Τα social media θα θυμούνται τους πολιτικούς που… τα ξέχασαν

Twitter@EmOikonomidis

Η Ελλάδα της μεγάλης, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης, με τη δραματική υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών και το τσαλάκωμα της ψυχολογίας μιας κοινωνίας που επί αιώνες κατάφερε να επιβιώσει χάρη στην… ανθεκτική ψυχοσύνθεσή της, έχει ένα ανέλπιστο, συγκριτικό πλεονέκτημα.

Η ραγδαία ανάπτυξη των social media, πρωτίστως του “εγκεφαλικού” Twitter και δευτερευόντως του “φλύαρου”

Facebook, επιτρέπει σε μια κοινωνία σε πρόδηλη αγανάκτηση, όχι μόνο να έχει πρωτογενή πρόσβαση στην πληροφόρηση, που διαχρονικά συνιστά την ηχηρότερη δύναμη των πολιτών απέναντι στη διαρκή προσπάθεια αποπροσανατολισμού και φιλτραρίσματος της πραγματικότητας, αλλά και να διεκδικεί το δικαίωμά της σε μια αντίστοιχα πρωτογενή ευχέρεια και δυνατότητα παρέμβασης στον δημόσιο βίο.

Φυσικά, τη δυναμική των social media την κατανόησαν πρωτίστως στο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα ακόμη και σήμερα η πλειοψηφία ενός πολιτικού δυναμικού που διεκδικεί με… σοβαρές πιθανότητες επιτυχίας τον χαρακτηρισμό των “χειρότερων” με τους οποίους ανταμώσαμε στην εθνική διαδρομή, τουλάχιστον στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, δηλαδή εδώ και τέσσερις δεκαετίες, αδυνατεί να καταλάβει πώς πρέπει να τα χειριστεί.

Ηχηρά διεθνή παραδείγματα και ελληνικά… αντιπαραδείγματα: Ο Μπαράκ Ομπάμα στήριξε στο Twitter το “ξεδόντιασμα” της συστημικής Χίλαρι Κλίντον στη μάχη για το χρίσμα των Δημοκρατικών με φόντο τις προεδρικές εκλογές του 2008. Και μέσω του Twitter πάλι, κατάφερε να πείσει τη σιωπηλή πλειοψηφία, που τον είχε εμπιστευτεί και απογοητεύτηκε, να… κάνει πέτρα την καρδιά της και να τον ξαναψηφίσει το 2012, απέναντι στον άχρωμο Μιτ Ρόμνεϊ.

Ο Πάπας Φραγκίσκος, εμπεδώθηκε ως “Πάπας της συνείδησης”, μέσω των στοχευμένων μηνυμάτων που περνούσε από το πιο παρεμβατικό μέσο κοινωνικό δικτύωσης που… σκαρφίστηκε μέχρι σήμερα η σύμπραξη ανθρώπινης έμπνευσης και τεχνολογίας. Ποιός θα ξεχάσει άλλωστε το μήνυμά του κατά της στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στη Συρία, σε… όλες σχεδόν τις υπαρκτές γλώσσες, που δημιούργησε ρεύμα σταυροφορίας και ανάγκασε τον Μπαράκ Ομπαμα να… φρενάρει.

Το Twitter μας χάρισε και τον πρώτο ηγέτη της μετά-κρίσης εποχής. Ο Ματέο Ρέντσι, κατάφερε μέσω των social media να μετεξελίξει την αύρα του δημάρχου της Φλωρεντίας, της πόλης που μέχρι και σήμερα διατηρεί άρωμα Αναγέννησης, στον πρώτο θυελλώδη ηγέτη-εκπρόσωπο μιας Γενιάς που… δεν περιμένει άλλο τον καιρό της. Της Γενιάς που είδε το Τείχος να γκρεμίζεται, και αναλαμβάνει πλέον τα ηνία του κοινού μέλλοντός μας.

Αυτά βεβαίως συμβαίνουν στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι πολιτικοί έχουν βαθιά άγνοια περί των social media, τα οποία προσεγγίζουν και διαχειρίζονται είτε επιδερμικά και ερασιτεχνικά, είτε με τρόπο που δεν επιτρέπει στη… χλεύη να συγκρατηθεί. Άλλοι γράφουν για το… πού πίνουν τον καφέ τους, και άλλοι, υποψήφιοι στις τελευταίες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ακόμη και εκείνοι που αναδείχτηκαν νικητές, πόσο μάλλον όσοι ηττήθηκαν, την επομένη… εξαφανίστηκαν.

Φυσικά, τα social media θα θυμούνται εκείνους που τα ξέχασαν. Ευτυχώς, μεταξύ μας. Γιατί έτσι πολλαπλασιάζονται οι πιθανότητες να παραμερίσουν από την εθνική αφήγηση για το μέλλον, όσους παραμένουν ηχηρά παραδείγματα των στρεβλώσεων και των παθογενειών που αδίκησαν τους Έλληνες, την ιστορική διαδρομή του τόπου, και έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Πλέον, δεν έχουμε ανάγκη τα συστημικά μονοπάτια ΜΜΕ που ξέχασαν, ή μάλλον δεν κατανόησαν ποτέ την πραγματική αποστολή τους. Μέσω των social media μπορούμε να συμμετάσχουμε απευθείας, αδιαμεσολάβητα και κυρίως αφιλτράριστα στην εικονοποίηση μιας καινούριας εθνικής διαδρομής.

Η επόμενη Ελλάδα θα χτιστεί, μεταξύ άλλων, με πολλά… delete και… unfollow. “Γιατί όχι;”, που θα έλεγε και ο Ρόμπερτ Κένεντι.