ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Η «δεύτερη εποχή»!..

Αναμφίβολα, η «νίκη» της Νέας Δημοκρατίας στην εκλογική διαδικασία της Κυριακής σηματοδοτεί και το τέλος μιας μακράς περιόδου πολιτικής ρευστότητας και αστάθειας. Και τούτο, διότι, αν εμπραγματωθούν με σαφήνεια οι προγραμματικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις του λεγόμενου και «ευρωπαϊκού τόξου» της εγχώριας πολιτικής, υπάρχει η ασφαλής δυνατότητα το επόμενο διάστημα η χώρα να μπορέσει να κυβερνηθεί με μια ικανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, τέτοια, που να επιτρέπει, τουλάχιστον, μια αξιοπρεπή παρουσία στο δυσμενές διεθνές γίγνεσθαι.

Ήγουν: είναι η «δεύτερη εποχή» από την στιγμή που η Ελλάδα «χτύπησε» ατυχώς την πόρτα του Δ.Ν.Τ και, άρα, τα πράγματα θα καταγράφονται, θα εκτιμούνται και θα αναλύονται με μεγαλύτερη, τρόπον τινά, ωριμότητα.

Ασφαλώς, μένει να αποδειχτεί κατά πόσον όλα αυτά μπορούν από θετική και παραγωγική υπόθεση να μετασχηματισθούν σε πραγματικότητα. Διότι, ελλοχεύει, πράγματι, ο κίνδυνος το πολιτικό σκηνικό να ολισθήσει πάλι : το σημαντικό ποσοστό που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο εγγυάται την παρουσία μιας ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα κρίνει και θα ελέγχει τα «κακώς κείμενα» και τις «στραβοτιμονιές», αλλά, ανά πάσα στιγμή και, εφόσον, το «φιλοευρωπαϊκό μέτωπο» δεν σταθεί συμπαγές και στο ύψος των περιστάσεων, τότε σε ένα λογικό μάκρος χρόνου η κατάσταση θα ξεφύγει (!), και τούτη την φορά, πλέον, οριστικά. Ως εκ τούτου, καταλύτης των εξελίξεων είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που …«θέλει – δεν θέλει» οφείλει να περιμένει για να δει πως θα αντιδράσει με σοβαρότητα στις εξελίξεις.

Όθεν: το αποτέλεσμα της Κυριακής ήταν σωτήριο και λυτρωτικό, τόσο, για τις «συστημικές» δυνάμεις, όσο, κυρίως, για το κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και τούτο, διότι, του δίδεται ο αναγκαίος χρόνος να σταθμίσει, να ωριμάσει, να οραματιστεί και να αφηγηθεί εκ νέου την «κυβερνητική προοπτική» του. Εξάλλου, στο μεσοδιάστημα που θα «τρέξει» και, πάντα, υπό την προϋπόθεση της επαναδιαπραγμάτευσης των «δύσκολων σημείων» του προγράμματος για την Ελλάδα, μπορεί να καλυτερεύσουν και γενικότερα οι όροι με τους οποίους θα μπορούσε να προχωρήσει στην διακυβέρνηση της χώρας. Έτσι, λοιπόν, αφενός δεν παίρνει αυτή – τούτη την στιγμή την «καυτή πατάτα» στα αδύναμα χέρια του (!), και, αφετέρου, προετοιμάζει επί τω καλύτερω τις «συστημικές» του αντιδράσεις και νέες λειτουργικότητες. Εκτός και αν όντως (βέβαια), η Ευρώπη με τα δυτικόστροφα θέσφατά της αποτελεί μόνιμο στόχο και εχθρό. Τότε, μάλλον, πάμε γι’ άλλα.