Η Λεωφόρος σήκωσε πρώτη τη σημαία της Απελευθέρωσης!

Μία γενναία Παναθηναϊκή πράξη που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί. Ο Ar1sto3lis μας ταξιδεύει 68 χρόνια πίσω. Εκείνη την Κυριακή που στη Λεωφόρο γράφτηκε Ιστορία, χωρίς να έχει ποδόσφαιρο...
Αθήνα, ξημερώματα Κυριακής 8 Οκτωβρίου 1944...

Έξω το σκοτάδι ήταν ακόμα βαθύ. Το δυνατό κλείσιμο μιας σιδερένιας πόρτας τάραζε την ησυχία της πρωτεύουσας, η οποία, από τις 27 Απριλίου 1941, βρισκόταν ήδη υπό γερμανική κατοχή. Φρεσκοξυρισμένος όπως πάντα, με το λευκό μαντίλι στο πέτο και με το κλασικό λευκό «καβουράκι» στο κεφάλι του, ο Αντώνης Βρεττός άφηνε το ένα σπίτι του κι έπαιρνε το δρόμο για το άλλο του σπίτι, το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Ως διευθυντής του ιστορικού γηπέδου εδώ κι αρκετά χρόνια, κι έχοντας ζήσει σχεδόν τη μισή του ζωή εκεί, ο Βρεττός ένιωθε ένα σφίξιμο στην καρδιά κάθε φορά που αντίκρυζε, αντί για αθλητές με πράσινες φανέλες και τριφύλλια, στρατιώτες με μελανέρυθρες σβάστικες και πολυβόλα MP-40, τα αγαπημένα όπλα της Βέρμαχτ.

Όφειλε όμως να δίνει πάντα το «παρών». Γνωρίζοντας κάθε χιλιοστό του γηπέδου του Παναθηναϊκού καλύτερα από κάθε άλλον, είχε διαμορφώσει, παρέα με μέλη της διοικούσας επιτροπής του Τριφυλλιού και απλούς φίλους της ομάδας, ένα κρυφό και απρόσιτο δωμάτιο σε χώρο αντίστασης και ανάτασης εθνικού φρονήματος! Εκεί, οι ηρωϊκοί και παράτολμοι Παναθηναϊκοί είχαν τη δυνατότητα να ακούν από ένα λαθραίο ραδιοφωνάκι τα νέα του BBC, περιμένοντας καρτερικά την πολυπόθητη απελευθέρωση.

Η πόλη ήταν ακόμη έρημη και οι μόνοι που κυκλοφορούσαν έξω ήταν οι Γερμανοί στρατιώτες. Στο δρόμο για το γήπεδο, ο Βρεττός συνάντησε έναν από αυτούς και σταμάτησε το βιαστικό του βήμα. Οι δύο άνδρες ήταν σε απόσταση αναπνοής και ο Βρεττός τον κοίταζε επίμονα μες στα μάτια. Τη στιγμή εκείνη πέρασαν σε κινηματογραφική ταχύτητα από το μυαλό του όλες αυτές οι κτηνώδεις πράξεις των Γερμανών και των Ιταλών στην πρωτεύουσα αλλά και στο γήπεδο του Τριφυλλιού, όπου τα πάντα σχεδόν είχαν γίνει βορά στις ορέξεις των κατακτητών.

Πριν αποχωρήσει, ο Βρεττός σήκωσε το βλέμμα του και αντίκρυσε τις σημαίες με τις σβάστικες, που υψώνονταν ακόμα σε όλα τα κτίρια της πρωτεύουσας, ακόμα και στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Σκέφτηκε πως το κόκκινο και το μαύρο δεν ταιριάζουν με τον αττικό καταγάλανο ουρανό.
Η τροπαιοθήκη του συλλόγου, με τα εκατοντάδες κύπελλα που ο Παναθηναϊκός είχε κατακτήσει στο στίβο, στο ποδόσφαιρο, στο χόκεϋ, στις αθλοπαιδιές και στα υπόλοιπα αθλήματα, είχε λεηλατηθεί. Κύπελλα που κατακτήθηκαν με ιδρώτα και ενίοτε με αίμα, χρησιμοποιούνταν από τους αδίστακτους Ιταλούς και τους αιμοσταγείς Γερμανούς ως τρόπαια νίκης σε εσωτερικούς φιλικούς τους αγώνες. Οι καταστροφές ήταν γενικευμένες σε όλους τους χώρους του γηπέδου και με βάση τους υπολογισμούς που έκαναν οι διοικούντες τον Όμιλο, το κόστος τους ξεπερνούσε τα 2.000.000 δραχμές, ποσό δυσβάσταχτο για τα δεδομένα της εποχής. Το γήπεδο είχε επιταχθεί εξ' ολοκλήρου από τους κατακτητές. Σχεδόν όλοι οι υαλοπίνακες ήταν σπασμένοι, γραφεία και έπιπλα είχ