Η κρίση είναι πολιτική

Του ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ

Η επίλυση της κρίσης δεν είναι στα χέρια των Ελλήνων πολιτικών. Η κατάρρευση της Ελλάδας θα είναι καταστροφική για την οικονομία της Γερμανίας και της ευρωζώνης.  Την ώρα που οι οικονομίες εκατομμυρίων πολιτών εξανεμίζονται και πολίτες χάνουν τα πάντα, οι καταθέσεις αυξάνονται και στους φορολογικούς παραδείσους, οι οποίοι είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο των ισχυρών κρατών, βρίσκεται «παρκαρισμένο» το 27% του παγκόσμιου πλούτου.
Η κρίση είναι πολιτική και όχι οικονομική και αν θελήσουν οι τρεις ισχυροί

πολιτικοί του πλανήτη μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της Ελλάδας, αλλά και τη λεγόμενη κρίση της ευρωζώνης σε μία εβδομάδα. Από τις προηγούμενες τέσσερις προτάσεις, η δεύτερη ανήκει στον Γερμανό «σοφό» Φελντ και οι άλλες τρεις στον πασίγνωστο Έλληνα οικονομολόγο, με διεθνές, όμως, βεληνεκές, Γιάννη Βαρουφάκη. Από τις τέσσερις αυτές φράσεις μπορεί κανείς να αντιληφθεί το ακριβές μέγεθος όσων μας συμβαίνουν.
Μπορεί να αντιληφθεί, γιατί αιφνιδίως και μετά την επίσκεψη Σαμαρά σε Βερολίνο και Παρίσι οι Γερμανοί πολιτικοί κορυφής, κάνοντας στροφή 180 μοιρών, όπου βρεθούν και όπου σταθούν διαδηλώνουν σχεδόν υπέρ της Ελλάδας και καλούν τους πάντες να απέχουν από αυτό που εκείνοι έως τώρα διέπρατταν. Άθλιες και άδικες επιθέσεις κατά των Ελλήνων, γενικώς, που ως τεμπέληδες της εύφορης ευρωζωνικής κοιλάδας ευθύνονται για τα πάντα.
Μπορεί να αντιληφθεί ότι είναι ήκιστα πειστική η ατμόσφαιρα πανικού και το επιχείρημα «είμαστε με την πλάτη στον τοίχο» με τα οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να δικαιολογήσει το «τελευταίο πακέτο», που στην κυριολεξία είναι «τελευταίος ασπασμός» για πλείστους Έλληνες.
Η υπόσχεση επαναδιαπραγμάτευσης όρων του απαραίτητου μνημονίου θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να είναι κενή περιεχομένου, αφού «η κρίση είναι πολιτική και όχι οικονομική και μπορεί να λυθεί σε μία εβδομάδα». Αντί αυτού, όμως, ο τραγέλαφος. Οι Γερμανοί σοφοί να δηλώνουν ότι δεν μπορεί η παγκόσμια κοινότητα να αφήσει την Ελλάδα αβοήθητη και από την άλλη οι Έλληνες υπεύθυνοι, ακριβώς αυτοί που υποσχέθηκαν επαναδιαπραγμάτευση, να δηλώνουν ότι αναγκαστικά λαμβάνουν μέτρα ως «τελευταίο πικρό ποτήρι», γιατί μας επιβάλλεται απ’ έξω. Ποιος μπορεί να πειστεί;
Οι αυτοκτονίες πολιτών, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, η μη αναζήτηση του λεηλατηθέντος πλούτου στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, οι εμφανιζόμενες ως «αναγκαστικές» μεγάλες αδικίες, επιβάλλουν να διασαφηνίσουμε ότι «φίλοι μεν στην πολιτική, φιλτάτη δε η πατρίς» και ότι η αλήθεια είναι πως δεν τα φάγαμε μαζί, άρα δεν συνυπογράφουμε όσα υπέγραψαν, μεταξύ άλλων, και εκείνοι που τα έφαγαν ξεδιάντροπα και αδίστακτα.