Πλεόνασμα…απελπισίας

Του Γιάννη Σούκου, Δικηγόρου , πρ. Ειδικού Γραμματέα του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας

Η ανεργία έχει πλέον εξελιχθεί σε ένα τέρας που καταβροχθίζει τα όνειρα και τις ελπίδες των ανθρώπων και απειλεί την οικονομική βιωσιμότητα και κοινωνική συνοχή. Ιδιαίτερα για τους νέους και τις νέες, που αισθάνονται προδομένοι και ανυπεράσπιστοι, αναζητώντας καταφύγιο σε άλλες χώρες της Ευρώπης και προορισμούς, δημιουργώντας ένα κύμα μαζικής μετανάστευσης.

Αναμφίβολα, οι βασικοί πυλώνες για την αντιμετώπιση

της ανεργίας των νέων, σε εθνικό, αλλά και διεθνές επίπεδο, πρέπει να είναι η συναίνεση, η στρατηγική, η πρόληψη, η ένταξη και η επανένταξη. Η εργασία, ως αγαθό και δικαίωμα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την προσωπική, επαγγελματική και κοινωνική εξέλιξη και ανέλιξη, την οικονομική πρόοδο και την κοινωνική ευημερία.

Η ραγδαία πρόοδος της σύγχρονης τεχνολογίας και η ολοένα αυξανόμενη εξειδίκευση γεννούν ήδη νέες ανάγκες και απαιτούν περισσότερη εξειδίκευση, αναζητώντας νέους επιστήμονες, αλλά και εργαζόμενους, με περισσότερα ουσιαστικά προσόντα, ικανότητες και δεξιότητες. Σ’ αυτή τη νέα φάση “λειτουργίας” της οικονομίας σε διεθνές επίπεδο, είναι επιτακτική ανάγκη να εφαρμοστεί άμεσα μία σχεδιασμένη στρατηγική, που να ενισχύει ουσιαστικά τη δημόσια εκπαίδευση, την επαγγελματική κατάρτιση και εξειδίκευση, τη διά βίου μάθηση, αλλά και τα προγράμματα συνεχούς ενημέρωσης, επιμόφωσης και πρακτικής.

Εξάλλου, η παροχή κινήτρων και ευκαιριών για την εξοικείωση με την επαγγελματική ζωή, αλλά και την ανάπτυξη της επιδεξιότητας και δημιουργικής προσπάθειας συνιστούν βασικά συστατικά για την υποστήριξη των νέων να αναζητήσουν με επιτυχία την επαγγελματική τους Ιθάκη. Και ασφαλώς θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η υποαπασχόληση, η μερική απασχόληση και οι άλλες μορφές ευέλικτης εργασίας πυροδοτούν το φαινόμενο της ανεργίας και κορυφώνουν το πλεόνασμα απελπισίας, που δικαιολογημένα νιώθουν οι νέοι, ασφυκτιώντας σ’ ένα κλίμα ακινησίας, μιζέριας και κατάθλιψης, δίχως ελπίδα και προοπτική.

Οι εφαρμοζόμενες και κυοφορούμενες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αρκούν για να μας οδηγήσουν στο ξέφωτο. Οφείλει και η πατρίδα μας να στοχαστεί σοβαρά για το δικό της μέλλον, να έχει τη βούληση και την αποφασιστικότητα να χαράξει έναν δικό της οδικό χάρτη, να σκύψει με ειλικρίνεια πάνω στους δικούς της νέους ανθρώπους, προτού μεταβληθεί σ’ ένα νεκροταφείο χαμένων ευκαιριών και απελπισμένων γερόντων.