Ο παραλογισμός του ΦΑΠ

Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Είναι εποχές που το αναφαίρετο δικαίωμα στην πειθαρχημένη λογική αποτελεί προνόμιο ολίγων ανώνυμων και ζητούμενο για τους ελέγχοντες τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Τέτοια εποχή διανύουμε, όπου η παρακμή και η ανοησία διατρέχουν τις αποφάσεις όλων εκείνων που βλέπουν νούμερα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στις κοινωνικές μονάδες και στην επιχειρηματική δραστηριότητα. Μιλάω για τους ιθύνοντες νόες της πρότασης περί επιβολής Φόρου Ακίνητης Περιουσίας σε οικόπεδα, γηπεδικές εκτάσεις, χωράφια

και πάσης φύσεως ακίνητα και επαγγελματικές στέγες. Μπορώ να δεχτώ ότι, πάνω στην πρεμούρα τους να μαζέψουν έσοδα, εφαρμόζουν εξοντωτικές φορολογίες για να δείξουν προς τα έξω ότι «εμείς πήραμε τα μέτρα κι εσείς δώστε μας τη δόση». Δεν μπορώ, όμως, να δεχτώ ότι πληρώνουμε τέτοιους κυβερνητικούς συμβούλους που αδυνατούν να καταλάβουν ότι επιβάλλοντας φόρο σε οικόπεδο και χωράφι δεν πρόκειται να εισπράξεις όχι 3 δισ., αλλά ούτε 100 εκατ. ευρώ. Ειδικά σε αυτήν τη συγκυρία, όπου η οικοδομή έχει καταρρεύσει, τα μαγαζιά ξενοικιάζονται το ένα πίσω από το άλλο, τα σπίτια μένουν απούλητα, οι δόσεις των στεγαστικών δεν καταβάλλονται και οι νοικάρηδες χρωστάνε πέντε και έξι ενοίκια. Από πού θα εισπράξει ο ιδιοκτήτης για να πληρώσει την εφορία; Με ποιον τρόπο θα εκμεταλλευτεί κάποιος το οικόπεδό του για να μπορέσει να πληρώσει ΦΑΠ; Τι είδους φόρος είναι αυτός σε ιδιοκτησία που δεν αποδίδει, όπως είναι τα ξεροχώραφα και τα οικόπεδα; Θέλει πολύ μυαλό για να κατανοηθεί ότι με έναν τέτοιο φόρο θα εξοντωθεί η περιφέρεια και θα υποστεί νέο στραπάτσο η μικρομεσαία εισοδηματική τάξη, όποια τέλος πάντων έχει απομείνει; Εκτός και αν το σχέδιο είναι να πουληθεί κοψοχρονιά η ελληνική ύπαιθρος, όπως συμβαίνει σε πλήθος περιπτώσεων ανά την Ελλάδα, όπου οι Βορειοευρωπαίοι έχουν κατά χιλιάδες αγοράσει χωριατόσπιτα και χωράφια σε εξευτελιστικές τιμές, μετατρέποντάς τα σε εξοχικά. Και πέραν αυτών, είναι και οι πολυεθνικές με τα περιβαλλοντικά πάρκα, τα αιολικά και τις τουριστικές μονάδες που αναζητούν εναγωνίως φτηνή γη για τις προσοδοφόρες επενδύσεις τους. Αν εξυπηρετούμε αυτούς, τότε γιατί δεν αναλαμβάνουν και το κόστος των συμβούλων που σχεδιάζουν τον ΦΑΠ και τον κάθε τέτοιο φόρο; Το έγραφε ο Χέγκελ: «Συχνά το πνεύμα μοιάζει να ξεχνιέται, να χάνεται, αλλά στο εσωτερικό βρίσκεται πάντα σε αντίθεση με τον ίδιο του τον εαυτό». Δυστυχώς, αυτές οι εσωτερικές αντιθέσεις βρίσκονται σε ελάχιστους, γιατί από τους περισσότερους λείπει το πνεύμα, με την έννοια της λογικής ακολουθίας.