Μπέττυ Αρβανίτη: «Δεν μετράω την ηλικία με χρόνια, αλλά με επιθυμίες»

Άνθρωπος της «στιγμής», του «κλικ», του «παρόντος». Σχέδια για το μέλλον δεν κάνει, σαν να ξέρει ότι δεν πρέπει να πολυδίνεις σημασία σε κάτι που δεν μπορείς να ορίσεις. Φέτος, συναντάμε τη Μπέττυ Αρβανίτη στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, τo ορμητήριο και την ίδια στιγμή το προσωπικό της καταφύγιο, να γεμίζει τη σκηνή ως «Βέρα» στο σπουδαίο έργο του Thomas Bernhardt Πριν την Αποχώρηση. Κι ύστερα στο μικρό αλλά φιλόξενο καμαρίνι της, να μιλάει σε πρώτο ενικό

για τα πιο σημαντικά κεφάλαια της πορείας της μέχρι σήμερα.

ΜΙΑ ΣΤΑΡ ΤΟΥ ΣΙΝΕΜΑ

«Δεν δίνω συχνά συνεντεύξεις. Να βγω να πω τι; Νομίζω ότι δεν ενδιαφέρω. Και αν όπως μου λες κάνω λάθος, τότε δεν με ενδιαφέρει εμένα. Δεν μπορώ να μιλώ για τα ίδια πράγματα, όπως την πορεία μου στον ελληνικό κινηματογράφο, για παράδειγμα. Πάει αυτό, το έκανα στη ζωή μου, ήταν μια χαρά όσο κράτησε, αλλά πέρασε πια. Είμαι σε άλλη συχνότητα. Αυτό το θέατρο που βλέπεις εδώ (σ.σ. το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας), τριάντα χρόνια τώρα λειτουργεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο και ανεβάζει έργα που δεν είναι τόσο εύκολα. Και μένα όλη σχεδόν η καθημερινότητά μου είναι εδώ μέσα, άρα τι να βγω να πω; Άσε που μία συνέντευξη είναι σαν το τάνγκο. It takes two!».

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

«Γιατί συνεχίζω ακόμη αυτή τη δουλειά; Μα, γιατί δεν τη βαριέμαι. Αν κάποια στιγμή δεν έχω τη δυνατότητα, τις δυνάμεις και το κέφι να την κάνω, πολύ απλά δεν θα την κάνω. Δεν με υποχρεώνει κανείς, άλλωστε. Έχω, όμως, ακόμη την περιέργεια. Αναζητώ απαντήσεις. Δεν έχω πει“ξέρω”, δεν έχω τελειώσει. Νομίζω πως όλοι οι ηθοποιοί μέσα από το θέατρο προσπαθούμε να βρούμε –με γνώση πια– τη χαμένη αθωότητα. Αυτό είναι όλο το παιχνίδι της Τέχνης. Και αυτό ισχύει για όλες τις Τέχνες, όχι μόνο το θέατρο. Απλώς, το θέατρο είναι συνυφασμένο με τη ζωή μου».

ΓΥΝΑΙΚΑ ΧΩΡΙΣ ΗΛΙΚΙΑ

«Ποτέ δεν ήμουν η γυναίκα που θα καθίσει στο σπίτι. Κάθε άλλο. Μου αρέσει να βγαίνω να πιω ένα κρασί, να δοκιμάσω ένα καλό φαγητό, να δω φίλους αγαπημένους, να αποφορτιστώ μετά την παράσταση. Την απολαμβάνω τη ζωή, με αφορά! Αλλιώς θα την είχα κάνει, που λέμε. Κάποιοι με βλέπουν ως μεγάλη –λογικό– αλλά εγώ, κάνοντας αυτή τη δουλειά και ερχόμενη σε επαφή με νέα παιδιά, νιώθω ότι ακολουθώ το σήμερα. Είμαι άνθρωπος του σήμερα. Την ηλικία μου δεν τη μετράω με χρόνια, αλλά με επιθυμίες μόνο. Και πιστεύω ότι αν ένας άνθρωπος συνεχίζει να έχει επιθυμίες, είναι ένας νέος άνθρωπος».

Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

«Δεν ξέρω τι βλέπουν οι άλλοι σε μένα, ούτε με απασχόλησε ποτέ, για να πω την αλήθεια. Εγώ ξέρω πως στη ζωή μου έκανα, και συνεχίζω δηλαδή, ό,τι μου κάνει κέφι. Και το εννοώ αυτό. Τελεία. Ξέρω επίσης πως στον εαυτό σου πρέπει να λες αλήθειες. Ακόμη και αυτές που πληγώνουν. Αν θέλεις μόνο να τον χαϊδεύεις, δεν προχωράς. Προσωπικά, δεν φοβάμαι τόσο πολύ ούτε να ρισκάρω ούτε να πληγωθώ. Νομίζω αξίζει τον κόπο. Ποτέ μου δεν υπήρξα συντηρητική, ούτε καν ως μητέρα. Το “Βάλε ζακέτα”, για παράδειγμα, τώρα το λέω καμιά φορά στον γιο μου, που είναι μεγάλος άντρας (σ.σ. ο γιος της είναι ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης). Γελάει και μου απαντάει “Τρελάθηκες, ρε μάνα;”. Όταν τον έκανα ήμουν παιδί, δεν ήξερα πολλά πράγματα. Μαζί μεγαλώσαμε, αλλά διαμορφώθηκε μια σχέση ανεπανάληπτη».

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΓΙΑΓΙΑ

«Πριν από κάποιους μήνες έγινα γιαγιά. Έχω έναν κούκλο εγγονό. Πρωτόγνωρος ρόλος αυτός για μένα. Η μεγάλη μου επιθυμία είναι να περνάω όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί του. Είναι ένας καινούριος έρωτας αυτό το μωρό. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που λένε “Του παιδιού μου το παιδί…”. Ξέρω ότι γι’ αυτό το μωρό λιώνω. Σήμερα είναι δέκα μηνών και θα τον βαπτίσουμε προσεχώς, Ερμή. Μέσα από αυτόν βλέπω, αν θέλεις, την ιστορία μιας ολόκληρης ζωής. Είναι απίστευτο το πώς αλλάζει από μέρα σε μέρα, πώς προσεγγίζει νέα πράγματα, πώς κοιτά τον κόσμο με τα αθώα του μάτια. Καμιά φορά σκέφτομαι “Για δες! Έχουμε υπάρξει όλοι έτσι”».

ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

«Καλή ηθοποιός δεν ξέρω αν είμαι. Θα ήταν γελοίο να αρχίσω να λέω εγώ τέτοια πράγματα. Πιστεύω, όμως, ότι δεν είμαι κακή. Το σίγουρο είναι ότι καταπιανόμαστε με μια τέχνη θνησιγενή. Τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, η παράσταση έχει πεθάνει. Αύριο, θα ζωντανέψει ξανά. Και το κοινό έχει έναν πολύ σοβαρό ρόλο να παίξει. Είναι “ο άλλος ηθοποιός”.

Γι’ αυτό και κάθε κοινό έχει την παράσταση που του αξίζει. Το πιστεύω αυτό, ακράδαντα! Έχει τύχει να βγω στη σκηνή και να μην έχω τα κέφια μου, αλλά να υπάρχει ένα κοινό από κάτω που σε ανεβάζει στον ουρανό. Και το ανάποδο φυσικά! Προσωπικά, κάθε φορά που βγαίνω εκεί πάνω, έχω την αίσθηση της επικινδυνότητας αλλά και της ευθύνης. Κάνω μια δουλειά επώδυνη και δεν συνεχίζω να την κάνω για να ακούω μόνο το “μπράβο”. Κάποιες φορές μού λένε “Άλλο η ζωή σας, άλλο το θέατρο”. Μα το θέατρο είναι η ζωή μου. Και το κάθε έργο μια εμπειρία ζωής».

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

«Δεν μπορώ να πω πως κι εγώ ως άνθρωπος δεν έχω κάνει παραχωρήσεις. Αλλά έχω κάνει όσο το δυνατόν λιγότερες. Καμιά φορά αναγκάζεσαι να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου γιατί συντρέχουν πρακτικά ζητήματα. Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω από αυτό. Αλλά, αν θέλεις, ο λόγος που έβαλα όλη μου την επιθυμία και όλη μου την προσπάθεια σε αυτό τον χώρο ήταν ακριβώς για να φτάσω στο σημείο να μην χρειάζεται να κάνω παραχωρήσεις.

Εδώ μέσα είναι ό,τι έχω καταφέρει στην πορεία μου. Μέχρι να δημιουργηθεί το Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας έμπαινα σε όνειρα άλλων. Με διάλεγαν οι άλλοι, πώς το λένε; Ξέρω όμως ότι για να εκτεθείς, πρέπει να υπηρετήσεις και κάτι που εσύ πιστεύεις. Λένε όλοι “το καλό θέατρο”. Τι θα πει “καλό θέατρο”; Ο καθένας το έχει κάπως συγκεκριμένο στο μυαλό του. Μέσα σε αυτόν εδώ τον χώρο εκθέτω τόσα χρόνια αυτό που θεωρώ εγώ “καλό θέατρο”. Από την άλλη, τον τίτλο “κυρία του θεάτρου”, όχι, δεν τον δέχομαι. Και σας παρακαλώ μη με λέτε έτσι. Ούτε σκέτο “κυρία”, δεν είμαι. Σιχαίνομαι τον όρο».

«ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ»

«Είναι ένα έργο ανατριχιαστικά επίκαιρο. Παρατηρώ πως σε όλη την Ευρώπη υπάρχει αυτή τη στιγμή μια τάση προς την άκρα δεξιά. Με ξεπερνά αυτή η τάση, δεν μπορώ να την εξηγήσω. Νομίζω ότι όλο αυτό ξεκινά από κάποιον προσωπικό φόβο. Οι άνθρωποι φοβούνται να ανοιχτούν, να δεχτούν νέες ιδέες, έχουν την ανάγκη να συντηρήσουν παλιά πρότυπα. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι έχουμε τόσο μίσος μέσα μας. Φόβο έχουμε. Και οι ήρωες αυτού του έργου είναι τραγικά φοβισμένα πλάσματα. Κανένας άνθρωπος που δεν είναι φοβισμένος δεν θα μπορούσε να φτάσει μέχρι εκεί.

Και το πιο τραγικό όλων είναι πως οι άνθρωποι δεν έχουμε καταλάβει ακόμη ότι έχουμε μια κοινή μοίρα. Γεννιόμαστε – μεγαλώνουμε -πεθαίνουμε. Δεν το συνειδητοποιούμε εύκολα αυτό. Μονάχα κλεινόμαστε σε ένα καβούκι και δεν ζούμε τίποτα. Προσπαθούμε να συντηρήσουμε με νύχια και με δόντια αυτά που ήδη έχουμε. Και στο έργο, οι ήρωες κλείνουν τις κουρτίνες. Έχουν κάνει μια μυστική συμφωνία και όλα μένουν μεταξύ τους. Η χειρότερη όλων, όμως, είναι η ηρωίδα που παίζω. Γιατί συντηρεί όλο αυτό το κακό. Αυτή είναι η νοοτροπία του μικροαστού, το να μην αντιδρά».

ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ

«Σχέδια για το μέλλον δεν κάνω. Ξέρω, όμως, τι με κάνει να νιώθω ευτυχής και αυτό είναι το κολύμπι. Έχω αθεράπευτη αγάπη στη θάλασσα. Στις διακοπές μου κολυμπάω ένα δίωρο την ημέρα. Εξοχικό δεν απόκτησα γιατί ήθελα πάντα να φεύγω. Μου αρέσει να πηγαίνω σε διάφορα νησιά. Πέρυσι το καλοκαίρι, για παράδειγμα, έκανα διακοπές στη Μάνη, στην Τήλο και στη Χάλκη. Ωραία τα εξοχικά, αλλά σε εγκλωβίζουν. Η αγάπη για το κολύμπι μετρά πολλά χρόνια τώρα. Κολυμπούσα από ενός έτους, μαζί με τον πατέρα μου.

Μεγαλώνοντας με πήγε στην πισίνα, στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Γράφτηκα στον Παναθηναϊκό. Με γράψανε δηλαδή οι γονείς μου. Στην πορεία, άρχισα να λαμβάνω μέρος στους Πανελλήνιους Αγώνες ως “κορασίς”, όπως έλεγαν τότε τις νεαρές κοπέλες. Υπήρξα και πρωταθλήτρια κολύμβησης. Αυτά μέχρι τα 16 που τα παράτησα γιατί άρχισαν να με ενδιαφέρουν πια, άλλα πράγματα. Όλα αυτά τα πράγματα που ενδιαφέρουν τα κορίτσια εκείνης της ηλικίας…».

* INFO: Το έργο του Thomas Bernhardt «Πριν την Αποχώρηση» (σ.σ. ψυχολογικό οικογενειακό δράμα) παίζεται κάθε Τετάρτη με Κυριακή, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και μετάφραση Βασίλη Πουλαντζά, στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας. Πρωταγωνιστούν: Μπέττυ Αρβανίτη, Περικλής Μουστάκης, Σμαράγδα Σμυρναίου.

Φωτογραφίες: Νίκος Μαλλιάκος

Πηγή: People

Instafeed