Τι πρέπει να αφήσει πίσω η Αριστερά αν πραγματικά θέλει καλύτερο το '18 για όλους τους Έλληνες

Με την ευκαιρία των αργιών των Χριστουγέννων διαβάζω ένα εξαιρετικά περιεκτικό , δομημένο και εύληπτο βιβλίο με θέμα την ιστορία των πρώτων χρόνων της Σοβιετικής Ένωσης.

Με αυτή την αφορμή θα αναφερθώ μόνο σε ότι αφορά στις προσπάθειες οικονομικού σχεδιασμού μιας σοσιαλιστικής οικονομίας αφήνοντας στην άκρη θέματα δημοκρατίας , τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν τις αντιπαραθέσεις και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε κεντρικά πρόσωπα (Στάλιν , Τρότσκι κ. λ. π. ). Απαλλαγμένος ο αναγνώστης από ιδεοληψίες διαπιστώνει πως η εφαρμογή ενός μοντέλου κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας σε μια και μόνο

χώρα όπως η Ρωσία του 1917 δεν μπορεί παρά να έχει ως στόχο την ανάπτυξη της χώρας και την ευημερία του λαού της μακροπρόθεσμα. Δεν υπάρχει εναλλαγή κυβερνήσεων ώστε να τα φορτώνει ο ένας στον άλλον ,δεν υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας.

Ας υποθέσουμε λοιπόν πως όλα λειτουργούν τέλεια, τα μέσα παραγωγής ανήκουν στο λαό , όχι στους κεφαλαιούχους (ούτε στο κόμμα), δεν υπάρχουν αντιπαραθέσεις, δεν υπάρχει απομόνωση από τις άλλες χώρες ακόμα και ότι δεν υπάρχει από το παρελθόν δημόσιο χρέος. Θα διαπιστώσουμε ότι προκειμένου να εξασφαλίσουμε την επιβίωση και την ανάπτυξη σε μια σοσιαλιστική χώρα ερχόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με τα ίδια ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι οικονομίες των ελεύθερων αγορών.

Η χώρα θα πρέπει να παράγει κάνοντας εξαγωγές από το περίσσευμα των ειδών που παράγονται εντός της χώρας. Αν πρέπει να επενδύσει για να αναπτύξει τεχνολογία και την παραγωγή βιομηχανικών ειδών , Η/Υ,λοιπών συσκευών θα πρέπει το περίσσευμα αυτό να είναι ακόμα μεγαλύτερο. Αυτό το υπέρ πλεόνασμα θα μπορέσει να επενδυθεί σε άλλους κλάδους της οικονομίας ώστε να αναπτυχθεί η χώρα και σε άλλους τομείς.

Ας κάνει λοιπόν κάποιος τους υπολογισμούς του στο σημείο αυτό. Πόσο θα πρέπει να είναι το εισόδημα των εργαζομένων ώστε να μπορούν να είναι ανταγωνιστικά τα προϊόντα που εξάγουν; Επιχειρηματικό κέρδος δεν θα υπάρχει αλλά βεβαίως ο ανταγωνισμός από τις άλλες χώρες προφανώς και θα υπάρχει αφού δεν μπορούμε να τους υποχρεώσουμε να αγοράζουν ακριβότερα από εμάς (με κανένα δημοψήφισμα). Και βεβαίως πόσο θα πρέπει να είναι αυτό το πλεόνασμα των ειδών που παράγουμε όταν θα πρέπει να συντηρεί και την λειτουργία της Κρατικής μηχανής. Θα μπορούσε η κρατική μηχανή να είναι ακριβή χωρίς να συμβάλλει στην παραγωγή;

Τα ίδια ακριβώς ζητήματα αντιμετώπιζε και η Σοβιετική Ένωση που όμως κατάφερε τελικά από φτωχή αγροτική χώρα να αναπτύξει βιομηχανία και μάλιστα όχι βιομηχανία καταναλωτικών ειδών αλλά κάτι ακόμα δυσκολότερο, βαριά βιομηχανία και υψηλές τεχνολογίες. Προφανώς αυτό δεν το κατάφερε με αύξηση των μισθών και της κατανάλωσης. Άλλωστε και η ανάπτυξη της Κίνας που γνωρίζουν και οι νεώτεροι δεν βασίστηκε σε υψηλούς μισθούς και κατανάλωση εντός της χώρας αλλά στο ακριβώς αντίθετο.
Βεβαίως εκτός από την πραγματικότητα υπάρχουν και οι φαντασιώσεις , οι αυταπάτες και τα ψέματα. Σε όλη την Ευρώπη η Αριστερά που δεν κυβερνά αλλά σχεδόν πάντα αντιπολιτεύεται, έχει υιοθετήσει κάποιες «καπιταλιστικές» θεωρίες (Κέυνς) που παραφρασμένες επιτηδευμένα μας λένε πως με την αύξηση του βιοτικού επιπέδου και των μισθών αυξάνεται η ζήτηση και η κατανάλωση και έρχεται η Ανάπτυξη. Αυτό βεβαίως μπορεί να συμβεί μόνο με δανεικά και προσωρινά. Αν εφαρμοστεί επιφέρει πληθωρισμό , πτώση της ανταγωνιστικότητας και σε κάθε περίπτωση γίνεται εις βάρος των επόμενων γενεών όπως έγινε στην χώρα μας μετά το 2000 και οδήγησε στην κρίση.

Η Αριστερά των φοιτητικών μου χρόνων ήταν πολύ πιο τίμια και ειλικρινής από τη σημερινή στα θέματα της οικονομίας . Υπερασπίζονταν τις δυνατότητες του λαού να απολαμβάνει με ίσα δικαιώματα κοινωνικά αγαθά που θα καλύπτουν τις «πραγματικές» του ανάγκες (αθλητισμό θεάματα κ. λ .π.) και όχι την κατανάλωση άχρηστων ειδών, όπως τα αποκαλούσαν τότε. Υπερασπίζονταν τις θυσίες του ατόμου για το καλό του συνόλου και για ένα καλύτερο μέλλον του συνόλου. Σε τελική ανάλυση υπερασπίζονταν κάτι που υπήρχε. Αν αυτό σήμερα έπαψε να υπάρχει θα έπρεπε να συνετιστούν και να προβληματιστούν αντί να καταγγέλλουν τα πάντα και να τάζουν όλα σε όλους.

Ας παραμείνει η Αριστερά ο εκφραστής της ανάγκης ενός παγκόσμιου δίκαιου συστήματος, υπέρ της ειρήνης ανάμεσα στους λαούς , υπέρ της δίκαιης κατανομής των πόρων και ας αφήσει τις αυταπάτες που τόση ζημιά έχουν κάνει στην χώρα μας και δεν την αφήνουν να ορθοποδήσει. Να ποιες είναι αυτές οι αυταπάτες:

Η χώρα δεν χρειάζεται κεφάλαιο για να αναπτυχθεί και πρέπει να διώχνουμε τις ξένες επενδύσεις.

Ότι θα μπορούσε να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας χωρίς να μπορείς να μετακινήσεις δημόσιο υπάλληλο , διορίζοντας άλλους 5 χιλιάδες στην ΔΕΗ και στην ΕΡΤ . και χωρίς να υπάρχουν άτομα για υπηρεσίες του δημοσίου που έχουν ανάγκη.

Ότι αν κατέβουμε στον δρόμο για να στηρίξουμε αυξήσεις μισθών στο δημόσιο και στις συντάξεις ,αυξάνοντας τους φόρους στους πλουσίους (που όμως δεν υπάρχουν πια πλούσιοι στη χώρα μας) θα φέρουμε δουλειές για τα παιδιά μας φροντίζοντας έτσι τις επόμενες γενιές.

Ότι μπορούμε ως κοινωνία να πληρώνουμε τις συντάξεις του 2009 και να βγαίνουμε σε σύνταξη στα 50, χωρίς δανεικά και με υπερηφάνεια.

Ότι οι Τράπεζες που δάνεισαν τους κόπους των εργαζομένων και αντί τα χρήματα αυτά να επενδυθούν έγιναν βίλες, τώρα δεν θα πρέπει να πάρουν πίσω κανένα σπίτι αλλά βεβαίως να μην χάσει και ο κόσμος τις καταθέσεις του.

Ότι θα φτιάχνουμε δρόμους και έργα χωρίς να έχουμε πλεόνασμα χωρίς να μπορούμε να τα χρηματοδοτήσουμε ως κοινωνία αλλά και χωρίς να πληρώνουμε διόδια.

Ότι το μνημόνιο και η ξένοι μας επιβάλλουν την λιτότητα και όχι η ίδια η πραγματικότητα.

Με αυτά και με άλλα τερατώδη ψέματα και αυταπάτες η αριστερά στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια μου προκαλεί αλλεργία αλλά θα πρέπει να αναρωτηθούν οι ηγέτες της μήπως η νέα τους πελατεία είναι ευκαιριακή και τους στηρίζει προσωρινά και με γνώμονα το ατομικό συμφέρον και μόνο.

Απευθύνομαι στους έντιμους αριστερούς συμπατριώτες μου που δεν έχουν κάνει επάγγελμα την αριστερά να σκεφτούν σε τι από τα παραπάνω διαφωνούν πραγματικά.

* Ο κ. Δημήτρης Κωνσταντόπουλος είναι οικονομολόγος