Οι Όλιβερ Τουίστ της Βουλγαρίας

Τα περισσότερα σπίτια είναι μονώροφα, κατασκευασμένα από ξεραμένα λασπότουβλα κι έχουν ένα μόνο δωμάτιο. Εκεί κοιμούνται οι φαμίλιες: οι πατεράδες, στο κρεβάτι (αν υφίσταται), τα παιδιά στο πήλινο πάτωμα. Η ετοιμόρροπη, φαινομενικά, κατοικία των Ρούσεφ δεν αποτελεί εξαίρεση, παρόλο που, για την ακρίβεια, αντί για κρεβάτι διαθέτει την «πολυτέλεια» ενός παμπάλαιου ντιβανιού. Ούτε ίχνος άλλων «πολυτελειών», όπως νερό και τουαλέτα μέσα στο σπίτι, ούτε ψυγείο, κουζίνα κλπ.

Εξάλλου, μοναδική πηγή παροχής πόσιμου νερού στη γειτονιά είναι ο πλαστικός σωλήνας από τον οποίο το (φυσικά, απλήρωτο)

νερό τρέχει συνεχώς. Η καλή είδηση είναι, ότι υπάρχει μπόλικη λάσπη για κατασκευή νέων κατοικιών. Ίσως παραπάνω, πολύ παραπάνω από μπόλικη, όπως είπε ντόπιος Ρομά, κατά τα λόγια του οποίου οι χωματοδρόμοι της γειτονιάς γίνονται βάλτος με κάθε ισχυρή βροχή. Τα ενδύματα και τα υποδήματα είναι ανεπαρκή έως ελάχιστα, ιδιαίτερα όσον αφορά τα μικρότερα μέλη της κοινότητας. Μπάνιο; Παραμένει «επτασφράγιστο μυστήριο». Πνευματική ζωή: Μόνο δορυφορική τηλεόραση, με συνδρομή 9 έως 15 λέβα το μήνα. Και, φυσικά, αρκετό τσίπουρο.

Πολλά από τα παιδιά είτε πάνε στο τοπικό σχολειό μόνο για να πάρουν το δωρεάν πρωινό, είτε δεν πάνε καθόλου. Κατά συνέπεια, ένα από τα πλέον πικρά παράπονα των Ρομά είναι η ακύρωση του μηνιαίου παιδικού επιδόματος για τα τέκνα τους, (από το οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η επιβίωση της εκάστοτε οικογένειας), στην περίπτωση που το παιδί απουσιάζει πέντε μέρες ή περισσότερο από τα μαθήματα.

Σύμφωνα με την εκτίμηση του Βούλγαρου σχολιαστή Μάρτιν Καρμπόφσκι, η κοινότητα των Ρομά στο Νικολάεβο (όπως και οι περισσότερες αντίστοιχες κοινότητες στη Βουλγαρία) ζει όχι στον 21ο αλλά στο 18ο αιώνα του Καρόλου Ντίκενς και θυμίζει την ατμόσφαιρα του έργου, του Βρετανού κλασικού, «Όλιβερ Τουιστ».