Λίγα λόγια από καρδιάς: Δίδαξέ με να υπομένω

Λίγα λόγια από καρδιάς: Δίδαξέ με να υπομένω 16.11.2018Πρόσωπα

Με τη σκέψη του Θεού αλλά και με την προσευχή έρχεται η αυτοσυγκράτηση

Γράφει ο
π. Ανδρέας Κονάνος*

Ο νους ξεχνά. Αφαιρείται ο άνθρωπος. Ξεχνιέται. Εχουμε ακούσει κι έχουμε ζήσει πολύ ωραίες στιγμές στη ζωή μας, αλλά μετά τα ξεχάσαμε. Την ώρα τη δύσκολη, του πειρασμού, δεν τα θυμόμαστε. Εχουμε μιλήσει όλοι για αγάπη, για συγχώρεση, για ανεξικακία. Οταν ήρθε όμως το πρόβλημα, την ώρα του προβλήματος, τα ξεχάσαμε όλα. Κι απορούμε

μετά: «Καλά, τόσα βιβλία έχω διαβάσει. Πού πήγαν όλα αυτά;». Μου λέει ένας: «Διάβασες τον τρίτο τόμο του πατρός τάδε; Πήρες τον πέμπτο τόμο του άλλου αγίου;». Ναι, τα διάβασα. Και τι έγινε; Εφτασα στον τρίτο τόμο, αλλά την πρώτη σελίδα του πρώτου τόμου την εφάρμοσα; Εστω μία σελίδα να εφαρμόσω. Μία σελίδα, έστω μία! Τη θυμάμαι την ώρα του πειρασμού;

«Δίδαξέ με», λέει μετά, «να συμπεριφέρομαι σε κάθε μέλος τής οικογένειάς μου και σε όλους τους συνανθρώπους μου με ευθύτητα και σύνεση, ώστε να μη συγχύσω και στενοχωρήσω κανέναν». Το κάνεις αυτό; Δηλαδή, να ζεις έτσι που να μην πληγώνεις κανέναν; Μπορείς να πεις «Η χθεσινή μου μέρα ήταν τέτοια που δεν πλήγωσα κανέναν άνθρωπο! Δεν έγινα εγώ αιτία να πληγωθεί κάποιος, να στενοχωρηθεί ή να συγχυστεί εξαιτίας μου»; Είναι ένας στόχος αυτό. Μα, μη νομίσεις ότι είναι κι εύκολο. Και μη σε πιάνει απελπισία, αν δεν το καταφέρεις.

Δυστυχώς, όλοι στενοχωρούμε κάποιους και γινόμαστε αιτία να γίνει μια παρεξήγηση. Ανθρώπινο. Το θέμα είναι να μη γίνεται και τόσο εύκολα αυτή η παρεξήγηση και, μάλιστα, εξαιτίας μας. Να το προσπαθούμε και λιγάκι. Συγκρατήσου και λιγάκι με τη σκέψη τού Θεού και με την προσευχή σου. Μαλάκωσε και λίγο μέσα σου. Μην αρπάζεσαι με το παραμικρό. Και μετά τελειώνει η προσευχή, που λέει: «Κύριε, δος μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο και όλα τα γεγονότα της μέρας αυτής, σε όλη τη διάρκειά της. Καθοδήγησε τη θέλησή μου. Και δίδαξέ με να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ. Αμήν». Ετσι τελειώνει η προσευχή.

Και είχα την απορία όλη την ώρα της προσευχής αυτής: Πού είναι η αγάπη; Γιατί δεν έβρισκα πουθενά τη λέξη «αγάπη». Αλλά, ευτυχώς, υπάρχει εδώ, στο τέλος. Διότι όλα τα παραπάνω σκοπό έχουν να καταλήξουν στην αγάπη. «Βοήθησέ με, Κύριε», λέει, «να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω, να συγχωρώ και να αγαπώ». Κάθε μέρα να με φέρνει πιο κοντά στην αγάπη τού Θεού και των ανθρώπων. Αν αγαπήσω, θα 'μαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Αν αγαπάς, συγχωράς. Αν αγαπάς, ξεχνάς τα κακά που σου έκαναν. Αν αγαπάς, ελπίζεις. «Σκεπάζεις» τον άλλον και του δίνεις προτεραιότητα. Δεν τον μουντζώνεις που σου πήρε τη θέση στο πάρκινγκ. Δεν τον μουντζώνεις που πέρασε μπροστά σου οδηγώντας γρήγορα. Εχει κι αυτός τα νεύρα του, έχει τη βιασύνη του, έχει τα δικά του. Οπως κι εσύ. Τον αγαπάς. Ομως, για να τον αγαπάς, είναι ανάγκη να νιώθεις πρώτα πόσο πολύ αγαπάει ο Θεός εσένα.

*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως