ΟΤΑΝ Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΠΟΤΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΜΜΥΡΙΣΜΕΝΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΤΟ ΛΑΣΠΩΜΕΝΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Το ταξίδι του Αντ. Σαμαρά στην Κίνα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παραγωγικό εφόσον υπάρξουν απτά, συγκεκριμένα και μετρήσιμα αποτελέσματα που θα βοηθήσουν τη χώρα, ιδίως στον τομέα των κινεζικών επενδύσεων και των ελληνικών εξαγωγών.

Το θετικό κλίμα που αποτυπώνεται στις συναντήσεις του πρωθυπουργού και των υπουργών με τους ομολόγους τους, όσο κι αν είναι σημαντικό, δεν είναι αρκετό εάν παραμείνει στο επίπεδο των διακηρύξεων και της εκδήλωσης καλών προθέσεων.

Και στο πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν απόπειρες – πριν τον Σαμαρά ήταν οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, Κ. Σημίτης- αλλά η μόνη επένδυση που έχει γίνει είναι αυτή της COSCO στο λιμάνι του Πειραιά κι αυτή παραλίγο να ναυαγήσει.

Το ελπιδοφόρο είναι ότι η νέα κινεζική ηγεσία φαίνεται όντως να ενδιαφέρεται σοβαρά για την Ελλάδα. Είτε επειδή η χώρα μας είναι μια καλή «πύλη εισόδου» για την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την οποίαν η Κίνα θέλει να αναβαθμίσει τη σχέση της αφενός ως γεωστρατηγικό αντίβαρο στο αυξανόμενο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για το τρίγωνο του Ειρηνικού και αφετέρου για να μειώσει τις τριβές σχετικά με τη διοχέτευση των προϊόντων της στην ευρωπαϊκή αγορά.

Είτε επειδή η χώρα μας, παρά την οικονομική κρίση, αποτελεί παγκόσμια εφοπλιστική δύναμη και είναι φυσικό να θέλουν να κάνουν δουλειές μαζί της στον τομέα της ναυτιλίας. Είτε επειδή η Κίνα και η Ελλάδα είναι οι δύο μήτρες του παγκόσμιου πολιτισμού, εμείς στη Δύση και αυτοί στην Ανατολή, και οι Κινέζοι αναγιγνώσκουν τον κόσμο με βάση τις χιλιετίες και τους αιώνες πνευματικής επιρροής και όχι τις δεκαετίες υλικής δύναμης.

Είτε επειδή αυτή τη στιγμή οι Κινέζοι διαθέτουν το ιλιγγιώδες ποσόν του ενός τρις δολαρίων για επενδύσεις στον κόσμο και βλέπουν τη χώρα μας ως επενδυτική ευκαιρία αυτή καθαυτή, αλλά και μέσω αυτής να επεκταθούν ευρύτερα στην περιοχή.

Υπάρχουν λοιπόν πολλοί λόγοι που η Κίνα θα μπορούσε να θέλει να έλθει πιο κοντά στην Ελλάδα. Αυτούς πρέπει να αναδείξουμε και όχι να εμφανιζόμαστε απλώς ως αιτούμενοι βοήθεια λόγω της κρίσης που διέρχεται η χώρα. Αν επικρατήσει αυτή η άποψη οι Κινέζοι θα μας πάρουν και το σκαλπ. Στις οικονομικές συναλλαγές και τις εμπορικές τους σχέσεις είναι από τους πιο σκληρούς διαπραγματευτές και παίκτες.

Αν κάποιοι θεωρούν ότι θα μας συνδράμουν επειδή είμαστε Σι-λά, δηλαδή ο άλλος, μετά το δικό τους, πολιτισμός, είναι μακριά νυχτωμένοι. Οι Κινέζοι είναι έμποροι και στις διεθνείς τους σχέσεις. Θα πρέπει για να επενδύσουν να πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας για τους λόγους που προαναφέρθηκαν. Και μάλιστα να εξειδικεύσουμε όσο μπορούμε καλύτερα το πακέτο που τους προσφέρουμε.

Για παράδειγμα θα μπορούσαμε να θέσουμε ως στόχο επί Ελληνικής Προεδρίας της Ε.Ε. (πρώτο εξάμηνο του 2014) να υπάρξει συμφωνία σύνδεσης της Ε.Ε. με την Κίνα -κάτι ανάλογο είχε κάνει το 1994 ο Α. Παπανδρέου με τη Ρωσία. Και αυτό να τους το «πουλήσουμε».

Επίσης θα μπορούσαμε το ενδιαφέρον τους για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και τα λιμάνια της Καβάλας και της Αλεξανδρούπολης να το «αμπαλάρουμε» με παροχή βοήθειας προκειμένου να αποκτήσουν και το λιμάνι του Λοβ της Βουλγαρίας ώστε τα εμπορεύματα που θα έρχονται στον Πειραιά να φεύγουν με το τρένο για το Λοβ και εκεί να μεταφορτώνονται σε ποταμόπλοια στο Δούναβη και να πηγαίνουν για τη Βόρεια και Κεντρική Ευρώπη. Είναι ένα έργο που και η Ε.Ε. θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει.

Αν ζητάμε απλώς βοήθεια, για να βγούμε πρόσκαιρα από τη δύσκολη θέση, θα μας γδάρουν. Κάποια ομόλογα του ελληνικού δημοσίου μπορεί να αγοράσουν. Στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της ΕΤΕ, με κάποιο ποσόν θα μπορούσαν να μπουν. Κάποια ακίνητα του ΤΑΙΠΕΔ μπορεί να αγοράσουν.

Το θέμα όμως δεν είναι να μπούμε σε ένα παζάρι, που η αλήθεια είναι ότι αρέσει στους Κινέζους. Από αυτό θα βγούμε σίγουρα χαμένοι γιατί είμαστε εμείς αυτοί που πουλάνε και αυτοί που αγοράζουν. Κερδισμένοι θα βγούμε αν καταφέρουμε, με σχέδιο και προσεκτικά βήματα, να οικοδομήσουμε μια στρατηγική σχέση.

Εξάλλου όπως λέει και ο Λάο Τσε «ένα δοχείο δημιουργείται από ένα σβώλο πηλό με προσεκτική δουλειά, αλλά είναι το κενό μέσα στο δοχείο που το κάνει χρήσιμο». Και όπως θα προσέθετε ο Σουν Τζου «η στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη. Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική είναι ο θόρυβος πριν την ήττα».

Θέλω να πιστεύω πως αυτή τη φορά η ελληνική κυβέρνηση είναι καλύτερα προετοιμασμένη από τις προηγούμενες φορές. Τουλάχιστον τις δύο πρώτες ημέρες, εδώ στο Πεκίνο, και από όσα είπε δημόσια ο πρωθυπουργός δείχνει ότι δεν έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στη τύχη.

Ίσως επειδή ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει την κινέζικη παροιμία που λέει «καλύτερα να πας σπίτι και να φτιάξεις ένα δίχτυ, αντί να βουτάς για ψάρια στην τύχη». Κάτι που μέσες άκρες φαίνεται να ήταν και η ουσία της συνομιλίας του με τον νέο Κινέζο πρωθυπουργό.

Εξάλλου «όταν ο Κόκκινος ποταμός είναι πλημμυρισμένος πρέπει να παίρνεις το λασπωμένο μονοπάτι» συνεβούλευε ο Κομφούκιος. Κι αυτό δεν χρειαζόταν να το πει στον Σαμαρά ο Λι Κετσιάνγκ το ξέρει, εξ ιδίας πείρας, και ο ίδιος…