Ο δεκάλογος των νοσταλγών!

Πού και πότε επιτρέπονται οι πανηγυρισμοί. Γιατί πανηγύριζαν τις εποχές του Τζίγγερ πανηγύριζαν ενώ τώρα κάνουν λόγο για τον «Παναθηναϊκό» που μίκρυνε

Τους νοσταλγούς της «μαύρης» εποχής του Τζίγγερ τους καταλαβαίνει κανείς πολύ εύκολα. Μιλούν σήμερα για τον Παναθηναϊκό «που μίκρυνε» έχοντας ως… έτος μηδέν το 2008 και φυσικά ξεχνώντας εντελώς το νταμπλ του 2010 καθώς επίσης τις ευρω-επιτυχίες του 2009 και του 2010, αλλά κυρίως αγνοώντας τους παικταράδες που φόρεσαν και δόξασαν τη φανέλα με το Τριφύλλι στο στήθος…

Γενικώς η… αμνησία είναι κοινό γνώρισμα των νοσταλγών.

Ξεχνούν για παράδειγμα ότι η ομάδα που άρχισε να διαλύσει ο Τζίγγερ το 2003, συνέχισε το 2004 μετά την κατάκτηση του νταμπλ και ολοκλήρωσε το καλοκαίρι του 2005, δεν πέτυχε ούτε μία ευρωπαϊκή διάκριση ως την αλλαγή σελίδας στην ΠΑΕ και την λειτουργία της με πολυμετοχικό σχήμα.

Ξεχνούν επίσης ότι ο Παναθηναϊκός έδωσε αγώνα για το Τσάμπιονς Λιγκ μπροστά σε μόλις 6.000 θεατές σε ακόμη ένα αρνητικό ρεκόρ της «μαύρης» αυτής εποχής.

Το κυριότερο όμως, είναι ότι ξεχνούν τι έγραφαν, τι πίστευαν και πώς στήριζαν την ομάδα όταν στο τιμόνι της ΠΑΕ ήταν ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, ενώ τώρα σε αντίστοιχες περιπτώσεις μιλούν για την ομάδα που… μίκρυνε! Αφορμή για τη «σμίκρυνση» του Παναθηναϊκού δεν είναι αυτή τη φορά ο αποκλεισμός από τη Μάλαγα (που ακόμη να δεχτεί γκολ στο Τσάμπιονς Λιγκ), όπως έγραφαν τα πρωτοπαλίκαρα του Κώστα Γκόντζου το καλοκαίρι. Όχι. Αυτή τη φορά ο Παναθηναϊκός μίκρυνε επειδή πανηγυρίστηκε η ισοπαλία με τη Λάτσιο, όπως και αυτή με την Τότεναμ.

Και καλά ο κόσμος. Καλά οι φίλαθλοι. Οι παίκτες όμως; Δεν ντρέπονται που πανηγύρισαν; Πώς τόλμησαν; Δεν ξέρουν που παίζουν; Σαν παίκτες μικρής ομάδας πανηγύρισαν; Αμ, οι άλλοι; Κάτι κορόιδα εκεί στην εξέδρα που τους χειροκρότησαν κιόλας. Φοβερά πράγματα. Συρρικνώνεται ο Παναθηναϊκός κι εμείς πονάμε.

Πέρα από την πλάκα τώρα, εκτός από νταβατζήδες των πράξεών μας, σκάσανε μύτη και οι νταβατζήδες των συναισθημάτων και των αντιδράσεων. Και πάνε να μας πείσουν ότι είναι δείγμα μικρής ομάδας να πανηγυρίζουν οι παίκτες επειδή ισοφάρισαν. Προσωπικά τους δικαιολογώ.

Αφού να φανταστείτε ότι το 2010 που πήραμε το κύπελλο δεν το πανηγύρισα. Τι να πανηγυρίσω που στον προημιτελικό περάσαμε με το ζόρι τον Πιερικό με δύο γκολ του Κλέιτον. Ούτε βέβαια το 1993 είχα πανηγυρίσει το κύπελλο με το γκολ του Βαζέχα στον τελικό, γιατί ένιωθα ακόμα ντροπή που είχαμε χάσει από τα Τρίκαλα στη φάση των ομίλων. Πού μούτρα για πανηγύρια;

Το φοβερό ξέρετε ποιο είναι; Ότι το 2007 όταν στον Παναθηναϊκό μεσουρανούσαν παίκτες του επιπέδου του Εμπέντε, του Μπόβιο και του Ρομέρο, τα ίδια τυπάκια που είχαν πόστο στην ΠΑΕ και που σήμερα πολεμούν την ομάδα, τότε υμνούσαν το μεγάλο αφεντικό και έχυναν τόνους μελάνι υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα των ποδοσφαιριστών με τις λαχανί φανέλες να πανηγυρίσουν την πρόκριση στη διαδικασία των πέναλτι επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Αν ορθώ