Οι δύο «Wilson» στο Θέατρο Τ!

Οι δύο «Wilson» στο Θέατρο Τ!12.06.2018Τέχνες

Ο Νικόλας Βαγιονάκης μιλά για τον Πόε, την ανθρώπινη φύση και το θέατρο σαν καταλύτη για ό,τι συμβαίνει

Από την
Ελένη Σκάρπου

Οσο τα χρόνια θα περνούν κι όσο οι άνθρωποι θα βασανιζόμαστε με το μέσα μας, ανεξάρτητα από τα δεδομένα της εποχής, τόσο θα αναζητάμε λύτρωση μέσα από την τέχνη, και δη από το θέατρο. Αυτό τον διάλογο

με τον εαυτό μας, τον δύσκολο, επώδυνο πολλές φορές, αλλά αναπόφευκτο, μας αποκαλύπτει από τη σκηνή του Θεάτρου Τ ο Νικόλας Βαγιονάκης, ο οποίος ερμηνεύει και σκηνοθετεί. Η παράσταση λέγεται «Wilson & Wilson», είναι βασισμένη στο έργο του Εντγκαρ Αλαν Πόε και πραγματεύεται το θέμα του σωσία, τον διχασμό της προσωπικότητας, τις εσωτερικές συγκρούσεις, τις εμμονές και άλλες ψυχικές διαταραχές. Μέσα από το μυστήριο, τις ψυχολογικές συνθήκες αλλά και τα παιχνίδια του μυαλού θα ανακαλύψουμε, θα φιλτράρουμε, θα αναθεωρήσουμε, θα καταλήξουμε ή θα συνεχίσουμε να κουβαλάμε τον βραχνά του χάους μας, γιατί αυτή είναι τελικά η φύση μας.

Αποκωδικοποίησαν

«Υπάρχει μια συγκεκριμένη θεματολογία με την οποία ασχολούμαι. Αγαπώ εκείνους τους συγγραφείς, όπως τον Κάφκα και τον Πόε, που παρατήρησαν την κοινωνία, διείσδυσαν στις ανθρώπινες σκηνές, στον εγκέφαλο, και αποκωδικοποίησαν το μεγαλείο, τη σκοτεινότητα, την απληστία που έχει ο άνθρωπος. Θεματολογικά, λοιπόν, με βρίσκει σύμφωνο αυτή η παρατήρηση, που έχει να κάνει με μια προσέγγιση φιλοσοφική, υπαρξιακή, ψυχολογική και κοινωνική. Το έργο του Πόε είναι σχεδόν αυτοβιογραφικό. Τα στοιχεία που δίνει -ακόμη και τα ονόματα- είναι αληθινά. Οι περιοχές για τις οποίες μιλάει είναι μέρη που έζησε στη νεαρή του ηλικία. Οπως αυτός, έτσι και ο ήρωάς του βασανίστηκε πολύ με τις εμμονές του, είχε αυτοκτονικές τάσεις, ψυχώσεις και γι' αυτό και το έργο είναι υπαρξιακά φορτισμένο με μια αγωνία. Είναι όλα αυτά που έχουμε όλοι μας, γιατί όλους μας αφορά αυτό το έργο. Είναι η φωνή της συνείδησής μας και οι ενοχές μας. Είναι γνωστό πως ο άλλος μας εαυτός μπορεί να είναι φίλος και σύντροφός μας, αλλά αντίπαλος και βασανιστής επίσης» εξηγεί ο Νικόλας Βαγιονάκης και είναι σίγουρος πως μέσα από τον μονόλογο θα μας συναντήσει σε μέρη του μυαλού μας που αναζητούν ταύτιση και λύτρωση. «Σκοπός αυτών των έργων είναι η πορεία προς την αυτογνωσία, η ηρεμία, η κάθαρση, κατευνάζοντας σιγά σιγά τους δαίμονές μας και αγαπώντας σταδιακά την ύπαρξή μας, χωρίς να χάσουμε τίποτα από την οντότητα και την αξία μας» εξομολογείται ο ίδιος και επιμένει πως δεν είναι τυχαία η επιλογή αυτού του έργου, καθώς έχει βρει κοινά σημεία.

Το πάντρεμα

«Είμαι το μέσον και εδώ γίνεται το πάντρεμα της δικιάς μου αλήθειας και της αλήθειας του συγγραφέα. Στόχος είναι να μπορέσω να ανακαλύπτω συνεχώς τον εαυτό μου. Ξεκινάς αποφασίζοντας κάτι και στην πορεία ανακαλύπτεις άλλα πράγματα, διαφωνείς με τον εαυτό σου. Βιώνεις εκείνο το υπέροχο συναίσθημα κάθε παράστασης, που κάθε φορά είναι σαν η πρώτη φορά, λες και δεν έχεις ξαναπεί αυτά τα λόγια» επισημαίνει ο ίδιος, ο οποίος είχε την τύχη να ταξιδέψει πολύ, να ζήσει στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο, επιλέγοντας στο τέλος να γυρίσει στην Ελλάδα, να ζήσει στην Αθήνα και να κουβαλήσει την καταγωγή του ως έμπνευση για ό,τι κάνει, μια και συναντώνται μέσα του η Κρήτη και η Αίγυπτος.

• Info: Παραστάσεις έως 14 Ιουνίου, στις 21.30.

«Δεν ζεις ποτέ παρέα με το παρελθόν»

«Κουβαλώ εμπειρίες από το DNA, αλλά και από αυτά που έχω ζήσει. Δεν ζεις ποτέ με το παρελθόν. Το εμπλουτίζεις με παρόν και προχωράς» δηλώνει ο Νικόλας, ο οποίος έχει συνδέσει πλέον άρρηκτα τη ζωή του και τη δράση του με το θέατρο. «Το θέατρο δεν κάνει διάλεξη. Μπορεί να προκαλέσει αφύπνιση, να σου δώσει τα “κλειδιά” και τα μονοπάτια κι εσύ να ταξιδέψεις και να αναλύσεις ό,τι θες. Σου δίνει μια τυχαία λύση που εσύ θα φιλτράρεις. Αλλωστε η εποχή μας είναι μια εποχή σύγχυσης και δεν είναι φυσικά η μόνη εποχή. Πάντα υπάρχουν παρόμοια προβλήματα. Σκοπός είναι να αντισταθούμε, να ερευνήσουμε, να ανακαλύψουμε. Δεν ξέρω αν φτάνουμε τελικά στη λύτρωση, αλλά η πορεία και η διαδρομή είναι σημαντικές» καταλήγει ο Νικόλας Βαγιονάκης.