Το δήθεν λάθος της τρόικας

Του Αλέξανδρου Ντάσκα*

ΤO ΑΜΗΧΑΝΟ γέλιο της Ναόμι Κλάιν στις ερωτήσεις της κα Παπαϊωάννου στο ΣΚΑΪ ήταν εντέλει το μόνο αμήχανο στη στάση της. Η δημοσιογράφος που της έπαιρνε συνέντευξη (θεωρητικώς τουλάχιστον), ερυθριώσα όχι αιδημόνως αλλά με οργή, έμοιαζε στις μονότονες σχεδόν ανακριτικές επαναλήψεις της πολύ πιο αμήχανη. Βέβαια, η Ναόμι Κλάιν δεν έχασε την ψυχραιμία της. Προφανώς, είναι συνηθισμένη σε κοινωνικά περιβάλλοντα όπου η συνέντευξη, στο μέτρο που δεν αποτελεί ο ίδιος ο συνεντευξιαζόμενος αντικείμενο έρευνας, προϋποθέτει έναν ελάχιστο σεβασμό προς το πρόσωπό του και συνεπάγεται

την απόδοση έστω κάποιας αξίας στα λόγια του… Με όπλο την κοινή λογική απαντούσε αποδομώντας, σχεδόν χλευάζοντας, τις στρατευμένες ερωτήσεις.
«Ο ΚΟΣΜΟΣ αποβλακώνεται από τη διαρκή επίσειση του κινδύνου. Συνέχεια με ρωτάτε “Ποια είναι η εναλλακτική; Τι υπάρχει στην άλλη πλευρά; Τι θα συμβεί;” Αυτό κάνετε συνέχεια στον ελληνικό λαό για να εγκλωβιστεί θεωρώντας ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αλλά και βέβαια υπάρχουν κι άλλες επιλογές», απάντησε, φωτογραφίζοντας το πρόσωπο που είχε απέναντί της.
ΑΤΥΧΗΣΕ, ΛΟΙΠΟΝ, η κα Παπαϊωάννου να μην έχει απέναντί της «έναν Ελληνα που έχει συνηθίσει», αλλά κάποιον που έχει ένα πρόβλημα για κάθε της «λύση». Ομως, οι φωνές αυτές είναι λίγες και αναιμικές στη βαθύτατα δειλή μας χώρα. Οπου όσο περισσότερο ακκιζόμαστε ως απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου, του Λεωνίδα και άλλων ηρώων, ηδονιζόμενοι με αρχαίες περικεφαλαίες, μαιάνδρους και λοιπά μεγαλειώδη αρχαιοελληνικά, σαν να αρκούν αυτά να μας μεταδώσουν λίγη από τη γενναιότητα όσων φθονούμε και εύκολα θα λιθοβολούσαμε για την «αιρετική» τους σκέψη αν ήταν σύγχρονοί μας, τόσο βαθύτατα απέχουμε από το υπόδειγμά τους, τουλάχιστον στα θετικά τους στοιχεία.
ΕΤΣΙ, ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΜΕ στα γνωστά ευτράπελα. Το ΔΝΤ να ομολογεί ότι το πρόγραμμα που εφαρμόστηκε ήταν μία πλήρης παταγώδης αποτυχία. Και οι εγχώριοι Ταλιμπάν του μνημονιακού εξαγνισμού διά του πόνου να ξύνουν αμήχανα το κεφάλι τους περί του «τι είη άρα γε το πράγμα τούτο» και πώς μπορούν να εντάξουν και αυτή την ομολογία της προσφιλούς τρόικας (μέρους τής σε βάρος άλλου μέρους της, αδιάφορο για τους Ελληνες) στον ναρκισσιστικό τους λόγο.
ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ το υπόδειγμα της σοβαρής δημοσιογραφίας, της οποίας ουδείς είναι άξιος ακόμη και να λύσει τα υποδήματα, δεν μπορούμε παρά να θέτουμε επίμονα, ανακριτικά, ξανά και ξανά το ερώτημα: Εφόσον οι «αντιμνημονιακοί» (ό,τι κι αν αυτό σημαίνει) είναι οι κακοί και ανεύθυνοι, πώς γίνεται να είχαν επισημάνει εγκαίρως το «λάθος»;
ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ να είχαν προβλέψει την εκ των υστέρων αναγνώριση αυτού του (δήθεν) λάθους, όταν με το καλό θα ερχόταν η ώρα της διανομής των ιματίων της Ελλάδας, ήτοι του εθνικού πλούτου σε όλες τις μορφές του: γη, ακίνητα, δημόσιες επιχειρήσεις, νερό και βασικά αγαθά, ορυκτός πλούτος;
Ο κ. Αλέξανδρος Ντάσκας είναι δικηγόρος Αθηνών.