«Σφάζονται» Ντράγκι – Λαγκάρντ για τα μάτια του … Στουρνάρα

Του Βαγγέλη Δουράκη

Το «μπρα ντε φερ» Ντράγκι και Λαγκάρντ είναι σκληρό: Από την μια η Φραγκφούρτη δεν θέλει να «κουβεντιάσει» πιθανή «αναδιάρθρωση» , αλλά η Ουάσιγκτον με κάθε ευκαιρία επαναφέρει το ζήτημα της διαγραφής χρέους από τον επίσημο τομέα τουλάχιστον για ποσό της τάξης των 35-45 δισ. ευρώ.

Στο τραπέζι παραμένει όμως και το θέμα των 50 δισ. ευρώ της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών. Το ποσό αυτό σήμερα έχει «φορτωθεί» στο δημόσιο χρέος,

Για να προχωρήσει όμως ένα τέτοιο σχέδιο απαραίτητη προϋπόθεση είναι -όπως λένε έγκυροι χρηματοοικονομικοί κύκλοι- να συσταθεί και να λειτουργήσει η Ενιαία Τραπεζική Αρχή, κάτι που αναμένεται να γίνει το 2013.

Επιπλέον, η Αθήνα θα πρέπει «να δείξει καλή διαγωγή», προκειμένου να ανάψει το «πράσινο φως» για την διαγραφή των 50 δισ. από το δημόσιο χρέος, με ταυτόχρονη «μεταφορά» τους στις πλάτες των τραπεζών. Θεωρητικά, λοιπόν, η Αθήνα θα μπορούσε να διαγράψει μέχρι και 95 δισ. ευρώ χρέους!

Κάτι τέτοιο όμως σημαίνει πως ενόψει των αποφάσεων του Eurogroup για την δόση του δανείου στήριξης, με φόντο και την έκθεση βιωσιμότητας της τρόικα, θα μείνει «ανοιχτό» το τι θα γίνει με το ελληνικό χρέος. Αυτό όμως θα πρέπει να γίνει αποδεκτό από το ΔΝΤ -κόντρα στο καταστατικό του- καθώς ναι μεν έχει αποδεχθεί την επιμήκυνση, αλλά επιμένει ότι το 2020 υπό τις παρούσες συνθήκες το χρέος θα ξεπερνά το 135 % του ΑΕΠ το 2020 και κατά συνέπεια η επιμήκυνση είναι ανώφελη αν δεν συνοδεύεται με νέα διαγραφή χρέους. Η απαίτηση του ΔΝΤ για νέο «κούρεμα» φυσικά και έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον θέλει να εξασφαλίσει ότι θα αποπληρώνεται κανονικά από ελληνικής πλευράς το δάνειο που της χορηγήθηκε, σε διαφορετική περίπτωση «απειλεί» ακόμη και με διακοπή της χρηματοδότησης.

Προς το παρόν, αρκετή «κουβέντα» γίνεται πάνω σε άλλες εναλλακτικές: Κάποιες από αυτές προβλέπουν νέα μείωση των επιτοκίων στα διμερή δάνεια και τα δάνεια από το EFSF, όπως επίσης και εναλλακτικές «τεχνικές» για την επαναγορά χρέους, αλλά αυτές με τη σειρά τους συζητούνται μόνο στην περίπτωση που διατεθεί ένα μέρος του δανείου για την επαναγορά χρέους. Έτσι, όμως δημιουργείται άλλο δημοσιονομικό κενό.

Όμως η ανάγκη κάλυψης χρηματοδοτικού κενού θα υπάρξει μετά από ενάμιση περίπου χρόνο το 2014. Και τότε θα έχουν περάσει οι κρίσιμες εκλογές στην Γερμανία. Κατά συνέπεια, όπως παρατηρούν κάποιοι τεχνοκράτες, ίσως είναι περισσότερο εύκολο να βρεθεί μια απάντηση στο πρόβλημα που δεν θα απαιτεί άμεσες «λύσεις» και θα παραπέμπει την οριστική λύση για το τέλος του 2013.

Κάτι τέτοιο όπως λένε ίσως να διευκολύνει από πολλές πλευρές καθώς μέχρι τότε εκτιμάται ότι θα μπορούσε να έχουν αλλάξει οι συνολικές συνθήκες στην Ευρωζώνη και θεσμικά και οικονομικά με αποτέλεσμα να επηρεασθούν τα οικονομικά αποτελέσματα στην Ελλάδα θετικά.

Όμως για να πάει χρονικά πίσω μια πιθανή λύση στην βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και να παρθο