ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ “ΟΧΙ” ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΛΑΨΕΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ…

Με αφορμή τα διαδραματιζόμενα στην Κύπρο απεδείχθη για μια εισέτι φορά η μορφωτική ανεπάρκεια και η πολιτική καθυστέρηση της πλειοψηφίας του εγχώριου πολιτικού προσωπικού. Οι περισσότεροι αντί να συναισθανθούν την κρισιμότητα και τη δυσκολία των στιγμών και, έστω για λίγο, να ομονοήσουν και να αναζητήσουν κοινούς τόπους ή έστω να σιωπήσουν, συνεχίζουν να ερίζουν για το ποιος είναι περισσότερον μειοδότης ή ολιγότερον υπεύθυνος.

Από κοντά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, και οι δημοσιολογούντες. Ανάλογα με το τι θεωρεί ο καθένας

τους σωστό εκσπερματώνει λεκτικά από τηλεοράσεως και ραδιοφώνου. Οι μπαλαφάρες που εκτοξεύονται είναι πρωτοφανείς, όπως εξοργιστικές, όταν δεν προκαλούν γέλωτα, είναι και οι …υποδείξεις που δίνονται για τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τους Ρώσους.

Έχουν γνώμη ακόμη και για τον τρόπο αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος, τι πρέπει να γίνει με την Λαϊκή και την Κύπρου, αλλά και ποιο υποθαλάσσιο ενεργειακό οικόπεδο είναι προτιμότερο να παραχωρηθεί. Ευτυχώς, προσώρας τουλάχιστον, δεν έχω ακούσει κάποιον να προτείνει, ως λύση, τη διπλή ένωση Ελλάδας-Κύπρου. Έχουμε όμως μέρες.

Το ποιο εξοργιστικό όμως όλων είναι η παραφιλολογία που διακινείται ότι δήθεν η ελληνική κυβέρνηση εύχεται να αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις και η Κύπρος να χρεοκοπήσει. Και τούτο επειδή σε διαφορετική περίπτωση θα αποδειχθεί η “υποτέλεια” των τριών κομμάτων που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση. Εάν το “όχι” των Κυπρίων ευδοκιμήσει, θα αποδειχθεί, λένε, πως υπήρχαν περιθώρια διαπραγμάτευσης τα οποία ο Σαμαράς δεν τα εκμεταλλεύτηκε.

Κατ’ αρχήν, το πρώτο, είναι απαράδεκτο ακόμη και να το σκέφτεται κάποιος. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι μπορεί να υπάρχει έστω και ένας Έλληνας ο οποίος να θέλει την καταστροφή της Κύπρου και μάλιστα για έναν τόσο ποταπό λόγο. Επιπροσθέτως, όσοι υποστηρίζουν αυτές τις αηδίες θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι μια κατάρρευση της Κύπρου θα έχει δραματικές επιπτώσεις και στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει πρόσθετες, και πιθανώς αξεπέραστες δυσκολίες. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να δώσω λεπτομέρειες για το επίπεδο των τραπεζικών δοσοληψιών και των οικονομικών σχέσεων των δύο χωρών. Ούτε να επεκταθώ στον τομέα της διπλωματίας και της άμυνας, για το τι θα σήμαινε μια καταστροφή της Κύπρου. Οι έχοντες νουν, εννοούν.

Εκ παραλλήλου, μια ευδοκίμηση του “όχι” της Κύπρου δημιουργεί προηγούμενο, το οποίο η Ελλάδα αλλά και οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου μπορούν να εκμεταλλευτούν στις δικές τους διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Συμφέρει την Ελλάδα να κερδίσει η Κύπρος. Αντίθετα, βλάπτεται σοβαρά εάν η Κύπρος ηττηθεί, αφού το γερμανικό ιμπέριουμ θα έχει επικρατήσει. Και οι εφαρμοζόμενες ακραίες πολιτικές της λιτότητας, στην περίπτωση αυτή, θα γίνουν πιο ανελαστικές. Δεν αντέχει λοιπόν σε σοβαρή κριτική η παραφιλολογία που διακινείται. Μόνον ελαφρά τη καρδία μπορεί να λέγονται τέτοιες ανοησίες.

Όπως θα ήταν απαράδεκτο, εάν η Κύπρος ηττηθεί, κάποιος από την κυβέρνηση να προέβαλε το επιχείρημα “είδατε τι πάθανε οι Κύπριοι που έθεσαν κόκκινη γραμμή;”. Στην περίπτωση που συνέβαινε κάτι τέτοιο θα αποδεικνυόταν ότι όντως τα παιδία παίζει. Το αποτέλεσμα της στρατηγικής της διαπραγμάτευσης που επέλεξε η Κύπρος δεν μπορεί να δικαιώνει κανέναν εκ των δύο αντιπάλων στρατοπέδων (μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί) στην Ελλάδα.

Και δεν μπορεί να δικαιώνει κανέναν επειδή δεν είναι και συγκρίσιμες οι δύο περιπτώσεις. Τα ελλείμματα και το χρέος των δύο χωρών είναι διαφορετικής τάξεως, αλλά και σε ποσά. Και φυσικά δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι όταν ξέσπασε η καταιγίδα στην Ελλάδα δεν υπήρχε καν ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης. Και βέβαια θα πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν πως η Ελλάδα είναι ήδη τρία χρόνια σε καθεστώς μνημονίου, έχει δεχθεί δύο “κουρέματα”, ενώ επίκειται και τρίτο, τα δε δάνεια που έχει λάβει μαζί και με τις τραπεζικές εγγυήσεις ξεπερνούν τα 300 δις ευρώ. Τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει για την Κύπρο.

Τα ανωτέρω δεν γράφονται για να δικαιολογήσουν την πολιτική της κυβερνήσεως. Κάθε άλλο. Η κυβέρνηση, και η παρούσα και οι προηγούμενες, έχουν κάνει αρκετά λάθη. Και στις διαπραγματεύσεις και στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε. Και όταν έρθει η ώρα της λαϊκής ετυμηγορίας θα κριθεί, όπως και οι προηγούμενες. Γράφονται μόνον και μόνον επειδή κάποτε πρέπει να σταματήσει η ανεύθυνη κριτική και τη γελοίο επίπεδο της εγχώριας πολιτικής αντιπαράθεσης. Η πολιτική δεν μπορεί να μένει στην επιφάνεια των γεγονότων, να έχει ποδοσφαιρικά χαρακτηριστικά, να κυριαρχείται από τη διάθεση να είσαι αρεστός και να καθορίζεται από συναισθηματικές εξάρσεις.

Και επειδή εγώ είμαι με αυτούς που εύχονται να ηττηθεί η πολιτική των “τευτονικής παρέας” της Μέρκελ στην Ευρώπη και το “όχι” των Κυπρίων να ευδοκιμήσει, βρίσκω παιδαριώδες λάθος να επιχειρείται πάνω στο “όχι” να οικοδομηθεί κριτική στα πεπραγμένα της εδώ τρικομματικής κυβερνήσεως. Η Κύπρος έχει ήδη υποστεί ζημία και προσπαθεί να μην πάθει μεγαλύτερη. Θα ήταν λάθος η ζημία της Κύπρου να χρησιμοποιηθεί ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για αστοχίες, λάθη και αβελτηρίες του εγχώριου πολιτικού συστήματος.

Πολύ φοβούμαι ότι αυτοί που έσπευσαν να αντιπαραβάλουν το “όχι” των Κυπρίων στα “ναι” των ελληνικών κυβερνήσεων ενδέχεται γρήγορα να βρεθούν σε θέση άμυνας. Και τούτο επειδή, λόγω απειρίας(;), δεν περίμεναν να τελεσφορήσει η υπόθεση και μετά να ασκήσουν κριτική στο εσωτερικό. Εξάλλου, μια τέτοια τακτική, στις δύσκολες στιγμές που διέρχεται ο ελληνισμός, θα ήταν και η μόνη σωστή πολιτικά και εθνικά ενδεδειγμένη. Δυστυχώς όποιος βιάζεται σκοντάφτει…