Θέλουμε πίσω την ταυτότητά μας!

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΝΤΑΣΚΑ

Τα 153 «ναι» εξασφάλισαν ότι το νέο μνημόνιο, το τρίτο από την αρχή της κρίσης χρέους το 2010, είναι ήδη πραγματικότητα, τουλάχιστον ως προς το επαχθές του σκέλος για την ελληνική κοινωνία. Οι ρυθμίσεις του είναι ριζικές. Εκθεμελιώνουν ένα ολόκληρο κοινωνικό σύστημα πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε και πορεύτηκε η ελληνική κοινωνία, ξεπερνώντας ενίοτε σε σκληρότητα καθεστώτα όπως της 21ης Απριλίου ή της 4ης Αυγούστου (όπως στη σχετικοποίηση του κατωτάτου μισθού). Ελάχιστα έχουν μείνει να εξαφανιστούν

από το κοινωνικό κεκτημένο της ελληνικής κοινωνίας και είναι αμφίβολο αν η κυβέρνηση θα έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει σε περαιτέρω υποβάθμισή του, ακόμα κι αν έχει την πρόθεση.
Το πολιτικό σύστημα συντάχθηκε και υπηρετεί αμετανόητα εκείνη την κεφαλαιοκρατική και κλεπτοκρατική μειοψηφία, που αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, όταν ήρθε η ώρα της κατανομής του βάρους του οικονομικού ναυαγίου. Ταυτόχρονα, αναδύθηκε ένα νέο είδος «πολιτευτή της κρίσης». Συνοδεύει τα καθ’ ομολογίαν των ιδίων των εμπνευστών άδικα και βάρβαρα μέτρα με υλακές και βρυχηθμούς από το βήμα της Βουλής, με «παράσιτα» διακοψία στους άλλους ομιλητές, χτυπήματα στα τραπέζια στα τηλεοπτικά παράθυρα, κυνικές, ειρωνικές, υβριστικές εκφράσεις κατά των αντιφρονούντων ή του ίδιου του λαού. Μία επιχείρηση τρομοκράτησης διά της σκαιότητας του πολιτικού ύφους, ανάλογη με το αποτρόπαιο των λαμβανόμενων μέτρων. Εμποιούν (επιχειρούν τουλάχιστον) φόβο, αφού μόνο η τρομοκρατία έχει απομείνει σαν καταφυγή για τη συντήρηση ενός άδικου συστήματος, απέναντι σε ένα (κατά τούτο τουλάχιστον) αποφενακισμένο έθνος. Κατανοούν και τα ίδια τα κατάλοιπα σκοτεινών εποχών ότι όποιες κι αν είναι οι πολιτικές θέσεις και παραδόσεις του κάθε πολίτη, κανείς πια δεν τους πιστεύει, κανείς δεν τους θέλει. Συνειδητοποιούν με τρόμο και οι ίδιοι ότι κανέναν δεν τρομάζουν, όπως οι γίγαντες επί πήλινων ποδιών.
Όμως και η κοινωνία έχει κηρύξει τον δικό της πόλεμο απέναντι σε αυτό το σύστημα. «Η ειρήνη είναι η μεγαλύτερη ευλογία, όταν μας εγγυάται την τιμή και την αξιοπρέπειά μας» έγραφε o Πολύβιος. Ελλείψει αυτών ακριβώς των εγγυήσεων, αδυνατούν πια οι κοινοβουλευτικοί μας αντιπρόσωποι να κυκλοφορήσουν ευπρόσωπα ανάμεσα στους αντιπροσωπευόμενούς τους. Τα μέτρα αυτά δεν είναι «μόνο» υφεσιακά, αλυσιτελή, αδιέξοδα. Είναι μέτρα εθνοκάθαρσης. Η μόνη βιώσιμη προοπτική που δημιουργούν για τη νεότερη γενιά σε μεγάλη έκταση είναι η αναζήτηση των καταλόγων με τις αναχωρήσεις πτήσεων για εξωτερικό. Δείγμα και αυτό της τερατώδους φύσης της παρακμιακής κοινωνίας ότι η φυσική τάση κάθε όντος να προστατεύει τους απογόνους του όχι μόνο απουσιάζει, αλλά πλέον ο κοινωνικός Κρόνος θυσιάζει το μέλλον του για να συντηρήσει το άπληστο παρελθόν. Για να συντηρήσει όσα περισσότερα μπορεί από τα κεκτημένα της η γενιά του «Μάη του ’68» (όπως βιώθηκε εν Ελλάδι στο Πολυτεχνείο το 1973), πρωτοπόρος στην επιθετική ανάδειξη του χάσματος των γενεών, περιορίζεται να υπόσχεται στη «γενιά χωρίς μέλλον»