ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

Το φοβερό ακορντεόν του Βιθέντε ντελ Μπόσκε…

Όλα στο ποδόσφαιρο είναι γνωστά, κι όλα είναι λίγο πολύ άγνωστα. Το λεπτό ζήτημα αφορά τους τεχνικούς του αθλήματος που σπάζουν το κεφάλι τους για να βρουν τη μυστική συνταγή η οποία καθιστά την ομαδικότητα στρατηγική λύση αναθέτοντας σε κάθε παίκτη έναν ρόλο πού αρχίζει μεν από τον ίδιο αλλά ολοκληρώνεται στον ενδεκακέφαλο θίασο με τα γνωστά αποτελέσματα. Υπάρχει μυστικό στην εθνική Ισπανίας; Κι αν υπάρχει γιατί δεν το «κλέβουν» και οι υπόλοιποι προπονητές;

Η τακτική της Εθνικής Ισπανίας επεβλήθη τα τελευταία χρόνια τόσο από τον Πέπ Γκουαρντιόλα όσο και από τον Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα έχουν να το λένε: πάσινγκ γκέιμ χωρίς τον Μέσι δεν γίνεται. Και όμως, η Εθνική Ισπανίας παίζει χωρίς σέντερ φόρ και παραταύτα σκοράρει κατά ριπάς. Άρα, αλλού βρίσκεται το μυστικό.

Κάθε ομάδα υποφέρει στο κέντρο της. Ενώ η άμυνα έχει αμυντικά καθήκοντα και η επίθεση επιθετικά, στο κέντρο επιβάλλονται διπλοί ρόλοι. Τόσο προς τα πίσω όσο και προς τα μπρος. Φυσικά υπάρχουν τα αμυντικά χάφ και τα επιθετικά, αλλά με την εξέλιξη του παιχνιδιού οι κενοί χώροι (το μέγα πρόβλημα των προπονητών) αρχίζουν να χάσκουν επιτρέποντας διεισδύσεις από αφύλακτους αντιπάλους. Τι έκαναν οι Ισπανοί; Μετέτρεψαν την ομάδα τους σε θίασο που καταργεί τις μεγάλες πάσες, που ανέρχεται ομαδικά και οπισθοχωρεί τακτικά, αφήνοντας την εντύπωση ότι περισσότερο τον απασχολεί η ομαδικότητα παρά η μεγάλη ατομική προσπάθεια.

Ασφαλώς αυτή η τακτική, που αν εφαρμοστεί αποτελεσματικά αποδίδει χρυσάφι, έχει ανάγκη παίκτες – πολύμπριζα που έχουν διπλά πρόσωπα σαν του Ιανού. Ο Αντρες Ινιέστα και ο Τσάβι, είτε επιτίθενται είτε αμύνονται, φυλάνε τα στενά, κλέβουν μπάλες, εξουδετερώνοντας την επίθεση του αντιπάλου οργανώνουν συνάμα επίθεση με μικρές μπαλιές. Διόλου τυχαίο ότι αμφότεροι είναι μικρόσωμοι, σχεδόν λιλιπούτειοι. Ένας βαρύς παίκτης, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να κινηθεί στο κέντρο με την ίδια ταχύτητα. Αντίθετα ο Ινιέστα καταφέρνει να ελέγχει τον ρυθμό του παιχνιδιού, να φυτρώνει εκεί που δεν το περιμένεις, να δίνει την φαρμακερή πάσα (εξού και το προσωνύμιο «ποιητής της πάσας»). Το άλτερ εγκο του Ινιέστα είναι βέβαια ο Τζάβι, άλλος αριστουργηματικός πασαδόρος, που βγάζει τον επιθετικό φάτσα με τον τερματοφύλακα.

Το διαρκές κουβάλημα της μπάλας –που συχνά ενοχλεί τους θεατές – είναι κι αυτό μέρος της στρατηγικής. Η μπάλα δεν πρέπει να μένει σε ξένα πόδια, διότι η κατοχή της κάνει τον κάτοχο «ἐξυπνο» και βέβαια επικίνδυνο. Εκεί ο Φάμπρεγας και ο Μπουσκέτς έχουν το λόγο.

Η Ιταλία δεν διαλύθηκε απλώς από το πάσινγκ γκέιμ των Ισπανών, κυριολεκτικά αποπροσανατολίστηκε, καθώς έβλεπε στην επίθεση και την άμυνα το ίδιο παιχνίδι να γυρίζει ανάποδα. Γι αυτό οι Ισπανοί –λένε –ότι δεν χρειάζονται σέντερ φορ.