Πέγκυ Τρικαλιώτη: «Και κάτι ανάλαφρο να μου προταθεί, θα το κάνω πολύπλοκο. Έτσι είναι η φτιαξιά μου»!

«Έχω λαχτάρα να παίξω ξανά στην Επίδαυρο» είναι η πρώτη φράση που καταγράφει το μαγνητόφωνο. Δείχνει κουρασμένη από τις συνεχόμενες πρόβες για τον Προμηθέα Δεσμώτη, που θα περιοδεύσει το φετινό καλοκαίρι σε αρχαία θέατρα ανά την Ελλάδα. Υπάρχουν μέρες που τελειώνει την πρόβα στις 2.00 το βράδυ – ποιος είπε ότι είναι εύκολη η ζωή του ηθοποιού; Από την άλλη, η Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι από τις πιο ήρεμες παρουσίες στον χώρο της.

Κάνει τον θόρυβο εκεί που πρέπει. Στη σκηνή.

Σχεδόν πάντα, στη σκηνή υποδύεσαι γυναίκες που υποφέρουν, πολύπλοκους χαρακτήρες, που χρήζουν δεύτερης ανάγνωσης. Δεν έχει υπάρξει χρονιά που να πεις «Ας το καλό, φέτος θα παίξω κάτι πιο ανάλαφρο»;

(γελάει) Νομίζω ότι αν μου έλειπε, θα το είχα κάνει. Άσε, που και κάτι ανάλαφρο να μου προταθεί, πολύπλοκο θα το κάνω στο τέλος. Δεν μπορώ το πρώτο επίπεδο, θέλω να εμβαθύνω στους χαρακτήρες. Πάντως, είναι η φτιαξιά μου τέτοια, δεν κάνω κάποια προσπάθεια γι’ αυτό. Έτσι είναι το ύφασμα…

Ποια φήμη σε συνοδεύει στη δουλειά;

Στο θέατρο με φωνάζουν «μαμά του λόχου», γιατί προσπαθώ να τους φροντίσω όλους. Φέρνω φρούτα, γλυκά, ό,τι μπορείς να φανταστείς.

Κολλητές φίλες από το θέατρο έχεις;

Ίσως κάποιοι παραξενευτούν με αυτό που θα πω, αλλά δεν έχω κολλητές φίλες γενικά. Ούτε από το θέατρο, ούτε έξω από αυτό. Έχω αγαπημένους ανθρώπους, όπως η Βίκυ Βολιώτη, η Κατερίνα Λέχου και η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, με την οποία έχουμε κάνει πολλή παρέα παλαιότερα. Αλλά αυτό που λέμε «κολλητούς», με την έννοια του να μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο και να βγαίνουμε έξω βόλτες, όχι. Η τελευταία μου κολλητή ήταν η Τριάδα, συμμαθήτρια από το σχολείο. Αυτό ήταν το όνομά της.

Έχεις εξηγήσει τον λόγο που συμβαίνει;

Νομίζω δεν το έχω ανάγκη. Επίσης, δεν είμαι άνθρωπος του τηλεφώνου, να επικοινωνώ κάθε μέρα με το κινητό και δεν βγαίνω βόλτες. Τώρα καθόμαστε σε αυτό το όμορφο καφέ γιατί υπάρχει λόγος, η συνέντευξη. Αλλιώς, θα ήμουν στο σπίτι.

Η καθημερινότητά σου είναι σπίτι – θέατρο;

Εντελώς όμως… Είμαι πολύ σπιτάκιας, δεν παίζει, δηλαδή, ως σενάριο να πάρω μια φίλη μου στο τηλέφωνο και να της πω «Πάμε για ένα ποτό;». Είναι τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη μου να είμαι καλή στον ρόλο και επαρκής πάνω στη σκηνή, που συχνά βάζω στην άκρη τη ζωή μου. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω. Το μόνο πράγμα που το έχει ισοφαρίσει κάπως όλο αυτό είναι η κόρη μου.

Το θεωρείς ξόδεμα χρόνου να βγεις έξω για ένα ποτό;

Ακριβώς! Δεν το έμαθα από μικρή, γιατί μεγάλωσα στα Γλυκά Νερά, τότε που τα πάντα γύρω μας ήταν χωματόδρομοι. Δεν υπήρχε η έννοια της καφετέριας, του βρίσκομαι κάπου με τις φίλες μου. Τελείωσα το σχολείο, μπήκα στη Σχολή Υποκριτικής, συγχρόνως δούλευα επτά μέρες την εβδομάδα σε ένα μπαρ για να πληρώνω τα δίδακτρα. Δεν υπήρχε χώρος και χρόνος για τίποτα άλλο στη ζωή μου. Με δυο λόγια, έτσι έμαθα…

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος

*Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή με το Έθνος της Κυριακής