Ανθρωποφαγία

Αλλάζει ο κόσμος ταχύτατα με διαδικασίες που μας υπερβαίνουν. Δεν ξέρω κατά πόσον το πήραν είδηση οι πολιτικοί μας. Όλο και συχνά, όλο και πιο πυκνά διαπιστώνει κανείς ότι χρησιμοποιούν φτηνά ταχυδακτυλουργικά κόλπα , αφήνοντας τον ψηφοφόρο τους, τον πολίτη «αντί για ενωμένο, διασπασμένο, κομματιασμένο» σαν να μην έχει παρακολουθήσει την πολιτική επικαιρότητα, παρά ένα φτηνό θέαμα, ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο.

Η διαυγής δυστοκία των πολιτικών κομμάτων και πολιτικών συσχετισμών να ακούσουν την φωνή των μελών τους ,να αφουγκραστούν τη φωνή της κοινωνίας μοιάζει κοινότοπη παρατήρηση. Έχει

χυθεί πολύ μελάνι για τις διαφωνίες των τοπικών οργανώσεων με τις επιλογές της ηγεσίας των κομμάτων για τους υποψηφίους της τοπικής αυτοδιοίκησης. Σχολιάστηκε δεόντως η περίπτωση της υποψηφιότητας Βουδούρη , πολλές οι αντιδράσεις και τα καυστικά σχόλια για την απόφαση του Βενιζέλου να αποκλείσει τους Ευρωβουλευτές από την Κεντρική Επιτροπή και το συνέδριο του κινήματος. Δεν θα σταθώ ούτε ακόμη και στα πρόσωπα που βρέθηκαν ανάμεσα σε φίλια πυρά. Καθένα με την αξία του, την κοινωνική παρουσία του, την προσωπικότητά του.

Στους καιρούς που ζούμε είναι γνωστό ότι οι μέτριοι είναι η ισχυρότερη κοινωνική τάξη στην Ελλάδα. Είτε πρόκειται για πολιτικούς, είτε για επιχειρηματίες, είτε για δημοσίους υπαλλήλους. Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Και φυσικά κυριαρχεί η ηθική της μεσαίας τάξης. «Η μικροαστική αθλιότητα είναι η δυστυχία αυτής της χώρας» θα πει ο σκηνοθέτης Γιάννης Οικονομίδης («Σπιρτόκουτο», «Μικρό Ψάρι») στο Γιάννη Ζουμπουλάκη. Λόγια ωμά που χτυπούν κατευθείαν στο υπογάστριο. Λες και δεν βλέπουμε καθημερινά γύρω μας τη διαφθορά, τη συνενοχή, «το τζάμπα μάγκα» που έχει εγγραφεί στο κύτταρο μας. Λες και δεν δηλητηριάστηκαν γενιές και γενιές από το πελατειακό σύστημα, την αναξιοκρατία, τα γλειψίματα και τις δημαγωγίες στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Όλο και πιο συχνά όλο και πιο βαθιά η τέχνη μιλάει για τη ζωή, την πολιτική, το τέλος ενός κόσμου, έτσι όπως τον ξέραμε. Ο Ιταλός σκηνοθέτης Πάολο Σορεντίνο στην αριστουργηματική ταινία του , «Τέλεια ομορφιά» κινηματογραφώντας την καρδιά της Ρώμης, της Ιταλίας, προεικονίζει το μέλλον της Ευρώπης.

Οι συναισθηματικές «αναπηρίες» , οι κοινωνικές νευρώσεις, η ηθική πτώση, ο αρρωστημένος εγωισμός του Ευρωπαίου αστού, δηλητηριάζουν την κοινωνία. Επιχειρώντας να γυρίσει μια ταινία για τη μοναξιά , το πνευματικό και ηθικό γήρας εικονογραφεί ένα μεγαλοφυές πολιτικό μανιφέστο. Από τον Μακιαβέλι στον Θωμά Ακινάτη. Το μανιφέστο του σκηνοθέτη περνάει από τρία στάδια: αδιέξοδο, μαρτυρικό, λυτρωτικό. Στεγνά σώματα τυλιγμένα στο ναρκισσισμό, στον αδιάκοπο κυνήγι της δόξας και του χρήματος. Μάτια ερμητικά κλειστά χορεύουν κάτω από τη φωτεινή ταμπέλα Martini, το ξεχασμένο τραγούδι της Ραφαέλα Καρά. Ο κόσμος τελειώνει. Μαζί και το σκοτεινό πρόσωπο της εξουσίας. Έτσι, όπως τον περιέγραψαν τα πλονζέ πλάνα του Ναπολιτάνου.

Φοβάμαι, ότι η Ευρώπη τρίζει συθέμελα. Σε ένα κόσμο φοβισμένο, ταπεινωμένο που τρέχει με χίλια, οι ακαδημαϊκές οικονομικές αναλύσεις, οι παλιές συνταγές, οι φθαρμένες αξίες, ο παρηκμασμένος λόγος, αδυνατούν να δώσουν παρηγοριά .

«Πατρίδα μου είναι ο λόγος», μας θυμίζει ο Χόρχε Σεμπρούν, ο Ισπανός και Γάλλος από επιλογή, κομμουνιστής, αντιστασιακός, συγγραφέας, σεναριογράφος, υπουργός Πολιτισμού της Ισπανίας. Ο βαθιά Ευρωπαίος ακτιβιστής που απαρνήθηκε την πίστη του «για να οικοδομήσει μια άλλη στη θέση της».

Η Ευρώπη του κόκκινου Σπανιόλου, που διαγράφηκε από το Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, «θα ήταν ένας κοσμικός δημόσιος χώρος» όπου ένας αριθμός δημοκρατικών αξιών θα ήταν αυτονόητες.

Μια Ευρώπη που δεν θα ξαναβρεθεί αντιμέτωπη με το τέρας του φασισμού, του ναζισμού, του κάθε ολοκληρωτισμού.

Μια Ευρώπη που δεν θα βρεθεί μπροστά από αδιέξοδα: τη διαφθορά, τη φθορά, την έλλειψη οποιασδήποτε αξίας της κοινωνίας μας .

Μια Ευρώπη που θα μάθει από τα πάθη και τα λάθη της, θα γιατρέψει πληγές, θα δώσει δουλειά και αξιοπρέπεια στους ανέργους. Η Ευρώπη είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια οικονομική ένωση. Θα αγωνίζεται για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη ,θα δώσει στους νέους ένα αίσθημα αλληλεγγύης , θα είναι φιλόξενη σε όλους, θα θυμάται όσα το παρελθόν της τη δίδαξε, θα ξαναβρεί τις ουμανιστικές της αξίες

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος; «Με ανησυχεί», έλεγε ο Σεμπρούν, «που σε λίγο θα έχουμε εξαφανιστεί όλοι όσοι θυμόμαστε ακόμη τη μυρωδιά της καμένης σάρκας. Αυτή η μυρωδιά μας τυραννά, μας εμποδίζει να μένουμε απαθείς. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρώπη είναι να αποκτήσει πολίτες απαθείς».