Η Emily Ratajkowski εκμυστηρεύεται τα πάντα για την οργή, το σώμα και τη γέννηση του γιου της στο βιβλίο της My Body

Το supermodel Emily Ratajkowksi προκαλεί συχνά το ενδιαφέρον με τις εμφανίσεις, τις αποκαλυπτικές φωτογραφίσεις και πρόσφατα τις συνεντεύξεις της περί σεξουαλικής παρενόχλησης. Αλλά το βιβλίο της My Body θα σας κάνει να δείτε με διαφορετικό μάτι τόσο την Emily όσο και τον ίδιο σας τον εαυτό. Μια γυναίκα με προκαταλήψεις που κάνει κάθε μέρα τα δικά της μικρά τελετουργικά για να πάνε όλα καλά, μια γυναίκα που σιχαίνεται την οργή αλλά δεν μπορεί να μην τη νιώθει, μια γυναίκα που στο δωμάτιο του τοκετού πήρε τον έλεγχο του σώματός της και κατάφερε να φέρει στη ζωή τον γιο της. Τόσο συνηθισμένο και ταυτόχρονα μαγικό.

«Η οργή σε μεταμορφώνει, σε κάνει να φαίνεσαι άσχημη και δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό από μια οργισμένη γυναίκα. Προσπάθησα να κάνω τον θυμό μου να φαίνεται αυθόρμητος, γοητευτικός και σέξι. Τον δίπλωσα σε κάτι μικρό και τον πέταξα μακριά», το μοντέλο εκμυστηρεύεται πως προσπαθούσε να διαχειριστεί την οργή της κάθε φορά που επισκεπτόταν την ψυχολόγο της.

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της δεν έχασε επαφή με το σώμα της. «Το ξέρω ότι είναι τρομακτικό, μουρμούρησα ένα βράδυ ενώ καθόμουν μόνη μου στον κόκκινο καναπέ μου με το χέρι στην κοιλιά. Αλλά είμαστε μαζί σ’ αυτό. Δεν ήμουν σίγουρη αν μιλούσα στον γιό μου ή στο σώμα μου. Πιθανόν και στους δυο.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Emily Ratajkowski (@emrata)

Όταν έσπασαν τα νερά μου ένιωσα το σώμα μου να ανοίγει. Ο πόνος με διαπερνούσε, έφτανε στον πυρήνα και εξαπλωνόταν σε κάθε σημείο της ύπαρξής μου. Με πλημμύρισε πανικός. Δεν υπάρχει επιστροφή, είπα στον εαυτό μου.

Στην αίθουσα τοκετού μια γυναίκα ρώτησε το όνομα μου ενώ διπλωνόμουν σε μια καρέκλα πιέζοντας το κεφάλι μου στο μπράτσο της. Ήμουν εκεί αλλά όχι στ’ αλήθεια. Ήμουν μέσα στο σώμα μου, ένα μηχάνημα που με έσκιζε μοχθηρά με κανένα σεβασμό για τίποτα και για κανέναν. Συγκεντρώθηκα, αρνούμενη να αφήσω το μυαλό μου να διακόψει τις λειτουργείες του σώματός μου. Αυτό ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Απλά έπρεπε να φύγω από τη μέση».

Στην αίθουσα τοκετού η Emily ζήτησε έναν καθρέφτη ώστε να βλέπει το σώμα της κατά τη διάρκεια της γέννησης. «Μέσα στη ζάλη, τον κράτησα πάνω μου. Στην σάρκα μου, σκέφτηκα. Ο καθρέφτης δεν υπήρχε πια αλλά εγώ μπορούσα ακόμα να δω το μέρος από όπου αναδύθηκε. Το σώμα μου».