Προς συνέδριο εξουσίας ή διάλυσης;

Του Γιάννη Σπ. Παργινού

«Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω». Το γνωμικό είναι επίκαιρο όσο ποτέ για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ακούγεται τόσο από τους μεν, ως επιβεβλημένο για την έξωθεν καλή και κοινή παρρησία της παράταξης στον δρόμο προς την εξουσία, όσο και από τους δε, ως απορριπτικό για ένα κόμμα της Αριστεράς και δη του ΣΥΡΙΖΑ με ιστορικό και παραδοσιακό πολιτικό χαρακτηριστικό τον πλουραλισμό απόψεων, θέσεων, τάσεων και ρευμάτων.

Και για τις δύο πλευρές, το θέμα θα τεθεί

στο συνέδριο στις αρχές του μηνός Ιουλίου. Προς τούτο, συλλέγονται επιχειρήματα, οργανώνονται επιτελείς και επιστρατεύονται μέλη και οπαδοί. Μια ενδεχόμενη σύγκρουση σαφώς και είναι απορριπτέα και αποδοκιμαστέα από όλους. Ωστόσο, ουδείς την αποκλείει.

Ολοι συγκλίνουν στην άποψη πως η ρευστότητα της πολιτικής κατάστασης είναι τέτοιου βαθμού και έκτασης που ανά πάσα στιγμή και ώρα μπορεί να προκύψουν ραγδαίες εξελίξεις, μηδέ των πρόωρων εκλογών εξαιρουμένων. Κι επειδή «ο φόβος φυλάει τα έρημα…», όλες οι πτέρυγες επιδεικνύουν μια πρωτοφανή αυτοσυγκράτηση για ευνόητους πολιτικούς λόγους.

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ξεκάθαρος: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να μετεξελιχθεί σε οργανωμένο κόμμα». Αναμφίβολα, μέσα στον νέο πολιτικό οργανισμό όλες οι ιδεολογικές τάσεις θα έχουν λόγο, αλλά θα υπακούουν σε ενιαία γραμμή έκφρασης. Επί τούτου, ο κ. Τσίπρας επιδεικνύει άκαμπτη και αδιαπραγμάτευτη πολιτική πυγμή. Διαμηνύει, δε, προς κάθε κατεύθυνση πως δεν θα αποφύγει τη σύγκρουση με τον «οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε συνιστώσα».

Δεν είναι λίγοι οι κορυφαίοι επιτελείς της Κουμουνδούρου, οι οποίοι ευθέως πλέον κάνουν λόγο για την ανάγκη, έστω και βίαιης, «πολιτικής ωρίμασης» του ΣΥΡΙΖΑ με κάθε κόστος. Το «κάθε κόστος» παραπέμπει σε επικείμενο ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Τα ηνία

Είναι πλέον σαφές πως η ηγεσία προσπαθεί να επιβληθεί στους επικεφαλής των τάσεων. Προς τούτο, με τα ταξίδια στο εξωτερικό, ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να δείχνει ότι είναι ηγέτης. Κατ’ επέκταση κι αναλογία, στο εσωτερικό της παράταξης πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο και δη σε πολιτική περίοδο κατά την οποία ετοιμάζεται η έφοδος για την κατάκτηση των χειμερινών ανακτόρων της εξουσίας. Σ’ αυτή την πολιτική δράση του, αντιστοιχεί και κάποια ανάλογη αντίδραση των επικεφαλής των συνιστωσών ενόψει του συνεδρίου.

Το ερώτημα γίνεται ακόμα πιο εμφατικό, αν αφορά την Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη. Κυρίως, σε περίοδο που τα γεγονότα της Κύπρου, η απόφαση του ΑΚΕΛ να διερευνήσει το ενδεχόμενο επιστροφής στο εθνικό νόμισμα και η γιγάντωση των ευρωσκεπτικιστικών κινημάτων, της προσδίδουν μια ιδιαίτερη δυναμική κι εν πολλοίς πολιτική δικαίωση.

Αγνωστος «χ» η Αριστερή Πλατφόρμα

Η εσωκομματική αντιπαράθεση φούντωσε μετά την παρέμβαση του προέδρου Αλέξη Τσίπρα στο ραδιόφωνο «Στο Κόκκινο», όταν ζήτησε ενιαία λίστα εκλογής οργάνων κι επίσπευσης της «αυτοδιάλυσης των συνιστωσών», δίδοντας το σύνθημα για «όχι άλλα κόμματα στη συσκευασία του ενός». Τη θέση του κ. Τσίπρα επανέλαβε και ο γραμματέας της παράταξης, Δημήτρης Βίτσας, με συνέντευξή του στον Real Fm.

Από την άλλη πλευρά, κατά της διάλυσης έχει ταχθεί η ΔΕΑ του κ. Νταβανέλλου, η ΚΕΔΑ του κ. Θεωνά και οι «Ενεργοί Πολίτες» του Μανώλη Γλέζου. Η ΑΚΟΑ και η ΑΝΑΣΑ τάσσονται υπέρ της διάλυσης, αλλά διαφωνούν με την υποχρέωση, αν γίνει σεβαστή η απόφαση. Εναντίον τάσσεται και ο επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας, Παν. Λαφαζάνης, δηλώνοντας ότι είναι ο τελευταίος που θα στείλει τελεσίγραφο διάλυσης στην οποιαδήποτε αριστερή οργάνωση.

Ειδικά για την «Αριστερή Πλατφόρμα», άγνωστο παραμένει ποια στάση θα τηρήσει στο επερχόμενο συνέδριο. Υπενθυμίζεται ότι την Κυριακή (14/4) κατέθεσε στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να συμπεριληφθούν στην τελική απόφαση, τρεις τροπολογίες (για τα θέματα της κυβέρνησης της Αριστεράς, των πολιτικών συμμαχιών, την απάντηση της Αριστεράς στους εκβιασμούς για την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη και τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος και τη λήψη αποφάσεων από τα συλλογικά όργανα). Τελικώς, η Αριστερή Πλατφόρμα έθεσε σε ψηφοφορία στην Κεντρική Επιτροπή τις δύο πρώτες τροπολογίες, οι οποίες, αν και δεν εγκρίθηκαν, έτυχαν υπερψήφισης από αρκετά περισσότερα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής απ’ όσα είχαν εκλεγεί με τη λίστα της Αριστερής Πλατφόρμας.