Η Μποφίλιου όπως δεν την έχετε δει και ακούσει ποτέ

Κείμενο Ναταλία Κάππα

Αν κάτι αγαπώ στις τέχνες και στους καλλιτέχνες είναι η ικανότητά τους να μεταμορφώνονται όποτε θέλουν, σε ό,τι επιθυμούν. Η ικανότητά τους να δημιουργούν έργα και παραστάσεις προκειμένου να επικοινωνήσουν άλλοτε μία δική τους προσωπική ανάγκη, άλλοτε κάνοντας μία κοινωνική καταγγελία, άλλοτε στοχεύοντας στο γέλιο ή στο κλάμα μας.

Να μας ενεργοποιούν όλα αυτά τα φανταστικά κουμπάκια του εγκεφάλου και της ψυχής, με κάποιες από αυτές τις παραστάσεις να κινούνται ενίοτε στο εύρος όλων αυτών, έχοντας ως κοινό παρανομαστή πάντοτε την ψυχαγωγία και διασκέδασή μας.

Τη

Νατάσσα Μποφίλιου την γνωρίζω ως καλλιτέχνιδα χρόνια, αλλά σε ζωντανή εμφάνιση δεν την είχα δει ποτέ. Άκουγα, όπως οι περισσότεροι των Ελλήνων, τα τραγούδια της, ειδικότερα όταν ζούσα και καμία απογοήτευση ώστε να εκφραστεί όλο το παράπονο, κάτι σαν φάρμακο βρε αδελφέ τις δύσκολες ώρες. Ίσως ο λόγος που δεν είχα φροντίσει να πάω σε μία ζωντανή εμφάνιση να ήταν και αυτός. Ξέρω ότι θα μου αρέσει, αλλά ξέρω ότι θα πονέσω οπότε ασυνείδητα περισσότερο το απέφευγα.

Αφήνοντας για λίγο τη συναισθηματική μου (υπερ)ευαισθησία, φέτος είπα να πάω να τη δω στη νέα της παράσταση. Μία παράσταση στην οποία δεν άκουσα ούτε ένα δικό της τραγούδι (αν και με έπιασα τελικά να το αναζητώ στον επόμενο τόνο), μία παράσταση γλέντι που πολύ θα ήθελα να ήμασταν όλοι όρθιοι! Έχοντας κατά νου το περσινό επιτυχημένο «Μπελ Ρεβ» στο Γκάζι LIVE, που ήταν μια ωδή στο έργο του τρίο μπελ κάντε Μποφίλιου-Καραμουρατίδη-Ευαγγελάτου, θα έπρεπε να φανταστώ ότι φέτος θα τα γύριζαν όλα τούμπα.

«Ελληνικά διάφορα» ο τίτλος της παράστασης και ομολογώ ότι πέρασα πάρα πολύ ωραία. Ανέλπιστα θα τολμήσω να πω, γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος, ήταν ένα συνεχές ταξίδι στο ελληνικό πεντάγραμμο, με τραγούδια που μεγάλωσαν αρκετές γενιές, τραγούδια που παίζονται σταθερά στα ραδιόφωνα και σε ζωντανές εμφανίσεις, τραγούδια που συνεχίζουν ακόμα να μεγαλώνουν παιδιά.

Μία παράσταση καλοδουλεμένη, χωρίς αδυναμίες και κενά, μια ιστορία που αφηγήθηκαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και οι τρεις τους, ο καθένας από το δικό του πόστο. Δεν χρειάζεται να μιλήσω για τη φωνή και την ερμηνεία της Μποφίλιου: αισθαντική, γεμάτη, φουριόζα, αλέγκρα, σπαρακτική κάταφερε να αποδώσει όλη την ελληνική μουσική ιστορία με σεβασμό στους δημιουργούς, φέρνοντάς τη στα μέτρα της.

Η ιστορία που έδινε μία αίσθηση κινηματογραφικής αφήγησης, χωριζόταν σε κασσέτες. Ναι, αυτές που παίρναμε το στυλό για να τις φέρουμε στα μέτρα όταν δίπλωνε η ταινία. Οι νεώτεροι μπορούν να έχουν πιάσει αυτό το δεινοσαυρικό μέσο φορμά ήχου, αλλά για εμάς των –άντα είναι τα εφηβικά μας χρόνια, είναι όλες αυτές οι συλλογές που φτιάχναμε με κόπο και αγάπη για να ακούμε, να δωρίσουμε σε αγαπημένους, να ανταλλάξουμε.

Η κάθε κασσέτα είχε μια ιστορία να διηγηθεί, ήταν μια ενότητα αφιερωμένη είτε στις παρέες, είτε στα καλοκαίρια, είτε στα λαϊκά που αγαπήσαμε, είτε ακόμα και στις τηλεοπτικές σειρές που έγραψαν ιστορία στην συλλογική συνείδηση του λαού μας.

Η παράσταση ξεκίνησε με Γαλάνη, για να συνεχίσει με Φοίβο Δεληβοριά (που ήταν και παρών εκείνο το βράδυ) και με τραγούδια όλων αυτών που έχουμε αγαπήσει και συνδέσει τη ζωή μας όλη: με Αλεξίου, Αρβανιτάκη, Αρλέτα, Κανά, Θηβαίο, Περίδη, Κατσιμίχα, Πορτοκάλογλου, Σαββόπουλο, Τρύπες, Σιδηρόπουλο, Γερμανό, Τερμίτες αλλά και Ζαμπέτα, Καλατζή και όσο και αν δεν το περίμενα, μέχρι και Χατζηγιάννη και Κορκολή άκουσα ευχάριστα.

Όσο για την κασσέτα που μας πήγε ταξίδι στα πρώτα σπουδαία χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης, θυμηθήκαμε όλοι την Αναστασία, την Αίθουσα του θρόνου, το Τρίτο Στεφάνι, το Λόγω τιμής μέχρι και το Άγγισμα Ψυχής που ο Καραμουρατίδης με χαρά είδε τον κόσμο να τραγουδάει σύσσωμος «παίζοντας» με την Μποφίλιου το στοίχημα αν θα μας άρεσε ή όχι…

Στο δεύτερο μέρος της παράστασης μέσα σε όλα η ερμηνεύτρια έφερε στην σκηνή, μία σκηνή στα πρότυπα ενός ζεστού καθιστικού ενός σπιτιού, και «παιδιά» διάφορων ηλικιών από το κοινό για να τραγουδήσουν όλοι μαζί, ενώ δεν παρέλειψε προηγουμένως να κάνει μια βόλτα ανάμεσά μας τραγουδώντας.

Αν και δεν κρύβω ότι τελικά θα ήθελα ίσως ένα «Εν λευκώ» να το ακούσω ζωντανά, το αφήνω για μία επόμενη φορά που θα πάω να την ακούσω στα δικά της. Η παράσταση αυτή ήταν ένας φόρος τιμής για «τους δημιουργούς και τους δίσκους της ελληνικής δισκογραφίας που μας έμαθαν να αγαπάμε τη μουσική και τους ανθρώπους της… τραγούδια ετερόκλητα που συνθέτουν το μωσαϊκό μιας χώρας που δεν ξέρει να ζει χωρίς να τραγουδά, με μόνο άξονα τη συλλογική συγκίνηση, τα κοινά σημεία αναφοράς και το καθαρό συναίσθημα.» όπως αναφέρουν οι ίδιοι.

Προσωπικά, είναι μία παράσταση που την προτείνω, γιατί δεν μπορεί, όλο και με κάποια από αυτές τις κασσέτες –αν όχι με όλες- θα ταξιδέψετε σε χρόνια σχολικά, φοιτητικά, σε καλοκαίρια και δύσκολες κρύες νύχτες αλλά και σε γλέντια και χορούς.

«Ελληνικά διάφορα» με τη Νατάσσα Μποφίλιου
Μία παράσταση των Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου
Από την Παρασκευή 22/2 και κάθε Παρασκευή και Σάββατο, για 10 παραστάσεις
Ώρα έναρξης : 22.00