Γιατί ο Σαμαράς δεν «κρεμάει» –ακόμη– τον Βενιζέλο

Βουλή των Ελλήνων

Του ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΣΙΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Στεπάν Τροφίμοβιτς ήταν ο ήρωας εκείνος, ο αριστοτεχνικά πλασμένος στη φαντασία του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, που στους «Δαιμονισμένους» περνιόταν για μεγάλος παράγοντας της πολιτείας του και όλοι έλεγαν μπροστά του καλά λόγια για αυτόν. Ο μεγάλος Ρώσος μάστορας του πνεύματος ήξερε, σκαρώνοντάς τον, ότι περιέγραφε μέσω αυτού χιλιάδες ανθρώπους σε όλη τη γη που, ενώ έχασαν μια κάποια λάμψη κάποτε, προτιμούν να περνούν όλη τους τη ζωή με την ψευδαίσθησή της.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος

είναι αρχηγός του δεύτερου συγκυβερνώντος κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι πια κραταιό κι ας εξακολουθούν να το πιστεύουν κάποιοι, ενός κόμματος που ξεθώριασε, που συρρικνώνεται και που βυθίζεται στην πολιτική ανυποληψία. Είναι, όμως, ακόμα συγκυβερνών.
Αυτό το δεδομένο, βασισμένο μονάχα στην ευαίσθητη «κλωστή» της κοινοβουλευτικής αριθμητικής, είναι προς ώρας αρκετό για να ρυθμίσει τις εξελίξεις. Δεν είναι λίγοι όσοι λένε πως στις τέσσερις διαφορετικές κάλπες που θα στηθούν στη Βουλή για την προανακριτική επιτροπή της «λίστας Λαγκάρντ» θα γίνει… πάρτι διαρροών και εκπλήξεων, αφού η εμπλοκή στο ενδεχόμενο παραπομπής του Ευάγγελου Βενιζέλου από τον ΣΥΡΙΖΑ και των Παπανδρέου – Παπαδήμου, ως πρώην πρωθυπουργών, από τους Ανεξάρτητους Έλληνες, τη Χρυσή Αυγή και τον χριστιανοδημοκράτη – ανεξάρτητο βουλευτή Νίκο Νικολόπουλο, αν μη τι άλλο, θα ανακατέψει την τράπουλα…
Κι αυτό γιατί σε μια μυστική ψηφοφορία δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε η λογική, ούτε το θυμικό όσων βουλευτών ανακατεύονται με την κοινωνία (ή αν θέλετε και την κομματική βάση) και παίρνουν τα μηνύματά της. Στην παρούσα φάση, όμως, ο Αντώνης Σαμαράς αντιμετωπίζει με τον φόβο του κακού εφιάλτη το ενδεχόμενο παραπομπής του –παραπαίοντος– κυβερνητικού του εταίρου. Ξέρει ότι το πιο δύσκολο μονοπάτι, με τα περισσότερα αγκάθια και τις πιο πολλές κακοτοπιές για τη χώρα, θα ήταν να στηθούν –πάλι– κάλπες, οι τρίτες μέσα σε επτά μήνες. Γι’ αυτό εφιστά την προσοχή στους πάντες εντός της κοινοβουλευτικής του ομάδας, ώστε να εξασφαλιστεί η διάσωση του κυβερνητικού του εταίρου. Όχι, όμως, γιατί δεν αναγνωρίζει πολιτικές ευθύνες στο πρόσωπο του Ευάγγελου Βενιζέλου, αλλά γιατί θεωρεί τις εκλογές καταστροφή, ειδικά μετά την επίπονη συνάντησή του με την καγκελάριο της Γερμανίας, Άνγκελα Μέρκελ.
Ξέρει δε ότι κι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θέλει να τις προκαλέσει… γιατί πριν από το ιδρυτικό συνέδριο της Λαϊκής Δημοκρατικής Συμπαράταξης, που έχει προαναγγείλει για τις αρχές της άνοιξης του νέου, τρέχοντος, έτους, κι ο ίδιος ακόμη δεν θα είναι έτοιμος να διαχειριστεί οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Ακόμη κι αν αυτό του δίνει την εξουσία! Άρα; Του μένει να διαχειριστεί τους δικούς του βουλευτές, αποτρέποντας το «ατύχημα». Και το κάνει μάλλον έξυπνα, κερδίζοντας πολύτιμο χρόνο, αφού δεν είναι λίγοι οι γνωρίζοντες περί τη Συγγρού που λένε πως «δεν είναι ώρα να ανοίξει ο φάκελος Βενιζέλου. Θα έρθει όμως και η ώρα αυτή…».
Πολιτικοί παρατηρητές, άλλωστε, υποστηρίζουν πως «αν και οι εκλογές δεν θα αργήσουν να γίνουν, προσδιορίζοντας ορίζοντα ενός έτους, ο κομματικός χάρτης ακολουθώντας τους κανόνες της κρίσης θα έχει υποστεί πλήρη μετάλλαξη».
Όλα υπό μια μονάχα αίρεση, την οποία θέτει ο Φώτης Κουβέλης: «Αποκλείω τις εκλογές το 2013…» λέει χαρακτηριστικά προς τους συνδαιτυμόνες του ο ηγέτης της ΔΗΜΑΡ, προσθέτοντας με νόημα ότι «με κάθε τρόπο και κόστος στηρίζω την κυβέρνηση, εκτός αν οι έρευνες σε κάποια τους καμπή δείξουν βαριές ευθύνες του Βενιζέλου».