Τακτική αναμονής….

Του Δημήτρη Σέργιου

Η κατακλυσμιαία, εδώ και κάποιες εβδομάδες, αύξηση των συζητήσεων όχι ακριβώς επί του ζητήματος «αν και με ποιον τρόπο η Ελλάδα θα ξεπεράσει την κρίση», αλλά «με ποιον τρόπο θα συμμαζευτεί η γλώσσα των κοινοτικών που ωρύονται για έξοδο της Ελλάδος από το ευρώ» δείχνει καθαρά ότι, μετά από παρέλευση μόλις δύο χρόνων, το κέντρο βάρους της διεξαγόμενης συζήτησης είναι πλέον άλλο: όχι με ποιον τρόπο θα μπορέσουμε να μείνουμε στο ευρώ, όπως διατείνονται (τουλάχιστον επισήμως) όλοι οι κυβερνητικοί εταίροι

με προεξάρχοντα τον άτυχο σημερινό πρωθυπουργό, αλλά με ποιον τρόπο θα τα καταφέρουμε να μην είμαστε οι πρώτοι που θα φύγουμε, αφήνοντας τον ρόλο του σημαιοφόρου της αποχώρησης σε άλλους, «μεγαλύτερους».
Ας επιτραπεί, πάντως, στον υπογράφοντα να υποστηρίξει ότι εάν η παραπάνω υπόθεση είναι σωστή, ο πρωθυπουργός και οι κυβερνητικοί εταίροι του δεν έχουν καθόλου άδικο: Πράγματι, η χώρα μας δεν πρέπει να είναι η πρώτη που θα τραβήξει σε κλείσιμο την αυλαία του ευρώ.
Άλλωστε, όσα συμβαίνουν εσχάτως σε Ισπανία και Ιταλία (έρχεται από κοντά και η Γαλλία) αποδεικνύουν περίτρανα την αλήθεια αυτού που επίμονα κραυγάζουν σε ώτα μή ακουόντων οι επιφανέστεροι και διεισδυτικότεροι αναλυτές: ότι αυτό το περίεργο πολιτικό (και ηθικό….) τροπάρι περί, τάχα, «ειρηνικής συνενώσεως των ευρωπαϊκών λαών» μετά από δύο αιματηρότατους παγκοσμίους πολέμους υπό το σκήπτρο του… ηττηθέντος στους πολέμους αυτούς (!), δηλ. της Γερμανίας, είναι καιρός να καταδικαστεί τόσο από άποψη πολιτική, όσο και από άποψη καθαρώς ηθική, εάν οι κορυφαίοι διεθνείς ηγέτες έχουν στοιχειώδες φιλότιμο. Διότι, ήδη, έχουμε φτάσει και πάλι στο ιστορικό σημείο από το οποίο οι παγκόσμιοι εκείνοι πόλεμοι είχαν ξεκινήσει: από την πλήρη και μαζική απαξίωση της ευρωπαϊκής περιφέρειας για χάρη Βορειοευρωπαίων νεοκυρίαρχων….
Μάλιστα, σήμερα, το παραπάνω πολιτικό και φιλοσοφικό πρόβλημα εντείνεται. Στους δύο προηγηθέντες πολέμους στάθηκαν ενεργώς στο πλευρό της κυριολεκτικά μαρτυρήσασας περιφέρειας οι Αμερικανοί (οι Αγγλοσάξονες, γενικότερα,) οι οποίοι, θα παραδεχτώ, βοήθησαν, τότε, αποτελεσματικά στην άμυνα της περιφερειακής Ευρώπης. Τι είδους, άραγε, ηθική εξέλιξη είναι αυτή που παρατηρείται σήμερα, να έχουν, με άλλα λόγια, αφήσει οι Αγγλοσάξονες στις διαθέσεις των ηττηθέντων Γερμανών την ευρωπαϊκή περιφέρεια; Και αυτοί να παραμένουν, λίγο έως πολύ, έξω από το παιχνίδι, απαθείς; Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό;
Δεν είναι, επομένως, λάθος, ότι ο σημερινός πρωθυπουργός και οι εταίροι του στη διακυβέρνηση της Ελλάδος προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τηρήσουν μια ενεργό τακτική αναμονής, χωρίς να ρίχνουν πρώτοι τη γροθιά στο μαχαίρι. Ήδη, όμως, ακούγονται τύμπανα γενικού αμυντικού πολέμου από μακριά: η Σικελία απειλεί την κυβέρνηση Μόντι με στάση πληρωμών, αν δεν λάβει ένα δισ. ευρώ που της οφείλει η κεντρική κυβέρνηση της Ιταλίας. Πάνω από δέκα (10) αυτόνομες ισπανικές επαρχίες απειλούν, ωσαύτως, την κυβέρνηση Ραχόι με αντίστοιχες στάσεις πληρωμών… Οι άνεργοι στην περιφ