Kiss me Quick” που περιγράφεται ως στέμμα γονιμότητας που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για να προσελκύσουν ταίρι.

Το σύστημα μάχης θα φανεί αμέσως γνώριμο σε όσους έχουν παίξει τίτλους, όπως το XCOM. Στην πραγματικότητα είναι σχεδόν απαράλλακτο: κάθε χαρακτήρας έχει διαθέσιμες δύο κινήσεις σε κάθε γύρο και μπορεί να επιλέξει να κινηθεί, να πυροβολήσει, να ξαναγεμίσει το όπλο του ή να κάνει κάποια ειδική κίνηση. Τα ποσοστά που έχει μια βολή να βρει το στόχο της είναι ακριβώς τα ίδια, ενώ η κάλυψη με τους διαφορετικούς βαθμούς αποτελεσματικότητας κάνει και αυτή την εμφάνισή της. Τι αλλάζει λοιπόν; Πολύ απλά, οτιδήποτε προηγείται της αρχής της μάχης.

Καθώς εξερευνάτε τις διάφορες περιοχές του κόσμου σε πραγματικό χρόνο, θα συναντήσετε εχθρούς οι οποίοι δε θα σας αντιληφθούν μέχρι να τους πλησιάσετε σε συγκεκριμένη απόσταση η οποία υποδεικνύεται από έναν κύκλο γύρω από κάθε εχθρό. Αν επιλέξετε να σβήσετε το φακό σας και να μπείτε σε stealth, αυτός ο κύκλος μικραίνει και είναι ευκολότερο να πλησιάσετε κάποιον, να κρύψετε κάθε χαρακτήρα σε μια στρατηγική θέση και να στήσετε μια ενέδρα. Σε περίπτωση μάλιστα που καταφέρετε να εξουδετερώσετε έναν χαρακτήρα αθόρυβα πριν προλάβει να ειδοποιήσει τους άλλους, η μάχη σταματάει μόλις ηττηθεί και είστε ελεύθεροι να επαναλάβετε αυτή τη διαδικασία για κάθε εχθρό ξεχωριστά. Σε πολλά encounters, ένας προσεκτικός παίκτης είναι δυνατόν να μην μπει ποτέ σε κανονική μάχη, αφού θα έχει εξοντώσει όλους τους εχθρούς έναν έναν με “ανταρτοπόλεμο”.

Αυτή η προεργασία πριν τη μάχη όμως δεν είναι προαιρετική ή μια τεχνική αποκλειστικά για τους καλύτερους παίκτες. Η σωστή τοποθέτηση των χαρακτήρων πριν ξεκινήσετε μια μάχη θα είναι συνήθως η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου, αφού το Mutant Year Zero: Road to Eden δε θα διστάσει να σας τιμωρήσει για κάθε απερίσκεπτη κίνηση. Ακόμα και στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας, το Normal, θα χρειαστεί να ανατρέξετε σε παλαιότερο save αρκετές φορές γιατί μπήκατε σε μάχες με υπερβολικά πολλούς ή δυνατούς αντιπάλους. Αν δε επιλέξετε να ενεργοποιήσετε και το Iron Mutant, με το οποίο κάθε χαρακτήρας που πεθαίνει στη μάχη χάνεται οριστικά, η συνεχής χρήση stealth είναι ο μόνος τρόπος να τα βγάλετε πέρα.

Αυτή η διαφορά είναι που κάνει το Mutant Year Zero να ξεχωρίζει, σε μια κατηγορία όπου το gameplay τείνει να επαναλαμβάνεται από τίτλο σε τίτλο. Ταυτόχρονα όμως έχουμε μερικά παράπονα από την ενασχόληση μας με αυτό. Εκτιμούμε το γεγονός ότι υπάρχει μια πληθώρα περιοχών, οι οποίες δεν χρησιμοποιούνται στην εξέλιξη της πλοκής, αλλά προσφέρουν επιπλέον μάχες και loot. Πρακτικά όμως αυτές οι περιοχές δεν είναι τόσο προαιρετικές τελικά, καθώς το απαιτούμενο level για να προχωρήσει κανείς με την ιστορία αυξάνεται απότομα αρκετές φορές και έτσι αυτές οι επιπλέον μάχες γίνονται αναγκαστικές. Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι δεν μπορεί κανείς να πουλήσει τα αντικείμενα που έχει συλλέξει και δεν χρησιμοποιεί, είναι πραγματικά ακατανόητο. Στο τέλος του playthrough μου είχα ένα πραγματικά αστείρευτο στοκ από smoke grenades, καθώς δεν τις χρησιμοποίησα ποτέ και θα ήθελα πάρα πολύ να μπορώ να τις ανταλλάξω με τις πραγματικά πολύτιμες EMP grenades. Tέλος, τα skills που μπορείτε να ξεκλειδώσετε για κάθε χαρακτήρα είναι σχετικά λίγα, γεγονός που σε συνδυασμό με το μικρό αριθμό διαθέσιμων χαρακτήρων, συνολικά πέντε, οδηγεί σε λιγοστό έως ανύπαρκτο replayability.

Οπτικά το Mutant Year Zero είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, κυρίως λόγω του art style, το οποίο συνδυάζει τους ζωόμορφους, σχεδόν καρτουνίστικους mutants με μια φωτορεαλιστική οπτική χωρίς ποτέ το τελικό αποτέλεσμα να είναι άσχημο ή δυσάρεστο. Ταυτόχρονα και τα γραφικά είναι αρκετά εντυπωσιακά, κυρίως στο περιβάλλον, όπου λακκούβες με νερό, θάμνοι, σκιές και ο φωτισμός κλέβουν την παράσταση. Καθώς είχαμε την τύχη να δοκιμάσουμε τον τίτλο τόσο σε PC όσο και σε PS4, αυτά ισχύουν και για τις κονσόλες, τηρουμένων των αναλογιών φυσικά, ενώ το εξαιρετικό optimization στα PC δίνει την δυνατότητα για ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα ακόμα και σε όσους δεν έχουν ένα high-end τέρας. Ακουστικά τα sound effects και η λιγοστή μουσική συνεργάζονται εξαιρετικά προκειμένου να δώσουν μια creepy διάσταση στην εξερεύνηση των περιοχών, με πραγματικά απίστευτα αποτελέσματα, ενώ και το voice acting είναι πολύ καλό, με λιγοστές εξαιρέσεις που θα ξεχάσετε γρήγορα.

Τέλος να αναφέρουμε ότι συναντήσαμε και μερικά bugs, στα οποία ένας χαρακτήρας κολλούσε στο περιβάλλον, ξαφνικά δεν ήταν διαθέσιμος για επιλογή χωρίς εμφανή λόγο ή η κάμερα κολλούσε σε περίεργες γωνίες κατά τη διάρκεια της μάχης, κάνοντας μερικές ενέργειες αδύνατες.

Το review βασίστηκε στης ψηφιακές εκδόσεις του παιχνιδιού για PC και PS4, οι οποίες μας παραχωρήθηκαν από την Funcom.

IGN GreeceΚαινούργιο παιχνίδι από τον δημιουργό του Ark: SurvivalH Epic Games μπαίνει στο μάτι του Steam με δικό της StoreH GameStop έχασε αρκετά εκατομμύρια το τρίτο τρίμηνο

Πηγή: IGN Greece