Λίγα λόγια από καρδιάς: Ενοχή διαρκώς παρούσα

Λίγα λόγια από καρδιάς: Ενοχή διαρκώς παρούσα23.02.2019Πρόσωπα

Η σαρκική ηδονή που βασανίζει άπειρα ζευγάρια και τα κριτήρια ζωής του Χριστού

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος

Αν έχεις κάποιο θέμα που άπτεται της σεξουαλικής σου ζωής, δεν χωρά καν συζήτηση: Δεν κοινωνάς. Τελεία και παύλα. Η στάση αυτή δείχνει πόσο ισχυρή είναι μέσα μας αυτή η ορμή. Πόσο μεγάλη είναι η δύναμή της. Πόσο καθοριστική η παρουσία της στη ζωή μας. Φανερώνει, όμως, και την απέραντη ενοχή μέσα στην οποία έχουμε «γαλουχηθεί» παιδιόθεν. Μια ενοχή

διαρκώς παρούσα για κάθε χαρά που έχει να κάνει με το κορμί. Τύψεις σχεδόν για τις περισσότερες χαρές και απολαύσεις της ζωής.

Ο Χριστός βέβαια είπε ξεκάθαρα ότι θα μας κρίνει, κυρίως και πρωτίστως, βάσει της αγάπης. Η ανοχή και η επιείκειά Του σε πόρνες και μοιχούς σόκαρε απίστευτα ήδη από τότε. Και ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και πολλές αντιδράσεις, του στιλ «και ποιος είσαι εσύ; Και τι είναι αυτά που λες; Εμείς άλλα ξέρουμε κ.λπ.» Για όσα θέματα συζήτησαν και διχάστηκαν οι ηθικοί της εποχής Του ένα είναι το βέβαιο και φανερό: Ο Χριστός ρίχνει αλλού το βάρος. Εσύ κι εγώ, όμως, δεν το αντέχουμε αυτό. Θέλουμε κάτι που να θυμίζει «κουτάκι», μια λογική σαφήνεια κοσμικής ηθικής, μια τιμωρία που δικαιώνει. Γι’ αυτό φανταζόμαστε έναν Χριστό που ενοχλείται και μας κοιτά θυμωμένος κυρίως γι’ «αυτό»: το σαρκικό, το σεξουαλικό μας κομμάτι!

Ενώ τα άλλα τα προσπερνά κάπως πιο εύκολα, ως ψιλά και μικρά. Απ’ όπου και αν την πιάσεις (ανθρωπολογικά, ψυχολογικά, βιολογικά, συναισθηματικά, θεολογικά), όλη αυτή η νοοτροπία και ο ηθικισμός που αιώνες τώρα γεννούν πάσχουν. Και θυμίζει κάτι πλανεμένο, που βασανίζει άπειρα ζευγάρια, άνδρες, γυναίκες, νέους, παιδιά. Αποδείξεις: άπειρες. Παραδείγματα: άλλη φορά. Ζητούμενο: ο Θεός να μας φωτίσει όλους. Το σώμα και η βιολογία μας δεν ξέρουν από ηθικά προστάγματα, νηστεία, εγκράτεια και σαρακοστές. Δεν ξέρουν αν είναι Δεκαπενταύγουστος ή Σαρακοστή ή Μ. Πέμπτη.

Απόδειξη: κάθε μέρα, όποια ώρα να 'ναι, το σώμα φωνάζει «τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα!». Εντυπωσιακή είναι η ειλικρινής εξομολόγηση του π. Ιωσήφ του Ησυχαστή (+1959), που στις «επιστολές» του αναφέρει ότι ακόμα και έπειτα από μεγάλη ασκητική εξάντληση και κόπο και νηστεία το σώμα του -αν και σμπαραλιασμένο- πάλι φώναζε: «Εγώ θέλω γυναίκα!»

Συμπέρασμα: ψυχραιμία. Ολοι τα περνάμε αυτά. Δεν είσαι εσύ το τέρας και ο παλιάνθρωπος. Απλά, βρες τις ισορροπίες και τη σωστή διαχείριση. Το πρώτο βήμα: παραδέξου το! Καβγάς τρικούβερτος στο σπίτι. Τα σπάτε με τον άντρα σου. Περνούν δυο ώρες στη σιωπή, στα μούτρα και τα σίριαλ. Ξαφνικά αυτός φτερνίζεται. Κι εσύ του λες «υγεία»! Μπράβο, κορίτσι μου! Είσαι ωραία! Εχεις καρδιά. Απλώνεις γέφυρες αγάπης. (Φίλε μου ανύπαντρε, μια τέτοια γυναίκα να πάρεις!)

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα...» των εκδόσεων Αθως